Πέμπτη, 18 Απρίλιος 2024
Με απόλυτο σεβασμό στη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση - τη «σημαντικότερη της Μεταπολίτευσης, αν όχι όλης της μετά το 1946 περιόδου» - και με ανάλογη δημοκρατική αποδοχή όσων τώρα θα επακολουθήσουν, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να θεωρήσουμε πως ό,τι συνετελέσθη χθες έχει αισθητά μικρότερη σημασία απ' όσην θελήσαμε να του δώσουμε. Επεχείρησε να το πει αυτό, με Γερμανική ωμότητα, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λίγο προτού ανοίξει η κάλπη, θυμίζοντας ότι άμα η Ελλάδα - μετεκλογικά - δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ο ελληνικός λαός θα υποστεί τις συνέπειες. Το λέει βέβαια και ο τοίχος στα Εξάρχεια, το ίδιο: «Αν οι εκλογές ήταν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν απαγορευμένες».
Η 6η Μαΐου, θα ισχυριστούμε, ήταν - πέρα από ημέρα Πανσελήνου στο περίγειο - πρώτα απ' όλα μια επέτειος: μια επέτειος της ίδιας ημέρας του 2010, οπότε ψηφιζόταν στη Βουλή των Ελλήνων, την ίδια Βουλή που χθες κληθήκαμε να επαναθεσμίσουμε, ο ν. 3845/2010 (ΦΕΚ 65, τεύχος Α΄ για όποιον θέλει να φρεσκάρει την μνήμη του) που μπήκε στη συλλογική μας συνείδηση ως «Μνημόνιο». Υπήρξε εκείνη η ημέρα ένα κρίσιμο ορόσημο, που είναι κρίμα που οι πρωταγωνιστές του οι ίδιοι - πρώτιστα ο Γιώργος Παπανδρέου - δεν θέλησαν/δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το βάρος του, το αληθινά ιστορικό. Υπήρξε η μέρα όπου η Ελλάδα της χαρωπής αμεριμνησίας της Μεταπολίτευσης ήρθε σε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα: ο ΓΑΠ του «λεφτά υπάρχουν», μετά και το σοκ του Νταβός το χειμώνα του 2010, είχε αναλάβει την ευθύνη του Καστελλόριζου. Και δεν είχε σπεύσει, σαν καλός πολιτικός της Μεταπολίτευσης να ξεφύγει - ούτε αφήνοντας μιαν ανεξέλεγκτη χρεοκοπία να εξελιχθεί, ούτε επαναλαμβάνοντας την κίνηση Κώστα Καραμανλή και καταφεύγοντας σε λυτρωτικές εκλογές.
Είναι πικρό, να βλέπει κανείς τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου να θέλει να απομακρύνει από πάνω του εκείνη την ηρωική εν τέλει απόφαση ευθύνης: η εντελώς πρόσφατη διατύπωσή του, στο TIME (δηλαδή προς την ευρύτερη διεθνή κοινότητα) για την Ελλάδα - το «ήμασταν πειραματόζωο», σωστή ως διάγνωση, έχει μέσα της την πλήρη άρνηση του πολιτικού μας συστήματος να αναδεχθεί την ευθύνη, το κόστος, το ownership (που λένε στο ΔΝΤ) της επώδυνης προσαρμογής. Τι εννοούμε; Ότι το πρόγραμμα που στήθηκε για την Ελλάδα το 2010, ήδη δε βρισκόταν πριν τις χθεσινές εκλογές στην τρίτη ριζική του αναθεώρηση, είχε τα μύρια όσα προβλήματα «δικά τους» (του ΔΝΤ, των Βρυξελλών, της Φραγκφούρτης) ότι είχε από μέρους τους, σταθερά, μια μείζονα πολιτική απαξία: όταν έδειχνε να πέφτει έξω σε διάφορα επίπεδα, μονόχορδα λεγόταν «δεν ήταν σωστή η εφαρμογή των μέτρων από την Ελλάδα» όμως, ταυτόχρονα, από τη δική μας πλευρά η στάση ήταν σταθερά μια στάση αποστασιοποίησης από «το κακό». Μόνο κάπου στην αρχή ο δυστυχής, Γιώργος Παπακωνσταντίνου εκείνος του «Τιτανικού», πήγε να καυχηθεί για τη μείωση του ελλείμματος «κατά 6 μονάδες μέσα σε ένα χρόνο» (ο δε Πάγκαλος να πει ότι «το Μνημόνιο είναι ευλογία»): στη συνέχεια, το Μνημόνιο, η προσαρμογή, όλο το πολιτικό εγχείρημα της προσγείωσης ταυτίστηκε- με «το κακό»...
«Εκείνοι μας στέλνουν οικονομολόγους εμείς απαντάμε με δικηγόρους»
Υπάρχει βέβαια ένα προβληματάκι. Ένα προβληματάκι πελωρίων διαστάσεων! Στη διαδικασία εκείνη η Ελλάδα πήγε - και σ' όλες τις επόμενες φάσεις παρέμεινε - διαπραγματευτικά ξυπόλητη. Το διετύπωσε, αυτό, εξαιρετικά ευθύβολα ο Νίκος Παπανδρέου γράφοντας εντελώς πρόσφατα στην «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ» (και, αυτονόητα, τράβηξε επάνω του κεραυνούς - όπως συμβαίνει πια με ό,τι φέρει το όνομα «Παπανδρέου»): «Στη μάχη του Μνημονίου υπάρχει μια στρατηγική ασυμμετρία: εκείνοι μας στέλνουν τους οικονομολόγους τους, εμείς απαντάμε με τους δικηγόρους μας». Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι η Ελλάδα δεν επεχείρησε, σε καμιά όμως φάση, ούτε στην αρχική διαπραγμάτευση ούτε στη συνέχεια να αρθρώσει τεχνικό επιχείρημα να δείξει αδυναμίες της προσαρμογής όπως αυτή προτεινόταν/επιβαλλόταν από την τρόικα να εξηγήσει τα όρια, να προτείνει ουσιαστικές/ειλικρινείς εναλλακτικές. Έμεινε περιχαρακωμένη είτε σε έναν νομικό και θεσμικό λόγο (ο οποίος «κατέλαβε» ως επιχείρημα και όλον τον ΑντιΜνημονιακό χώρο: «δεν έχουν τη νομική δυνατότητα να μας διώξουν από το ευρώ») αλλά και να προβάλλεται συνεχώς η άθλια εκείνη διάσταση που την έχουμε συνηθίσει στην Ελλαδική πραγματικότητα ως «πολιτική βούληση»! Θυμηθείτε την πρωτοβουλία Βενιζέλου να διώξει την τρόικα το φθινόπωρο του 2011: δεν αξιοποιήθηκε μεν από τους Ευρωπαίους ηγέτες όσο η πρωτοβουλία Γεωργίου Παπανδρέου να ζητήσει τη λαϊκή αποδοχή με δημοψήφισμα (και εδώ ελλόχευε ελληνική «πολιτική βούληση», κυρίως όμως υπήρξε ρήξη της επικοινωνίας με τους Ευρωπαίους), όμως λειτούργησε αποδιαρθρώτικα στη σχέση με τους Ευρωπαίους. Θυμηθείτε την, διότι και η λογική Σαμαρά, η αρχική τουλάχιστον, για «επαναδιαπραγμάτευση» των συμφωνιών με τους Ευρωπαίους έχει δημιουργήσει αρνητικές αγκυλώσεις σ' αυτούς - τη στιγμή, ακριβώς!, που έχουν ωριμάσει σε συνθήκες για βαθιά αναθεώρηση/revision ή overhaul του Προγράμματος για την Ελλάδα. «Από οικονομολόγους», δηλαδή με μια ανάγνωση επί της ουσίας και όχι με τη λογική του ισχυρoτέρου...
Ο χρόνος φεύγει δραματικά γρήγορα - για όλους, και εδώ και έξω
Όπως κι αν προχωρήσουν τώρα, μετεκλογικά, τα πράγματα, οι «δικηγόροι» (δηλαδή οι άνθρωποι των τύπων, της φορμαλιστικής διαπραγμάτευσης) θα πρέπει επειγόντως να πισωπατήσουν. Και οι «οικονομολόγοι», δηλαδή οι άνθρωποι της ουσίας, χρειάζεται να βγουν επειγόντως μπροστά (και να εξηγήσουν, να δείξουν...). Όλα αυτά ανοιχτά. Μπροστά στη διεθνή κοινότητα. Που λέει ο λόγος, διά του Τύπου! Ήδη οι χθεσινές εκλογές έκρυψαν το πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος. Δείτε, εντελώς ενδεικτικά τις επόμενες φάσεις, σε fast forward:
* Η κυβέρνηση Παπαδήμου (αυτοβαθμολογήθηκε με 7 στα 10!) δεν άφησε πίσω της - όπως θάξιζε να είχε επιχειρήσει - ως παρακαταθήκη/legacy μια συνειδητοποίηση του τι έχει να γίνει τώρα. Όμως άφησε τη λίστα με τις έξι ντουζίνες Μνημονιακές εκκρεμότητες. Μάθαμε να πιπιλίζουμε τα θεαματικά 11,5/12/14 δισ. πρόσθετα μέτρα μέχρι τον Ιούνιο (για το 2013-14, κατά Βενιζέλο για 2013-15) αλλά κλείσαμε τα μάτια στα άμεσα: 12% περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, νέο συνταξιοδοτικό, εξάχνωση των φόρων υπέρ τρίτων, άνοιγμα επαγγελμάτων...
* Σε μερικά 24ωρα - στις 9 Μαΐου, αν δεν... πέσει η ιντερνετική πύλη του υπουργείου Οικονομικών - αρχίζει η ηλεκτρονική υποβολή των φορολογικών δηλώσεων για το 2011 (Ναι, πάλι έχει εισφορά αλληλεγγύης). Παρευθύς καταφθάνουν τα εκκαθαριστικά για ΦΑΠ/ΦΜΑΠ 2010 και 2011, ΕΤΑΚ 2009, έναρξη χαρατσιού Βενιζέλου για 2012.
* Στις 14 Μαΐου, έχουμε εκείνο το άβολο ομόλογο ξένου δικαίου, κάπου 450 εκατ. ευρώ, για το οποίο το EuroWorkingGroup σιβυλλικά αποφάνθηκε, παραμονές εκλογών, τι θάπρεπε /τι θα στηριχθεί να πράξει η Ελλάδα μετά το PSI της, που άφησε πίσω τόσην υπερηφάνεια. Μην βιαστείτε να πείτε: «μα, 450 εκατομμύρια υπάρχουν!», διότι άμα το ομόλογο πληρωθεί, ποιος συγκρατεί τις προσφυγές των κουρεμένων; Μην βιαστείτε να πείτε: «αν μας στηρίζουν οι Ευρωπαίοι, δεν πληρώνουμε τίποτε!», διότι το τι θα σημάνει αυτό θα το κρίνουν (πάλι) οι rating agencies, οι οποίες μόλις μας είχαν αναβαθμίσει κάπου στο Β-, από το SD μας.
* Δεν αγγίζουμε καν το μείζον (μεγαλύτερο απ' όσο οι πολιτικοί άντεξαν να δουν) μέτωπο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Ούτε τη λήξη της προθεσμίας (14 Μαΐου) «μετενέργειας» των κλαδικών συμβάσεων εργασίας που έχουν λήξει.
* Όμως, έτσι, ρηχά - ρηχά, ας θυμηθούμε ότι π.χ. στις 20 Μαΐου έχει Κορυφή του ΝΑΤΟ (στο Σικάγο) με προσπάθειες της πΓΔΜ να επανεκκινήσει τη συζήτηση για ένταξή της. Ενώ νωρίτερα , στις 11 Μαΐου λήγει ο β΄ γύρος αδειοδότησης για έρευνες υδρογονανθράκων στην Κύπρο (με θεατρικές αντι-έρευνες σε περιοχές της ΤΔΒΚ...). Α, ναι και στον Τουρκικό Τύπο αφθονούν αναλύσεις για τη νομολογία του International Tribunal for the Law of the Sea του Αμβούργου για τη διαφορά Bangladesh και Myanmar στον Κόλπο της Βεγγάλης, με εμμονή στο Τμήμα ΧΙ (σημεία 477-499) της απόφασης, όπου το "Proportionality Test"/ το «Κριτήριο Αναλογικότητας» που έδωσε 1:1,54 κατανομή δικαιωμάτων (χωρίς ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα στα νησάκια της διαφοράς).
Α, ναι, η 6η Μαΐου ήταν και ημέρα του δεύτερου γύρου των γαλλικών Προεδρικών εκλογών. Ψέματα! Ήταν η προεισαγωγή για τις Γαλλικές βουλευτικές εκλογές - της 10ης/17ης Ιουνίου! Μ' αυτές στο στόχαστρο θα προχωρήσει η Γαλλία στην επανασυζήτηση του διαβόητου Δημοσιονομικού Συμφώνου. Και στην Κορυφή της ΕΕ για την Ανάπτυξη...
Αυτά μας επιτρέπουν/μας επιβάλλουν να διερωτηθούμε: Εκλογές; Ποιες εκλογές;
*Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική, δείτε εδώ το πρωτότυπο.
