Τρίτη, 23 Απρίλιος 2024
Από τις τρεις πυκνογραμμένες - και, επιδέξια κακογραμμένες - σελίδες των Συμπερασμάτων του Eurogroup της 15ης Ιουνίου, σε πολλά σημεία βγαίνει στην επιφάνεια εκείνο που επικράτησε στους τεχνοκρατικούς κύκλους να λέγεται "έμφαση στον παρονομαστή"• στους πολιτικότερα εκφραζόμενους, "στροφή στην ανάπτυξη". Η ιδέα είναι προφανής, και είναι σωστή: αν η Ελληνική περίπτωση είναι (και αναγνωρίζεται) ένα πρόβλημα χρέους, και αν γίνεται δεκτό (και γίνεται "αναγκαστικά" δεκτό λόγω των συνθλιπτικών συσχετισμών στην Γερμανική Ευρώπη) ότι ούτε ευθεία, ούτε όμως και ουσιώδης έμμεση ελάφρυνση χρέους/debt relief είναι συζητήσιμη, τότε ο μόνος τρόπος να υπάρξει φως στο τούνελ είναι να αυξηθεί το προϊόν, το ΑΕΠ. Γιατί έτσι θα βελτιωθεί και ο λόγος χρέους/ ΑΕΠ (αυτή είναι η συζήτηση του "παρανομαστή")• γιατί έτσι θα μπορούν να σταθούν όρθιοι στο βάθος χρόνου πρωτογενή πλεονάσματα που να επιτρέπουν (επίσης σε βάθος χρόνου...) αξιόπιστη εξυπηρέτηση του χρέους, την "εξυπηρετισιμότητα".
Μ' αυτήν λοιπόν, την σκέψη το κείμενο του Eurogroup φιλοξενεί - και η Κυβέρνηση παρευθύς ξεκίνησε να το "ανεβάζει" το στοιχείο αυτό: ευθύς ως ξέμπλεξε με την επίσκεψη Γιλντιρίμ ο Πρωθυπουργός έγινε ευρεία σύσκεψη μ' αυτό το μοτίβο, ενώ και στις διαδοχικές συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς ο Αλέξης Τσίπρας στο μοτίβο "επιστροφή στην ανάπτυξη" έδινε έμφαση - ένα ολόκληρο πλέγμα από αναφορές στην "βελτίωση του αναπτυξιακού δυναμικού της Ελληνικής οικονομίας"/enhancing the growth potential of the Greek economy. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και παρακάτω, λίγο πιο σουρεαλιστικά, καθώς καλείται η Ελλάδα, μαζί με τους Θεσμούς αλλά και "τρίτα μέρη" να αναπτύξουν και να στηρίξουν "μιαν ολιστική στρατηγική βελτίωσης της μεγέθυνσης, περιλαμβανομένων βελτιώσεων του επενδυτικού κλίματος"/a holistic growth-enhancing strategy including improvements of the investment climate. Λες και διαβάζεις κείμενα από την αναπτυξιολογία της δεκαετίας του ΄60 και του 70, των ωραίων προθέσεων...
Στην αναπτυξιακή προσέγγιση "κατά Eurogroup", μια πρώτη προσέγγιση αφορά - αναμενόμενο - την σεμνοπρεπή απαρίθμηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, από συλλογικές διαπραγματεύσεις (όπου πρέπει να διαφυλαχθούν όσα έγιναν προηγουμένως: η κυρία Αχτσιόγλου ας το ξαναδιαβάσει, αυτό) μέχρι εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Μια δεύτερη προσέγγιση αναφέρεται στην "εξαιρετική κινητοποίηση πόρων" των διαρθρωτικών Ταμείων της ΕΕ : όμως τα αναφερόμενα 11 δις+970 εκατομμύρια, να το πούμε ευθέως, δεν είναι new money. χώρια που αναφέρονται στο 2015-2020! Το κυριότερο όμως, εδώ, είναι η διάψευση της προσδοκίας για ένα "ΕΣΠΑ κρίσης" - δηλαδή για μια αποδοχή των Βρυξελλών ότι θα υπάρξει ψαλίδισμα των διαδικασιών, των κανονισμών, της γραφειοκρατίας Βρυξελλών (που συνδυάζεται με την Ελληνική καφκικότητα, και πνίγει τα πάντα στην εφαρμογή). Βέβαια ο Αλέξης Χαρίτσης υπόσχεται/προσδοκά ότι οι εκταμιεύσεις το 2017-18 θα υπερεπιταχύνουν: δεν το βλέπουμε και τόσο εύκολο! Πάντως, το "τάξιμο" του Eurogroup για αποστολή "εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου" να! δεν πείθει ως υποκατάστατο.
Το τρίτο τμήμα αναπτυξιακών προσδοκιών είναι εκείνο που κρατάει περισσότερο την φαντασία των δικών μας. Εδώ, "στην μαρκίζα" βρίσκει κανείς την δημιουργία της Αναπτυξιακής Τράπεζας . Που, ενώ είναι περίπου βέβαιο ότι δεν θα προκύψει ουσιαστικά Τράπεζα - δηλαδή ίδρυμα του χρηματοπιστωτικού τομέα με banking licence, με άδεια διεξαγωγής τραπεζικών εργασιών είτε γενικά απέναντι στο ευρύτερο κοινό είτε για συγκεκριμένες εργασίες, π.χ. επενδυτικές - το γεγονός και μόνον ότι "γράφτηκε" National Development Bank έχει την σημασία του. Η προσδοκία, εδώ, είναι ότι με ένα σύστημα εγγυήσεων και μόχλευσης, που βέβαια η εμπειρία του IfG - του Instrument for Growth, που είχε πίσω του και μια KfW/Kreditanstalt fuer Wiederaufbau - δεν μας δείχνει πολύ ευνοϊκό πρόκριμα. (Το IfG σέρνεται εδώ και κάπου 5 χρόνια, τελικά κινητοποίησε λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια που κατέληξαν σε μια φούχτα δράσεις. Δείχνουν να το έχουν εγκαταλείψει όλοι, ως ιδέα. Ακόμη και το περιβάλλον Σόϊμπλε που κάποια στιγμή πόνταρε πάνω του).
Παραδίπλα, η ευχή/σύσταση για "κινητοποίηση πρόσθετων πόρων "από εθνικές επενδυτικές τράπεζες και άλλα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (όπως ΕΙΒ ή η EBRD. στην πρώτη ας προστεθεί και η θυγατρική της EIF, αλλά και το Long-Term Investors Club που συνδυάζει ΕΙΒ, KfW, Caisse des depots), ώστε να αναζητούν "βιώσιμα επενδυτικά σχέδια", όπως του υπερμοχλευμένου σχεδίου Γιουνκέρ.
Συμπληρωματικό ρόλο, θωρείται, θα έχει η τεχνική βοήθεια του European Investment Advisory Hub: ένας ακόμη κύκλος τεχνικής βοήθειας κι εδώ.
Αυτά από αναπτυξιολογία! Α, ναι και πρόταση Τσίπρα προς Μητσοτάκη για συνδιαμόρφωση και συνδιοίκηση της Αναπτυξιακής Τράπεζας...
Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 23/6/2017.
