e-library

Εβδομαδιαία Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη Ιδεών

Το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο e-library αναρτάται στη σελίδα της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο facebook. Μπορείτε εδώ να κάνετε like ώστε να βλέπετε τις τρέχουσες δημοσιεύσεις και να ενημερώσετε τους φίλους σας. 

Περικλής Βασιλόπουλος: Αξιολόγησης συνέχεια

Θεωρητικά οι πρόσφατες πρωτοβουλίες για την Αξιολόγηση των Δημ. Υπαλλήλων/ και ΔΕΚΟ και το αντίστοιχο ενδιαφέρον του Π/Θ μου φαίνονται προς την σωστή κατεύθυνση. Στην πράξη δεν τον πιστεύω και δεν νομίζω ότι θα βελτιώσει κατ’ ελάχιστο την απόδοση/ παραγωγικότητα του δημ. τομέα. Γιατί; Εξαιτίας της 25χρονης εργασίας μου στην ΕΡΤ. Δημιούργησα στην Ερτ τρεις μικρο-θεσμούς λογοδοσίας/ αξιολόγησης που προστέθηκαν επισήμως στο Οργανόγραμμα της εταιρείας (υπάρχουν ακόμη αλλά φυτοζωούν). Το Κέντρο Ενημέρωσης Επικ. Πολιτών (ΚΕΕΠ), την Επιτροπή Κοινωνικής Ευθύνης Ερτ και τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου Ερτ (αυτά διαλύθηκαν παρότι πήραν έπαινο από την EBU -αυτή που διοργανώνει την σημερινή Eurovision - και προβλέπονται και από τον νόμο 4173/2015). Στόν τομέα των τυπικών προσόντων (συναφή πτυχία-ξένες γλώσσες) ήμουν ανέκαθεν στην πρώτη δεκάδα από 3 χιλιάδες εργαζόμενους. Επίσης δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο πολιτικό κόμμα όπως πρέπει με τούς δημοσιογράφους ιδίως της Δημόσιας Ρ/Τ. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο 1-2% των παραγωγικών  εργαζομένων και ο αναζητητής των αξιοκρατικών αρίστων Κων. Ζούλας πρώην Δ/τής του Γρ.Τύπου του υποψ. Κυρ. Μητσοτάκη και Δ/ων Σύμβουλος της Ερτ -κανονικά-πάλι θα έπρεπε να με αξιοποιήσει προς όφελος της εταιρείας. Βεβαίως, το έκανε. Με πέρασε από Πειθαρχικό για λόγους και με διαδικασίες για γέλια παρότι υπήρχαν δύο Δικαστικές αποφάσεις (Πρωτοδικείου-Εφετείου) που με δικαίωναν πανηγυρικά. Υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στον Δημ. Τομέα. Για ποιά αξιολόγηση μιλάτε κε Μητσοτάκη;;; Συμπέρασμα: η Αξιολόγηση για να είναι αξιόπιστη πρέπει να ξεκινήσει από τούς ‘από πάνω’ δηλ. τα εκάστοτε κομματικά επιτελεία και μετά θα γίνει αποδεκτή και στούς ‘από κάτω’… και τότε το θεωρητικά σωστό θα γίνει πρακτικά αποδοτικό. Όποια κυβέρνηση το επιτύχει θα έχει κάνει τον σημαντικότερο θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας πού εκκρεμεί δεκαετίες… και καθημερινά καταστρέφει πρωτοβουλίες σε όλο το Κράτος που παράγουν εκατοντάδες Νησίδες Ποιότητας και παρόλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 17/5) και εδώ μία παλαιότερη δημοσίευση με παρόμοιο θέμα. 

ΕΣΗΕΑ: Κώδικας Δεοντολογίας για τη Χρήση της Παραγωγικής Τεχνητής Νοημοσύνης από Δημοσιογράφους

Ο Κώδικας Δεοντολογίας για τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης από Δημοσιογράφους παρουσιάστηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ). Είναι η πρώτη δημοσιογραφική Ομοσπονδία στην Ευρώπη που προχώρησε σε κάτι αντίστοιχο. Τον Κώδικα συνέταξε επιτροπή που όρισε το Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ και ενέκριναν οι Ενώσεις Συντακτών μέλη της. Στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι η Τ.Ν. θα χρησιμοποιείται ως εργαλείο που ενισχύει την ακρίβεια, την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία της δημοσιογραφίας, χωρίς να υπονομεύει τις θεμελιώδεις αρχές της. Οι δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν εργαλεία δημιουργικής Τ.Ν. οφείλουν να προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον, να διατηρούν την εμπιστοσύνη του κοινού και να διασφαλίζουν ότι η εργασία τους είναι επιβεβαιωμένη, διαφανής και δεσμευμένη στη λογοδοσία. Βασικές Αρχές Χρήσης της Τ.Ν. στη Δημοσιογραφία είναι: Διαφάνεια, Ανθρώπινη εποπτεία, Ακρίβεια και αξιοπιστία, Δικαιοσύνη και ισότητα, Προστασία της ιδιωτικής ζωής, Δημιουργικότητα και καινοτομία, Προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δείτε εδώ περισσότερα.

Έρευνα Νεολαίας (Ίδρυμα Friedrich-Ebert-Stiftung σε συνεργασία με το ΕΚΚΕ)

Αυτά είναι μερικά από τα ευρήματα μιας μεγάλης έρευνας του Ιδρύματος Friedrich-Ebert-Stiftung σε συνεργασία με το ΕΚΚΕ (Πρόεδρος: Βασιλική Γεωργιάδου). Συνοπτικά: Οι 6 σε κάθε 10 νέες και νέους στην Ελλάδα πιστεύουν ότι τα συμφέροντά τους εκπροσωπούνται ελάχιστα (40,4%) ή καθόλου (18%) στην εθνική πολιτική. Η εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς είναι ελάχιστη (8% στα πολιτικά κόμματα, 10% στα μέσα ενημέρωσης, 15% στο κοινοβούλιο και 17% στην κυβέρνηση, με το στρατό να είναι ο μόνος θεσμός που κάπως διασώζεται, με 43,5%. Και οι τρεις μεγαλύτεροι φόβοι τους είναι το κακό σύστημα περίθαλψης (64,5%), η ανεργία (60,7%) και να μην έχουν αξιοπρεπή σύνταξη (54,3%). Ακολουθούν κλιματική κρίση (50%) και πόλεμος (48%). Οι νέοι/ες Έλληνες/ίδες είναι μέτρια ικανοποιημένοι/ες από τη ζωή τους και αρκετά αισιόδοξοι/ες για το προσωπικό τους μέλλον, αλλά μάλλον απαισιόδοξοι/ες για το μέλλον της χώρας. Οι περισσότεροι/ες από αυτούς/ές ζουν με τους γονείς και τα αδέλφια τους και οι σχέσεις με τους γονείς τους είναι αρκετά θετικές. Αν και εκτιμούν τη ζεστασιά της πυρηνικής οικογένειας, επιθυμούν την ανεξαρτησία τους. Το να ζήσουν μόνοι/ες τους, ωστόσο, δεν είναι εφικτό λόγω των δυσκολιών να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι/ες. Δείτε εδώ περισσότερα.

Στέλλα Λαδή: Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση στην εποχή των κρίσεων

Τα τελευταία 15 χρόνια, η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο πολλών παγκόσμιων και περιφερειακών κρίσεων που διαμόρφωσαν τη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξεκινώντας από την κρίση της Ευρωζώνης, και μέσω της μεταναστευτικής κρίσης και της πανδημίας, η Ελλάδα αποκατέστησε σταδιακά τη θέση της ως μια χώρα πρόθυμη και ικανή να διαμορφώσει και να ενισχύσει τις κοινές απαντήσεις της ΕΕ στις αναδυόμενες κρίσεις. Η αναταραχή στις διατλαντικές σχέσεις κατά τη διάρκεια της δεύτερης διακυβέρνησης Τραμπ αναδεικνύει ότι η εποχή των κρίσεων είναι πιθανό να συνεχιστεί. Μαθαίνοντας από τις προηγούμενες κρίσεις, η Ελλάδα θα πρέπει να επιμείνει στη στρατηγική και αξιακή της επιλογή να παραμείνει στον πυρήνα της ΕΕ, να υπερασπιστεί τις δυτικές αξίες που άλλωστε συχνά απορρέουν από τον ελληνικό πολιτισμό και να υποστηρίξει τις κοινές απαντήσεις της ΕΕ στη νέα πρόκληση. Στην πραγματικότητα, αυτός θα πρέπει να είναι ο δρόμος για τα κράτη μέλη που επιθυμούν να δουν την ΕΕ να εδραιώνεται ως γεωπολιτική και ρυθμιστική παγκόσμια δύναμη σ’ αυτή τη νέα εποχή, και όχι μονομερείς συμφωνίες με τις ΗΠΑ όταν αυτές δεν είναι σύμφωνες με το ενιαίο ευρωπαϊκό συμφέρον. Δείτε εδώ το άρθρο (athensvoice.gr, 7/5).

Ίνγκο Σούλτσε: «Ο περιορισμός του διαλόγου είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία» (συνέντευξη: Γιώργος Παππάς)

Μολονότι είχαμε πιστέψει στις αλλαγές, εμείς ως κοινωνία ήμασταν ελάχιστα προετοιμασμένοι γι' αυτές. Ήταν μια σπουδαία πράξη αυτοδιάθεσης, εκείνο το φθινόπωρο του 1989. Αυτές οι χωρίς βία διαδηλώσεις, οι οποίες υποστηρίχθηκαν και αγκαλιάστηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία, οδήγησαν όχι μόνο στο άνοιγμα των συνόρων προς τη Δύση, αλλά και σε συγκεκριμένες αλλαγές, σχεδόν σε κάθε χώρο εργασίας. Οι ιεραρχίες σε επιχειρήσεις, ινστιτούτα, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία κ.λπ. αμφισβητήθηκαν και σε πολλές περιπτώσεις εκλέχθηκαν νέες ηγεσίες που θεωρούνταν ικανές και ακέραιες. Η πολιτική επανάσταση δεν υπαναχώρησε μπροστά στην οικονομία. Ζητούμενο ήταν ο δημοκρατικός σοσιαλισμός. Και αυτό εκείνη την εποχή, μου φαινόταν όχι μόνο επιθυμητό, αλλά και απολύτως αναπόφευκτο… Κατά τη γνώμη μου, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να χρειαζόμαστε ιστορίες για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να κατανοούμε τον εαυτό μας, να αποκτούμε συνείδηση της ύπαρξής μας. Αυτό ισχύει για μεμονωμένα άτομα, αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Πάντα υπάρχει ένας αγώνας για την εικόνα που θέλει να έχει για τον εαυτό της μια χώρα, μια κοινωνία. Είναι ένας αγώνας για την ηγεμονία στην ερμηνεία του παρελθόντος και του παρόντος. Και η λογοτεχνία, κατά τη γνώμη μου, παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Δείτε εδώ την πλήρη συνέντευξη.

Γιώργος Σιακαντάρης: Σοσιαλδημοκρατία: Ένα βήμα μπροστά, τρία πίσω

Την εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, στην οποία οι κοινωνίες έχουν εισέλθει από τη δεκαετία του 1980, η σοσιαλδημοκρατία, έχοντας χάσει τα ταξικά στηρίγματά της (βιομηχανική εργατική τάξη) και το όχημα άσκησης των πολιτικών της (εθνικό κράτος), επιχείρησε να αποφύγει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ο τρίτος δρόμος και ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, αντιθέτως με τις ρηχές προσεγγίσεις που τους ερμηνεύουν ως καθαρά νεοφιλελεύθερες κινήσεις, προσπάθησαν να εφαρμόσουν πολιτικές κόντρα στο κυρίαρχο πνεύμα της εποχής... Υπήρχαν όμως και τρία βήματα προς τα πίσω. Πρώτο ήταν το ότι η σοσιαλδημοκρατία αφέθηκε να «σαγηνευτεί» από τον μύθο που θέλει την οικονομική ανάπτυξη να προηγείται του κράτους πρόνοιας… Το δεύτερο ήταν η προσχώρησή της στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων αντί σ’ αυτή των διαρθρωτικών αλλαγών. Μεταρρύθμιση όμως σημαίνει αλλαγές από τα πάνω και για τους πάνω και διαρθρωτική αλλαγή με πολιτικές για τη μείωση των ανισοτήτων… Το τρίτο βήμα πίσω αφορά το ότι η σοσιαλδημοκρατία αποδέχθηκε την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τους φορολογικούς παραδείσους. Πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν στο όνομα των τεχνολογικών αλλαγών. Έτσι αποδέχθηκε την κοστολόγηση μόνο των δαπανών, όχι και των εσόδων. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την κοστολόγηση των δαπανών είναι ο προϋπολογισμός των εσόδων. Δείτε εδώ το άρθρο (document.news.gr, 12/5).

Danielle Allen: Curtis Yarvin - His ideas have followers. That’s what makes them dangerous

This week I debated the right-wing blogger Curtis Yarvin. Harvard students had worked with his publisher to book event space, and they asked me to debate him. When students ask for help thinking about intellectual material, my job is to provide that help. I’ve been surprised by Mr. Yarvin’s influence among Harvard students. He is known for founding the “Dark Enlightenment” movement. People need to understand his argument, its attraction—and its profound errors. Here’s one example from his recent book, “Gray Mirror”: “Democracy ends once everyone realizes that without it, everyone can just win”. Mr. Yarvin argues that for most of human history people have believed in a hierarchy of races and lived under absolute monarchies. He thinks this combination has served people well by generating efficient governments with missions that are “the same as the mission of a company: to maximize the value of its capital.” Since capital for a state is its land and people, and since Mr. Yarvin believes in a hierarchy of races, maximizing the value of capital means not being afraid of racial cleansing. Δείτε εδώ περισσότερα.

*Δείτε επίσης εδώ το άρθρο του CurtisYarvin με τίτλο: "Είναι δημοκρατία αυτό που έχουμε στην πραγματικότητα;" (New York Times) σε μετάφραση του Μπάμπη Πετράκη.

Αντώνης Καραμπατζός: Σχολιασμός του άρθρου του Ιωάννη Σαρμά με τίτλο: "Χώρα κατηγορουμένων"

Ο Ιωάννης Σαρμάς, Επίτιμος Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τ. Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός, αναδεικνύει ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα της ποινικής δικαιοσύνης στη χώρα μας, που όχι μόνον ευθύνεται (και αυτό) για τη βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης, αυξάνοντας μάλιστα το όλο κόστος του συστήματος απονομής, αλλά και συνιστά μία σοβαρότατη προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και ιδίως του τεκμηρίου αθωότητας. Με απλά λόγια, στη χώρα μας, κυρίως επειδή για την αρχειοθέτηση μιας μήνυσης, καταγγελίας ή αναφοράς απαιτείται από τη διωκτική αρχή να αιτιολογήσει γιατί αυτή είναι προφανώς αβάσιμη, οι περισσότερες υποθέσεις παίρνουν την άγουσα για τα δικαστήρια, όπου και συνήθως εκδίδεται μετά αθωωτική απόφαση. Μέχρι τότε όμως ο κατηγορούμενος θα έχει καταταλαιπωρηθεί, ψυχικά-βιολογικά και οικονομικά, ενώ ένα ολόκληρο δικαστικό σύστημα θα έχει δαπανήσει κρίσιμους πόρους για μία αβάσιμη δίωξη. Δεν μπορεί η κατάσταση default να είναι η άσκηση ποινικής δίωξης και ό,τι βγει... Δείτε εδώ το κείμενο και εδώ το άρθρο του Ι. Σαρμά. 

Στάθης Καλύβας: Ενα χάσμα που μεγαλώνει

Είναι δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση που αποκομίζω κάθε φορά που συνομιλώ με φοιτητές από τις χώρες που παλαιότερα περιγράφαμε ως αναπτυσσόμενο ή Τρίτο Κόσμο. Όχι μόνο δεν τους γοητεύει η Ευρώπη, την οποία αντιλαμβάνονται σαν ήπειρο σε παρακμή, αλλά δεν κρύβουν την περιφρόνησή τους, ακόμη και αν τους αρέσει ακόμη να σπουδάζουν ή να ταξιδεύουν σε αυτήν. Η εξήγηση είναι σύνθετη, αλλά το «κλειδί» βρίσκεται στον μεγαλύτερο δυναμισμό της αμερικανικής οικονομίας που κατορθώνει και δημιουργεί νέο πλούτο, αντίθετα από τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Με τη σειρά του, αυτό σχετίζεται με τις συνθήκες που ευνοούν την καινοτομία: τα πανεπιστήμια και την έρευνά τους, αλλά και τις κεφαλαιακές αγορές και το νομοθετικό πλαίσιο, που επιτρέπει πολύ πιο εύκολα σε μια ιδέα να μετασχηματισθεί σε προϊόν. Η διαφορά αυτή ήταν γνωστή, αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα μεγάλωνε το χάσμα. Αρκεί να δει κάποιος ποιες είναι σήμερα οι μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Δείτε εδώ το άρθρο ("Καθημερινή", 18/5).

Εκδηλώσεις

Με σπουδαίο έργο πάνω στις σπουδές φύλου, την queer θεωρία, την πολιτική φιλοσοφία και ηθική, το Τζούντιθ Μπάτλερ θα μιλήσει στην Αθήνα με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο «Ποιος φοβάται το φύλο;». Η εκδήλωση θα γίνει την Πέμπτη 22 Μαΐου, στις 19:00 – 21:30, στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης. Δείτε εδώ περισσότερα. 

Το HIGGS διοργανώνει το ετήσιο Συνέδριο Φιλανθρωπία 2.0 με θέμα: "Οικονομική Βιωσιμότητα και Ανάπτυξη της Κοινωνίας των Πολιτών", το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 28 & 29 Μαΐου 2025, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Δείτε εδώ περισσότερα.