Παρασκευή, 19 Απρίλιος 2024
Υπάρχουν στιγμές, όπου πυκνώνει ο χρόνος – κι αυτό, με την σειρά του, οδηγεί απροσδόκητους ανθρώπους σε ιδιαίτερα αποκαλυπτικές τοποθετήσεις. Έτσι, στην περίεργη εκείνη διοργάνωση των Γάλλων στην Αθήνα (ένα είδος «γαλλικής επαναφοράς» στην υπό Γερμανική επικυριαρχία, πλέον, Ελλάδα), που τιτλοφορήθηκε με διεισδυτικότητα Oser la Démocratie/Ας αποτολμήσουμε και λίγην δημοκρατία (ελαφρά στρεβλωτική μετάφραση, με βάση όμως το περιεχόμενο των δυο ημερών...) ο Κώστας Σημίτης έφερε στην προσοχή όλων την χειρουργικής ευθύτητας απόφανση του Ζακ Ντελόρ: με όλα όσα θεσμικά στήθηκαν στην Ευρώπη για την διαχείριση της κρίσης – με την Ελλάδα ως πρόθυμη Ιφιγένεια: αυτό δεν είναι των Σημίτη/Ντελόρ, είναι δική μας παρέκβαση... - με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, με το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, το six-pack. το two-pack, το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο, το Σύμφωνο Ανάπτυξης, τις ρυθμίσεις για τους μηχανισμούς διάσωσης και τους κανονισμούς της ΕΚΤ «ποιος είναι σε θέση να κατανοήσει ή και να διαχειριστεί το σύστημα;». Σοφό! «Ποιος μπορεί να συναγάγει με βεβαιότητα, πού πρόκειται να οδηγήσει τελικά την Ευρωπαϊκή Ένωση;»
Αυτή η σεμνότητα, αν μη ταπεινότητα – το εννοούμε – με την οποία εμβληματικές φιγούρες της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης αναγνωρίζουν την πραγματικότητα, που προσγειώνει πλέον άγαρμπα και τους πιο ιδεοληπτικούς πιστούς του «μια παραπάνω δόση Ευρώπης αποτελεί την λύση των πάντων», λειτουργεί λυτρωτικά. Καθώς, επιτρέπει/επιβάλλει, για παράδειγμα, στον Βαγγέλη Βενιζέλο, στην ίδια διοργάνωση, να διακόψει την υψηλή πτήση τού «έληξε (στην Ευρώπη) η Καντιανή ειρήνη» και να αναγνωρίσει την εμπειρία εκείνου που κι ο ίδιος έζησε: «το ιδεολογικό πολιτικό πείσμα», τον οικονομικό εθνικισμό των ισχυρών «υπό το πρόσχημα των εθνικών Συνταγμάτων». Αλλά και οδηγεί τον Κώστα Σημίτη στο να προσπεράσει το «σχέδιο για το μέλλον, που να δώσει στην ΟΝΕ ιδίως την δυνατότητα να αποφασίζει γρήγορα, πιο αποφασιστικά, με μέσα και δυνατότητες που δεν διαθέτει σήμερα αν και αναγκαίες» [αυτό αντιστοιχεί με την «ανάγκη για επανακοινοτικοποίηση και επαναπολιτικοποίηση», κατά την διατύπωση Βενιζέλου...] και να παραδέχεται , τι; Ότι «η διαφορά των επιπέδων ανταγωνιστικότητας, διοικητικής ικανότητας ή παιδείας δεν αίρεται εάν τώρα δοθούν χρήματα προς κάθε κατεύθυνση ώστε να εξοφληθούν χρέη, να χορηγηθούν εγγυήσεις» να ανακεφαλαιοποιηθουν οι τράπεζες». Σε απλούστερη εκδοχή: εύκολες λύσεις, μην περιμένετε!
Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 11-2-2014
