Τετάρτη, 04 Δεκέμβριος 2024

Οδηγώντας την Ευρώπη έξω από την Κρίση

progressive-3-1

Το κείμενο βασίζεται στην εναρκτήρια ομιλία που έδωσε στο συνέδριο για την Προοδευτική Διακυβέρνηση στο Δουβλίνο στις 12 Οκτωβρίου. Στη συζήτηση συμμετείχαν ο Hannes Swoboda, πρόεδρος της ομάδας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, o Nicolai Wammen, Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Δανίας, ο Brendan Howlin, Υπουργός Δημόσιων Δαπανών της Ιρλανδίας, η Magdalena Anderson, σκιώδης Υπουργός Οικονομικών του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Σουηδίας, ο Ed Balls, πρώην υπουργός της Μ. Βρετανίας, με συντονιστή τον Peter Mandelson, πρώην Υπουργό και Ευρωπαίο Επίτροπο. Στο συνέδριο συμμετείχαν πολλά γνωστά ονόματα από τον χώρο της πολιτικής και της διανόησης στην Ευρώπη μετά από πρόσκληση του Αντιπροέδρου της Ιρλανδικής κυβέρνησης και αρχηγού του Εργατικού κόμματος της Ιρλανδίας, Eamon Gilmore.

Θα βρείτε παρακάτω μερικά από τα βασικά σημεία της ομιλίας του Λουκά Τσούκαλη.

Διδάγματα από την κρίση:

Η αυτο-ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών αποδείχθηκε στην πράξη ένα κακόγουστο αστείο, το οποίο δυστυχώς είχαν πιστέψει πολλοί πολιτικοί της Κεντροαριστεράς στην προσπάθειά τους να φανούν μοντέρνοι.

Ο υπερ-δανεισμός αποτελεί βασικό παράγοντα που οδήγησε στην κρίση. Ενώ όμως η σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών είναι απαραίτητη για πολλές χώρες, η ταυτόχρονη μείωση των ελλειμμάτων οδηγεί τις οικονομίες σε φαύλο κύκλο. Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου ζουν σήμερα σε ασφυκτικό κλοιό δημοσιονομικής και νομισματικής λιτότητας.

Όταν σπάνε οι φούσκες, αφήνουν πίσω τους πολλά χρέη. Όσο γρηγορότερα αποφασίσουμε ποια από αυτά μπορούν να εξυπηρετηθούν και ποια όχι, τόσο γρηγορότερα θα έρθει η οικονομική ανάκαμψη. Έχουμε αργήσει πολύ στην Ευρώπη.

Χρειάζεται μεγαλύτερη συμμετρία στην κατανομή του βάρους προσαρμογής μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών.

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, γίνονται όμως πολύ δύσκολες σε εποχές που η οικονομία συρρικνούται.

Τι πρέπει να γίνει;

Πρέπει να ανακτήσουμε επειγόντως την εμπιστοσύνη στην μη αναστρεψιμότητα της Ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά ένα διττό πρόβλημα: το λεγόμενο ηθικό κίνδυνο, δηλαδή το φόβο των πιστωτριών χωρών ότι τα δάνεια που δίνουν κινδυνεύουν να πέσουν σε ένα πηγάδι δίχως πάτο από τη μια πλευρά, και τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης εξόδου των δανειζομένων χωρών από το ευρώ από την άλλη, έναν κίνδυνο που μεταφράζεται σε υψηλά επιτόκια και οδηγεί τις οικονομίες τους σε ασφυξία.

Γνωρίζουμε οι περισσότεροι τι χρειάζεται: τραπεζική ένωση, μια εξελιγμένη μορφή δημοσιονομικής ένωσης και περαιτέρω πρόοδος προς την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πιο εύκολο στα λόγια, αλλά όχι στην πράξη. Κάθε μέρα όμως το κόστος εξόδου από την κρίση μεγαλώνει. Χωρίς αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης και τη βαθειά εδραιωμένη πεποίθηση ότι έχουμε όλοι να κερδίσουμε από το ενιαίο νόμισμα δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την κρίση.

Χρειαζόμαστε μια διαφοροποιημένη προσέγγιση σε θέματα οικονομικής προσαρμογής. Το βάρος δεν μπορεί να πέφτει δυσανάλογα στις ελλειμματικές χώρες. Πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση σε αναπτυξιακά μέτρα τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε το συνεχώς διευρυνόμενο πρόβλημα των ανισοτήτων μέσα στις χώρες μας. Ενυπάρχει και μια ισχυρή διαγενεακή διάσταση στο πρόβλημα. Οι νέοι είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης σε πολλές χώρες. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων χωρίς την εύκολη προσφυγή στο λαϊκισμό. Μπορεί όμως να βοηθήσει και η ΕΕ, διευρύνοντας για παράδειγμα τις προδιαγραφές του Ευρωπαϊκού Ταμείου για την Παγκοσμιοποίηση με σκοπό να επιτρέψει την πληρωμή επιδομάτων ανεργίας που προκλήθηκε από την κρίση. Αλληλεγγύη στο μέτρο του πολιτικά εφικτού, συνδεδεμένη με κοινές πολιτικές και με προϋποθέσεις, θα πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο στην Ευρώπη.

Ένα από τα λίγα καλά της κρίσης είναι ότι αναπτύχθηκε ένας πολύ ζωντανός δημόσιος διάλογος που ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα. Δημιουργούνται οι βάσεις για έναν ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο. Χρειαζόμαστε θεσμούς που να ανταποκρίνονται στο βαθμό ενοποίησης των αγορών, αλλά οι θεσμοί αυτοί χρειάζονται νομιμοποίηση. Αναμένεται ότι οι μεγάλες πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα προτείνουν κοινούς υποψηφίους στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014 για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα πρέπει να είναι άτομα με ευρύτερη απήχηση. Μήπως στη διαδικασία επιλογής θα πρέπει να σκεφτούν όλοι έξω από το κουτί, δηλαδή πέρα από στενά κομματικά κριτήρια;

Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο.

 

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση