Tuesday, 23 April 2024
Αφήνουμε στο συνηθισμένο μηντιακό χορικό προσέλευσης σ' εκείνους που (θεωρείται ότι) κερδίζουν την μέριμνα του να ακολουθήσουν, άλλωστε, και τον ενθουσιασμό του Χρηματιστηρίου Αθηνών μόλις φάνηκε ότι "το Eurogroup αποδέχθηκε την λίστα διαρθρωτικών μέτρων Βαρουφάκη".
Πορεία σε ναρκοπέδιο μοιάζουν οι πρώτες αυτές βδομάδες της νέας Κυβέρνησης. ιδίως σε σχέση με τις προσπάθειες να ανοίξει έναν δρόμο προς την συνεννόηση με τους Ευρωπαίους "εταίρους" της
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/η Κυβέρνηση Τσίπρα/η διαπραγματευτική προσέγγιση Βαρουφάκη έχει αναζητήσει ρίζες στον ιδιαίτερο συμβολιστή ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Να ξεκινήσω, σε πρώτο πρόσωπο, με μια βασική παραδοχή: δεν μου αρέσουν - δεν μου άρεσαν ανέκαθεν, τώρα όμως τα πράγματα είναι ούτως η άλλως βαρύτερα - οι περιπτώσεις όπου κανείς, προκειμένου να κάνει αντίπραξη σε μιαν άποψη (ή: αντιπολίτευση, όμως αντιπολίτευση κάνουν κανονικά οι πολιτικοί), πάει και συντάσσεται "με τους απέναντι" μόνο και μόνο για να αισθάνεται ότι έχει ερείσματα.
Τώρα που πάει!, πέρασαν κι αυτές οι εκλογές και (θέλοντας και μη) προσπεράστηκε ο παροξυσμός της αντιπαράθεσης, χρειάζεται προσγείωση στην επόμενη μέρα.
Καθώς εξαντλούνται οι ημέρες για τις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, μόνο άμα στραφεί κανείς σε παλιότερους καιρούς μπορεί να αντλήσει κάποιαν αισιοδοξία! Δειτε μια πρόταση στην ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Σεβαστός φίλος της στήλης, που την έχει την συνήθεια να σχολιάζει, βρήκε αφορμή τον προεκλογικό κλίμα για να απευθύνει το ερώτημα - σαφές και ανυποχώρητο: "Αποφασίστε, επιτέλους! Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός;"
Ο βόρβορος στον οποίο βυθίζεται - σταθερά - εκείνο που κατ' οικονομίαν αποκαλείται πλέον "πολιτικό σύστημα", και που το μόνο που μπορεί να ελπίσει κανείς είναι ότι οι εκλογές θα τον καθαρίσουν κάπως (αν ούτε αυτή η προσδοκία αποδειχθεί λάθος, τότε αληθινά έχουμε μπλέξει άσχημα!), έχει και μια δευτερογενή συνέπεια, που κι αυτή είναι επικίνδυνη: παγώνει κάθε πρωτοβουλία.
Αν είχε κανείς φύγει για ταξίδι απο την Ελλάδα, με την λογική περασμένων εποχών - τότε που οι επικοινωνίες και η μετάδοση των ειδήσεων (και η προσπάθεια όλων, πολιτικών και οικονομικών και μηντιακών συντελεστών να οδηγήσουν τα πράγματα "πατώντας" πάνω στις ειδήσεις) δεν είχαν την αμεσότητα, το ακαριαίο που χαρακτηρίζει τις ημέρες μας - και αν γύριζε πίσω σήμερα μετά από απουσία μόλις μιας βδομάδας, θα μπορούσε κάλλιστα να νομίσει ότι είχε λείψει μήνες - αν όχι χρόνια.
Αυτό το τέλος της χρονιάς, βρίσκει την δημόσια σκηνή - και εκείνο που, κατά τα πρωτόκολλα όρκισης κλπ. λειτουργεί ως Κυβέρνηση και παραπέρα ως θεσμισμένη Πολιτεία (μέχρι και την επίσημη κατάθεση πρότασης της ΝΔ για συνταγματική αναθεώρηση είχαμε!...) - σε μια παράξενη όσο και επικίνδυνη απόσταση από την βιωμένη πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/η Κυβέρνηση Τσίπρα/η διαπραγματευτική προσέγγιση Βαρουφάκη έχει αναζητήσει ρίζες στον ιδιαίτερο συμβολιστή ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/η Κυβέρνηση Τσίπρα/η διαπραγματευτική προσέγγιση Βαρουφάκη έχει αναζητήσει ρίζες στον ιδιαίτερο συμβολιστή ποιητή Αντόνιο Ματσάδο. Όμως, έτσι, όπως επενδύθηκαν - με πολύ σώου, με πληθωρικές δηλώσεις, με πενιχρό πολιτικό περιεχόμενο πλην της διάθεσης κόντρας και τα κάποια στοιχεία αναδίπλωσης - οι ημέρες μετά το ξεκίνημα των Ευρωπαϊκών περιπλανήσεων Τσίπρα και (κυρίως!) Βαρουφάκη, αληθινά θυμίζουν το Se hace camino al andar/ Ο δρόμος χαράζεται περπατώντας.
Έτσι, με αναζήτηση ενός κάποιου περιεχομένου για την πληθωρική φόρμα, φθάσαμε στις Προγραμματικές Δηλώσεις, που κινδυνεύουν να είναι το πιο αστραπιαία μεταφραζόμενο κείμενο στην διεθνή σκηνή! Με το καημένο το "Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" να επιχειρείται να αποκτήσει αποτύπωση που και τους "έξω" να μην συνταράξει περισσότερο, κι εμάς τους "μέσα" να κρατήσει σε ενθουσιασμό.
Ενώ όμως φαίνεται ότι τελικά θα καταλήξουμε και με Φόρο Επιδεικτικής Κατανάλωσης (αντί του πεζού Φόρου Πολυτελείας: ο Ανδρέας Παπανδρέου θα δάκρυζε, βλέποντας υλοποίηση Thorstein Verblen) και με Ταμείο Εθνικού Πλούτου (αντί για ΤΑΙΠΕΔ: σοφή η ιδέα να συνδυαστεί η εκποίηση/αξιοποίηση με την υπόσχεση για διάσωση του Ασφαλιστικού), συν μια καμπάνια κατά των ολιγαρχών και της ("μεγάλης") φοροδιαφυγής, τα διαβολεμένα τα νούμερα δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο. Στο EuroWorkingGroup η εξήγηση ήταν... οι Προγραμματικές που δεν είχαν αναγνωσθεί! Στο δίδυμο Eurogroup της 11ης/16ης Φεβρουαρίου, το ζήτημα κινδυνεύει να είναι σαφώς πιο δυσάρεστο (η Κορυφή της 12ης είναι ούτως ή άλλως "πολιτική"). Στην σταθερή πίεση των "εταίρων" για νούμερα, για ποσοτικοποίηση των πολιτικών όχι απλώς συγκεκριμένη αλλά και πειστική, η Ελληνική στάση είναι Βαρουφακική: "Give us time and give us space". Που στην πραγματικότητα έχει την ακόλουθη απόδοση: "Δώστε μας χρόνο να σκεφθούμε τι θέλουμε/Δώστε μας περιθώρια μέχρις ότου εσείς (οι "εταίροι") σκεφθείτε τι θα μπορούσατε να δώσετε/πού και πώς θα μπορούσατε να χαλαρώσετε ένα κακοσχεδιασμένο και εκ του αποτελέσματος αποτυχημένο Πρόγραμμα, στο οποίο εμείς ζούμε και πνιγόμαστε (και το βλέπετε) εδώ και 5 χρόνια".
Στην πιεστική απαίτηση των "εταίρων" για νούμερα, για στοιχεία , η Ελληνική πλευρά αντιπαρατάσσει ενδιαφέρουσες διαβεβαιώσεις, όπως για δημοσιονομική ισορροπία, ή πάλι για (ήπιο) πρωτογενές πλεόνασμα. Το πρόβλημα πού είναι; Έρχεται η δική μας διαβεβαίωση, π.χ. του τύπου: "Η αύξηση του κατώτατου μισθού θα διαρρυθμιστεί χρονικά, αλλά δεν έχει και δημοσιονομική επίπτωση, άσε που θα σημάνει πρόσθετες ασφαλιστικές εισφορές, άρα... μείωση των απαιτήσεων του Ασφαλιστικού από τον Προϋπολογισμό". Η άλλη πλευρά σπεύδει να παρατηρήσει: "Ωραία, όμως έχετε υπολογίσει πόσο η αύξηση κατωτάτων θα σημάνει σε αύξηση π.χ. του επιδόματος ανεργίας; Και πόσο στα επιδόματα μητρότητας; Πόσο και πώς θα "περάσει" στον υπολογισμό των συντάξεων; Α, ναι, και με τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές, πώς την βλέπετε την εισπραξιμότητα;"
Αυτού του είδους την προσέγγιση, πάτε την τώρα και απλώστε την σ' όλο το φάσμα των Προγραμματικών όπως θα μεταφράζονται σε Πρόγραμμα - όχι πλέον "Θεσσαλονίκης", αλλά "ηπίως ψαλιδισμένο" ώστε να φαντάζει συμβατό με μια συζήτηση Eurogroup...
Ή δείτε πάλι, την προσέγγιση να ζητηθεί η συμβολική αντικατάσταση της Τρόικας - η οποία και μισήθηκε, αλλά και απέτυχε ως "ελεγκτής" - με κάτι "άλλο". Σαν στοιχείο αυτού του "άλλου" κάποια στιγμή συζητήθηκε (όχι δε μόνον στην Αθήνα) και ο ΟΟΣΑ. Τον οποίο, βέβαια, γνώρισε πρόσφατα η ελληνική κοινή γνώμη ως εμπνευστή του διαβόητου toolkit/της εργαλειοθήκης: έκανε περισσότερο κακό η συζήτηση γύρω από το ζήτημα αυτό, έτσι όπως έγινε, παρά ο,τιδήποτε άλλο στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων.
Ο ΟΟΣΑ, οργανισμός με εγγενώς διακρατική υφή, ενώ έχει και γνώση και λόγο - και δεν διστάζει να εκφραστεί με σαφήνεια και ένταση - δεν έχει συσχετισθεί με την γεύση επιβολής του ΔΝΤ και των Βρυξελλών. Εχει δε πρόσφατα "γνωρίσει" (με αφορμή το toolkit) την Ελληνική πραγματικότητα απο κοντά, έχει παίξει ρόλο υποβοήθησης των συνεννοήσεων ο Γενικός Διευθυντής του Ανχελ Γκουρία, που θάναι (στις 11 Φεβρουαρίου, κι αυτός!) στην Αθήνα.
Όμως , με εμάς να αναζητούμε τον όποιο δρόμο περπατώντας, χρειάζεται παρόμοιες τομές να τις προωθήσει η "άλλη πλευρά". Καθώς και να παρατείνει (με δική της πρωτοβουλία;) τον χρόνο που τελειώνει.
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Το κείμενο του Α.Δ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗ δημοσιεύτηκε στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 9.2.2015
