Η Ελλάδα και το grand bargain
- Κατηγορία: Παπαγιαννίδης Αντώνης
- Δημιουργηθηκε στις 16 Ιουνίου 2017
Καθώς θα μετριέται ο χρόνος μέχρι το Eurogroup της σημερινής ημέρας και την έκβαση είτε άχαρου συμβιβασμού, είτε ενός ακόμη αδιεξόδου, μπορεί να τραυματίζει - πάντως τα κυβερνητικά έδρανα! - όμως εκείνο που ορθότερα συγκεφαλαιώνει το τι παίχτηκε σ' όλην αυτήν την διαδρομή είναι η κατάθεση Πάνου Σκουρλέτη, πριν μια εβδομάδα, σε κομματική/νεολαιίστικη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά. "Ζούμε σε συνθήκες μιας διαρκούς πολιτικής ήττας".
Για να μην αδικούμε τους ανθρώπους, ο Π. Σκουρλέτης δεν στάθηκε μόνον σ' αυτήν την διατύπωση - η οποία θα μπορούσε αλλιώς να εκληφθεί μέχρι και ως υπόσκαψη της διαπραγματευτικής ομάδας των τελευταίων μηνών (δεν αποτελεί μυστικό ότι η τακτική Ευκλείδη Τσακαλώτου στοχοποιείται από πολλούς, εσωκομματικά) αν μη και ως αμφισβήτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και της χαμένης του ευκαιρίας να βρεθεί με γραβάτα...
Αντίθετα, πάσχισε να χτίσει πάνω σ' αυτήν την παραδοχή των συνθηκών "διαρκούς πολιτικής ήττας" και της συνακόλουθης διαπίστωσης ότι "είμαστε αναγκασμένοι διαρκώς να κάνουμε συμβιβασμούς" μιαν διαφοροποίηση - μολαταύτα - της Κυβέρνησης από την Αντιπολίτευση. Πώς; Με το ότι οι μεν μπορούν (και θέλουν) "να διακρίνουν ποιες είναι οι μικρές έστω δυνατότητες να σώζουν ή να κερδίζουν πράγματα από την συμφωνία με τους θεσμούς" , ενώ οι δε "υπεραμύνονται των προγραμμάτων λιτότητας". Μ' αυτήν την βάση επιδιώχθηκε να αποσεισθεί η αιτίαση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ "υιοθετεί τις προτάσεις του αντιπάλου", πράγμα που θα αποτελούσε "το πρώτο βήμα μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς"...
Όμως, ας μείνουμε στην κεντρική σκηνή! Εδώ, μετά και το θρόισμα από την επίσκεψη του Γάλλου ΥΠΟΙΚ Μπρυνό ΛεΜαιρ στην Αθήνα - κομιστή της "Γαλλικής πρότασης" για απεμπλοκή στο μέτωπο του Ελληνικού χρέους, δηλαδή για εκείνο που ήδη στις Βρυξέλλες δημιουργεί θόρυβο ως Plan Macron/Σχέδιο προσέλευσης του νέου Γάλλου Προέδρου, με αυτοδύναμη πλέον πλειοψηφία, στο κέντρο των Ευρωπαϊκών πραγμάτων (με αληθινή "πρώτη" του στην Κορυφή της 22ας Ιουνίου, σημειωτέον) - έχουμε μιαν εικόνα δυσάρεστη πλην σαφή. Όπου καθένας από τους κεντρικούς συντελεστές μονόχνωτα επιδιώκει τα δικά του - επιτυχώς.
Η Γερμανία (=ο φίλος Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε) επιδιώκει να μην υπάρξει στο Eurogroup τίποτε - ούτε καν wording/λογάκια στο ανακοινωθέν - που να του ενοχλήσει την προεκλογική του καμπάνια (όθεν και η μάχη να παραμείνει το "if necessary"). Το ΔΝΤ (= η Κριστίν Λαγκάρντ) να βοηθήσει μεν την Γερμανία, αλλά χωρίς να δεσμευτεί να φέρει στο ΔΣ την πρόταση για συμμετοχή του Ταμείου στο Ελληνικό Πρόγραμμα πριν παραμετριοποιηθούν πειστικά τα στοιχεία βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους. Το ιερατείο της ΕΚΤ - τελευταίος χρησμός εκείνος του Μπενουά Κερέ, που ζήτησε "αποφασιστική ενέργεια" του Eurogroup για την Ελλάδα, να κατοχυρώσει το ότι οποιαδήποτε απόφαση της Φρανκφούρτης περί Q.E. κλπ. θα είναι αυτοτελής. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (= ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, αλλά και ο Πιέρ Μοσκοβισί που τόσο το παλεύει "να έχει ρόλο", όμως υπό την προσεκτική καθοδήγηση - αμφότεροι... - του Γερμανού διευθυντή του Γραφείου Γιουνκέρ Μάρτιν Σελμάγιερ, στον οποίο ο ίδιος ο Γιουνκέρ αναφέρεται ως "το τέρας"), να δείξει ότι κι αυτή έχει ρόλο εποικοδομητικό στο Ελληνικό ζήτημα. Ο Εμμανουέλ Μακρόν, τέλος, να δείξει ότι θα φέρει την δική του προστιθέμενη αξία στα Ευρωπαϊκά: ένα πλοκάμι αυτής είναι ακριβώς το Plan Macron, που οι δικοί μας προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν ως "αναπτυξιακό πακέτο", το οποίο μάλιστα πηγαίνει χέρι-με-χέρι με πρωτοβουλία Ευρωπαϊκής Επιτροπής/Βρυξελλών. (Και η Ελλάδα; Παρακαλώ, όχι αδιάκριτες ερωτήσεις!).
Πλην όμως, εκτός από ένα είδος "ΕΣΠΑ κρίσης" που περιγράφαμε και στο σημείωμα της περασμένης Δευτέρας 11/6 και που θα βοηθούσε να στραφεί - επιτέλους! - η έμφαση στον παρονομαστή του λόγου χρέους/ΑΕΠ, οι αναφορές σε σύνδεση του ρυθμού ανάπτυξης που θα πιάνει η Ελληνική οικονομία με την ελάφρυνση χρέους έχουν αγκάθια. Παράδειγμα: οτιδήποτε ρυθμός κάτω του 1,3% του ΑΕΠ θα θεωρείται ότι "ανοίγει" ελάφρυνση (υπό την έννοια... παράτασης της αποπληρωμής), την στιγμή που το ΔΝΤ μιλάει για 1,1% μακροπρόθεσμη τάση του Ελληνικού ΑΕΠ. Άλλο αγκάθι: το Plan Macron κινδυνεύει να αφήσει πίσω την πολύ πιο "βαριά" συζήτηση για μετάβαση του χρέους σε σταθερά επιτόκια.
Κυριότερο όμως το άλλο: ο νέος Γάλλος Πρόεδρος προπαντός κινείται για έναν μεγάλο ανασχεδιασμό της Ευρώπης, για ένα καινούργιο grand bargain. Μην γίνει η διαχείριση του Ελληνικού ζητήματος πειραματόζωο ΚΑΙ αυτού!
Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 15/6/2017.