Thursday, 28 March 2024

Όπου ανακαλύπτεται τι σημαίνει συμπεριληπτική ανάπτυξη (ή ό,τι άλλο)

Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος – εκπρόσωπος ενός από τα τελευταία εναπομένοντα δείγματα της μεταποίησης/βαριάς βιομηχανίας στην αποβιομηχανισμένη Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, συνεχιστής του «Τιτάνα» των Κανελλόπουλων αλλά και γιος του Θόδωρου Παπαλεξόπουλου που η δική του θητεία στο πηδάλιο του ΣΕΒ είχε συνδεθεί με την (λησμονημένη, σιγά-σιγά) έννοια του κοινωνικού διαλόγου – έκρινε χρήσιμο, στην φετινή Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου, να επιμείνει στον στόχο μιας ανάπτυξης «συμπεριληπτικής, διατηρήσιμης και βιώσιμης» έχει την σημασία του. Όπως και το ότι η όλη διοργάνωση στηρίχθηκε στο μότο «επενδύουμε στο εμείς» - πέραν του περίπου πάγιου «χαράζουμε το μέλλον».
Ασφαλώς παρόμοιες διακηρύξεις δεν διεκδικούν πρωτοτυπία. Όμως η αναφορά στην συμπεριληπτικότητα, την inclusiveness που τόσο έχει «τρέξει» στον πολιτικό λόγο του Τζο Μπάιντεν/των Αμερικανών Δημοκρατικών, αλλά και της Προέδρου της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ (ήδη από την εποχή του ΔΝΤ< δε) και το ότι ως πρώτο στόχο απαρίθμησε το «να φέρουμε πιο κοντά τις επιχειρήσεις στην κοινωνία» (εδώ, ειλικρινά, διακρινόταν η σκιά Θόδωρου Παπαλεξόπουλου ...), ύστερα την καινοτομία, την αναβάθμιση των δεξιοτήτων των εργαζόμενων («όλων των εργαζόμενων», πάλι Θ. Παπαλεξόπουλος), παραπέρα την πράσινη μετάβαση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, σε τελευταία δε θέση την «σύγχρονη βιομηχανική πολιτική», αυτό δείχνει ότι «κάτι» υπάρχει στον αέρα. Βλέπετε, όταν πριν λίγες μόνο μέρες – προκειμένου να στηρίξει την οξεία κριτική του για το Εργασιακό Χατζηδάκη – ο Αλέξης Τσίπρας είχε μιλήσει για μιαν «ανάπτυξη που πρέπει να είναι συμπεριληπτική» και όχι για λίγους επιχειρηματικούς ομίλους (το πλαίσιο ήταν η σχεδόν νοσταλγική αναφορά του στην μείωση του χρόνου εργασίας, με στόχο 35ωρο...), λιγότερα πολεμοφόδια δαπανήθηκαν για να «απαντηθεί» η πρόταση για μείωση του χρόνου εργασίας που αληθινά δύσκολα βγαίνει πέρα στην σημερινή (και αυριανή) συγκυρία, ενώ πολύ περισσότερα για να κυνηγηθεί – ως πολυσύλλαβος; ως λόγιος; ως εισαγόμενος; – ο όρος «συμπεριληπτική» ανάπτυξη.
Φαίνεται λοιπόν, ότι τον όρο θα χρειαστεί τελικά να τον μάθουμε! Το «nobody left behind», την απόρριψη της εγκατάστασης των ανισοτήτων. Όχι δε μόνο για λόγους πολιτικής ηθικής, αλλά και για την ίδια την αποτελεσματικότητα των οικονομιών: ας προσεχθεί αυτό.
Διόλου τυχαία, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην δική του παρέμβαση (με φόρμα συζήτησης με Αλβέρτο Μπουρλά) στην ΓΣ του ΣΕΒ, πέραν της αναμενόμενης διακήρυξης ότι «η χώρα είναι πολύ καλά προετοιμασμένη για το νέο αναπτυξιακό άλμα» (ως είδος εγγυητή της υγειονομικής ησυχίας, υποθέτει κανείς, η παρουσία Μπουρλά/Pfizer), στάθηκε στην επισήμανση ότι οι συνθήκες είναι καλές για μιαν «ανάπτυξη που θα περιορίζει τις ανισότητες», μιαν ανάπτυξη «διαφορετική από των προηγούμενων δεκαετιών». Με την άλλη ατάκα, «τώρα που οι συνθήκες είναι καλές, επενδύστε στην Ελλάδα» να συνδέει με τις πάγιες εκκλήσεις της Ελληνικής πολιτικής τάξης – ακόμη από εποχής Γεράσιμου Αρσένη! – προς την εκφραζόμενη κατά τεκμήριο από τον ΣΕΒ επιχειρηματική να προχωρήσει επενδυτικά, στην Ελλάδα...
Ξαναπερνώντας από Τσίπρα, στον ΣΕΒ μίλησε σε κάπως υψηλούς τόνους και καταγγέλλοντας «το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα» και ζητώντας «μια νέα οικονομική πολιτική», για να δώσει πρώτη προτεραιότητα στην μείωση των ανισοτήτων, ύστερα στην προστασία του περιβάλλοντος (το πράσινο δεν θα μπορούσε να λείψει), κλείνοντας με την προοπτική «μακράς, βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης».
δεν θα αδικήσουμε τον αναγνώστη που θα μας παραπέμψει στην δεύτερη σκηνή της δεύτερης πράξης του Άμλετ, και δη στο «words,words,words». Όμως τόση (και τέτοια) σύγκλιση στην συμπεριληπτικότητα και στην προτεραιοποίηση – να κι άλλη πολυσύλλαβη λέξη! – της μείωσης των ανισοτήτων, με οικονομική δε λογική, δεν μπορεί να αγνοηθεί εύκολα.

*Δημοσιεύτηκε στην economia.gr την 1/7/2021. 

Add comment


Security code
Refresh