Τετάρτη, 04 Δεκέμβριος 2024

Με τη γλώσσα των αριθμών: Το επαχθές χρέος του Ελληνικού Δημοσίου και η Φούσκα του «Καταλληλότερου»

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, η εξέλιξη των καταθέσεων και του χρέους από το 2001 έως το 2010 είναι η ακόλουθη:

Δις €

Καταθέσεις1

Δημόσιο Χρέος2

Μεταβολή Καταθέσεων

Μεταβολή
Χρέους

Δ

Δ

2001

125,96

151,87

2002

124,24

-1,72

158,89

7,02

2003

126,15

1,91

168,03

9,14

2001-3

0,19

16,16

2004

137,53

11,38

183,16

15,13

2005

159,58

22,05

195,34

12,18

2006

174,94

15,36

204,39

9,06

2007

197,93

22,99

239,36

34,97

2008

227,62

29,69

262,32

22,95

2009

237,53

9,91

299,54

37,22

2004-9

100,0

116,38

2010

209,60

-27,93

329,35

29,81

Πηγή: ΤτΕ, Στατιστικά Δελτία Οικονομικής Συγκυρίας, Δεκ. 2006, Δεκ. 2008 & Δεκ. 2011

ikkos

1 Καταθέσεις: Καταθέσεις και Συμφωνίες Επαναγοράς των εγχώριων μη ΝΧΙ στα λοιπά ΝΧΙ στην Ελλάδα

2 Χρέος: Ενοποιημένο Χρέος Γενικής Κυβέρνησης

Συνεπώς:

-    η κατά 100 δις αύξηση των καταθέσεων μεταξύ 2004 και 2009 (σχεδόν διπλασιασμός σε 5 χρόνια!) είναι σχεδόν ισόποση με την αύξηση του δημοσίου χρέους (116 δις). Το στοιχείο αυτό μάλλον αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως το 'σπάταλο κράτος' είναι η άλλη όψη ενός 'κρατικοδίαιτου' ιδιωτικού τομέα που χρησιμοποίησε τον δημόσιο τομέα ως ‘εργαλείο φτηνού δανεισμού’ για να βελτιώσει την δική του οικονομική κατάσταση. Υπό αυτήν την έννοια, η ελληνική κοινωνία, ή έστω σημαντικό μερίδιο αυτής, είναι ο πραγματικός δημιουργός του ‘επαχθούς χρέους’. Ιδωμένη υπ’ αυτό το πρίσμα, η λυσσαλέα, έως βαθμό παραλογισμού, αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στην προσαρμογή σε βάση ορθολογικής (rational) οικονομικής λειτουργίας, είναι κατανοητή αν και κοντόφθαλμη.

-    το επίπεδο των καταθέσεων το 2001, 2002 και 2003 ήταν σταθερό περίπου στα 125 δις
–δηλαδή σημαντικά χαμηλότερο από τα σημερινά επίπεδα, όπου, ακόμα και μετά την φυγή ~70δις, ανέρχονται στα 150 δις περίπου– και όμως η οικονομία δούλευε (έστω όπως δούλευε). Αυτό μάλλον αποδεικνύει ότι το σημερινό πρόβλημα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν είναι τόσο η φυγή των καταθέσεων, όσο η ‘φούσκα’ που δημιουργήθηκε από την υπερβάλλουσα πιστωτική επέκταση σε κάθε μορφής δάνεια την περίοδο 2004‑2009, περιλαμβανομένης και της χρηματοδότησης ενός οικονομικά αφερέγγυου δημόσιου τομέα, με αποτέλεσμα τις σημαντικές ζημιές του κλάδου.

Άρα η συλλογιστική των αντιμνημονιακών δυνάμεων ότι η κοινωνία δεν συμμετείχε στην δημιουργία του χρέους είναι έωλη. Ίσως ο καταλληλότερος τρόπος να επικοινωνήσουν την οικονομική τους πολιτική για τη διατήρηση του status quo ante, θα ήταν να υιοθετήσουν το slogan του τότε υπουργού τουρισμού και νυν αντιπροέδρου της ΝΔ «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα!».

* Ο Άρης Ίκκος είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων (Ph.D. -Econ).

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση