Τετάρτη, 24 Απρίλιος 2024
Αποτελεί ένα από τα πάγια αδύνατα σημεία όλων των Ελληνικών Κυβερνήσεων "μετά το Καστελλόριζο" , των Κυβερνήσεων που - ανεξαρτήτως πολιτικού χρωματισμού ή/και δημοσκοπικών επιδόσεων - στενάζουν κάτω από τον χαρακτηρισμό "μνημονιακές", να καταφεύγουν στην έννοια της πολιτικής διαπραγμάτευσης όταν τα πράγματα φθάνουν σε δύσκολο σημείο. Ακριβώς αυτό βλέπουμε αυτές τις μέρες/αυτές τις ώρες, όπου στο Eurogroup φθάνει μετά από 2 ή 3 άστοχα πρόσφατα ραντεβού η Ελληνική υπόθεση. Με ένα νωπό τεχνοκρατικό κεκτημένο: το ξεκλείδωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος από τον ESM, μερικές βδομάδες μετά την κανονική ημερομηνία που προβλεπόταν, καθώς η Γερμανική πλευρά μας έκανε κανονικό καψόνι μετά την "13η σύνταξη" του Δεκεμβρίου. Με έναν τακτικό χειρισμό Τσακαλώτου, την πλέον πρόσφατη επιστολή του, που αποτελεί δήλωση προθέσεων συμβιβασμού για την τρέχουσα αξιολόγηση, αλλά με τα συγκεκριμένα μέτρα ενός "δομημένου"/structured Υπερ-κόφτη να μένουν για κατάθεση στην συνεδρίαση του Eurogroup. Με ένα ουσιαστικό αίτημα για να προχωρήσει πολιτικά το πράγμα: να δοθεί "κάτι" από τους δανειστές σε επίπεδο μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, έστω σε επίπεδο προθέσεων, ώστε να ξεκλειδώσει η πρόσβαση στην χρηματοδότηση ΕΚΤ, ως αντιστάθμισμα ακριβώς της ήδη συζητούμενης υποχώρησης της Ελληνικής πλευράς σε φορολογικά/ασφαλιστικά που θα χρειαστεί μπας και κλείσει η αξιολόγηση και παραμείνει ή σχεδόν παραμείνει το ΔΝΤ στο Πρόγραμμα (εδώ έχει αφορολόγητο, έχει μάλλον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ, ίσως και κάτι από "προσωπική διαφορά" στις σημερινές συντάξεις η οποία δείχνει όλο και πιο χλωμή).
Ο αναγνώστης θα έχει μάλλον σημειώσει ήδη ότι όλα εκείνα που θεωρούσαμε μέχρι πριν λίγον καιρό αντικείμενο "κόκκινων γραμμών", δηλαδή τα εργασιακά, το καθεστώς ομαδικών απολύσεων, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ο κατώτατος και υπερ-κατώτατος μισθός - όλα τους εν πολλοίς συμβολικής σημασίας μέσα στην μεγάλη έρημο της απασχόλησης αλλά τόσο, μα τόσο υπεριδεολογημένα! - έχουν παραμείνει διακριτικά εκτός επικαιρότητας. Το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και με άλλα δυο αληθινά καίρια μέτωπα: Την υπόθεση αφενός των ιδιωτικοποιήσεων και του διαβόητου Υπερ-Ταμείου, που αμφότερα έχουν παγώσει με μόνο τον παροπλισμένο Στέργιο Πιτσιόρλα να τα υπενθυμίζει στιγμές-στιγμές. Και το ναρκοπέδιο αφετέρου των "κόκκινων δανείων"/του ιδιωτικού χρέους, που όλοι γνωρίζουν (και αναγνωρίζουν) ότι είναι εκείνο που τελικά υπόσχεται να ανατινάξει την όλη υπόθεση "Ελληνική διάσωση", όμως όλοι έχουν συμφωνήσει να ακολουθούν τους ρυθμούς Σταθάκη - το ξέρουμε, δεν έχει πλέον την αρμοδιότητα, αλλά οι ρυθμοί του παραμένουν ! - και να το αφήνουν για αργότερα και αργοτερότερα. Απλώς... Τράπεζα της Ελλάδος και Φρανκφούρτη κάθε τόσο εκφωνούν προειδοποιήσεις και ύστερα αποσύρονται.
Σημειωτέον ότι ο ESM, που ξεκίνησε και επισήμως την δουλίτσα του με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το Ελληνικό χρέος ("κουβαλώντας" και λίγα του EFSF, με την επιμήκυνση μέσων ωριμάνσεων δικών του δανείων από τα 28,3 έτη στα 32,5 - αυτή ήταν επαναφορά από την ζημιά Βαρουφάκη προ 2ετίας...) ιδίως μέσα από χειρισμούς αγοράς στα επιτόκια και σε ανταλλαγές/swaps τίτλων που είχαν στηρίξει τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις (πάμε σε 30ετή ομόλογα με σταθερά επιτόκια), δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πως τα περαιτέρω μέτρα για το χρέος - εκείνα που έχει επικρατήσει να ονομάζουμε μεσοπρόθεσμα - είναι για "αργότερα", δηλαδή Αύγουστο του 2018, και "εφόσον καταστούν αναγκαία". Αυτό προξένησε ενόχληση ή και κάτι περισσότερο στην Ελληνική πλευρά/στην ομάδα Τσακαλώτου που είχε αφεθεί με κάτι καλύτερο ως προσδοκία - και από Φρανκφούρτη άλλωστε. Όμως, ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε πολιτική διαπραγμάτευση και πολιτική διαπραγμάτευση έχουμε ζητήσει/μεθοδεύσει, ο τεχνοκρατικός ESM που κάνει την δουλίτσα του τεχνικά, καλύπτεται παραπέμποντας στα ήδη συμφωνημένα. Όχι τα παλιά, του 2015. Ούτε καν εκείνα της άνοιξης του 2016. Αλλά στα πιο πρόσφατα, στα φθινοπωρινά Eurogroups.
Όποιος διαπραγματεύεται πολιτικά, διαπραγματεύεται με γνώση των συσχετισμών. Και "οι απέναντι" είναι επιμελείς αναγνώστες των δημοσκοπικών ευρημάτων - και του εκλογικού κύκλου: το είχαν δείξει, κυνικά, στην φάση πτώσης Σαμαρά/Βενιζέλου. Από την fast and dirty λύση παλιότερων εποχών, σαν να έχει μας μείνει στο τραπέζι μόνον η διάσταση του dirty...
Αν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος καταφέρει κάτι αληθινά περισσότερο σ' αυτήν την στροφή των πραγμάτων (περισσότερο από την επιστροφή της Τρόϊκας/Κουαρτέτου στην Αθήνα για την αξιολόγηση, εννοείται), θα είναι ο ίδιος κάτι πολύ βαρύτερο από ηγετική φιγούρα των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ!
Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 27/1/2017.
