Παρασκευή, 19 Απρίλιος 2024
Λοιπόν, όσο θα εξελίσσεται με μελοδραματικό - ελπίζουμε όχι με σκοτεινό... - τρόπο όλη αυτή η υπόθεση της παρακολούθησης των συζητήσεων των ανθρώπων του ΔΝΤ, Τόμσεν/Βελκουλέσκου, της διαρροής μέσω WikiLeaks και της "αξιοποίησης" σε Ελλάδα και εξωτερικό (γιατί αν το έκανε θέμα η Κυβέρνηση Τσίπρα, το κάνει και η Κριστίν Λαγκάρντ, το κάνει όμως και το Βερολίνο) τόσο δίνεται σ' εμάς τους κοινούς θνητούς η ευκαιρία να θυμηθούμε παλιότερες προσεγγίσεις στην αρχική συμβολή του ΔΝΤ στην Ελληνική "διάσωση".
Έτσι που έχει πυκνώσει ο χρόνος, κανείς πια δεν ανακαλεί στην μνήμη τις εξαρχής αντιρρήσεις που είχαν ακουστεί από αρκετούς για την "συνταγή" του ΔΝΤ (την οποία ψώνισαν ασυζήτητα οι Ευρωπαίοι: άλλωστε, ακριβώς επειδή δεν πολυκαταλάβαιναν από τέτοια, γι αυτό μετεκάλεσαν το ΔΝΤ), για την εμπροσθοβαρή προσέγγιση, για το τι θα έκανε ο σφαγιασμός της ζήτησης με την λογική tax-tax-tax/cut-cut/cut σε μιαν οικονομία χωρίς παραγωγικές δομές. Προσέξτε: δεν αναφερόμαστε στις πολιτικές αντιρρήσεις, στους εξορκισμούς, αλλά στις θεμελιωμένες επιφυλάξεις. Όμως, αρκεί να πάει κανείς πίσω στο Ζάππειο-1 - ναι! στο Ζάππειο-1 με το οποίο είχε επιχειρήσει ο Αντ. Σαμαράς Ιούλιο 2010 να θεωρητικοποιήσει την άρνησή του να στηρίξει το Μνημόνιο-1 - για να δει, ότι κάπου εκεί υπήρχε από τότε αμφισβήτηση του διαβόητου πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ. Ενώ δηλαδή μετρούσαν με πολλαπλασιαστή 0,5% τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές παρεμβάσεις - μείωση του ελλείμματος κατά 9% θα έφερνε, ας πούμε, απώλεια 4,5% του ΑΕΠ - οι άνθρωποι του Σαμαρά (όχι μόνον αυτοί, αλλά... τουλάχιστον αυτοί) τον είχαν βάλει να πει δημόσια, πολιτικά, ότι κάπου προς το 1,5 ήταν ο πολλαπλασιαστής. Έτσι κάπως μας προέκυψε το -4,9% του 2010, το -7,2% (ναι, ναι) του 2011, το -6,4% του 2012!
Αρχικά, βέβαια, κανείς δεν πολυπρόσεξε. Βλέπετε, είχαμε την πολιτική αντιπαράθεση να ζήσουμε. Βέβαια, λίγο αργότερα μ' ένα tweet του ο Blanchard του ΔΝΤ άφησε να φανεί μια πρώτη ανησυχία για τον πολλαπλασιαστή που είχε ενσωματώσει το Ταμείο στους υπολογισμούς του. Σαφώς αργότερα (9 Οκτωβρίου 2012) οι FT μπουμπούνιζαν δημόσια το θέμα, ενώ σε "έγγραφο συζήτησης"/discussion paper στα τέλη του 2012 των Blanchard και Leish το ίδιο ζήτημα συζητιόταν διεξοδικά, "βρίσκοντας" το καημένο τον πολλαπλασιαστή μεταξύ 0,9 και 1,7. Πολύ-πολύ αργότερα, η ίδια η Γ.Δ. του Ταμείου Christine Lagarde ζήτησε να διερευνηθεί - εσωτερικά - η έκταση ευθύνης του ΔΝΤ για την αποτυχία του Ελληνικού προγράμματος. Τα οποία, επί καιρό, το Ταμείο (τεχνοκράτες σου λένε!) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (οι "εταίροι" μας) σταθερά απέδιδαν στην πλημμελή εφαρμογή ή και μη-εφαρμογή του προγράμματος από εμάς.
(Μιας και μας τσίμπησε αλογόμυγα κι είπαμε δυο καλά λόγια για την εποχή Σαμαρά και το Ζάππειο-1, ας προσθέσουμε ότι στο Ζάππειο-2, άνοιξη του 2011 αυτό - όταν πλέον είχε αρχίσει να μυρίζει εξουσία για την Ν.Δ.... - η ανάλυση Σαμαρά πήγε παραπέρα. "Επιτέθηκε" στο μείγμα μέτρων (policy mix) του Μνημονίου-1, ζητώντας λιγότερους φόρους/περισσότερες περικοπές δαπανών. Αλλά και δεχόταν μια σειρά από τα διαβόητα "διαρθρωτικά", που επιλεκτικά τα ψήφιζε στην Βουλή. Μέχρις ότου φθάσαμε στην ανατροπή ΓΑΠ, στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, the rest is history που λένε).
Γιατί, όμως, να πηγαίνουμε πίσω σε τέτοιες παλιές ιστορίες; Ναι, το ομολογούμε: πιάσαμε το νήμα από την ομιλία Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του. Όμως , ειλικρινά, νοιώσαμε και κάποια προσβολή που οι κυρίες και οι κύριοι του ΔΝΤ πήραν τόσο ψηλά τον αμανέ, ώστε να περιγράφουν διεξοδικά με τι πιέσεις θα μπορούσε να συνετισθεί ο κακός μαθητής/ο ατίθασος αποδιοπομπαίος τράγος, η Ελλάδα. Δηλαδή... εμείς. Διότι είναι βαθύτατα κοντόφθαλμο να νομίζουμε ότι η συζήτηση των στελεχών του ΔΝΤ (άστε την υποκλοπή και την διάδοση μέσω WikiLeaks κατά μέρος: δείτε την εκπεφρασμένη ουσία!) στρέφεται "κατά του Τσίπρα".
Της Ελλάδας, της Ελληνικής οικονομίας η μοίρα παίζεται. Κι όταν οι ΔΝΤούδες μιλάνε με τόση ασφάλεια και κομπορρημοσύνη για την μη-συμμόρφωση ημών των ιθαγενών προς τα κελεύσματά τους καλό θα ήταν, διάβολε! να θυμούνται κι αυτοί και η διεθνής κοινή γνώμη πόσο άθλια έξω έχουν πέσει και ξαναπέσει και στο βάθρο της παρέμβασης τους, αλλά και στις μετέπειτα προβλέψεις (π.χ. πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, π.χ. περσινή ύφεση). Κάποιες φορές μας παρασύρουν κι εμάς, αλλά... όχι και τέτοιο ύφος!
Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 6/4/2016.
