Τρίτη, 16 Απρίλιος 2024
Πολιτική (-οί) Πινόκιο
Η παροχολογία και η ανάγκη πλειοψηφικού μεταρρυθμιστικού φορέα
Η απήχηση των πολιτικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε δύο κεντρικά επιχειρήματα. Το πρώτο στην πιο σοβαρή του διάσταση μας έλεγε πως είναι η εφαρμογή του Μνημονίου και όχι η καταγγελία του, που μας οδηγεί στη δραχμή. Στη δεύτερη πιο λαϊκίστικη και απλοϊκή λογική του, μας έλεγε πως ό,τι και να κάνουμε ποτέ δεν θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ (μας πέταξαν έξω μέχρι τώρα;). Βεβαίως, αυτό το επιχείρημα και στις δύο διαστάσεις του ξεχνά πως «μας κράτησαν στο ευρώ» όχι γιατί μας φοβούνται ούτε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά γιατί παρά τις σημαντικές πολιτικές ανεπάρκειες της διακυβέρνησης του τόπου κατά τα τελευταία τρία χρόνια, τα πρωτογενή ελλείμματα μειώθηκαν από τα 24 δισ. στα 4 δισ. ευρώ. Και επειδή πολλά επιδερμικά λέγονται περί Ισπανίας, υπενθυμίζω πως η Ισπανία ακολούθησε από μόνη της πολύ σφικτή δημοσιονομική πολιτική και, εκτός τούτου, το χρέος της που ήταν στο 60% το 2010, τώρα θα φθάσει στο 80% (όχι 160% όπως το δικό μας), ενώ είχε πολύ μικρότερα ελλείμματα.
Το δεύτερο κεντρικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο στον πυρήνα του είναι σωστό, έλεγε πως χρειάζεται να εγκαταλείψουμε το παλαιό πολιτικό σύστημα, γιατί αυτό μας οδήγησε έως εδώ. Εδώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δίκιο να εξαιρούν τους εαυτούς τους από το παλαιό πολιτικό σύστημα, όσον αφορά τη δική τους ηθική δέσμευση, αφού είναι αλήθεια πως ποτέ δεν συμμετείχαν στην πολιτική διακυβέρνηση. Από την άλλη όμως, σε ιδεολογικό επίπεδο, είναι από τους στυλοβάτες αυτού του συστήματος, αφού όχι μόνο υποστήριζαν πως λεφτά υπήρχαν, αλλά ο λαϊκισμός τους έφτανε στο σημείο να ζητά να μοιραστούν ακόμα περισσότερα χρήματα. Ακόμη και σήμερα διπλασιάζουν τον χρόνο για το επίδομα ανεργίας, υπόσχονται διορισμούς, γενικώς μοιράζουν χρήματα. Ψεύδονται όταν δηλώνουν ότι θα το κάνουν, γιατί ακόμα και αν αύριο μας χαριστούν όλα τα χρέη, η οικονομία μας θα παραμείνει ελλειμματική και δεν μπορεί να καλύψει τέτοιες δαπάνες. Θυμίζουν έτσι τις χειρότερες στιγμές του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο πως οι πιο θερμοί οπαδοί αυτής της άποψης από την πλευρά του δήθεν λαϊκού ΠΑΣΟΚ τρέχουν τώρα να συνταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά, αυτή η πολιτική και οι πολιτικοί κερδίζουν αποκρύπτοντας και διαστρέφοντας την πραγματικότητα, ακολουθώντας πολιτικές Πινόκιο. Δεν είμαστε όμως στο 1981, όπου το δημόσιο χρέος ήταν στο 28% και μπορούσαμε να διπλασιάσουμε τους μισθούς - αν και ούτε αυτό το άντεξε η οικονομία της χώρας. Γιατί το 1985 ήρθε η σταθεροποιητική περίοδος Σημίτη για να διορθώσει τις προηγούμενες υπερβολές. Η χώρα δεν αντέχει άλλους ερασιτεχνισμούς και μπλόφες. Χρειάζεται να σταθεί στα πόδια της, να υπερβεί το παλιό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και να χαράξει μια πορεία μακριά και πέρα από τον λαϊκισμό.
Αλλά ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένας πλειοψηφικός πολιτικός φορέας, ο οποίος θα θέσει ως βασικούς στόχους τις προοδευτικές αλλαγές και τη ρήξη με το παρελθόν. Ενας φορέας που θα μπορούσε να εκφράζει το ένα εκατομμύριο των ανέργων, οι οποίοι δεν είναι οργανωμένοι και δεν θα βρουν το μέλλον τους στο μεγάλο κράτος ή στα επιδόματα ανεργίας αλλά σε μια υγιή και παραγωγική οικονομία. Που θα εκφράζει την πλειονότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι αγωνιούν για την επιβίωσή τους και για το ενδεχόμενο να προστεθούν στη στρατιά των ανέργων.
Θα εκφράζει τους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Τους ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες και αγρότες, που έχουν εξωστρεφή και εξαγωγικό προσανατολισμό στη δουλειά τους. Δυστυχώς, όλοι αυτοί είναι σήμερα αντιμέτωποι με το βαθύ κράτος και τον κρατισμό, με τις συντεχνίες που είναι εναγκαλισμένες με το κράτος και το απομυζούν. Είναι όλη η Ελλάδα που έψαχνε ευκαιρίες να δημιουργήσει - και αυτές τις στερούνταν από εκείνες τις δυνάμεις που συσπειρώνονταν και συσπειρώνονται γύρω από συντεχνιακά προτάγματα.
*Δείτε εδώ το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στα Νέα στις 13-06-2012.
