Πέμπτη, 28 Μάρτιος 2024

Ασκώ τα Δικαιώματα μου, τηρώ τις υποχρεώσεις μου, στην Ευρώπη του Αύριο 07-11-2014

Ακούστε την εκπομπή του Περικλή Βασιλόπουλου, Αντιπροέδρου της Παρέμβασης «Ασκώ τα Δικαιώματα μου, τηρώ τις υποχρεώσεις μου, στην Ευρώπη του Αύριο» της 7/11 με συζήτηση του Περικλή Βασιλόπουλου με τον Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη στο στούντιο του διαδικτυακού www.ertopen.com που αναμεταδίδεται στα ερτζιανά στην ελληνική περιφέρεια και στο εξωτερικό. Καλεσμένοι οι: Γιώργος Δουράκης, Αν. Καθηγητής Πολ Οικονομίας ΑΠΘ με θέμα τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά τη δεκαετία του 1980 και τον άμεσο κίνδυνο αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη. Το διεθνές πλαίσιο της Ελληνικής κρίσης. Δημήτρης Χριστόπουλος, Αν Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με αφορμή το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νήσος με τίτλο "Το βαθύ κράτος στη σημερινή Ελλάδα και η ακροδεξιά. Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία". Ο τόμος αποτυπώνει τα συμπεράσματα έρευνας που έγινε από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Ασκώ τα δικαιώματά μου_07_11_2014 by Sofiaspirou on Mixcloud

Ασκώ τα Δικαιώματα μου, τηρώ τις υποχρεώσεις μου, στην Ευρώπη του Αύριο 10-10-2014

Ακούστε εδώ την εκπομπή του Περικλή Βασιλόπουλου, Αντιπροέδρου της Παρέμβασης με νέα εκδοχή τίτλου «Ασκώ τα Δικαιώματα μου, τηρώ τις υποχρεώσεις μου, στην Ευρώπη του Αύριο» της 10/10 με συζήτηση του Περικλή Βασιλόπουλου με τον Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη στο στούντιο του διαδικτυακού www.ertopen.com που αναμεταδίδεται στα ερτζιανά στην ελληνική περιφέρεια και στο εξωτερικό. Καλεσμένοι οι: Δημήτρης Μάρδας, Καθηγητής Οικονομικών ΑΠΘ με θέμα το προσχέδιο προυπολογισμού 2015 και την έξοδο από την κρίση. Γιώργος Καββαθάς, Πρόεδρος ΓΣΕ-ΒΕΕ με θέμα την κρίση ρευστότητας και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και την επανεκκίνιση του κοινωνικού διαλόγου. "Ζωντανά" από την Κομπάνι, μαρτυρική Κουρδική πόλη της Συρίας που βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία και η οποία σφυροκοπείται καθημερινή από τον Ισλαμιστικό IS με την αδρανή παρουσία του Τουρκικού στρατού. Μιλάει ο Ιμπραχίμ Μουσλέμ, γιατρός καρδιολόγος που ζει στην Ελλάδα και κατάγεται από την Κομπάνι.

Kavvathas by Sofiaspirou on Mixcloud

Τιμητικές διακρίσεις μελών

Η Γαλλική Δημοκρατία δια μέσου της Γαλλικής Πρεσβείας στην Αθήνα απονέμει σήμερα στο μέλος μας Αναστασία Λαζαρίδου την τιμητική διάκριση "Chevalier dans l' Ordre des Arts et des Lettres". Ίδια διάκριση απονέμεται επίσης στην συνθέτη Ελένη Καραίνδρου.

Περισσότερα...

Η παρέλαση του ΟΧΙ, το 'Βαθύ Κράτος', και η Κοινωνία Πολιτών

Μετά από χρόνια παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή την τηλεοπτική αναμετάδοση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου για την επέτειο του ΟΧΙ στην Θεσσαλονίκη που κράτησε δυόμιση ολόκληρες ώρες.
Η παρέλαση για το ΟΧΙ είχε τρία μέρη. Το πολιτικό, των μηχανοκινήτων τμημάτων και των πεζοπόρων τμημάτων των ενόπλων δυνάμεων. Στο πολιτικό τμήμα παρήλασαν πάνω από 70 τοπικοί σύλλογοι, πολιτιστικά σωματεία και εθελοντικές πρωτοβουλίες που είχαν στην ανάπτυξή τους εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα παρουσιάστηκε με το άνοιγμα της παρέλασης λίγο μετά από τον ερχομό των αναπήρων πολέμου.

Περισσότερα...

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Νίκου Μουζέλη με τίτλο «ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ» από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Νίκου Μουζέλη ομ Καθηγητή Κοινωνιολογίας του London School of Economics LSE και Προέδρου της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. 

MOUZ
Ο Νίκος Μουζέλης έχει εκδόσει 15 βιβλία στα Αγγλικά, Ελληνικά και πολλές άλλες γλώσσες. Το βιβλίο του Sociological Theory What Went Wrong? Diagnosis and Remedies, Routledge, London 1995 χρησιμοποιείται ως εγχειρίδιο σε Πανεπιστήμια των Σκανδιναβικών χωρών και της Πορτογαλίας.

Ακολουθεί το δελτίο τύπου που συνοδεύει την έκδοση:

 

Νεωτερικότητα και θρησκευτικότητα
Εκκοσμίκευση-Φονταμενταλισμός-Ηθική

σελίδες: 216 • isbn: 978-960-435-445-0 • τιμή: 15 ευρώ

Το βιβλίο συνδέει διάφορες τάσεις στον θρησκευτικό και πνευματικό χώρο με τις κοινωνικές δομές της νεωτερικής κοινωνίας. Πώς συνδέονται αυτές οι τάσεις με τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης που επικράτησε στη Δύση, με τη βιομηχανική επανάσταση στη Μεγάλη Βρετανία και την πολιτική επανάσταση του 1789 στη Γαλλία; Πώς εξηγείται η ραγδαία εκκοσμίκευση που παρατηρείται κατά την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο και η μετέπειτα αναζωογόνηση της θρησκευτικότητας κατά τη δεκαετία του '60; Τι είναι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και ποια η σχέση του με τη νεωτερικότητα; Πώς σχετίζονται οι θεωρίες της ηθικής με την έννοια της νεωτερικότητας; Πώς εξηγείται η διάδοση του ηθικού σχετικισμού, ο οποίος πρεσβεύει ότι δεν υπάρχουν «αιώνιοι», καθολικοί, ηθικοί κανόνες που ισχύουν ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου; Τι απαντά ο Μάκινταϊρ, ο οποίος προσπαθεί να υπερβεί τον ηθικό σχετικισμό, συνδέοντας τις ηθικές αξίες με την παράδοση στον χώρο της κοινότητας; Πώς, σύμφωνα με τους Μπούμπερ, Λεβινάς και Κρισναμούρτι, το ηθικό δεν θεμελιώνεται αλλά αναδύεται αυθόρμητα, στο πλαίσιο μιας ειδικής σχέσης του εαυτού και του Άλλου; Ποια η σχέση του διαλογισμού με τη λακανική θεωρία για το συμβολικό και τη γλώσσα; Και, τέλος, πώς έξι προσανατολισμοί προς το θείο (θεϊσμός, ανθρωποκεντρισμός, συγκρητισμός, απαθεϊσμός [αδιαφορία], σκεπτικισμός και αθεϊσμός) μεταβάλλονται κατά τη νεωτερικότητα;

***

Ο Νίκος Μουζέλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Είναι Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του London School of Economics. Η εργογραφία του περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω έργα: Organisation and Bureaucracy: An Analysis of Modern Theories, Routledge and Kegan Paul, London 1967 (στα ελληνικά εκδ. Σάκκουλα, 2009), Modern Greece: Facets of Underdevelopment, Macmillan, London 1978 (στα ελληνικά εκδ. Εξάντας, 1978), Politics in the Semi-Periphery: Early Parliamentarism and Late Industrialisation in the Balkans and Latin America, Macmillan, London 1986 (στα ελληνικά εκδ. Θεμέλιο, 1987), Post-Marxist Alternatives: The Construction of Social Orders, Macmillan, London 1990 (στα ελληνικά εκδ. Θεμέλιο, 1992), Back to Sociological Theory: The Construction of Social Orders, Macmillan, London 1992 (στα ελληνικά εκδ. Θεμέλιο, 1997), Sociological Theory: What Went Wrong? Diagnosis and Remedies, Routledge, London 1995 (στα ελληνικά εκδ. Θεμέλιο, 2000), Modern and Postmodern Social Theorising: Bridging the Divide, Cambridge University Press, Cambridge 2008 (στα ελληνικά εκδ. Θεμέλιο, 2010). Πέρα από τις ελληνικές εκδόσεις, τα περισσότερα από τα παραπάνω έργα έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.

Μόσιαλος και ΙΣΤΑΜΕ: Μια παρανοϊκή ιστορία

Θα μπορούσε να είναι απλά ένας ακόμη καφκικός παραλογισμός εξαιτίας της γνωστής διαλυτικής αδιαφορίας που ενδημεί εδώ και χρόνια στην καρδιά του κατεστημένου κομματικού συστήματος που βρίσκεται ανοικτά σε παρακμή. Πρόκειται όμως για μια ιστορία με πολλαπλές συμβολικές απολήξεις. Στις 7 Απριλίου 2012 ο Ηλίας Μόσιαλος Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics με το τέλος της θητείας του ως Πρόεδρος του ΔΣ του ΙΣΤΑΜΕ έστειλε συμπληρωματικά και μία επιστολή παραίτησης στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον κύριο μέτοχο, κάτοχο του 90% των μεριδίων στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με την επωνυμία ΙΣΤΑΜΕ που αποτελεί το επίσημο «Ινστιτούτο Ιδεών» του ΠΑΣΟΚ ( το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι το αντίστοιχο της ΝΔ). Ο πλειοψηφών εταίρος ήταν ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος τότε ταμίας του ΠΑΣΟΚ και νυν Διοικητής του ΙΚΑ. Σε ένα κανονικό κόμμα, σε μία κανονική χώρα αυτές οι δύο συνθήκες θα ήταν υπεραρκετές για την πλήρη τυπική και ουσιαστική απεμπλοκή του παραιτηθέντος από μία θέση που έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερο έναν επιστημονικό ρόλο κύρους και εποπτείας για τη γενική νόμιμη λειτουργία του οργανισμού και για την -υποτιθέμενη- παραγωγή ιδεών και στρατηγικής κατεύθυνσης της χώρας. Ο Ηλίας Μόσιαλος που βρίσκεται 35 χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το τι σημαίνει ότι εδώ είναι ΠΑΣΟΚ, δεν είναι «παίξε γέλασε». Ακολούθησαν 6 επιστολές, μία εξώδικος διαμαρτυρία, δεκάδες τηλέφωνα, πεντάδες διαβεβαιώσεις του τύπου «την επόμενη εβδομάδα διορίζουμε νέο Διοικ. Συμβούλιο» και άλλα πολλά. Την προηγούμενη εβδομάδα, Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014 έφτασε στο σπίτι του επιστολή τράπεζας που τον ενημέρωνε ότι ο λογαριασμός του έχει δεσμευθεί ύστερα από εντολή κατάσχεσης του ΙΚΑ για μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών προς τους εργαζόμενους του ΙΣΤΑΜΕ ύψους 170 χιλ. ευρώ. Δηλαδή σε απλά ελληνικά ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος, Διοικητής του ΙΚΑ αντί να κάνει δέσμευση στους δικούς του λογαριασμούς ως κύριος εταίρος του ΙΣΤΑΜΕ που ελλείψει Διοικητικού Συμβουλίου είναι και ο αποκλειστικά υπεύθυνος έκανε δέσμευση στους λογαριασμούς του Ηλ. Μόσιαλου. Βεβαίως ο κ. Σπυρόπουλος δήλωσε ότι δεν είχε γνώση για την εντολή κατάσχεσης και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τον πιστέψουμε. Όμως για δυόμιση ολόκληρα χρόνια οι εταίροι του ΙΣΤΑΜΕ και συνακόλουθα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν να διορίσουν νέο ΔΣ παρότι ανακοίνωσαν ενδιαμέσως δύο άλλους Προέδρους (Κ. Σκανδαλίδης, Χρ. Δερβένης). Έτσι με ακέφαλο το Ίδρυμα και αδιάφορα αδρανείς τους εταίρους υπεύθυνος απέναντι στην εφορία και το ΙΚΑ παραμένει ο προ διετίας παραιτηθείς Πρόεδρος. Πρόκειται για μία εξωφρενική ιστορία που αναδεικνύει συμπληρωματικά μερικά κρίσιμα ζητήματα που μας αφορούν όλους. Καταρχήν το γεγονός ότι συνέβη στον Ηλία Μόσιαλο πρώην υπουργό με ευρύτερη και μάλιστα διεθνή επιστημονική και κοινωνική καταξίωση που έχει επιπλέον σχετικά υψηλή διείσδυση στα ΜΜΕ σπέρνει μία γενικότερη ανασφάλεια στους πολίτες για τις πρακτικές κατασχέσεων του ΙΚΑ και του Δημοσίου κατά «δικαίων και αδίκων» χωρίς σταθερούς και τεκμηριωμένους κανόνες. Ο κάθε πολίτης θα σκεφτεί ότι «αν συμβαίνει αυτός ο παραλογισμός στον Μόσιαλο, τι θα μπορούσε να συμβεί σε μένα». Προσωπικά γνωρίζω τέσσερεις εργαζόμενους στελέχη σε επιχειρήσεις και οργανισμούς οι οποίοι διώκονται αδίκως από το ΙΚΑ την ίδια στιγμή που οι πραγματικοί υπεύθυνοι και οι επιχειρηματίες έχουν «τακτοποιήσει» τις υποθέσεις τους. Βεβαίως υπάρχουν και αρκετοί «ατσίδες» μεγαλοεπιχειρηματίες και οι στενοί συνεργάτες τους που διώκονται δικαίως. Σε μία εποχή όμως γενικευμένης υπερχρέωσης και ληξιπρόθεσμων οφειλών χρειάζονται σαφείς και δίκαιοι κανόνες για όλους με προσεκτική εφαρμογή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Δεύτερον, η περιπέτεια Μόσιαλου με το ΙΣΤΑΜΕ και η με το ζόρι προσκόλληση του σ' αυτό δυόμιση χρόνια μετά την παραίτηση του αναδεικνύει την αδιαφορία και την υποτίμηση που δείχνουν οι ηγεσίες των κατεστημένων κομμάτων –στην περίπτωση μας το ΠΑΣΟΚ- για τα επίσημα κομματικά Ινστιτούτα που θα έπρεπε να λειτουργούν ως «Δεξαμενές Σκέψης» και παραγωγής λύσεων ιδίως σήμερα που η χώρα βρίσκεται ακόμη στο χείλος του γκρεμού. Παρότι χρηματοδοτούνται από τον Προϋπολογισμό του κράτους λειτουργούν συνήθως ως διοργανωτές εκδηλώσεων δημοσίων σχέσεων, προώθησης και τακτοποίησης των εκλεκτών της εκάστοτε ηγεσίας. Ιδέες, λύσεις και προώθηση του Δημοσίου Διαλόγου, σπανίως. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Μόσιαλος ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να αναδιοργανώσει το ΙΣΤΑΜΕ σε ευρωπαϊκές βάσεις. Εμπνεόμενος από το επιτυχημένο ινστιτούτο IPPR του Εργατικού Κόμματος προχώρησε σε εκδηλώσεις τεκμηρίωσης πολιτικής, σε έρευνες Public Policy Transfer, σε συζητήσεις για την νέα Σοσιαλδημοκρατία κάτι βεβαίως που οι διψασμένοι για πρακτικό κομματισμό πασόκοι τα θεώρησαν περιττή πολυτέλεια και τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Άσε που μείωσε 40% τις δαπάνες του ΙΣΤΑΜΕ, κάτι πρωτοφανές για οργανισμό του ΠΑΣΟΚ που συνήθως διαμέσου εύκολου τραπεζικού δανεισμού (βλέπε χρέος 160 εκατ. ευρώ) αύξανε θεαματικά τις δαπάνες του. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο Ηλ. Μόσιαλος ήταν ο ένας και μόνος βουλευτής από τους 300 στο Κοινοβούλιο του 2009-2012 που αποποιήθηκε όλα τα βουλευτικά προνόμια (γραφεία, συνεργάτες, δωρεάν πτήσεις, δωρεάν τηλεφωνικά τέλη κ.α.). αντιμετωπίζοντας ολική σχεδόν «συντεχνιακή» απομόνωση από τους συναδέλφους στου στη Βουλή. Όπως ακριβώς επίσης και με την υπόθεση της ΕΡΤ όπου πρότεινε μία ριζική μεταρρύθμιση εν λειτουργία με στόχο την πραγματική αναβάθμιση και ανεξαρτητοποίηση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης και στην αρχή αντιμετώπισε την έχθρα του συνόλου σχεδόν των βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίοι στη συνέχεια υποστήριξαν τη σπασμωδική διάλυση της ΕΡΤ, υποκρινόμενοι ότι υιοθετούν ένα σκέλος των προτάσεων της Επιτροπής Αλιβιζάτου το οποίο πριν λίγες ημέρες σθεναρώς απέρριψαν αποκαλύπτοντας τον πλήρη κυβερνητικό έλεγχο στον διορισμό του Εποπτικού Συμβουλίου. Ο Ηλίας Μόσιαλος με την πρόσφατη περιπέτεια του ΙΣΤΑΜΕ αναδεικνύει ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο, με βαρύτατες αρνητικές επιπτώσεις για την αναγκαία ανανέωση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Κάθε αξιοπρεπής και έντιμος πολίτης από την Ελλάδα ή τη Διασπορά που θέλει να προσφέρει έστω και προσωρινά στην πολιτική και τον Δημόσιο βίο πρέπει να προσέχει τριπλά στην οποιαδήποτε συμμετοχή του στο σημερινό ζουγκλοειδές κατεστημένο κομματικό σύστημα και αν δεν το κάνει κινδυνεύει να «τιμωρηθεί» πολλαπλά τη στιγμή που οι «εσωτερικοί» του συστήματος παραμένουν αλώβητοι και προστατευόμενοι με ελάχιστες ως τώρα εξαιρέσεις. Το μήνυμα που στέλνει το σημερινό ολιγαρχικό σύστημα της συγκυβέρνησης είναι σαφές: Πας μη πλήρως υποτασσόμενος ΕΚΤΟΣ. Και αυτό είναι τριπλό Κρίμα γιατί αυτό που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η χώρα είναι η ριζική ανασύνθεση του κομματικού συστήματος και η σύνθεση του έντιμου παλιού με το δημιουργικά νέο έτσι ώστε να υποστηριχθεί σωστά η εφαρμογή μιας πραγματικά νέας πολιτικής Αναγέννησης της χώρας.

Δημοσιεύτηκε στο tvxs στις 26/8/2014

Άμεση Παραγωγική Επανάσταση παντού. Σε όλα τα προϊόντα και κλάδους

Άμεση Παραγωγική Επανάσταση παντού. Σε όλα τα προϊόντα και κλάδους. Η ανάγκη μια Αριστεράς της Παραγωγής και της Δημιουργικότητας
Περπατώντας τις προάλλες στους δρόμους της Πάτρας είδα σε ένα εμπορικό κατάστημα που πουλούσε από πλεκτά μέχρι παιχνίδια, ένα καλάθι με σκόρπια πουκάμισα σε μια εντυπωσιακά χαμηλή αναγραφόμενη τιμή: 7 (επτά) ευρώ. Σκέφτηκα ότι πρόκειται για τις γνωστές «κινεζικές» εισαγωγές αλλά τράβηξε το βλέμμα μου ένα θαυμάσιο medium γαλάζιο χρώμα που ένας Γάλλος φίλος και συμφοιτητής μου που ζει στο Παρίσι ισχυρίζεται ότι μόνο στην Ελλάδα έβρισκε αυτή την απόχρωση και γι' αυτό το έψαχνε κάθε φορά που ερχόταν για διακοπές. Tα πουκάμισα από κοντά έδειχναν να έχουν μια αξιοπρεπέστατη ποιότητα, ήσαν τυλιγμένα με προσοχή και με sophisticated τρόπο αν και χωρίς φίρμα και σε περιτύλιγμα μιας απλής ζελατίνας. Όλα ήσαν ετερογενώς παράδοξα σε αυτό το προϊόν.
Ρωτώντας την συμπαθέστατη νεαρή και μοντέρνα επιχειρηματία του καταστήματος, κατάλαβα το «ελληνικό δράμα» αυτού του τόσο ταπεινού και φτηνού πουκάμισου. Γιατί πίσω από κάθε προϊόν, κάθε εμπόρευμα, υπάρχουν άνθρωποι και συσσωρευμένες δεξιότητες. Όχι δεν είναι κινέζικα, ούτε από τη Σρι Λάνκα τα πουκάμισα, είναι «στοκ ξεπουλήματος» από μια βιομηχανία της Λάρισας που έκλεισε πέρυσι.
Η ίδια γνωστή επαναλαμβανόμενη ιστορία. Η βιομηχανία έκανε και κάποιες εξαγωγές αλλά με την πίεση της φορολογίας (τις πιέσεις του πελατειακού κράτους για «επιπλέον» συνεισφορά θα έλεγα εγώ), το παράρτημα μιας συστημικής τράπεζας που πίεζε για ανάκτηση χρεών, ίσως και κάποια λάθη του επιχειρηματία, οδήγησαν στο κλείσιμο της βιομηχανίας. 60 εργαζόμενοι οδηγήθηκαν στην ανεργία ενώ ο επιχειρηματίας και η οικογένεια του παλεύουν με τις κατασχέσεις. Και όμως ακόμα και με τριπλάσια ή τετραπλάσια τιμή (20- 30 ευρώ), σε συνεργασία με κάποιον designer για βελτίωση του στυλ μιας ήδη καλής ποιότητας ένα καλύτερο packaging (συσκευασία), ένα μικρό marketing φίρμας και υποστήριξη από κάποιες κρατικές δομές προώθησης εξαγωγών, η βιομηχανία ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ και μάλιστα να επεκτείνεται. Με λίγη προσπάθεια, θα υπήρχαν καταστήματα στο Παρίσι, το Λονδίνο ή αλλού στην Ευρώπη, που θα μπορούσαν να πουλάνε τα πουκάμισα αυτής της βιομηχανίας από την Λάρισα. Αγόρασα τρία για να στείλω τα δύο στο φίλο μου και να του εξηγήσω με απλά λόγια τι παραγωγικό έγκλημα συντελείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Επισήμως η κυβέρνηση παλεύει για τη Δημοσιονομική Προσαρμογή και το πρωτογενές πλεόνασμα- αναγκαίο και χρήσιμο ως προϋπόθεση- την διάσωση του τραπεζικού συστήματος- χρησιμότατη αλλά με άλλους υπέρ της παραγωγής όρους- και την ίδια στιγμή 1200 μεσαίες βιομηχανίες παλεύουν στο χείλος του γκρεμού, άλλες τόσες έχουν κλείσει η έχουν μεταναστεύσει, χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις ασφυκτιούν με κίνδυνο η ανεργία να ανέβει και να μείνει στο 30% κι αυτή να χτυπήσει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ παραγωγικής ΔΙΑΣΩΣΗΣ για ό,τι μπορεί ΤΩΡΑ να ΣΩΘΕΙ αναπτύσσονται φιλολογίες για τις αφηρημένες προοπτικές ανάπτυξης μέσω των νεοφυών επιχειρήσεων (start- ups). Θαυμάσιες οι νεοφυείς επιχειρήσεις, άλλωστε το πρώτο μου δημοσιογραφικό άρθρο στον Οικονομικό Ταχυδρόμο (26/2/1984) ήταν μια ανταπόκριση από το Παρίσι που αφορούσε το Venture Capital (κεφάλαια κινδύνου) και τις επενδύσεις στις νεοφυείς επιχειρήσεις. Σοφός ο –τότε- Διευθυντής του εντύπου Γιάννης Μαρίνος παρόντος και του αγαπητού συναδέλφου Θανάση Παπανδρόπουλου, θυμάμαι ότι μου είχε πει «μα κύριε Βασιλόπουλε γράφετε πράγματα, που αν ποτέ γίνουν θα γίνουν μετά από 20 χρόνια». Σωστός, με λάθος μια ακόμα δεκαετία. Σήμερα όμως το άμεσο είναι να φτιάξουμε μια νέα συμμαχία των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου που θα προωθήσει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ μια ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΟΥ, σε όλα τα προϊόντα που παράγουμε και μπορούμε να παράγουμε. ΠΑΝΤΟΥ, σώζοντας πρώτα τις επιχειρήσεις που κατορθώνουν να παράγουν ακόμα. Αυτό θα είναι το ελληνικό αμυντικό «θαύμα», οι start-ups θα ακολουθήσουν και πολλές θα αναπτυχθούν από τις επιχειρήσεις που θα διασωθούν.
Σκεφτόμουν ακριβώς αυτό διαβάζοντας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Le Monde της ίδιας μέρας που έλεγε ότι ο Arnaud Montebοurg, Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της Γαλλίας, χτενίζει με το επιτελείο του την επικράτεια για την υποστήριξη των μικρομεσαίων βιομηχανιών και επιχειρήσεων που κινδυνεύουν από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Φαντάζεστε τον περίπου αντίστοιχο Έλληνα Υπουργό Κωστή Χατζηδάκη να κάνει το ίδιο; Όχι βέβαια. Δεν φταίει ατομικά ο κ. Χατζηδάκης- ίσα ίσα προσπαθεί ο άνθρωπος να έχει κάποιο ορθολογισμό στο πιο ετερογενές «τρελό» Υπουργείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- φταίει η συνολική κυβερνητική λογική και των δύο κομμάτων στην καρδιά του πελατειακού κράτους που είναι απολύτως ξεκομμένο και τυραννικά κυρίαρχο πάνω στην πραγματική οικονομία. Εάν προσθέσουμε το ότι το σύνολο σχεδόν των Υπουργών είναι εντελώς ξένοι από τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, έχουμε την πλήρη εικόνα.
Εις μάτην, φωνάζει εσχάτως ο ΣΕΒ και ο πρόεδρος του Δημήτρης Δασκαλόπουλος για την απαράδεκτη υποβάθμιση της βιομηχανίας (Ανακοίνωση ΣΕΒ 5/9/2013) από την δήθεν νέα «αναπτυξιακή» πολιτική προσθέτοντας μαζί με τους εξαγωγείς, τις δυνατότητες άμεσης εξωστρέφειας αν υπάρξουν κάποιες λίγες χρηματοδοτικές δράσεις (Ανακοίνωση ΣΕΒ 18/11/2013) την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί την νέα βιομηχανική επανάσταση. Εις μάτην γιατί αυτό το πελατειακό κράτος με τη σημερινή του στελέχωση, αποκλείεται να δράσει παραγωγικά και είναι αυτό που εξηγεί ίσως και την αυστηρότητα των ευρωπαίων εταίρων- δανειστών μας απέναντι τους (εκτός βέβαια από τις δογματικές τους στρεβλώσεις περί περιοριστικής λιτότητάς). Εδώ δεν έχουν οι ίδιοι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους γιατί να έχουν οι άλλοι που παίζουν και τα λεφτά των δικών τους φορολογούμενων;
Κάτω στους δρόμους όμως, στα καταστήματα, στα εργοστάσια στα γραφεία, υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που προσπαθούν, εργάζονται, ζορίζονται αλλά είναι ακόμα εκεί. Εξουθενωμένοι αλλά εκεί. Είναι αυτό που λέμε στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ η Κοινωνία Πολιτών είναι αδύναμη εξαιτίας της κομματικοκρατίας και του πελατειακού κράτους αλλά αντιστέκεται και είναι εδώ. Η Ελλάδα παράγει, όχι αρκετά, όχι τόσο ανταγωνιστικά αλλά παράγει και μπορεί μετά από μια ριζική αλλαγή να παράξει γρήγορα πολλαπλάσιο προϊόν. Με αύξηση των εξαγωγών στο 50% του ΑΕΠ το 2020 από 26% σήμερα (κάτι που έκανε η Ισπανία από το 2009 έως σήμερα) με νέα προϊόντα παντού, με ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ στο εμπορικό ισοζύγιο, τις υπηρεσίες, την τέχνη και τον πολιτισμό.
Μια μικρή απόδειξη γι' αυτό έρχεται από την νεαρή επιχειρηματία στην Πάτρα που προανέφερα. Το εμπορικό κατάστημα ασχολείται με την λιανική αλλά πίσω του υπάρχει μια οικογενειακή βιοτεχνία πλεκτών που προσπαθεί με δυσκολίες να επεκταθεί. Ζήτησα να δω τα προϊόντα της βιοτεχνίας. Ποιοτικά πλεκτά (περίπου στα 50 ευρώ) που είχαν όμως κουμπιά της δεκαετίας του '60 ειδικά για συνταξιούχους αστυνομικούς (εφοριακούς, οτιδήποτε). «Είστε νέα και μοντέρνα» της είπα «γιατί δεν λέτε στο πατέρα σας να αλλάξει τα κουμπιά;». «Έχετε δίκιο», μου είπε, «το σκεφτόμαστε αλλά ξέρετε είναι όλα τόσο δύσκολα». Σωστά αλλά με μικρές αλλαγές ξεκινούν οι μεγάλες διαφορές. Γιατί να μην συνεργαστείτε με νεαρούς designers ή ανθρώπους της μόδας στην Πάτρα και άλλα πολλά. Έχει έλθει πότε κάποιος υπάλληλος αναπτυξιακής υπηρεσίας του κράτους να σας βοηθήσει ή να σας μιλήσει για εξαγωγές;» τη ρώτησα. «Αστειεύεστε» μου είπε «δεν συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα». Λάθος. Θα μπορούσαν να συμβούν σε πέντε ημέρες αν υπήρχε μια ευσυνείδητη και αξιοπρεπής κυβέρνηση που σοβαρολογεί για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. «Από το στόμα σας...» είπε και είναι αυτή η γνωστή επωδός που πρέπει κάποτε να τελειώσει. Η τρέλα είναι ότι η Πάτρα έχει ήδη ένα σχετικά επιτυχημένο Innovation Forum, το Corallia, για νεοφυείς επιχειρήσεις ενώ αυτό το Σαββατοκύριακο γίνεται και εκδήλωση με τίτλο Innovation Export Forum με συμμετοχή δεκάδων δημοσίων φορέων και επιχειρήσεων. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι στην Ελλάδα μιλούν ΓΕΝΙΚΑ και όχι στην εφαρμογή του ΕΙΔΙΚΑ που μπορεί να αξιολογηθεί και να βελτιωθεί. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα Έλληνα Υπουργό τύπου Arnaud Montebοurg, που θα καταγράψει λεπτομερώς σε όλη την επικράτεια τις βιομηχανίες και επιχειρήσεις που πρέπει και μπορούν να ΣΩΘΟΥΝ και να τους δώσει άμεση ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών και τραπεζών για την προστασία του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Και ίσως περισσότερο κι από αυτό χρειαζόμαστε αυτό που ο Νίκος Μουζέλης, ομ. καθηγητής κοινωνιολογίας LSE και Πρόεδρος της Ένωσης πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Νεωτερικότητα και Αριστερά» (ΒΗΜΑ 17/11/2013) για την ανάγκη ανασυγκρότησης μιας αριστεράς της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ που θα στοχεύει στον περιορισμό του δογματικού νεοφιλελευθερισμού και την προώθηση ενός δεύτερου «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού» σε Ευρώπη και Ελλάδα. Μιας σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς που αναγνωρίζει την ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα εναντιωθεί στην ελληνική κομματικοκρατία και το πελατειακό κράτος και σε συζήτηση με την Αριστερά των Δικαιωμάτων και την Κοινωνία Πολιτών θα αποτελέσει μέρος μιας ευρύτερης Συμμαχίας των Παραγωγικών Δυνάμεων του τόπου που θα οδηγήσει σε ριζική αναγέννηση της χώρας. Αυτή η Αριστερά μπορεί να μην υπάρχει σήμερα με αυτά τα συγκροτημένα χαρακτηριστικά αλλά από ότι φαίνεται όλα στην Ελλάδα θα γίνουν ξαφνικά και όπως πάντα την τελευταία στιγμή πριν το άλμα στο κενό.
Το βασικό κριτήριο μιας τέτοιας συμμαχίας σε μια χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης και 30% ανεργία, δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μόνο: ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Βιώσιμη και πράσινη Ανάπτυξη, υγιής επιχειρηματικότητα, όχι στα ολιγοπώλια και ναι σε ένα καινούργιο Αναπτυξιακό κράτος που επενδύει έξυπνα και κυρίως στηρίζει τη δημιουργικότητα των Ελλήνων. Άλλωστε όπως έγραψε και ο Martin Wolf στους Financial Times (20/11/2013) σε άρθρο του για την παγκόσμια οικονομία, ο μόνος δρόμος για την έξοδο από την κρίση δεν είναι η περιοριστική πολιτική λιτότητας και η συνακόλουθη καταστροφή του παραγωγικού ιστού, αλλά οι ιδιωτικές και κυρίως οι έξυπνες δημόσιες επενδύσεις. Για την Ελλάδα η συνταγή είναι πιο απλή. Διάσωση από την καταστροφή των υπαρχουσών ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων και άμεση παραγωγική αξιοποίηση τους. Μετά βλέπουμε.
Και ας αφήσουν μερικά υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη σε αγαστή συνεργασία με μερικά εξίσου υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη τα υπονοούμενα του τύπου «τι να κάνουμε, ο καπιταλισμός και ο εκσυγχρονισμός έχουν απώλειες». Τα πουκάμισα της Λάρισας και τα πλεκτά της Πάτρας όπως και χιλιάδες άλλες μικρές και μεσαίες παραγωγικές επιχειρήσεις, πρέπει και μπορούν να επιζήσουν και η ελληνική κοινωνία και πολιτεία πρέπει να κάνουν τα πάντα γι αυτό. Σε μια χώρα που ακόμα και οι σερβιτόροι αναγκάστηκαν να έχουν μεταπτυχιακό δίπλωμα, αν υπάρχει κάποιος που πρέπει πρώτα να κάνει θυσίες, είναι αυτοί οι ίδιοι που εκτός των άλλων οδήγησαν την χώρα σε χρεωκοπία ως διευθύνουσα ελίτ και κατεστημένο. Η μετάθεση των βαρών μόνο στους άλλους και τους πολλούς σε λίγο θα είναι αδύνατο να συνεχιστεί. Το ελπίζω.

Ελπίδα πρώτης Ανάστασης για την Ευρώπη Η σημασία του γαλλικού «Μανιφέστου για πολιτική ένωση του ευρώ»

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα αναδείξουν με κάθε βεβαιότητα το βαρύ δίλημμα της Ευρώπης. Είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές που σε μια πρώτη φάση θα είναι η πολιτική ένωση του ευρώ με κοινωνικό πρόσωπο, είτε θα μπει σε πορεία επανόδου προς μια χαλαρή ενιαία αγορά με αναδυόμενους νεοεθνικισμούς και κραυγαλέα υποβάθμιση του διεθνούς ρόλου της. Οι μεθεπόμενες ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2019 θα δώσουν την δημοκρατική απάντηση στο δίλημμα και θα είναι οι σημαντικότερες στην πορεία της Ε.Ε. Η πενταετία 2014-2019 θα είναι μία καυτή περίοδος σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και αν δεν υπήρχε η Μεγάλη Κρίση 2008-9 που «διάλυσε» κυριολεκτικά τον ανέτοιμο και υπερχρεωμένο Ευρωπαϊκό Νότο και γονάτισε την Ελλάδα θα μπορούσαμε να πούμε γι 'αυτήν το γνωστό μαοϊκό απόφθεγμα «Μεγάλη Αναταραχή, Θαυμάσια Κατάσταση». Ουσιαστικά αυτό που διακυβεύεται ξεπερνά κατά πολύ το ευρωπαϊκό πλαίσιο και έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Θα βρεθεί άραγε μία δημοκρατική νέα ρύθμιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που θα εγγυάται τη διατήρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου ενώ θα απαντά με επιτυχία στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης τιθασεύοντας παράλληλα τις άγριες ανισότητες και την ανεργία; Το «Μανιφέστο για μία πολιτική ένωση του ευρώ» 250 Γάλλων πολιτών και προσωπικοτήτων που δημοσιεύουμε σήμερα από το Athens Review of Books χτυπάει δυνατά την καρδιά του προβλήματος και αποτελεί συνέχεια και επέκταση αντίστοιχης γερμανικής πρωτοβουλίας του Ομίλου Γκλίνικερ. Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο άμεσης δράσης. Σε συνδυασμό με την πρόταση του οικονομολόγου Thomas Piketty- που υπογράφει το κείμενο- για την καθιέρωση ενός παγκόσμιου φόρου για το μεγάλο Κεφάλαιο με συμφωνία Ε.Ε. και ΗΠΑ το κείμενο προδιαγράφει έναν από τους δύο ρεαλιστικά δυνατούς δρόμους για την Ε.Ε. την προσεχή πενταετία. Ο άλλος είναι η διατήρηση με μικρές προσαρμογές του σημερινού status quo με την κυριαρχία του «εθνικού» νεοφιλελευθερισμού γερμανικής έμπνευσης που βεβαίως θα οδηγήσει την Ε.Ε. στον τελικό διχασμό με έναν προσωρινά ευημερούντα Βορρά και έναν Νότο με μακρόχρονη στασιμότητα «ιαπωνικού» τύπου, ύφεση, αποπληθωρισμό και την Ελλάδα σε πιθανή κατάρρευση. Βάσιμες ενδείξεις για την ανάδειξη αυτών των δύο κατευθύνσεων που κονταροχτυπιούνται ήδη στην Ευρώπη έχουμε από την σημερινή διαμάχη για τον κίνδυνο του Αποπληθωρισμού (deflation) στην Ευρωζώνη. Ενώ η Eurostat κατέγραψε αρνητικό πληθωρισμό σε 8 χώρες της ευρωζώνης (η Έλλάδα στην δεύτερη θέση) και μέσο πληθωρισμό 0,5% την στιγμή που ο στόχος «λογικού» πληθωρισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας βρίσκεται «περίπου στο 2% ετησίως», τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ασφυκτιούν από έλλειψη ρευστότητας- οι ελληνικές «στραγγαλίζονται» καθημερινά- γιατί οι τράπεζες «παρκάρουν» τα διαθέσιμα στην ΕΚΤ παρότι το επιτόκιο είναι μόνον 0,25%, την στιγμή που η ύφεση καραδοκεί ο Jürgen Stark,γερμανός πρώην μέλος της ΕΚΤ σε πρόσφατο άρθρο του «Ο Μάριο Ντράγκι να μην ακούσει τα γεράκια του Αποπληθωρισμού» (Financial Times 14/4/2014) θεωρεί ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όλα βαδίζουν σύμφωνα με το πρόγραμμα και ότι είμαστε σε μία περίοδο γενικής σταθερότητας των τιμών. Υπάρχει απλά ένας «Ενάρετος Αποπληθωρισμός» στις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρος) που ολοκληρώνει την λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» και των διαρθρωτικών αλλαγών, ίσως και η τεχνολογία που μειώνει τις τιμές και αύριο πιθανά να έχουμε στην ευρωζώνη πρόβλημα πληθωρισμού και όχι αποπληθωρισμού. Πολλοί αναλυτές τονίζουν ότι αυτά που λέει ο Jürgen Stark εκπροσωπούν με κρυστάλλινη σαφήνεια τις απόψεις της σημερινής γερμανικής ελίτ και ισχύουν εν μέρει σχεδόν μόνο για την Γερμανία και για κανέναν άλλο στην ευρωζώνη. Σίγουρα όχι για τον ευρωπαϊκό Νότο και απολύτως όχι για την Ελλάδα που δεν έχει απλά ύφεση και αποπληθωρισμό (deflation) αλλά βρίσκεται στα όρια της εξουθενωτικής ύφεσης (depression) με στοιχεία εξόδου από καταστάσεις τύπου Μεγάλης Ύφεσης του 1929, με βαριά σωρευτική πτώση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία 27%, χρέος 177% του ΑΕΠ, συνεχιζόμενη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και σταμάτημα της προσωρινής ανόδου των εξαγωγών. Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα, η μερική έξοδος στις διεθνείς αγορές με το πενταετές ομόλογο, κάποια στοιχεία προσέλκυσης ιδιωτικών κεφαλαίων στις τράπεζες με προσδοκία βεβαίως θεαματικών αποδόσεων σε προοπτική εξαμήνου (και πιθανή έξοδο μετά;;) αποτελούν κάποια θετικά βήματα αλλά η «μεγάλη εικόνα» για την ελληνική πραγματική οικονομία είναι ότι βρίσκεται ακόμα στο χείλος του γκρεμού.
Η αξία των απόψεων του Jürgen Stark έγκειται στο ότι ξεκαθαρίζει με σαφήνεια τις απόψεις και τις διαθέσεις του σημερινού κυρίαρχου δρόμου στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. διευκολύνοντας έτσι και την ανάπτυξη του εναλλακτικού δρόμου που μια εκδοχή του αποτελεί το «Μανιφέστο για την πολιτική ένωση του ευρώ». Δημιουργούνται έτσι εξίσου σταδιακά οι νέες προδιαγραφές για την εναλλαγή της Δεξιάς με την Αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο πέρα και πάνω από τα σημερινά πολιτικά κόμματα που είναι σχεδόν στο σύνολό τους ανέτοιμα να συνθέσουν με έναν νέο τρόπο το εθνικό με το ευρωπαϊκό. Η βοή των επερχόμενων γεγονότων στην Ευρώπη την προσεχή πενταετία είναι βέβαια ακόμα ασαφής. Αλλά στο βάθος όλοι το διαισθάνονται και προετοιμάζονται γι αυτό. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ελληνική περίπτωση. Στην ουσία σ' αυτές τις ευρωεκλογές μπορεί τα καθαυτό ευρωπαϊκά θέματα να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά αλλά υπάρχουν στο βάθος παντού. Μία από τις αιτίες που δεν είναι ορατά βρίσκεται στο ότι η ελληνική κοινωνία με αφορμή τις ευρωεκλογές αναζητά επειγόντως νέα πρόσωπα (όχι αναγκαστικά νεαρά στην ηλικία), νέους σχηματισμούς ή κυρίως νέες συνθέσεις πολιτικών σχηματισμών που θα ανταγωνιστούν για την ψήφο στις αναγκαστικά επερχόμενες εθνικές εκλογές. Με καθυστέρηση έξη ετών μπαίνουμε αργά, σταδιακά, με σύγχυση μέσα από ένα μάλλον «δημιουργικό χάος» σε μια νέα περίοδο. Γι αυτό ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε μία διπλή πρώτη Ανάσταση σε Ελλάδα και Ευρώπη. Για την μεγάλη και πραγματική Ανάσταση μάλλον θα περιμένουμε κάποια χρόνια. Η ομάδα ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 2021 και η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ φιλοδοξούν πέρα και πάνω από τους σημερινούς κομματικούς ανταγωνισμούς να συντελέσουν στην συναινετική επιτάχυνση αυτής της αλλαγής σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γι αυτό θα αναλάβουν πρωτοβουλίες μαζί με άλλους ανεξάρτητους φορείς, δίκτυα, περιοδικά και κινήσεις να πλαισιώσουν και να συνεισφέρουν σε μία δυνατή ελληνική συμμετοχή στη λογική του «Μανιφέστου για μια πολιτική ένωση του ευρώ». Τα μέλη της ομάδας Π2021 Θανάση Θεοδωράκης και Αντώνης Παπαγιαννίδης συνεισφέρουν με τα άρθρα τους που ακολουθούν στην ανάπτυξη ενός πρώτου προβληματισμού.


Περικλής Βασιλόπουλος
Συντονιστής ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 2021
Α/δρος Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Φρένο τώρα στην παραγωγική καταβύθιση

Άρθρο του Περικλή Βασιλόπουλου, Αντιπροέδρου της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Περισσότερα...

Τα σκάνδαλα της Royal Bank of Scotland και οι επιθετικοί πλειστηριασμοί

Άρθρο του Αντιπροέδρου της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, που δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr στις 5-12-2013.

Περισσότερα...