e-library

Εβδομαδιαία Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη Ιδεών

Το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο e-library αναρτάται στη σελίδα της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο facebook. Μπορείτε εδώ να κάνετε like ώστε να βλέπετε τις τρέχουσες δημοσιεύσεις και να ενημερώσετε τους φίλους σας. Συντονισμός: Περικλής Βασιλόπουλος.

Εξαιρετικά κείμενα που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστούν (Remarkable Texts)

Η στήλη περιλαμβάνει ιδιαίτερα και ξεχωριστά κείμενα που σχετίζονται με τις αξίες, τις αρχές, τις κατευθύνσεις και κυρίως τους προβληματισμούς της Ένωσης Πολιτών για την Παρέμβαση στα 30 χρόνια δράσης της. Αυτήν την εβδομάδα επιλέγεται το άρθρο της Δρ. Έλσας Νικολαΐδου με τίτλο "Νέμεσις: Η δίκαιη αγανάκτηση των ανθρώπων". Η Έλσα Νικολαΐδου είναι επίσης συγγραφέας των βιβλίων: «Φιλοσοφία για όλους: Γιατί να διαβάζουμε τους αρχαίους φιλοσόφους;» και «Η φιλοσοφία της ευτυχίας: Ζήσε καλύτερα διαβάζοντας τους αρχαίους φιλοσόφους». Ζει και εργάζεται στην Κύπρο. 

Έλσα Νικολαΐδου: Νέμεσις: Η δίκαιη αγανάκτηση των ανθρώπων

«Η δίκαιη αγανάκτηση (νέμεσις) είναι μεσότητα μεταξύ του φθόνου και της χαιρεκακίας και αφορά τη λύπη και την ηδονή που αισθανόμαστε για όσα συμβαίνουν στους γύρω μας. Ο αγανακτισμένος (νεμεσητικός) λυπάται για εκείνους που ευτυχούν χωρίς να το αξίζουν. Ο φθονερός υπερβάλλει και λυπάται για όλους, είτε ευτυχούν είτε όχι. Ο χαιρέκακος, τέλος, απέχει πολύ από το να λυπάται για το κακό που συμβαίνει στους άλλους, περισσότερο χαίρεται. Αλλά γι’ αυτά θα μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε και αλλού» (Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια 1108b1-8)... «Το αντίθετο του ελέους είναι κατά κύριο λόγο αυτό που αποκαλούμε «δίκαιη αγανάκτηση» (νεμεσᾶν)… Και τα δύο αυτά πάθη ανήκουν σε άνθρωπο καλού ήθους. Γιατί πρέπει κανείς να συμπονάει και να λυπάται αυτούς που υποφέρουν χωρίς να το αξίζουν και να αγανακτεί με όσους ευτυχούν χωρίς να το αξίζουν. Επειδή είναι άδικο να συμβαίνει κακό στον άνθρωπο χωρίς να το αξίζει… (Αριστοτέλης, Ρητορική 1386b8-15)... Ο Αριστοτέλης αποδίδει το «θείο» πάθος της νεμέσεως και στον άνθρωπο. Δεν έχουν μόνο οι θεοί το δικαίωμα στη δίκαιη αγανάκτηση απέναντι σε εκείνους που δεν το αξίζουν, ώστε να τους τιμωρούν. Εξάλλου, και τα δύο αισθήματα, του ελέους και της νεμέσεως, εδράζουν στην αίσθηση του δικαίου, ως εκ τούτου συνεπικουρούν στη διάπλαση ενός χαρακτήρα που λυπάται και χαίρεται ορθά. Η αδιαφορία απέναντι στην «αδικία» της καλοτυχίας ανάξιων ανθρώπων δεν δείχνει ανωτερότητα, το αντίθετο. Και η νέμεσις επιβάλλεται ως ορθή συμπεριφορά. Δείτε εδώ το άρθρο (philenews.com, 13/9). 

Αντώνης Παπαγιαννίδης: Όταν η Ευρώπη επιχειρεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη

Ώστε λοιπόν διαδοχικές έρευνες κοινής γνώμης «ανακαλύπτουν»/αποκαλύπτουν ότι η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αξιολογεί αρνητικά τις επιθέσεις της ηγεσίας της – αν δεχθεί κανείς ότι «Ευρωπαϊκή ηγεσία» είναι η κορυφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όπως κατά την φιλόφρονα φωτογράφιση Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν με τον Πρόεδρο Τραμπ μετά την κατάληξη των πρόσφατων εμπορικών διαπραγματεύσεων… Ένας μέσος όρος 77% των Ευρωπαίων θεώρησε ότι η συμφωνία εκείνη ευνόησε την Αμερικανική οικονομία, με ανώτερη αιχμή 89% στην Γαλλία. Μόλις 2% έκρινε ότι η συμφωνία βοήθησε την Ευρωπαϊκή. Καθώς η Πρόεδρος της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επεδίωξε να συγκεντρώσει πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας επ’ εσχάτων, διόλου περίεργο που η αποτυχία των διαπραγματεύσεων, που κατά 61% χρεώνεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οδηγεί σε ένα 75% μη-εμπιστοσύνης στην Πρόεδρό της… Ήδη, με το οικονομικό βάρος της συνεχιζόμενης στήριξης της Ουκρανίας και με τις ΗΠΑ «εκτός» – για συνεχιζόμενη προμήθεια εξοπλισμών, συν για τρέχουσες δαπάνες διεξαγωγής του πολέμου και λειτουργίας του Κράτους – ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ιδέα «αξιοποίησης» των παγωμένων εις χείρας των Ευρωπαίων κεφαλαίων της Ρωσικής Ομοσπονδίας (και δη της Κεντρικής Τράπεζάς της). Δείτε εδώ το άρθρο ("Οικονομική Επιθεώρηση", 15/9). 

Mariana Mazzucato: Ποια βιομηχανική πολιτική για την Ευρώπη;

Επανέρχεται με εντυπωσιακή δύναμη στην ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η συζήτηση για τη βιομηχανική πολιτική. Για δεκαετίες, η οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη κυριαρχούνταν από την αντίληψη ότι ο ρόλος του κράτους περιορίζεται στη διόρθωση «αποτυχιών της αγοράς», αφήνοντας την κατεύθυνση της ανάπτυξης στις ίδιες τις αγορές. Σήμερα, αυτή η θεώρηση δεν είναι πλέον βιώσιμη. Η κλιματική κρίση, η ψηφιακή επανάσταση, οι γεωοικονομικοί ανταγωνισμοί και ο πόλεμος στην Ουκρανία κατέδειξαν ότι οι αγορές δεν παράγουν αυτομάτως κοινωνικά επιθυμητά αποτελέσματα. Πρέπει να διαμορφώνονται — με σχέδιο, με σκοπό και μέσω ικανών δημόσιων θεσμών... Η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε σταυροδρόμι. Η μία κατεύθυνση είναι μια στενή, αμυντική βιομηχανική πολιτική, επικεντρωμένη στην ανταγωνιστικότητα και την ασφάλεια, με κίνδυνο να εδραιώσει κατεστημένα συμφέροντα και να οξύνει ανισότητες. Η άλλη είναι μια προοδευτική, με πυξίδα και στόχους και χωρίς αποκλεισμούς πολιτική, σχεδιασμένη να επιταχύνει τις πράσινες και ψηφιακές μεταβάσεις, κατανέμοντας δίκαια τα οφέλη τους… Έτσι, η Ευρώπη μπορεί να δείξει στον κόσμο ότι οι αγορές δεν είναι φυσικά φαινόμενα που υπακούμε, αλλά ανθρώπινοι θεσμοί που σχεδιάζουμε — για ανθεκτικότητα, ευημερία και συλλογική πρόοδο. Αυτή είναι η αληθινή υπόσχεση μιας προοδευτικής βιομηχανικής πολιτικής: Όχι μόνο να αντιμετωπίσει τις κρίσεις του σήμερα, αλλά να διαμορφώσει ένα καλύτερο μέλλον. Δείτε εδώ το πλήρες κείμενο (kreport.gr, 16/9) και εδώ το πρωτότυπο κείμενο (socialeurope.eu, πρόλογος στο βιβλίο "Industrial Policy In The European Union" - W. Raza, C. Schlager, V. Skyrman, M. Soder). 

Γιώργος Σιακαντάρης: Κόμμα Τσίπρα ή νέο κόμμα; Το αφήγημα παραμένει ίδιο

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο του Economist έδειξε πως αν κάνει νέο κόμμα, αυτό θα είναι φορτωμένο με παλιά υλικά. Αν και σ’ αυτή την ομιλία υπήρχαν θετικά στοιχεία, όπως η αναφορά του στην προτεραιότητα του κόσμου της εργασίας και στην αλλαγή του σημερινού ταξικά άνισου μοντέλου αναδιανομής, την ίδια στιγμή όμως μίλησε και για μια «πατριωτική εισφορά» του μεγάλου πλούτου. Θέση που νομιμοποιεί αυτό ακριβώς το άνισο μοντέλο... Γιατί ηττώνται τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρύτερης Αριστεράς; Γιατί ακριβώς επί της ουσίας έχουν την ίδια αφήγηση με τον αντίπαλό τους. Χρειάζεται άλλο παραγωγικό μοντέλο λένε και οι δύο. Μόνο που ο καθένας το διεκδικεί για τον εαυτό του... Για να γίνει αυτό όμως δεν χρειάζεται ένα μονοπρόσωπο κόμμα Τσίπρα. Χρειάζεται ένα Ιδρυτικό Συνέδριο και όχι μια συνένωση των υπαρχόντων κομμάτων στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Ένα Συνέδριο που δεν θα ζητήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων, τα οποία θα διατηρηθούν, αλλά ταυτοχρόνως θα τα υπερβεί πολιτικά και οργανωτικά. Ένα Συνέδριο που δεν θα πέσει στην παγίδα «αδιάφθορο και αξιοκρατικό κατά διεφθαρμένου αναξιοκρατικού παραγωγικού μοντέλου», αλλά θα αναπτύξει ένα σχέδιο για μια κοινωνία ίσης αξιοπρέπειας και σεβασμού της Φύσης. Ένα Δημοκρατικό Κοινωνικό Σχέδιο, δηλαδή. Δείτε εδώ το άρθρο ("Νέα", 10/9). 

Ομιλία Νίκου Ανδρουλάκη, Προέδρου ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής στην 89η ΔΕΘ

Έναν δρόμο για την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας. Για να σταθεί όρθια η πατρίδα μας με αυτοπεποίθηση και προοπτική, σε ένα αβέβαιο και πολύ σκληρό γεωπολιτικό περιβάλλον. Μια Ελλάδα που αγωνίζεται και μπορεί να πετύχει υψηλούς στόχους. Αυτή είναι η δική μας Ελλάδα. Δεν υπάρχει όμως χρόνος για χάσιμο... Και δεν θα υπάρξει ελπίδα για το μέλλον, εάν δεν αλλάξουμε, εάν δεν κερδίσουμε το παρόν. Ένα παρόν που η εξαετής διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας γέμισε με αδιέξοδα πλατιά κοινωνικά στρώματα. Ο ελληνικός λαός έκανε σκληρές θυσίες για πάνω από μια δεκαετία, με τη λιτότητα, περιμένοντας σιγά σιγά ότι μετά την κρίση έρχεται μια νέα εποχή, με καλύτερη ζωή, ισχυρότερο κοινωνικό κράτος, διαφάνεια, αξιοκρατία, λογοδοσία. Μια δικαιότερη κοινωνία με ανοιχτούς και φωτεινούς ορίζοντες. Η ελπίδα του όμως διαψεύστηκε. Αντί για πρόοδο, ζει μια συνεχιζόμενη υποχώρηση, μια διαρκή υποχώρηση... Το σχέδιό μας δεν περιλαμβάνει αποσπασματικά μέτρα. Εμείς δεν σχεδιάζουμε με το βλέμμα στις δημοσκοπήσεις. Εμείς βάζουμε στόχους συγκεκριμένους για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής του πολίτη. Αλλά και για να ξέρει ο πολίτης τι θα περιμένει από εμάς και πώς θα μας αξιολογήσει ως κυβέρνηση, αν δεν πετύχουμε τους συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους... Με το πρόγραμμα μας, τη μόνη συγκροτημένη προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας για τους πολλούς και όχι τους λίγους και ισχυρούς που εξυπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση. Δείτε εδώ την πλήρη ομιλία. 

Economist - Η Έκθεση Ντράγκι, έναν χρόνο μετά. Ένας υπουργός Οικονομικών για το τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να ικανοποιήσει τον Μάριο Ντράγκι (Σύνταξη άρθρου: Κυριάκος Πιερρακάκης)

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Μάριο Ντράγκι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, παρουσίασε την έκθεσή του για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα—μια εμβληματική προσπάθεια να χαραχτεί μια πορεία προς την ανάπτυξη. Το μήνυμά του τότε ήταν σαφές: χωρίς τολμηρές μεταρρυθμίσεις, η Ευρώπη διέτρεχε τον κίνδυνο μιας σταδιακής παρακμής μέσα σε «αργή αγωνία».  Έναν χρόνο μετά, το αίσθημα του κατεπείγοντος έχει ενταθεί, γι’ αυτό και ο κ. Ντράγκι συνεχίζει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, όπως σε πρόσφατη ομιλία του όπου προειδοποίησε ότι η Ευρώπη πρέπει να κάνει «μαζικές επενδύσεις… τώρα, όσο έχουμε ακόμη τη δύναμη να διαμορφώσουμε το μέλλον μας»... Η ώθηση για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς πρέπει, ωστόσο, να συμβαδίσει με την αναζωπύρωση της ανταγωνιστικότητας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σωστά στοχεύει στην κατάρριψη φραγμών μεταξύ των οικονομιών, οι οποίοι επιμένουν και τελικά κατακερματίζουν τις οικονομίες. Όμως, αν και η ρυθμιστική σύγκλιση είναι αναγκαία, απέχει πολύ από το να είναι επαρκής... Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «μια από τα ίδια, απλώς περισσότερα». Πρέπει να είναι μια οικονομία που θα καινοτομεί, θα ανταγωνίζεται και θα αναπτύσσεται—με θεσμική αρχιτεκτονική σχεδιασμένη όχι μόνο να διαχειρίζεται κινδύνους, αλλά και να αυξάνει καταλυτικά τις δυνατότητες της Ευρώπης. Δείτε εδώ το άρθρο. 

Απόστολος Παπατόλιας – Κώστας Παπαδημητρίου: Οι γκρίζες ζώνες… στις προμήθειες

«Η εκτεταμένη χρήση σύγχρονων Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας (ΤΠΕ) στον τελευταίο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ (εξέταση κάθε υποψηφίου μέσω ειδικής ψηφιακής εφαρμογής) δεν ήταν ένα μεμονωμένο στιγμιότυπο,  αλλά μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας αρκετών δημόσιων φορέων να επεκτείνουν τον λεγόμενο «ψηφιακό εγγραμματισμό» τους. Η διαδικασία αυτή δεν εξελίσσεται, ωστόσο, πάντοτε με «αναίμακτο» τρόπο. Χωρίς καμία διάθεση σκεπτικισμού έναντι των δράσεων «ψηφιακής αυτοματοποίησης» ή παραγνώρισης της κοινωνικής αποδοχής του εγχειρήματος, οφείλουμε να επισημάνουμε ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους... Στις νέες συνθήκες τίθενται, επίσης, σοβαρά θέματα άσκησης της κρατικής κυριαρχίας στο νέο πεδίο του ελέγχου και της αξιοποίησης των «δεδομένων» (data), δηλαδή όλων εκείνων των στοιχείων που εγγράφονται με μηχανικό τρόπο σε διαρκείς βάσεις συλλογής, επεξεργασίας και διαχείρισής τους. Η επ’ αυτών «κυριαρχία» (Data Sovereignty) σημαίνει ότι, τουλάχιστον, τα ευαίσθητα δεδομένα μιας χώρας, ιδίως εκείνα που αφορούν την κατάσταση υγείας, τη φορολογική ικανότητα, την εκπαιδευτική βαθμίδα, τα περιουσιακά στοιχεία και την άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών της, πρέπει να παραμένουν και να αποθηκεύονται εντός των φυσικών συνόρων της, ενώ η επεξεργασία τους να διέπεται κατά βάση από εθνικά νομοθετήματα, υπό τον έλεγχο εθνικών αρχών. Μόνον έτσι, είναι δυνατόν να αποτρέπεται η πρόσβαση σε κρίσιμες πληροφορίες και το ενδεχόμενο χειραγώγησής τους από αλλότρια κέντρα. Διασφαλίζεται επαρκώς σήμερα κάτι τέτοιο; Δεν είναι διόλου αυτονόητη η απάντηση. Δείτε εδώ το άρθρο ("Νέα", 10/9).

Πλατφόρμες Κοινωνικής Δικτύωσης: Εργαλείο χειραγώγησης στα χέρια της ολιγαρχίας των bigtech; (Επιμέλεια – παρουσίαση: Αλέξανδρος Μελίδης, Πολιτικός επιστήμονας)/ H παρουσίαση έγινε στο πλαίσιο της εκδήλωσης με θέμα: "Δημοκρατία Vs Αυταρχισμός: Η σύγκρουση που θα κρίνει το μέλλον" (Ινστιτούτο Γκαίτε, 29/6). Δείτε εδώ την πλήρη ομιλία (video).

Αναρτήσεις επικαιρότητας

Αριστείδης Χατζής: Η δολοφονία του ακροδεξιού ψευτο-διανοούμενου Charles Kirk

Ο Charles Kirk ήταν ακροδεξιός ψευτο-διανοούμενος. Για το ότι ήταν ακροδεξιός δεν χωρά καμία αμφιβολία: ήταν κατά των δικαιωμάτων (στην άμβλωση, της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, των μειονοτήτων, κλπ). Διέδιδε θεωρίες συνωμοσίας για τη νόσο κόβιντ και τα εμβόλια, υποστήριζε τον Τραμπ και όλες τις ανοησίες του, ήταν αντισημίτης, πουτινόφιλος, κατά της βοήθειας στην Ουκρανία, κυρίως όμως (αυτό σου βάζει τη μάρκα του ακροδεξιού στο κούτελο), οπαδός της θεωρίας της «μεγάλης αντικατάστασης» (Great Replacement), μιας καθαρόαιμα ακροδεξιάς ρατσιστικής θεωρίας... Ελπίζω ο φόνος να έγινε από κάποιο άρρωστο άτομο, διότι μόνο ένα άρρωστο άτομο αντιμετωπίζει έτσι τους αντιπάλους του. Αλλά δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο να τον στοχοποίησαν παρανοϊκοί αριστεροί. Και τώρα, βέβαια, ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του έχουν ξεσπαθώσει. Αυτή είναι μια από τις σπάνιες ευκαιρίες που δίνονται σε υποψήφιους δικτάτορες. Έτσι ο δολοφόνος διέπραξε δύο εγκλήματα. Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και σοβαρό πλήγμα στη δημοκρατία. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 11/9).

Κωστής Παπαϊωάννου: Γιατί τους λέμε ακροδεξιούς; Γιατί είναι

Μετά τη δολοφονία Κερκ παρατηρώ για άλλη μια φορά πώς μπαίνουν στρατιές κάτω από ποστ και δημοσιεύματα για να σχολιάσουν: «εσείς οι δήθεν δημοκράτες βγάζετε ακροδεξιό όποιον διαφωνεί μαζί σας». Είναι μοτίβο με παραλλαγές: «Όποιον μιλάει για την πατρίδα ή αντιτίθεται στη woke ατζέντα τον λέτε φασίστα» και πάει λέγοντας. Λοιπόν, αυτός ο λόγος διεκδικεί να γίνει κυρίαρχος, να βάλει το μέτρο του αποδεκτού, να επιβάλει πειθάρχηση και αυτοπεριορισμό. Ας πούμε μερικά απλά και βασικά. Θα λέμε ακροδεξιό όποιον κρίνουμε ως τέτοιον. Φυσικά αν το παρακάνουμε και βαφτίζουμε ακροδεξιό όποιον είναι απλώς συντηρητικός ή διαφωνεί μαζί μας, αν πέσουμε στην παγίδα του παμφασισμού, θα το πληρώσουμε, θα μας σκάσει στα μούτρα. Όμως, επαναλαμβάνω, θα λέμε ακροδεξιό όποιον κρίνουμε ως τέτοιον... Όποιος νιώθει ότι θίγεται, φυσικά μπορεί να αντικρούσει ότι είναι ακροδεξιός και να κριθεί για αυτό. Αλλά μην τρελαθούμε. Δε θα οδηγηθούμε σε μια ιδεολογική αυτολοβοτομή επειδή κάποιοι θέλουν και να είναι φασίστες και να μην τους το λένε κιόλας. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 12/9).

Θύμιος Τζάλλας: Δύο κορυφαίοι Έλληνες αθλητές (Αντετοκούνμπο – Καραλής) είναι από οικογένειες μεταναστών

Διαβάζουμε ξανά αυτές τις μέρες, με αφορμή το ευρωμπάσκετ, για το παράδειγμα του Αντετοκούνμπο. Με την πολιτική Πλεύρη οι γονείς του δεν θα είχαν έρθει ποτέ από τη Νιγηρία. Το ίδιο και ο Καραλής. Η μητέρα του δεν θα έφτανε εδώ ως παιδί από την Ουγκάντα. Δύο κορυφαίοι έλληνες αθλητές είναι από οικογένειες μεταναστών. Όμως, και ο Αντετοκούνμπο και ο Καραλής είναι τόσο εξαιρετικές περιπτώσεις που σχεδόν είναι εξωπραγματικές. Πόσοι και πόσες από τους δέκα χιλιάδες ανθρώπους που έφτασαν από τη Λιβύη στην Κρήτη τους τελευταίους μήνες θα παίξουν στο All-Star του NBA ή θα ανέβουν στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων; Το πιθανότερο, ούτε μία, ούτε ένας. O Αντετοκούνμπο και ο Καραλής ξέρουν πολύ καλά τι τράβηξαν ως παιδιά μεταναστών, και με άλλο χρώμα, στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι αυτοί οι αντιπροσωπευτικοί ήρωες. Ο κανόνας είναι ο Χασάν, ο 16χρονος που ξεκινάει από το Αφγανιστάν να κάνει δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα πέρα δώθε, να μπει σε σαπιοκάραβα και φυλακές γιατί το όνειρο του είναι να γίνει σερβιτόρος στο Σάλσμπουρι… Έτσι σκέφτεται ο κόσμος, και μπορεί να ψηφίζει και Πλεύρη και Ελληνική Αριστερά. Μην παριστάνουμε ότι σκεφτόμαστε αλλιώς με το επιχείρημα ότι δεν κάνει. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 31/8).

Γιάννης Τασσόπουλος: Ελλάδα – Τουρκία πέρα από το μπάσκετ

Η άμυνα, ο προπονητής και ο καλύτερος παίκτης της Τουρκίας (πολύ ευρωπαϊκή φυσιογνωμία) ήταν καταπληκτικοί. Έστω και αν μας έβαλαν στα καλάθια, δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσε με ίδια πιθανότητα σήμερα να χαιρόμαστε εμείς και να λυπούνται εκείνοι. Ας μείνουμε στα ομαδικά αθλήματα. Το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Απεχθάνομαι την επιθετικότητα, τον αναθεωρητισμό και τη διεκδίκηση της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας. Προϋπόθεση της καλής διπλωματίας είναι η αποτελεσματική άμυνα. Η καλή άμυνα, όχι στα λόγια αλλά στα έργα, αποστομώνει τους εθνικιστές. Χωρίς αυτήν αποθρασύνονται  Αλλά η Ελληνική κοινωνία πρέπει να κάνει επίθεση φιλίας και συνεργασίας στην Τουρκία… Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι για τα μπάζα. Αλλά ο λαός μας, η κοινωνία μας, τα ιδανικά μας, δεν είναι σε σύγκρουση με τις βαθύτερες επιθυμίες των Τούρκων. Συμπλέουμε πολλοί από αυτούς και πολλοί από εμάς. Ας είμαστε δυνατοί και γενναιόδωροι (όχι παραχώρηση αλλά συνεργασία). Ας έχουμε αυτοπεποίθηση χωρίς φόβο. Το γράφω ενώ κατεξοχήν υπερθεματίζω για την ανάγκη να σοβαρευτούμε. Και εγώ φοβάμαι τον εχθρό και το κακό… Πρέπει όμως να απομονώσουμε τους εθνικιστές. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 13/9).

Εκδηλώσεις/ Ανακοινώσεις

Δείτε εδώ το δελτίο τύπου για την παρουσίαση του βιβλίου «Η Μεταρρυθμιστική Τεχνική μέσα από την Ιστορική Εξέλιξη των Διοικητικών Μεταρρυθμίσεων στο πεδίο της Αποκέντρωσης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα (1975–2022)» (εκδόσεις Παπαζήση) του Παναγιώτη Μαΐστρου, (ερευνητική ομάδα:  Ράλλης Γκέκας, Γιάννης Γούπιος, Δήμητρα Κουτσούρη). Την εκδήλωση, που θα γίνει την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025, στις 18:00 στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, διοργανώνει η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ). Ομιλητές θα είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κ.ά. 

Δείτε εδώ το δελτίο τύπου για την εκδήλωση στο πλαίσιο των δράσεων «Σημείο επαφής» που διοργανώνει το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ). Στη δημόσια συζήτηση με θέμα: «Και ζήσαν αυτοί καλά: ηλικία και ευ ζην» συνομιλούν ο Γιώργος Γαρίνης, Καθηγητής Γενετικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Διευθυντής Ερευνών, Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας ΙΤΕ και η Σοφία Μαντουβάλου, Συγγραφέας. Την οργάνωση επιμελείται ο Δημήτρης Γραμμένος και συντονίστρια της συζήτησης είναι η Ανθή Στρατάκη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2025, ώρα 20:00, στο Κέντρο Επιστήμης και Πολιτισμού ΙΤΕ (Ηράκλειο Κρήτης).

Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα του Athens Democracy Forum το οποίο διοργανώνει το Democracy & Culture Foundation σε συνεργασία με τους New York Times που θα διεξαχθεί στις 30 Σεπτεμβρίου – 3 Οκτωβρίου 2025 (Ωδείο Αθηνών). Θεματικές που θα συμπεριληφθούν στις Συνεδρίες είναι: Λαϊκισμός, Εμπόριο, Παγκόσμια Τάξη κ.ά. Στο πλαίσιο του Forum θα παρουσιαστούν, εκτός των άλλων, παραδείγματα δημοκρατικής ανανέωσης από όλο τον κόσμο με σκοπό την αξιοποίηση της δύναμης των πολιτών για τη διαμόρφωση πολιτικών αποφάσεων.