Τα άρθρα Μελών και Φίλων της Παρέμβασης, όπως δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και διεθνή τύπο.
Για να δείτε τα άρθρα ανά συγγραφέα, πατήστε εδώ .
Δημοσιεύτηκε στο economia.gr στις 17-01-2013.
Τις ωραίες εκείνες, συγκινητικές στιγμές που είχαμε ζήσει στην χώρα αυτή της φαιδράς πορτοκαλεας την εποχή των ομοιομόρφων εκείνων ψηφοδελτίων (που όμως δεν ήταν και ... ομοιόχρωμα) κατά την εκλογή Σαρτζετάκη φθάσαμε να γιορτάζουμε με την συζήτηση γύρω από τον αριθμό των καλπών με τις οποίες θα κριθεί η συγκρότηση ή μη Προανακριτικής για την διαβόητη λύση Λαγκάρντ. Την ίδια στιγμή/την ίδια μέρα όπου η ψηφοφορία επί της ουσίας – δηλαδή επί της παραπομπής Παπακωνσταντίνου μόνο ή και Βενιζέλου στην Προανακριτική: αυτό και μόνον αυτό κρίνεται σήμερα, ούτε παραπομπή για να δικαστεί κανείς, ούτε φυσικά οποιαδήποτε ενοχή – καθιστά πλέον όλο και πιο φανερό ότι εκείνο που επιδιώκεται είναι η συγκάλυψη των πάντων. Απλά.
Αυτό, σ' όποιον ήθελε να το δει, φαινόταν από την πρώτη μέρα που επελέγει η κίνηση ποινικής διαδικασίας – αυτό είναι η διαδικασία για Προανακριτική – εναντίον του Γιώργου Παπακωνσταντίνου , όταν προέκυψε η αθλιούτσικη εκείνη ιστορία της αφαίρεσης ονομάτων από την λίστα Λαγκάρντ. Πάντα στην Ελλάδα εκείνο που ενδιαφέρει είναι «να πάνε οι ένοχοι φυλακή» ή πάντως «να κάτσουν στο σκαμνί». Το αν στέκει η συζήτηση περί ποινικού αδικήματος ή όχι, ελάχιστα ενδιαφέρει! Η στάση Παπακωνσταντίνου μπορεί να εμφανίζει τραγικά προβλήματα: ελαφρότητα, πολιτική ακρισία, μέχρις ενός σημείου οίηση (ύστερα τα φτερά κόπηκαν – από εκεί όμως μέχρι να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες, υπάρχει τεράστια απόσταση. Ήδη είχε χαθεί η άκρια με την άλλη συζήτηση περί παραγραφής (ή μάλλον αποσβεστική προθεσμία) με βάση το Σύνταγμα της Ντροπής. Ήρθε, ύστερα, η συζήτηση περί Βενιζέλου: εδώ κι αν υπάρχουν τραγικά πολιτικά προβλήματα! – ελαφρότητα (αν μπορεί η λέξη να περιγράφει έναν Βενιζέλο), ωχαδερφισμό, μπλέξιμο των γραμμών, οίηση κι εδώ συνεχίζεται. Αλλά, αληθινά, ποινικό αδίκημα σημαίνει ένα: «άμα έχω τα κουκιά, σε καθίζω στο σκαμνί».
Ε, όταν φθάσαμε στην ανακίνηση θέματος παραπομπής ΓΑΠ και Παπαδήμου (περιέργως παρελείφθη ο Πλαστήρας, ο Τρικούπης και ο Καποδίστριας), το πράγμα θα ήταν κωμικό – αν δεν ήταν βαθύτερα ανησυχητικό. Τι; Μα το γεγονός ότι ένα κόμμα σαν τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, έστω, έκρινε χρήσιμο να βρεθεί στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής προκειμένου να το παίξει Άγγελος της Κάθαρσης...
Η πείρα τόσων δεκαετιών Ελληνικού πολιτικού βίου το δείχνει καθαρά: όσο πιο βίαιη η «ποινικολογία», τόσο καλύτερες οι πιθανότητες τελικής συγκάλυψης. Θαψίματος. Παρατήματος. Λήθης. Φάνηκε, άλλωστε, αυτό και όταν ο Φώτης Κουβέλης – ο ίδιος που έσπευσε να προτείνει την κίνηση διαδικασίας για Προανακριτική κατά Παπακωνσταντίνου – μεταστράφηκε πλέον, δεχόμενος πως μόνον μια (ειλικρινής) Εξεταστική θα μπορούσε ΑΛΗΘΙΝΑ να ρίξει φως στην άθλια (το επαναλαμβάνουμε) υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Τα ενθουσιώδη και βίαια ποινικά, καθαγιάζουν αν δεν καθοδηγούν την συγκάλυψη.
*Δημοσιεύτηκε στο economia.gr στις 17-01-2013.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 13-01-2013.
Στη Μεγάλη Υφεση του 1932, ο Φράνκλιν Ρούζβελτ έσωσε τις ΗΠΑ επιβάλλοντας κανόνες στον καπιταλισμό, αφαιρώντας προνόμια από την οικονομική ολιγαρχία, δημιουργώντας δουλειές και εισάγοντας βασικές λειτουργίες κοινωνικού κράτους.
Η Ελλάδα της Μεγάλης Υφεσης θα σωθεί μόνο αν καταστεί οικονομικά βιώσιμη, σε μια Ευρωζώνη που αλλάζει. Το κοινωνικό κράτος δεν έχει μέλλον, εάν δεν μεταρρυθμιστεί σε στέρεες δημοσιονομικές βάσεις.
Ξοδεύαμε για κοινωνικές δαπάνες όσα και η ανεπτυγμένη Ευρώπη. (Με τη χαμηλότερη αποτελεσματικότητα.) Το «ευρωπαϊκού» ύψους κοινωνικό κράτος χρηματοδοτείτο από σπιθαμιαία, «βαλκανικά» φορολογικά έσοδα. Κάτι από τα δύο έπρεπε να αλλάξει. Τώρα, το κοινωνικό κράτος συμπιέζεται, η ψαλίδα δαπανών - εσόδων πρέπει να κλείσει. Η ανάπτυξη συνθλίβεται από τους φόρους, που διαλύουν εισοδήματα και ακυρώνουν παραγωγικά κίνητρα.
Οι Αμερικανοί το '32 απαίτησαν ασφάλεια, κοινωνική προστασία, απασχόληση. Ο Ρούζβελτ τους τα έδωσε, με μεγαλύτερο κράτος, περισσότερους κανόνες, υψηλότερους φόρους. Ενα ελληνικό Νιου Ντιλ θα περιείχε το αναπτυξιακό περιβάλλον και τη φορολογική βάση, που να μπορούν να συντηρούν την ασφάλεια, την κοινωνική προστασία και τη δημιουργία απασχόλησης, κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα.
Στη δεκαετία του καλπάζοντος φασισμού, εθνικολαϊκισμού και επαναστατικού σοσιαλισμού, ο Ρούζβελτ διέσωσε τον καπιταλισμό, καθιστώντας τον κοινωνικά δικαιότερο. Η εξυγίανση του «μαύρου» χρήματος και φοροδιαφυγόντος πλούτου, η εκκαθάριση των «λιστών», είναι η δουλειά που το αστικό μας σύστημα οφείλει στην πατρίδα. Αν αποτύχει, η δουλειά θα μείνει για εκείνους που ονειρεύονται γιουρούσια, επαναστατικά «εφαλτήρια» και λαϊκά δικαστήρια. Μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Και τότε είναι αμφίβολο τι θα υπάρχει από το αστικό σύστημα και την επιχειρηματική τάξη την επόμενη μέρα.
Ορισμένοι ψευτοφιλελεύθεροι καλλιέργησαν τη συλλήβδην απαξίωση του κράτους, νομιμοποιώντας τη φοροδιαφυγή. Από την άλλη, η Ελλάδα διαθέτει ίσως τον μόνο αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που περηφανεύεται ότι δεν κατέβαλε στο κράτος το «χαράτσι» που του αναλογούσε, επιβαρύνοντας έτσι τους λοιπούς πολίτες. Ιδιώτες της Δεξιάς και ζηλωτές της Αριστεράς βλάπτουν εξίσου.
Ο Ρούζβελτ μισήθηκε από οικονομικά ισχυρούς, που, όπως πολλοί δικοί μας, αρνούνταν να συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια. Ο πατρίκιος Ρούζβελτ τους περιφρόνησε: «Καλωσορίζω το μίσος τους». «Προδότης της τάξης του», επιγράφεται μια πρόσφατη βιογραφία του.
Η κυβέρνηση πρέπει να προδώσει την τάξη της, για να σώσει τη χώρα. Οι κυβερνητικοί εταίροι να δεχθούν ότι πελάτες και συγγενείς που διόριζαν για δεκαετίες στο κράτος πρέπει να φύγουν. Στις συντεχνίες και τους κομματικούς συνδικαλιστές τους να γυρίσουν την πλάτη. Σε σκοτεινούς επιχειρηματίες που τους στήριξαν, προσδοκώντας ασυλία, να απαντήσουν με το μεγαλείο της αγνωμοσύνης, στέλνοντάς τους το ΣΔΟΕ.
*Ο Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
**Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 13-01-2013.
Πέρασε και η 21η Δεκεμβρίου, χωρίς νάρθει η συντέλεια του κόσμου - όσο κι αν στην τελική ευθεία είχαν ξεχειλίσει οι εφημερίδες και τα κανάλια με την «Προφητεία των Μάγια»: όλοι φαίνεται τον χρειάζονται τον ετερόνομο καθορισμό! Κατέφθασε και το αυθεντικό στικάκι της λίστας Λαγκάρντ - και σαλεύει ο νους άμα τελικά προκύψει περιεχόμενο διαφοροποιημένο απ' εκείνο που η διαδοχική μέριμνα Γιώργου Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλη Βενιζέλου, υπουργικών γραφείων και αρχόντων του ΣΔΟΕ απέδωσε στην ελληνική κοινή γνώμη. Συνεχίζει η παράξενη σταυροφορία του Reuters, να εξηγήσει πώς το «αιμομικτικό» ελληνικό κατεστημένο (οικονομικό, μηντιακό, πολιτικό) κρατάει κάτω την Ελλάδα, την ελληνική οικονομία, την ελληνική κοινωνία.
Και, κάπως έτσι, φθάνουμε με το καλό στο τέλος της φετινής - δίσεκτης, ανεξαρτήτως των Μάγια - χρονιάς. Του 2012 του ανοιξιάτικου PSI, των δίδυμων εκλογών Μαΐου/Ιουνίου, της χειμωνιάτικης επαναγοράς των καταλοίπων ελληνικού χρέους. Της χρονιάς που είδε τον αφανισμό ενός μικρού κόμματος (του ΛΑΟΣ: τον θυμόσαστε εκείνον τον Καρατζαφέρη;), το meltdown ενός μεγάλου κόμματος που διαφέντεψε επί δεκαετίες έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο (του ΠΑΣΟΚ φυσικά), την ανάδειξη ενός μικρού κόμματος σε ρυθμιστή πολλών πραγμάτων και σε διεκδικητή του ίδιου αυτού χώρου (του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, φυσικά), τη σκοτεινή ανάδυση ενός κόμματος-απειλής (της Χρυσής Αυγής).
Όμως μόλις που πρόλαβε η μεν Ελλάδα να ολοκληρώσει την πορεία «διάσωσής» της (δηλαδή ενός ακόμη βήματος προς τον προστατευτικό και ασφυκτικό συνάμα εναγκαλισμό της Ε.Ε.), ο δε Αντώνης Σαμαράς να αποκτήσει τίτλους τιμής και αναγνώρισης από τους Ευρωπαίους, ιδίως από τους Γερμανούς («αντιπροσωπεύοντας μιαν στάση ευθύνης και λογικής», ανακηρυσσόμενος «Ευρωπαίος πολιτικός της χρονιάς» κατά την Handelsblatt και «αταλάντευτος»/ Unbeirrbare: θα ήταν σώφρον αν κρατούσε στη μνήμη τη μοίρα του Γιώργου Παπανδρέου όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Quadriga, επειδή «παραδέχθηκε τα λάθη του παρελθόντος και εργάζεται πλέον υποδειγματικά για να τα διορθώσει χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος»), προτού η μεγάλη σκακιέρα στην Ευρώπη τρανταχτεί τόσο, που όλα αυτά να κινδυνεύουν να γίνουν ασήμαντα
Πώς αυτό; Μετά την υλοποίηση της προεκλογικής παραίτησης του Μάριο Μόντι στον Ιταλό Πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο (προηγήθηκε βέβαια η επικύρωση Προϋπολογισμού λιτότητας με 309 ψήφους έναντι 55 στην ιταλική Βουλή, όμως με 260 μπερλουσκονικούς βουλευτές να απέχουν: μην τα υποτιμάτε αυτά ) και μετά την ανακίνηση πλέον, ευθέως, ζητήματος εγκατάλειψης της Ευρωζώνης από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι του «Λαού της Ελευθερίας» (του μεγαλύτερου ακόμη ψηφισμένου κόμματος, αν και στις δημοσκοπήσεις πέφτει πίσω από το «Δημοκρατικό Κόμμα» του Λουϊτζι Μπερζάνι) οι ιταλικές εκλογές του Φεβρουαρίου 2013 κινδυνεύουν να επισκιάσουν ο,τιδήποτε άλλο στην Ευρώπη. Τι εννοούμε; Η Ιταλία είναι μεγάλη - πολύ μεγάλη χώρα για πειραματόζωο! Το ΑΕΠ της πέφτει ήδη με ρυθμό -2,4% , και τούτο μετά από μια άτονη 10ετία. Με το δημόσιο χρέος της να αγγίζει το 120% του ΑΕΠ, κυρίως όμως με το απόλυτο μέγεθος του χρέους της σ' ένα ζαλιστικό ύψος 2,2 τρισεκατομμυρίων ευρώ, η Ιταλία θα χρειαστεί κάτι σαν 650 δισ. ευρώ από τις αγορές για να «γυρίσει» το χρέος αυτό μέσα στα δύο επόμενα χρόνια και κάτι. Ναι μεν, λοιπόν, η (φαινομενικά τουλάχιστον) σταθερή αποφασιστικότητα της ECB και του Μάριο Ντράγκι να κρατήσει κάτω τα επιτόκια των χωρών της Ευρωζώνης που δέχονται επίθεση λειτουργεί - τα 10ετή ιταλικά βρίσκονται με «μόνο» 310 μονάδες βάσης πάνω από τα Bunds, έναντι 388 των ισπανικών - όμως το γεγονός ότι οι αποδόσεις των 2ετών τρέχουν δίπλα στο 10ετή δημιουργεί ερωτηματικά. Την στιγμή, αυτή, που ο μόλις ψηφισμένος ESM έχει οροφή 500 δισ. ευρώ, ο γνώριμός μας EFSF είχε οροφή 440 δισ.
Βάλτε τώρα, δίπλα σ' αυτά, την έννοια «ιταλικές εκλογές». Και θα δείτε ότι οι προτεραιότητες της Ευρώπης έχουν πολλές πιθανότητες να ταρακουνηθούν απότομα στο αμέσως επόμενο, το αυριανό σχεδόν μέλλον.
Η χρησιμότητα του «πώς μας βλέπουν» - αλλά και τα όριά του
Ακριβώς αυτού του είδους η διαφαινόμενη μετακίνηση προτεραιοτήτων στην «Ευρώπη» κάνει πολύτιμη την όποια μεταστροφή κλίματος έναντι της Ελλάδας καταγράφηκε, σ' αυτήν την τελική στροφή του 2012. Καθώς, δε, η κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα είχε τη σωφροσύνη να συμμαζέψει τα ίδια της τα αντανακλαστικά θριαμβολογίας και όταν η Standard & Poor's αναβάθμισε κατά 6 κλικ την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας - προσοχή! όχι και των ελληνικών τραπεζών - , και όταν εν συνεχεία η ECB έκανε το πολύ πιο βαρυσήμαντο βήμα να δεχθεί και πάλι για αναχρηματοδότηση ελληνικό χαρτί, και όταν άρχισαν οι ελαφρότητες του τύπου της Goldman Sachs (που είδε αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 30% μέσα στην ερχόμενη 10ετια, αν όχι κατά 40% - κολοκυθιά! ), από τη μεταστροφή κλίματος που καταγράφηκε όλο και κάτι θετικό μπορεί να μείνει.
Γιατί αλλιώς, άμα αρχίζαμε να παίρνουμε στα σοβαρά όσα θετικά σεναριολογούνται, θα κινδυνεύαμε με γρήγορη διάψευση. Τι εννοούμε; Η αναβάθμιση από SD/Selective Default σε Β-, δηλαδή σε κάτι σαν investment grade (μετά το νέο PSI, με την επαναγορά 30+ δισ. ευρώ Ελληνικών ομολόγων) αφορά πλέον μόλις κάπου 50 δισ. εναπομένοντα ελληνικά ομόλογα σε χέρια ιδιωτών διεθνώς. Το υπόλοιπο βουνό χρέους - τα 300 δισ. από τις διαδοχικές διασώσεις - βρίσκονται στα χέρια του «επίσημου τομέα». Μάλιστα, το γεγονός ότι το χρέος συνολικά θεωρείται πλέον investment grade (και μάλιστα με την οικονομία σε σταθερό outlook), δηλαδή είναι κατά την S&P εξυπηρετήσιμο από την Ελλάδα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται/ δεν νοείται πλέον αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους/OSI! Μην νομίζετε ότι κάποιοι, από Γερμανία μεριά, δεν θα το χρησιμοποιήσουν αργότερα αυτό το επιχείρημα στην επόμενη στροφή
Το κυριότερο είναι, τώρα, η χρηματοπιστωτική εικόνα του Μαύρου Πρόβατου της Ευρώπης να βελτιωθεί σταδιακά στο διεθνές σκηνικό. Παράδειγμα: μπορεί και να δουν μερικές ελληνικές επιχειρήσεις να τους ξανανοίγονται γραμμές πίστωσης Η αιτιολόγηση μάλιστα της S&P, ότι δηλαδή η αναβάθμιση γίνεται λόγω της «αποφασιστικότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να αποκαταστήσουν την σταθερότητα στην ελληνική οικονομία και να διατηρήσουν τη χώρα στην Ευρωζώνη», αξίζει να κρατήσει την προσοχή: αφενός λειτουργεί ως δείγμα σοβαρότητας, βαρύτητας της αξιολόγησης, αφετέρου βέβαια τονίζει και την απόλυτη εξάρτησή μας πλέον. Καλής ποιότητας προτεκτοράτο, αλλά προτεκτοράτο.
Πόση αβεβαιότητα προστίθεται από τη στάση των δικαστηρίων
Μια άλλη πτυχή του «Πώς μας βλέπουν», προέκυψε από επισημάνσεις τόσο της τρόικας (ή μάλλον της ευρωπαϊκής πτυχής της ) όσο και του γνώριμού μας από την εποχή του PSI IIF του Charles Dallara. Τόσο η μια, όσο και η άλλη πλευρά επεσήμανε ότι μια νέα γενιά απειλών προκύπτουν στον ορίζοντα της ελληνικής σταθεροποίησης. Την μια αποτελεί η αυξανόμενη αντίδραση, βουβή για την ώρα αλλά υπαρκτή, στην πίεση που δέχεται η κοινωνία από τις αλλεπάλληλες στρώσεις μέτρων. (Μετάφραση: τώρα, ακριβώς τώρα που τα εισοδήματα της μέσης τάξης βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση - μισθοί, συντάξεις, αμοιβές - τώρα «πέφτουν» διαδοχικά τα ΕΤΑΚ, τα ΦΜΑΠ τα χαράτσια Βενιζέλου και οι εισφορές «αλληλεγγύης» προηγούμενων ετών, σωρευτικά). Η άλλη είναι η διαφαινόμενη άρνηση της δικαστικής εξουσίας να στηρίξει όλο και περισσότερες πτυχές των μέτρων. (Πάλι μετάφραση: ήδη βλέπουμε ότι οι διάφορες φάσεις νομοθέτησης γίνονται υπό ακραία πίεση. Η εγγενής νομοθετική κακοτεχνία στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, αποκτά πλέον και πρόσθετη διάσταση κακής θεμελίωσης. Και περιμένετε ν' αρχίσουν να σκάνε οι διαδοχικές ΠΝΠ/Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου!).
Ένα όλο και επεκτεινόμενο ντόμινο ακυρώσεων έχει ήδη προκύψει με τις διαθεσιμότητες της εποχής Αντώνη Μανιτάκη: Το ενδεχόμενο να μπλοκάρει η «λύση» που δόθηκε - οριζόντια, φυσικά - στη θέση της αλήστου μνήμης εφεδρείας βρίσκεται άμεσα, μπροστά μας. Ευτυχώς το Τριμελές Συμβουλίου του Αρείου Πάγου ανέστειλε (για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος) την εκτέλεση απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που θεώρησε αντισυνταγματική την είσπραξη του χαρατσιού Βενιζέλου μέσω ΔΕΗ. Όμως αυτή η υπόθεση ξανάφερε στο προσκήνιο ένα γνώριμο αντανακλαστικό: Αντισυνταγματικό είναι εκείνο που δεν με βολεύει! Απλά, ευθύγραμμα, χωρίς προβλήματα. «Τυχαίνει» να χάνεται από το ραντάρ των εκάστοτε συνταγματολογούντων ότι τη συνταγματικότητα - ή την αντισυνταγματικότητα - την κρίνουν μόνο τα δικαστήρια. Ούτε οι πολιτικοί. Ούτε οι δικηγόροι. Ούτε οι καθηγητές - κυρίως οι συνταγματολόγοι! Ούτε τα μήντια. Ούτε το καφενείο (όπου συνήθως ακούγεται η πολεμική ιαχή «Είναι αντισυνταγματικό!»). Και οι αποφάνσεις των κατωτέρων δικαστηρίων, υπόκεινται στην κρίση των ανωτέρων
Α. Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.