Thursday, 25 April 2024
Τα σημεία συναίνεσης για το
"Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης"
Αθήνα, 5 Μαρτίου 2014
Ενότητες - Ομιλητές ημερίδας:
«Ο Μίτος της Ανασυγκρότησης της Χώρας»
1η Ενότητα
Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
• Zsolt Darvas - Ερευνητής Bruegel Institut
•Παναγιώτης Λιαργκόβας, Επικεφαλής του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής
•Χριστόφορος Σαρδελής, π. Γ. Διευθυντής του Οργανισμού Δημοσίου Χρέους
Εισαγωγή: Ζώης Τσώλης, δημοσιογράφος
2η Ενότητα
Η θεσμική αναγέννηση
Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση
•Σταύρος Τσακυράκης, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
•Γιώργος Κορομηλάς, Πρόεδρος Ινστιτούτου Οικονομικών και Φορολογικών Μελετών
•Πλάτων Τήνιος, Καθηγητής Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης
•Λεωνίδας Χριστόπουλος, Πτυχιούχος Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης
•Αντώνης Καμάρας, Πολιτικός Επιστήμονας, σύμβουλος Δημάρχου Θεσσαλονίκης
Άννα Διαμαντοπούλου, Πρόεδρος του Δικτύου
3η Ενότητα
Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους
•Γιώργος Τσόπελας, Διευθύνων Σύμβουλος McKinsey& Company Ελλάς
•Πλούταρχος Σακελλάρης, Οικονομολόγος, πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, καθηγητής Ο.Π.Α.
•Γιάννης Τσαμουργκέλης, Οικονομολόγος, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
•Αρίστος Δοξιάδης, Οικονομολόγος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων
•Βασίλης Καρατζάς , Οικονομολόγος
Εισαγωγή: Αργύρης Παπαστάθης, Δημοσιογράφος
Ενότητες – Περιεχόμενα της Ημερίδας
Από την ιδεοληψία στην ανάγκη και από εκεί στο μέλλον.
«Ο μίτος της ανασυγκρότησης της χώρας»
ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ
ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ
Α. Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
Β. Η θεσμική αναγέννηση (Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση)
Γ. Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους
Α. Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
Προϋποθέσεις για νέα επιμήκυνση
Ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM
Διαγραφή του επιτοκίου από τα επίσημα δάνεια, εφόσον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους αποδειχθούν μη βιώσιμα παρά τις αποδεδειγμένες προσπάθειες της Ελλάδας
Διαγραφή τμημάτων του χρέους μετά από συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις
Β. Η θεσμική αναγέννηση
Φορολογικό σύστημα
Αλλαγή στόχου
Εμπιστοσύνη
Απλό, σαφές και κατανοητό
Διοικητική οργάνωση του συστήματος
Εθνική συνεννόηση
Σύστημα Δικαιοσύνης
Χρονικοί και Ποσοτικοί Στόχοι
Κοινωνικό Κράτος
Τα δημόσια αγαθά δεν είναι δωρεάν
Το κόστος τους επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνίας
Η κοινωνική προστασία είναι το μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό τμήμα του κράτους
Δημόσια Διοίκηση
Αξιολόγηση
Εξορθολογισμός του μεγέθους του ελληνικού δημοσίου
Βάρος η τεράστιου μεγέθους ελληνική έντυπη γραφειοκρατία
Άνοιγμα της διοίκησης σε στελέχη του ιδιωτικού τομέα
Γ. Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας
Τουρισμός
Ναυτιλία
Πολιτισμός
Αγροτικός τομέας
Βιομηχανία τροφίμων
Ενέργεια
& η χρηματοδότησή τους
Οι Ελληνικές Τράπεζες και οι αντίστοιχοι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί
Η ΕΚΤ
Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
ΠΕΡΙΛΗΨΗ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Από την ιδεοληψία στην ανάγκη και από εκεί στο μέλλον.
«Ο μίτος της ανασυγκρότησης της χώρας»
Από το 1974 ως το annus mirabilis της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το 2010, η χώρα κινούνταν ράθυμα στο εκκρεμές της ιδεοληψίας και της ανάγκης. Εν μέρει, αυτή η κίνηση συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με διάφορες αφορμές που προσφέρει πότε η Τρόικα και πότε οι αγκυλώσεις του πολιτικού παρελθόντος.
Αληθινόν ήταν ό,τι το ιδεοληπτικόν θα έλεγε κανείς, ενώ σήμερα πολλές φορές εθνικόν είναι το κάθε κατεπείγον νομοσχέδιο.
Ύστερα, όμως, από 4 χρόνια η χώρα αποκτά ξανά μία ισχνή δυνατότητα ανάνηψης. Κάτι η αποδοχή πρωτογενούς πλεονάσματος, κάτι η απομάκρυνση της εξόδου από το ευρώ, κάτι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να υπερβούμε την από το κράτος εξαρτημένη οικονομία, τείνουν να διαμορφώσουν ένα καλύτερο κλίμα.
Η λυδία λίθος όμως, είναι η εθνική αυτοσυνείδηση.
Οι πολίτες σε μεγάλο βαθμό έχουν κατανοήσει – πολλές φορές καλύτερα και πιο γρήγορα από τα κόμματα – ότι η χώρα έχει ανάγκη από αλλαγή παραδείγματος:
Νέα παραγωγική πρόταση.
Νέα δημόσια διοίκηση.
Νέοι θεσμοί.
Νέα σχέση με τους εταίρους μας.
Νέα νοοτροπία.
Αυτή η νέα συλλογική διάσταση πρέπει να είναι Εθνική και Συναινετική. Αν όχι σε όλα τουλάχιστον στα περισσότερα. Αυτό δηλαδή, που δεν πετύχαμε σε καμία ιστορική στιγμή, θα πρέπει να γίνει το θετικό αποτέλεσμα της βαθειάς κρίσης που συντάραξε τη χώρα και τον κάθε πολίτη.
Είναι λάθος και ίσως παράτολμο να λέει κανείς, ότι οι ιδεολογίες είναι πρόβλημα ή ότι τα προβλήματα δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογίες για να λυθούν.
Οι ιδεολογίες είναι συνεκτικοί αρμοί στα θεμέλια του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος. Είναι το πεδίο για να χτιστούν οι συναινέσεις που δεν προκύπτουν εν κενώ. Δεν έρχονται μόνες τους από το πουθενά.
Η συναίνεση είναι το σημείο τομής του διαφορετικού με γνώμονα το καλύτερο για όλους. Η συναίνεση χτίζεται πάνω στο κοινωνικό συμφέρον των επιμέρους αντιλήψεων. Η άκαμπτη ιδεολογία είναι το πρόβλημα, όχι η παραγωγική ιδεολογία που δύναται να φτάσει στη συναίνεση.
Σκοπός του ΔΙΚΤΥΟΥ για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ήταν να προκαλέσει ένα δημόσιο διάλογο για την ανίχνευση των τομέων και των περιθωρίων συναίνεσης επ΄αυτών που υπάρχουν μέσα σε ένα πολυκερματισμένο και ευμετάβλητο πολιτικό σκηνικό.
Σκοπός του ΔΙΚΤΥΟΥ δεν είναι να προτείνει το εθνικό σχέδιο ούτε να υποδείξει στα κόμματα και τους φορείς τι πρέπει να κάνουν, αλλά να ανευρεθεί ο ελάχιστος κοινός παρανομαστής που θα αποτελέσει τον καμβά για να πέσουν μετά πάνω τα διαφορετικά χρώματα, από όπου και αν προέρχονται. Ο καμβάς, όμως, πρέπει να είναι ίδιος και συναινετικός. Και είναι αυτός που θα μας βγάλει από το λαβύρινθο της κρίσης ως άλλος μίτος.
Για το λόγο αυτό επιλέγησαν 3 μείζονες ενότητες που η καθεμία ξεχωριστά συμπλέκεται με την άλλη, ώστε και οι 3 μαζί να συναποτελέσουν το πρόπλασμα του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης, για τα επόμενα χρόνια ώστε να θέσουμε το 2020 ως ένα έτος αφετηρίας για αλλαγή σελίδας για την Ελλάδα:
1η Ενότητα: Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
2η Ενότητα: Η θεσμική αναγέννηση (Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση)
3η Ενότητα: Οι τομείς - προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους
Το πρόβλημα του χρέους
Μια κοινή πρόταση των κομμάτων προς τις χώρες της ΕΕ δίνει αξιοπιστία κα σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.
Το έλλειμμα και το χρέος είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία σε μία οικονομία, που διαθέτουν ακόμα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όταν μιλάμε για μία Νομισματική Ένωση όπως αυτή του Ευρώ από την οποία ούτε πρέπει, ούτε μπορούμε, ούτε μας συμφέρει να αποχωρήσουμε.
Το μέγεθος του χρέους (και του λόγου χρέους) επηρεάζει αρνητικά τους ρυθμούς μεγέθυνσης, καθιστά επιφυλακτικές τις αγορές και αποτρέπει όσους σχεδιάζουν να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία.
Υπάρχουν αρκετά διαφορετικές προσεγγίσεις τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο για το τι μπορούμε να κάνουμε με το υπερβολικό μας χρέος.
Ως συνήθως, υπάρχει ένα εκκρεμές. Από τη μία πλευρά εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει να μας διαγράψουν το χρέος και από την άλλη εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε ως έχουμε. Το να συνεχίσουμε ως έχουμε όμως, είναι μία ουτοπική χίμαιρα.
Άρα, το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσουμε να συνθέσουμε μία πρόταση με ελληνικά χαρακτηριστικά, να την καταθέσουμε στο τραπέζι, παίρνοντας βεβαίως υπόψιν και την εμπειρία και την υποστήριξη ινστιτούτων και διεθνών οικονομολόγων, ώστε να έχει τα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά που θα την καταστήσουν αποδεκτή και από τους εταίρους μας. Γιατί βεβαίως στο χρέος δεν είμαστε μόνοι μας για να κάνουμε αυτό που εμείς φανταζόμαστε.
Όλοι συμφωνούν ότι το μέγεθος του χρέους, αν δεν είναι αμιγώς εσωτερικό χρέος όπως πχ της Ιαπωνίας, συνιστά αγκάθι στην προσπάθεια για την ανάκαμψη μίας οικονομίας, καθώς αν αυτό συνδυάζεται με δημοσιονομικό εκτροχιασμό, οδηγεί στο snowball effect που θα παρασύρει, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, στο διάβα του κάθε οικονομικό υποστύλωμα. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα καθιστά – μεταξύ άλλων – και βασικό εμπόδιο στην προσέλευση επενδύσεων.
Το πώς θα γίνει η σταδιακή μείωση του χρέους της Ελλάδας έτσι ώστε ούτε η αξιοπιστία της χώρας να θιγεί περαιτέρω, ούτε οι εταίροι μας να το αρνηθούν, αλλά κυρίως να χαλαρώσει ο βρόχος στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, είναι ζήτημα για το οποίο υπάρχουν διαφορετικά εργαλεία και προσεγγίσεις. Όμως, είναι αυτονόητο και σημείο συναίνεσης, ότι δεν χωρούν μονομερείς ενέργειες και ότι δεν γίνεται να ζητάμε μείωση του χρέους χωρίς να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, αλλά και χωρίς οι εταίροι να ενεργοποιούν προς όφελος της ανάπτυξης τα σημαντικά εργαλεία που διαθέτουμε ως Ένωση για την προάσπιση του κοινού αγαθού που λέγεται Ευρώ και δεν είναι άλλα από την Ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων και την ΕΚΤ. Και κυρίως αν δεν κοιτάξουμε το δάσος που είναι η αύξηση του ΑΕΠ.
Από εκεί και πέρα το πρόβλημα του χρέους γίνεται μία εξίσωση με πολλές λύσεις και αρκετούς συντελεστές.
Η παραδοχή ότι το χρέος με οποιοδήποτε ρεαλιστικό σενάριο δεν είναι βιώσιμο μπορεί να οδηγήσει σε μία εθνική πρόταση που συνδυάζει:
προϋποθέσεις για νέα επιμήκυνση,
ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM,
διαγραφή του επιτοκίου από τα επίσημα δάνεια, εφόσον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους αποδειχθούν μη βιώσιμα παρά τις αποδεδειγμένες προσπάθειες της Ελλάδας,
διαγραφή τμημάτων του χρέους μετά από συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις,
Είναι μερικά από τα εργαλεία διευκόλυνσης που αν παρουσιαστούν με διακομματική συναίνεση εγγυώνται την σταθερή πορεία της χώρας.
Η θεσμική αναγέννηση της χώρας
Κανονικά, θα έπρεπε οι θεσμοί να αποτελούν τα εργαλεία που θα εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς. Αυτό έγινε και στην Ελλάδα μόνο που οι σκοποί δεν ήταν γενικού συμφέροντος, αλλά συντεχνιακού. Πρώτος θύτης και θύμα εκ των υστερών αποδείχτηκε το πολιτικό σύστημα. Αυτό το καθιστά θριαμβευτικά και πρώτο ως προς το βαθμό συναίνεσης στην ανάγκη της εκ βάθρων αλλαγής του.
Είναι κοινός τόπος ότι η Συνταγματική Αναθεώρηση πρέπει να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή των αυτονόητων αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος. Χρειάζεται με θάρρος μία νέα θέσμιση του πολιτικού περιβάλλοντος, όπου η κοινωνία και οι 3 διακριτές εξουσίες θα συμβαδίζουν ως προς το βαθμό της συνεχούς εξέλιξης, που καθιστά αναγκαία την προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες. Υπάρχει συμφωνία στην αλλαγή του ακραίως πρωθυποκεντρικού μοντέλου, στην ενδυνάμωση του κοινοβουλίου και στους θεσμούς που θα εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία των τριών εξουσιών.
Είναι δύσκολο να χτιστούν απόλυτες συναινέσεις σε καθένα από τους βασικούς θεσμούς της χώρας. Οι διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, οι χαραγμένες μνήμες των διχασμών και η παραδοσιακή πελατειακή μας κακοδαιμονία, δεν συνηγορούν σε μία συναινετική αντίληψη για το δέον γενέσθαι. Είναι όμως μεγάλη κατάκτηση να υπάρξει σύμπνοια ως προς τις προτεραιότητες.
Πρώτο και κύριο μεταρρυθμιστικό στοίχημα για την κοινωνία μας και την οικονομία μας που αναζητά οξυγόνο, είναι το φορολογικό σύστημα.
Το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας, ακόμα και ύστερα από 47 «μεταρρυθμίσεις», αποτελεί το πιο πολύπλοκο στον κόσμο και αυτό γιατί καμία δεν ήταν μεταρρύθμιση, αλλά απλή συνάθροιση μέτρων.
Μπορεί να διαμορφωθεί συναίνεση σε 5 σημεία;
1. Αλλαγή στόχου. Στην εποχή του ανταγωνισμού των κρατικών φορολογικών συστημάτων (ένα από τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η ΕΕ) το ΕΦΣ (εθνικό φορολογικό σύστημα), πρέπει να υπηρετεί ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα. Δηλαδή, να υποστηρίζει τις βασικές επιλογές για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, για την ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρέπει να συμπληρώνονται από την πολιτική δαπανών του προϋπολογισμού. Το φορολογικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης πρέπει να δημιουργεί συγκριτικά πλεονεκτήματα και κίνητρα για την αύξηση του εθνικού και ατομικού πλούτου, ο οποίος με τη σειρά του θα δώσει τα αναγκαία έσοδα.
2. Εμπιστοσύνη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες έχει υπαγορεύσει το σημερινό αδιέξοδο σύστημα. Χιλιάδες σελίδες κρατικών εγγράφων, πολύπλοκες, λεπτομερείς και περιπτωσιολογικές ρυθμίσεις επιχειρούν να προβλέψουν κάθε κοινωνική ιδιαιτερότητα και κάθε παράβαση. Αυτό με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε ένα δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα με πολλαπλά επίπεδα ελέγχου και συνεχή εμπλοκή της δικαιοσύνης σε ατελέσφορες διαδικασίες. Το αποτέλεσμα γνωστό, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά. Ας σκεφτούμε αλλιώς. Το κράτος εμπιστεύεται τον πολίτη και αποδέχεται ηλεκτρονικά την κατάθεση της δήλωσης του, έχοντας ο ίδιος την απόλυτη ευθύνη απόδειξης της αλήθειας των όσων δηλώνει. Αλλαγή του συστήματος δειγματοληπτικών ελέγχων με συνεχώς εναλλασσόμενους ελεγκτές και τιμωρία άμεση και «χωρίς έλεος» στους καταχραστές της εμπιστοσύνης του δημοσίου. Από την αντίληψη του «δεν σε εμπιστεύομαι και δεν με αναγνωρίζεις», στη λογική του «σε εμπιστεύομαι και έχεις την ευθύνη».
3. Απλό, σαφές και κατανοητό. Το φορολογικό νομοσχέδιο πρέπει να είναι λιτό με φορολόγηση των εισοδημάτων με ενιαία, προοδευτική κλίμακα, προσδιορισμό του αφορολόγητου με βάση τον κατώτατο βασικό μισθό και κατάργηση των αυτοτελών φορολογιών. Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι φορολογικοί ανταγωνισμοί περιορίζουν τον αναδιανεμητικό ρόλο της φορολογίας. Οι ανισότητες, που σαφώς υπάρχουν, είναι πιο εφικτό, πλέον, να αντιμετωπιστούν μέσα από πολιτικές χρηματοδοτούμενες από τον προϋπολογισμό. Η σημερινή πολυπλοκότητα, (πχ.33 συντελεστές στην ακίνητη περιουσία) οδήγησαν και σε τεράστιες αδικίες και σε τεράστια φοροδιαφυγή. Από το πολύπλοκο και μη εφαρμόσιμο στο απλό και εφαρμόσιμο.
4. Η διοικητική οργάνωση του συστήματος: αξιοκρατία, αξιοποίηση της τεχνολογίας και αξιολόγηση βάση στόχων. Επί δεκαετίες αποτύχαμε και στα τρία. Αλλαγή του μηχανογραφικού συστήματος και επιλογή στελεχών με διεθνείς προκηρύξεις από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ένα στοιχείο που είναι η πιο τυπική περίπτωση αναμέτρησης με το «βαθύ» σύστημα της μεταπολίτευσης.
5. Εθνική συνεννόηση. Το ΕΦΣ για να έχει διάρκεια προϋποθέτει δέσμευση των κομμάτων που έχουν αίσθημα εθνικής ευθύνης σε βασικές αρχές που δεν θα αλλάξουν για 10 τουλάχιστον χρόνια. Μέσα σε αυτές θα πρέπει να είναι η απόλυτη δέσμευση για την μη ύπαρξη «φορολογικής αμνηστίας»! Τα τελευταία 30 χρόνια ο μέσος όρος ρυθμίσεων ήταν μία κάθε δυόμιση χρόνια.
Ίδιας σημασίας μεταρρυθμιστικό στοίχημα για τη χώρα και τους πολίτες είναι φυσικά και το σύστημα Δικαιοσύνης.
Οι πολίτες, οι επιχειρήσεις, οι επενδυτές ένιωσαν πολλές φορές το αίσθημα της έλλειψης δικαιοσύνης.
Χρονικοί και Ποσοτικοί Στόχοι στη Δικαιοσύνη
Η υπερσυσσώρευση εκκρεμών υποθέσεων στην Ελληνική Δικαιοσύνη θυμίζει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας με το έλλειμμα και το χρέος. Χρόνο με το χρόνο προστίθενται ελλείμματα τα οποία διογκώνουν το συνολικό χρέος εξαϋλώνοντας τις δυνατότητες της οικονομίας και της κοινωνίας. Ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει. Τα Δικαστήρια έχουν πνιγεί από εκκρεμείς υποθέσεις και βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία εκδίκασής τους. Πρόκειται για αρνησιδικία ευρύτατης κλίμακας.
Η εφαρμογή του νέου θεσμικού πλαισίου για τη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης θα συμβάλει, εφόσον συνοδευτεί άμεσα από την υλική και τεχνική υποστήριξη των δικαστηρίων και την πλήρη εισαγωγή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, στην ελληνική Δικαιοσύνη. Μεταξύ των προτάσεων που δύσκολα θα έβρισκε κανείς αντίλογο είναι: να περιοριστεί το Δημόσιο ή τα ΝΠΔΔ να προσφεύγουν στα δικαστήρια χωρίς λόγο και να απαγορευθεί η αλόγιστη άσκηση ενδίκων μέσων από το δημόσιο, να προχωρήσει η αξιολόγηση κάθε δικαστή τόσο για την ποιότητα των αποφάσεών του όσο και για την αποδοτικότητά του, καθώς και το αυτονόητο που είναι να εφαρμόζονται οι αποφάσεις των Δικαστηρίων.
Η απονομή δικαιοσύνης αποτελεί και αναπτυξιακό πυλώνα μιας χώρας – «καρδιά» των ποσοτικών στόχων στην προσέλκυση επενδύσεων, καθιστά τη μεταρρύθμιση για την ταχεία απονομή της δικαιοσύνης, επιτακτική.
Τρίτη σημαντική μεταρρύθμιση που απαιτεί συναίνεση στις βασικές της αρχές είναι το κοινωνικό κράτος
Τα τελευταία 40 χρόνια η χώρα υπό το βάρος του πολιτικού κόστους και του πελατειακού συστήματος, μοίραζε αφειδώς προνόμια που τα βάφτιζε «κοινωνικό κράτος».
Το κεντρικό δίλημμα στο οποίο όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να απαντήσουμε είναι απλό: Οι ανάγκες αυξάνονται, ενώ η διαθέσιμη χρηματοδότηση μειώνεται. Με ποιον τρόπο τα λιγότερα διαθέσιμα χρήματα θα μπορούν αποδίδουν περισσότερο έργο;
Η κρίση έχει αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η μεγάλη και ευημερούσα μεσαία τάξη συρρικνώθηκε απότομα, ενώ οι ομάδες αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά.
Χρειάζεται πολύ διαφορετικός πολιτικός σχεδιασμός σε σχέση με το παρελθόν. Η Πολιτεία οφείλει να προσφέρει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους, αλλά να εστιάζει την παρέμβασή της πρώτα στους μη προνομιούχους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ένταξης και μετά στις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού. Οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι και σε αυτή τη μεταβατική φάση πρέπει να έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μακριά από τις πελατειακές λογικές που ακόμα επικρατούν.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει σαφές ότι τα δημόσια αγαθά δεν είναι δωρεάν. Το κόστος τους επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνίας.
Τα δημόσια αγαθά δεν ανήκουν σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη παραγωγής και διανομής τους, αλλά στο σύνολο του ελληνικού λαού.
Τα δικαιώματα δεν υφίστανται εν κενώ αλλά συνδέονται με υποχρεώσεις, που ο καθένας από εμάς φέρει ως πολίτης.
Πολίτης όμως, που ζει σε κλίμα ανασφάλειας και φόβου, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, της ανεργίας και της μείωσης του εισοδήματος και της σύνταξής του να επικρέμεται, δεν είναι ελεύθερος πολίτης. Εκεί όπου υπάρχει φόβος και ανασφάλεια δεν υπάρχει ψύχραιμη κρίση.
Κάθε ευρώ στο κοινωνικό κράτος πρέπει να αφορά πρωτίστως ένα δίκτυ δημογραφικής ασφάλειας και αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Οι απαντήσεις ποικίλουν, άλλα συναινούν στην παραδοχή ότι το θέμα της κοινωνικής συνοχής απαιτεί στην Ελλάδα επείγουσα και σε βάθος επανεξέταση. Ο λόγος είναι ότι η κοινωνική προστασία είναι το μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό τμήμα του κράτους.
Οι αναγκαίες αλλαγές στο πυρήνα της Δημόσιας Διοίκησης
Στο 2014 για να εξηγήσουμε την ελληνική δημόσια διοίκηση πρέπει να γυρίσουμε στο 1651 και τον Χόμπς με το περίφημο έργο του Λεβιάθαν. Δεν θα χρειαστούμε γνώσεις και μεθοδολογικά εργαλεία απαιτητικά, αρκεί μόνο να μεταφέρουμε την εικόνα της χομπσιανής κοινωνίας του πολέμου όλων εναντίον όλων, που υπάρχει στο ελληνικό δημόσιο.
Αυτή η εικόνα απεικονίζεται καθημερινά μέσα από την ελληνική δημόσια διοίκηση και όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να εργάζονται οι καλύτεροι και οι πιο άξιοι.
Υπάρχει ευρεία αποδοχή της αξιολόγησης,
ευρεία αποδοχή για τον εξορθολογισμό του μεγέθους του ελληνικού δημοσίου,
ευρεία αποδοχή του συνεπαγόμενου τεράστιου μεγέθους της ελληνικής έντυπης γραφειοκρατίας που συνιστούν βάρος,
ευρεία αποδοχή το άνοιγμα της διοίκησης σε στελέχη του ιδιωτικού τομέα.
Υπό αυτό το πρίσμα και χωρίς κοινωνικούς και ταξικούς αφορισμούς διχασμού της κοινωνίας ανάμεσα σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με ίδιο πλαίσιο , κίνητρα και αξιολόγηση, η ελληνική δημόσια διοίκηση μπορεί να αλλάξει άρδην.
Οι τομείς - προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους
Ας συμφωνήσουμε που και πως θα προσελκύσουμε επενδύσεις δηλ. ΔΟΥΛΕΙΕΣ.
Στη σύγχρονη εποχή καμία χώρα, ακόμα και εκείνες που διαθέτουν πλεονέκτημα επειδή διαθέτουν πλούσιο υπέδαφος ή εταιρίες υψηλής τεχνολογίας, δεν μένει απαθής στην ανάδειξη νέων αναπτυξιακών ευκαιριών και αυτό γιατί μία χώρα η οποία δεν επενδύει δεν αναπτύσσεται.
Η Ελλάδα παραδοσιακά διαθέτει συγκεκριμένους τομείς προνομιακής οικονομικής ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδύσεων:
Τουρισμό,
Ναυτιλία,
Πολιτισμό,
Αγροτικό τομέα,
Βιομηχανία τροφίμων,
Ενέργεια,
Είναι οι τομείς για τους οποίους έχουν διατυπωθεί συγκεκριμένες προτάσεις για υποδομές και κίνητρα ανάπτυξης τους.
Είναι όμως κοινό αποδεκτό ότι ο βασικότερος συντελεστής οικονομικής ανάπτυξης είναι ο άνθρωπος και η επένδυση στον άνθρωπο θα γεννήσει τομείς ανάπτυξης που σήμερα δεν τους φανταζόμαστε...
Όσο και αν προκαλεί θυμηδία λεφτά που περιμένουν για την ανάπτυξη...υπάρχουν!
Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει, όμως, είναι ότι ακόμα και προ κρίσης το επίπεδο της επένδυσης στην Ελλάδα ήτανε πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτό που θα ήταν σε άλλες χώρες.
Στο σημείο αυτό είναι που οι αριθμοί αρχίζουν να λειτουργούν από μόνοι τους ως συναινετικοί μαγνήτες. Αν αποφασίσουμε τους τομείς, τότε το ΕΣΠΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι νέες επενδύσεις που θα έρθουν ως αποτέλεσμα της μεγάλης αλλαγής αλλά και των μικρών επιμέρους αλλαγών στη χώρας, θα τροφοδοτήσουν αυτό που όλοι λένε 'ανάπτυξη'. Αυτό ως προς το δικό μας εθνικό σκέλος.
Υπάρχει, όμως, ευρύτατος χώρος και περιθώριο δημιουργίας επενδυτικών ιμάντων σε διεθνές επίπεδο, αρκεί η χώρα να γίνει πόλος έλξης επενδύσεων, γιατί οι ευρωπαϊκοί πόροι από μόνοι τους προφανώς δεν αρκούν. Μόνο με την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, μπορούμε να επιτύχουμε την δραματική αύξηση των επενδύσεων που χρειάζεται η χώρα μας.
Στη μάχη αυτή των επενδύσεων σημαίνοντα ρόλο πρέπει να παίξουν:
Οι Ελληνικές Τράπεζες και οι αντίστοιχοι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί
Η ΕΚΤ και
Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
Πρέπει να στηρίξουν την ελληνική οικονομία, να αποκτήσουν μεγαλύτερη ευελιξία στη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, ενώ και η ΕΚΤ από μέρους της πρέπει να δεσμευθεί ότι πέρα από τη νομισματική πολιτική θα βάλει μέσα στους στόχους της και τη στήριξη των οικονομιών που πλήττονται ραγδαία. Και αυτό είναι ένα σημαντικό στοίχημα των ευρωπαϊκών κομμάτων και των θέσεων τους ενόψει των ευρωεκλογών.
Κανείς δεν πρόκειται και -αυτό το γνωρίζουν και το αποδέχονται όλοι - να δώσει χρήματα σε μία οικονομία που δεν τα αναζητά μέσα από τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που είναι διατεθειμένη να κάνει.
Η ανάπτυξη χρειάζεται ευλυγισία. Βασικούς κανόνες υπό την κρατική επίβλεψη ως κατώφλι κάτω από το οποίο δεν θα επιτρέπεται να περάσει κανείς, ελευθερία επιλογής από εργαζόμενους και εργοδότες, κίνητρα, επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο, δικαιοσύνη και σταθερότητα στους κρίσιμους τομείς που επηρεάζουν τις ευαίσθητες και καραδοκούσες αγορές, ουσιαστική αποκέντρωση πόρων και αποφάσεων.
Συμπέρασμα
Ένα μικρό φως αχνοφαίνεται στην έξοδο του τούνελ για τη χώρα, Αυτό προς το παρόν δεν αφορά τους πολίτες. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα για να μη προσφέρουμε θετική αλλαγή στους πολίτες είναι ένα μίτος, που με ασφάλεια μετά τη μάχη θα μας οδηγήσει στο επόμενο βήμα.
Η ιδεοληψία ευθύνεται για πολλά από αυτά που πληρώσαμε με βαρύ τίμημα ως κοινωνία, η ανάγκη είναι πολλές φορές η αιτία για όσα έπρεπε να πληρώσουμε.
Αυτό το δίπολο τέλειωσε.
Τώρα, η χώρα ανεξαρτήτως κομματικών επιλογών και ιδεολογικών προσεγγίσεων, έχει τη μεγάλη ευκαιρία να συντονίσει πολίτες, φορείς και κόμματα υπό την αναγκαία συναίνεση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Ενός δικού μας ελληνικού σχεδίου.
Το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι είναι οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουμε εμείς μόνοι μας. Είναι εκεί που εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη χώρα μας και τους εαυτούς μας. Γιατί στο τέλος το συμπέρασμα είναι ότι το υποκείμενο είμαστε πρώτα εμείς και μετά όλοι οι άλλοι.
1 Εισαγωγή
Το παρόν κείμενο είναι μια σύνοψη της τελικής έκθεσης της μελέτης που εκπονήθηκε από την Analysys Mason Limited (Analysys Mason) για λογαριασμό της Ελληνικής Κυβέρνησης ( Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων -ΥπΥΜεΔι), και η οποία εξετάζει την κατανομή των δικαιωμάτων στην κυριότητα (property rights) του φάσματος των UHF (470-862MHz) και των 2.6GHz στην Ελλάδα. Ειδικότερα, η μελέτη λαμβάνει υπόψη τη δυνητική αξία του «ψηφιακού μερίσματος» από την απελευθέρωση του φάσματος υπερυψηλών συχνοτήτων (UHF), και κατά πόσον αυτό θα πρέπει να διατεθεί για χρήση κινητής ευρυζωνικότητας, ή για επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (ΕΨΤ). Εξετάζει επίσης εναλλακτικές επιλογές για την εκχώρηση του φάσματος στη ζώνη των UHF και των 2.6GHz, καθώς και τις πιθανές επιλογές αδειοδότησης για εκχώρηση φάσματος προς χρήση κινητών υπηρεσιών και ΕΨΤ.
2 Υπόβαθρο
Μέχρι το 2007, η φασματική περιοχή UHF, στις ζώνες IV και V, διετίθετο διεθνώς σε υπηρεσίες ψηφιακής τηλεόρασης, ενώ παράλληλα στην Ευρώπη ο σχεδιασμός για την ΕΨΤ γινόταν βάσει της Συνθήκης της Γενεύης 2006 (GE-06), της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών (ITU-R).
Ωστόσο, το 2007, η Παγκόσμια Διάσκεψη Ραδιοεπικοινωνιών της ITU (WRC-07) διέθεσε τη ζώνη των 790-862MHz (ή τμήματά αυτής σε ορισμένες χώρες) κατά κύριο λόγο για την παροχή υπηρεσιών κινητών επικοινωνιών σε επιλεγμένες χώρες της Ευρώπης, Αφρικής και Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διάθεση αυτή ήταν σύμφωνη και με την υποσημείωση υπ'αριθμόν 5.316A των Κανονισμών Ραδιοεπικοινωνιών της ITU.
Το φάσμα που προσδιορίστηκε προς χρήση υπηρεσιών κινητών επικοινωνιών στην Περιφέρεια 1 της ITU, στα 790-862MHz, περιλαμβάνει τα υψηλότερα οκτώ κανάλια της ζώνης UHF, όπως φαίνεται στο Σχήμα 1.
Σχήμα 1: Ζώνες UHF IV και V – ζώνη 800MHz [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ) στη συνέχεια εξέδωσε την Απόφαση 2010/267/ΕΕ με σκοπό την εναρμόνιση της χρήσης της ζώνης των 790-862MHz (η αναφερόμενη και ως υπο-ζώνη των 800MHz) από τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες, όπως αυτές των κινητών ευρυζωνικών επικοινωνιών .
Κατά συνέπεια, πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν πλέον επανασχεδιάσει -ή βρίσκονται στη διαδικασία επανασχεδιασμού- των εκχωρήσεων συχνοτήτων ΕΨΤ, προκειμένου να καταστεί εφικτή η απελευθέρωση της ζώνης των 790–862MHz για χρήση από υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών. Η απελευθέρωση του συγκεκριμένου φάσματος αναφέρεται συχνά ως το 'ψηφιακό μέρισμα'.
Στο πλαίσιο αυτής της μελέτης, το ψηφιακό μέρισμα αναφέρεται γενικά στο φάσμα που απελευθερώνεται λόγω της μετάβασης από την αναλογική στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση.
Οι αποφάσεις που σχετίζονται με τη μετάβαση από την αναλογική στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (Ψηφιακή Μετάβαση - ΨΜ) καθώς και με την εκχώρηση των συχνοτήτων του ψηφιακού μερίσματος δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί στην Ελλάδα.. Επομένως, ένας από τους κύριους στόχους της παρούσας μελέτης είναι η οριστικοποίηση της μελλοντικής χρήσης των ζωνών IV και V των UHF στην Ελλάδα. Στα υπό εξέταση ζητήματα περιλαμβάνεται το αν η ζώνη των 800MHz πρέπει να χρησιμοποιηθεί για υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών, σε συμφωνία και με την απόφαση 2010/267/EΕ της ΕΕ, ή για ΕΨΤ. Σύμφωνα με το ΥΠΥΜΕΔ, θεωρείται ότι είναι τεχνικά και λειτουργικά εφικτό να ολοκληρωθεί στην Ελλάδα η Ψηφιακή Μετάβαση στο τέλος του 2013. Ωστόσο, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει ακόμη επισημοποιήσει τις αποφάσεις της όσον αφορά την αδειοδότηση των υπηρεσιών ΕΨΤ και την κατανομή του φάσματος UHF, συμπεριλαμβανομένου του ψηφιακού μερίσματος.
Μας ζητήθηκε να εξετάσουμε κατά πόσο το γειτονικό φάσμα (698–790MHz, που αναφέρεται ως ζώνη των 700 MHz) θα πρέπει να διατηρηθεί προς χρήση από την ΕΨΤ, ή θα πρέπει να δεσμευθεί για μελλοντικές χρήσεις όπως υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών 3G/4G. Αυτό διότι, αν και δεν έχει προς το παρόν οριστικοποιηθεί, είναι πιθανό να υλοποιηθεί μελλοντικά στην Ευρώπη μια επιπρόσθετη διάθεση φάσματος UHF για χρήση από τις κινητές επικοινωνίες. Eνδεχομένως αυτό να συμβεί στη ζώνη των 700MHz (δηλαδή 698-790MHz), δεδομένου ότι έτσι η διάθεση φάσματος UHF στις κινητές επικοινωνίες στην Ευρώπη θα εναρμονιστεί με τις άλλες Περιοχές του κόσμου .που έχουν γίνει από την ITU.
Τέλος, μας ζητήθηκε να προσδιορίσουμε τις βέλτιστες στρατηγικές αξιοποίησης για την εκχώρηση του φάσματος στη ζώνη των 2.6 GHz (2500-2690MHz), ζώνη συχνοτήτων που όπως και η ζώνη των 800MHz, έχει εναρμονιστεί για τη χρήση κινητών ευρυζωνικών υπηρεσιών στην Ευρώπη, σύμφωνα με την Απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2008/4776/ΕΕ.
Προκειμένου να παράσχουμε μια εκτίμηση για τις επιπτώσεις των διαφορετικών επιλογών εκχώρησης του φάσματος UHF στην Ελληνική αγορά, περιγράψαμε στην έκθεσή μας τα αποτελέσματα του μοντέλου που αναπτύξαμε για την εκτίμηση της οικονομικής αξίας (που αναφέρεται επίσης ως κοινωνική ωφέλεια από τη χρήση των υπηρεσιών) από εναλλακτικά σενάρια εκχώρησης διαφόρων τμημάτων φάσματος UHF για διάφορες χρήσεις – ειδικότερα για κινητή ευρυζωνικότητα και ΕΨΤ.
Σε παρακάτω ενότητα αυτής της συνοπτικής έκθεσης παρουσιάζεται μια σύνοψη των βασικών συμπερασμάτων του μοντέλου μας.
3 Μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση
Η επίγεια τηλεοπτική αγορά στην Ελλάδα αποτελείται από δημόσιους και ιδιωτικούς (εμπορικούς) τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως ομοίως συμβαίνει και σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Λειτουργούν 8 ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας (Antenna, Mega, Star, Alpha, Alter, ΣΚΑΪ, Μακεδονία και 902). Την παρούσα χρονική στιγμή, ο σταθμός 902 δεν εκπέμπει φηφιακό σήμα, αλλά έχει αδειοδοτηθεί για αυτό. Επιπρόσθετα, λειτουργούν 74 τηλεοπτικοί σταθμοί περιφερειακής εμβέλειας, και 52 τηλεοπτικοί σταθμοί τοπικής εμβέλειας.
Όπως και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα προτίθεται να αντικαταστήσει τις υπηρεσίες της αναλογικής επίγειας τηλεόρασης με ψηφιακή, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις της Συνθήκης Geneva-06 της ITU-R (GE-06)σχετικά με τις απονομές ή εκχωρήσεις των συχνοτήτων και με τον συντονισμοό για την ΕΨΤ, . Η ΕΡΤ, ο δημόσιος τηλεοπτικός σταθμός, ξεκίνησε δοκιμές μετάδοσης ΕΨΤ κατά τη διάρκεια του 2006 και η δοκιμή αυτή στη συνέχεια μετατράπηκε σε εμπορική υπηρεσία.
Η υπουργική απόφαση για την Ψηφιακή Μετάβαση (Digital Switchover), βάσει του Νόμου 3592/2007, περιγράφει την προγραμματισμένη μετάβαση από την αναλογική στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση, προτείνοντας το δίκτυο ΕΨΤ να χρησιμοποιήσει 23 σημεία, δηλαδή 23 ψηφιακά κέντρα εκπομπής. Οι πληροφορίες που διατέθηκαν από το ΥΠΥΜΕΔ στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης επιβεβαιώνουν ότι, επί του παρόντος, 12 από τα 23 κέντρα μεταδίδουν ήδη ψηφιακές εκπομπές. Εξ αυτών, οι δύο μεταδίδουν ψηφιακό σήμα με ταυτόχρονη εκπομπή (simulcast) αναλογικού σήματος. Εντός της περιοχής μετάδοσης του ενός, υπάρχει παύση αναλογικής εκπομπής ενώ για τις υπόλοιπες περιοχές, κάποιοι σταθμοί που εκπέμπουν αναλογικό σήμα θα παύσουν να εκπέμπουν όταν ξεκινήσει στις περιοχές αυτές η ψηφιακή εκπομπή . Αντιλαμβανόμαστε πως η πρόθεση και για τα υπόλοιπα σημεία είναι να μεταβούν σε ψηφιακή μετάδοση πρό της παύσης της αναλογικής εκπομπής (ΠΑΕ) και ότι η μετάβαση αυτή είναι δυνατό να ολοκληρωθεί, τεχνικά και λειτουργικά, μέχρι το τέλος του 2013.
Τον Αύγουστο του 2008, εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161 βάσει του Νόμου 3592, με σκοπό την περιγραφή της μετάβασης από την αναλογική στην ψηφιακή τηλεόραση. Το σχέδιο της μετάβασης προβλέπει επίσης την παροχή της παρακάτω χωρητικότητας:
• οκτώ διαθέσιμοι πολυπλέκτες (MUX) για τις περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης
• επτά πολυπλέκτες για την υπόλοιπη Ελλάδα
• τέσσερα προγράμματα ανά πολυπλέκτη.
Οι ψηφιακοί πολυπλέκτες θα μεταδίδονται χρησιμοποιώντας 23 23 κέντρα εκπομπής τα οποία θα χρησιμοποιούν τις απονομές φάσματος (allotments) που έχουν χορηγηθεί στην Ελλάδα στο πλαίσιο της Συνθήκης GE-06. Συνολικά, στην Ελλάδα έχουν αποδοθεί 34 απονομές (allotments) εντός της Συνθήκης GE-06, και υπάρχουν 357 εκχωρήσεις (στις ζώνες VHF και UHF), οι οποίες χρησιμοποιούν συχνότητες στις ζώνες UHF IV και V (μέχρι και το κανάλι 66 των UHF, δεδομένου ότι τα κανάλια πάνω από αυτό χρησιμοποιούνται από το στρατό) .
Σημειώνεται ότι τυχόν απόφαση από την Ελληνική Κυβέρνηση για την απόδοση συχνοτήτων στην υποζώνη των 800MHz για χρήση κινητών επικοινωνιών θα έχει επίδραση στις ανωτέρω θυρίδες που έχουν αποδοθεί στην Ελλάδα στη συμφωνία GE-06 και οι οποίες κάνουν χρήση των καναλιών ΕΨΤ 61 έως 66 (τα οποία δεν θα είναι πλέον διαθέσιμα ως αποτέλεσμα της διάθεσης της ζώνης των 800MHz για χρήση υπηρεσιών κινητών επικοινωνιών). Το παραπάνω θα έχει εν δυνάμει επιπτώσεις σε 20 από τις 34 θυρίδες που έχουν αποδοθεί στην Ελλάδα με βάση τη συμφωνία GE-06.
Αν και η ψηφιακή εκπομπή έχει πλέον ξεκινήσει στην Ελλάδα και οι άδειες εκπομπής είναι σε λειτουργία, αντιλαμβανόμαστε ότι η χορήγηση αδειών συχνοτήτων για τις εν λόγω υπηρεσίες δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί.
4 Οι ζώνες των 700MHz και 800MHz
Η απόφαση 2010/267/EE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συστήνει η ζώνη των 800MHz να διατεθεί για υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών σε ένα εναρμονισμένο σχέδιο συχνοτήτων, που να αποτελείται από 60MHz φάσματος χωρισμένο σε δύο τμήματα συζευγμένου (paired) φάσματος των 30MHz, όπως φαίνεται στο Σχήμα 2.
Σχήμα 2: Εναρμονισμένο Ευρωπαϊκό σχέδιο συχνοτήτων για τη ζώνη 800MHz [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Είναι πιθανό πως μια μελλοντική Παγκόσμια Διάσκεψη Ραδιοεπικοινωνιών να προβεί σε περαιτέρω αλλαγές στην κατανομή του UHF φάσματος. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει η πιθανότητα να ληφθεί μια απόφαση για την εναρμόνιση της κατανομής για κινητές επικοινωνίες της Περιοχής 1 της ITU με τον υπόλοιπο κόσμο, η οποία θα οδηγούσε σε διάθεση για χρήση κινητών επικοινωνιών μιας ευρύτερης υποζώνης φάσματος, στα 698-862MHz. Μία τέτοια απόφαση θα έδινε τη δυνατότητα χρήσης από τις κινητές επικοινωνίες μιας επιπλέον υποζώνης: αυτή των 700MHz, στα 698-790MHz. Ωστόσο, επειδή η απόφαση αυτή δεν έχει ληφθεί ακόμη, δεν υπάρχει προς το παρόν καμία κατανομή για κινητές επικοινωνίες στα 700MHz εντός του Ευρωπαϊκού πίνακα κατανομής συχνοτήτων, και κανένα εναρμονισμένο Ευρωπαϊκό σχέδιο συχνοτήτων για χρήση κινητών επικοινωνιών στη ζώνη των 700MHz. (Την περίοδο ολοκλήρωσης του παραδοτέου δεν είχε ακόμα τελειώσει η Παγκόσμια Διάσκεψη Ραδιοεπικοινωνιών 2012.)
Σημειώνεται πως οι αποφάσεις για την κατανομή των 700MHz και 800MHz σε υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών δε θα συμπεριλαμβάνουν τα τμήματα της ζώνης των UHF που χρησιμοποιούνται προς το παρόν από δευτερεύοντες χρήστες UHF συχνοτήτων, όπως για την κάλυψη ειδικών γεγονότων (Programme Making and Special Events - PMSE). Ωστόσο, στο μοντέλο μας, δεν έχει ληφθεί υπόψη η οικονομική επίπτωση που θα είχε το γεγονός τα PMSE να μην έχουν πρόσβαση σε ολόκληρο το φάσμα στο οποίο έχουν πρόσβαση σήμερα.
Αναμένεται ότι, εάν ληφθεί μια τέτοια απόφαση σε κάποια μελλοντική Παγκόσμια Διάσκεψη Ραδιοεπικοινωνιών για τη δημιουργία υποζώνης στα 700MHz για χρήση κινητών επικοινωνιών στην Ευρώπη, θα ακολουθήσει περαιτέρω λεπτομερής μελέτη στη CEPT ώστε να αναπτυχθεί ένα κατάλληλο εναρμονισμένο σχέδιο συχνοτήτων.
Ελλείψει μιας τέτοιας απόφασης, και για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε στην παρούσα μελέτη την αξία του φάσματος των 700MHz, χρειάστηκε να γίνουν κάποιες υποθέσεις σχετικά με το πόσο συζευγμένο εύρος ζώνης μπορεί να είναι διαθέσιμο στη ζώνη των 700MHz. Η υπόθεση που έχει γίνει συνεπώς είναι πως η συγκεκριμένη ζώνη ενδεχομένως να διαμορφωθεί με παρόμοιο τρόπο όπως με την ζώνη των 800MHz, δηλαδή να υπάρξουν δύο τμήματα συζευγμένου φάσματος με ένα αμφίδρομο διάκενο (duplex gap) 11MHz. Αν και δεν επιβεβαιώνεται σε αυτό το στάδιο, μια πιθανή διάρθρωση μπορεί να είναι η εξής:
• Ανερχόμενη μετάδοση (upstream) 698-738 και κατερχόμενη μετάδοση (downstream) 749-789MHz
• Αμφίδρομο διάκενο (duplex gap) 738-749MHz
• Προστατευτική ζώνη (guard band) 789-790MHz
5 Η ζώνη των 2.6GHz
Η ζώνη των 2.6GHz αποτελείται από 190MHz φάσματος μεταξύ των 2500MHz και 2690MHz. Σε διεθνές επίπεδο, η ζώνη κατανέμεται και στις τρεις Περιοχές της ITU σε υπηρεσίες κινητών επικοινωνιών, και έχει προσδιοριστεί για χρήση από IMT συστήματα – ο ορισμός της ITU για 3G/4G τεχνολογίες - στην Παγκόσμια Διάσκεψη Ραδιοεπικοινωνιών το 2000 (WRC-2000). Η ζώνη γειτνιάζει με το φάσμα για Βιομηχανικές, Επιστημονικές και Ιατρικές εφαρμογές (ISM) των 2.4GHz, το οποίο χρησιμοποιείται ευρέως σε όλο τον κόσμο για ασύρματα συστήματα, που εξαιρούνται της αδειοδότησης, όπως το WiFi. Τα 2690MHz, είναι γειτονικά με τη διεθνή ζώνη ραδιοαστρονομίας. Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, οι αποφάσεις της CEPT και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με την εναρμονισμένη χρήση του ραδιοφάσματος στη ζώνη συχνοτήτων 2500-2690MHz αποτυπώνονται στην Απόφαση της Επιτροπής Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών (05) 05 και στην Απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2008/477/ΕΕ , αντίστοιχα.
Η Απόφαση 2008/477/ΕΕ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συστήνει προς τα Κράτη Μέλη την έκδοση αδειών στη ζώνη των 2.6 GHz, σύμφωνα με το εναρμονισμένο σχέδιο συχνοτήτων όπως περιγράφεται στην Απόφαση της Επιτροπής Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών (05) 05. Το συγκεκριμένο σχέδιο συχνοτήτων διαχωρίζει το φάσμα σε 14 συζευγμένα ζεύγη των 5MHz, που χωρίζονται μεταξύ τους κατά 120MHz, ενώ η υποζώνη 2570-2620MHz χωρίζεται σε δέκα τμήματα ασύζευκτου φάσματος (unpaired spectrum) των 5MHz, όπως φαίνεται παρακάτω.
Πηγή 3: Εναρμονισμένο Ευρωπαϊκό σχέδιο συχνοτήτων για τη ζώνη 2.6GHz [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Σε αντιστοιχία με το Ευρωπαϊκό σχέδιο συχνοτήτων, η ζώνη των 2.6GHz είναι κατάλληλη τόσο για τεχνολογίες FDD όσο και για TDD, καθώς το σχέδιο συχνοτήτων αποτελείται από ένα συνδυασμό συζευγμένου και ασύζευκτου φάσματος.
Παρά το ότι το φάσμα διαχωρίζεται ονομαστικά σε τμήματα συζευγμένου και ασύζευκτου φάσματος των 5MHz, η Απόφαση της ΕΕ επιτρέπει στις ρυθμιστικές αρχές να απονείμουν φάσμα σε τμήματα πολλαπλάσια των 5MHz, κάτι το οποίο οδήγησε μερικές Ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αρχές στην απόφαση να προσφέρουν φάσμα στα 2.6GHz σε τμήματα των 10MHz, ή και μεγαλύτερα.
6 Προσέγγιση για τη μοντελοποίηση της αξίας του UHF φάσματος για διαφορετικές χρήσεις
Έχει διεξαχθεί ένα πλήθος μελετών (συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων από την Analysys Mason) με θέμα τα σχετικά οφέλη που προκύπτουν για την οικονομία της Ευρώπης μέσω των εναλλακτικών επιλογών διάθεσης του φάσματος UHF που απελευθερώνεται από τη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τηλεόραση. Αυτές οι επιλογές λαμβάνουν υπόψη τις πιθανές ρυθμίσεις του φάσματος μεταξύ δικτύων κινητών επικοινωνιών και δικτύων ΕΨΤ. Σε κάθε μία από αυτές τις μελέτες, ο στόχος ήταν να προσδιοριστεί η κατάλληλη κατανομή του φάσματος μεταξύ κινητών επικοινωνιών και επίγειας ψηφιακής τηλεόρασης στη ζώνη των UHF, ώστε να μεγιστοποιηθεί η γενική ωφέλεια .
Μια παρόμοια προσέγγιση ακολουθήσαμε και στην παρούσα μελέτη για το ΥΠΥΜΕΔ,, στα πλαίσια της οποίας αναπτύξαμε μοντέλα για την εκτίμηση της οικονομικής αξίας (που αναφέρεται επίσης ως κοινωνική ωφέλεια από τη χρήση των υπηρεσιών) από εναλλακτικά σενάρια εκχώρησης διαφόρων τμημάτων φάσματος UHF για διάφορες χρήσεις – ειδικότερα για κινητή ευρυζωνικότητα και ΕΨΤ.
Για τον υπολογισμό του κόστους και του οφέλους εκχώρησης φάσματος UHF σε διαφορετικές υπηρεσίες, έχουμε θεωρήσει το όφελος σε όρους ιδιωτικής αξίας (private value), που ορίζεται ως το όφελος που λαμβάνουν οι χρήστες από μια υπηρεσία, αφαιρούμενου του κόστους παροχής της υπηρεσίας, και προσθέτοντας οποιεσδήποτε εξωτερικότητες (externalities) . Η ιδιωτική αξία συχνά διαμοιράζεται μεταξύ του πλεονάσματος του καταναλωτή (όφελος για τους καταναλωτές αφαιρούμενης της τιμής που πληρώνουν) και του πλεονάσματος του παραγωγού (έσοδα των παραγωγών αφαιρούμενου του κόστους παροχής της υπηρεσίας). Το Σχήμα 4 παρουσιάζει την τυπική προσέγγιση για τον υπολογισμό του πλεονάσματος καταναλωτή και παραγωγού.
Σχήμα 4: Απεικόνιση υπολογισμού της ιδιωτικής αξίας [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Πλεόνασμα καταναλωτή (Consumer surplus)
Το πλεόνασμα του καταναλωτή αντιπροσωπεύει την άμεση αξία για τον καταναλωτή πέρα και πάνω από αυτό που πληρώνει για την υπηρεσία. Το Σχήμα 5 που ακολουθεί απεικονίζει, σε μακροσκοπικό επίπεδο, πώς το μοντέλο κινητών επικοινωνιών που αναπτύξαμε υπολογίζει το πλεόνασμα του καταναλωτή για κάθε υπηρεσία και σε κάθε σενάριο. Αρχικά, έχουμε προβάλει τη ζήτηση, σε όρους συνδρομητών και Μέσης Δαπάνης Ανά Χρήστη - ΜΔΑΧ (Average Spend Per User- ASPU), επιπροσθέτως της «τιμής στραγγαλισμού» (η τιμή στην οποία η ζήτηση είναι μηδενική - choke price), σε κάθε έτος του μοντέλου.
Το πλεόνασμα του καταναλωτή υπολογίζεται, στη συνέχεια, σύμφωνα με τον τύπο:
Πλεόνασμα καταναλωτή = (Ετήσια τιμή στραγγαλισμού – ετήσια ΜΔΑΧ)*(μέσος ετήσιος αριθμός συνδρομητών)/2
Σχήμα 5: Σύνοψη του υπολογισμού του πλεονάσματος καταναλώτη, μοντέλο κινητών επικοινωνιών [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Οι λεπτομερείς παράμετροι εισόδου και οι υπολογισμοί για το πλεόνασμα του καταναλωτή για κάθε υπηρεσία παρουσιάζονται στο πλήρες κείμενο της μελέτης μας.
Πλεόνασμα παραγωγού (Producer surplus)
Το πλεόνασμα του παραγωγού αντιπροσωπεύει την άμεση αξία για τον καταναλωτή από τη λήψη μιας υπηρεσίας (που αντικατοπτρίζεται σε αυτό που πληρώνει) αφαιρούμενου του κόστους για την παροχή της υπηρεσίας. Το πλεόνασμα του παραγωγού περιλαμβάνει επίσης κάθε πρόσθετη οικονομική αξία για τον κλάδο, αλλά όχι για τους καταναλωτές, όπως για παράδειγμα τα διαφημιστικά έσοδα. Αυτή η πρόσθετη οικονομική αξία μερικές φορές αναφέρεται με τον όρο του έμμεσου οφέλους.
Το Σχήμα 6 παρακάτω, απεικονίζει πώς στο μοντέλο κινητών επικοινωνιών που χρησιμοποιήσαμε γίνεται η εκτίμηση του πλεονάσματος του παραγωγού, σε μακροσκοπικό επίπεδο, για κάθε υπηρεσία και σενάριο. Οι συνδρομητές και οι προβλέψεις του Μέσου Εσόδου Ανά Χρήστη – ΜΕΑΧ (Average Revenue Per User - ARPU) που καθορίσθηκαν για τον υπολογισμό του πλεονάσματος του καταναλωτή χρησιμοποιούνται για τον υπολογισμό των εσόδων των παραγωγών, από τα οποία αφαιρείται το κόστος παραγωγής (δηλαδή το Κόστος Πωληθέντων Προϊόντων – Cost of Goods Sold, COGS, κεφαλαιακές και λειτουργικές Δαπάνες). Οι ελεύθερες ταμειακές ροές αποτελούν το πλεόνασμα του παραγωγού για κάθε έτος.
Σχήμα 6: Σύνοψη του υπολογισμού του πλεονάσματος παραγωγού, μοντέλο κινητών επικοινωνιών [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Οι λεπτομερείς παράμετροι εισόδου και οι υπολογισμοί για το πλεόνασμα του παραγωγού για κάθε υπηρεσία παρουσιάζονται στο πλήρες κείμενο της μελέτης μας.
Εξωτερικότητες
Εκτός από την ιδιωτική αξία μιας υπηρεσίας, πρέπει να ληφθούν υπόψη και τα ευρύτερα κοινωνικά και οικονομικά οφέλη που μπορεί να προκύψουν. Τα οφέλη αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν τη διάδοση πληροφόρησης, την ποικιλομορφία, την πρόσβαση και την κοινωνική ένταξη.
Τα σημεία αναφοράς για το επίπεδο των εξωτερικών ωφελειών που αναφέρονται σε κινητές ευρυζωνικές υπηρεσίες και τηλεοπτικές υπηρεσίες κυμαίνονται μεταξύ 5% και 10%. Για τους σκοπούς της παρούσας μελέτης, έχουμε εφαρμόσει ένα επιπλέον 10% σε εξωτερικά οφέλη τόσο για τα έσοδα από ευρυζωνικές συνδέσεις όσο και για τα έσοδα από τηλεοπτικές υπηρεσίες.
Σενάρια μοντελοποίησης
Για να υπολογιστεί η σχετική αξία των διαφορετικών τρόπων διάθεσης φάσματος, σχεδιάστηκε μια σειρά από σενάρια καθένα από τα οποία θεωρεί ένα διαφορετικό καταμερισμό του φάσματος μεταξύ υπηρεσιών ΕΨΤ και κινητών ευρυζωνικών υπηρεσιών. Για τις υπηρεσίες ΕΨΤ, υποθέσαμε ότι οι πολυπλέκτες μπορούν είτε να χρησιμοποιηθούν για να φιλοξενήσουν συμβατικής ευκρίνειας (ΣΕ – Standard Definition) προγράμματα ή υψηλής ευκρίνειας (ΥΕ – High Definition) προγράμματα. Παρά το γεγονός ότι στην πράξη ένας πολυπλέκτης μπορεί να φιλοξενήσει κανάλια ΣΕ και ΥΕ, για λόγους απλοποίησης του μοντέλου έγινε σύγκριση της αξίας που προκύπτει από πολυπλέκτες που φιλοξενούν είτε κανάλια ΣΕ, είτε κανάλια ΥΕ. Στο βασικό σενάριο μας, έχουμε θεωρήσει ότι ανά πολυπλέκτη μπορούν να συμπεριληφθούν 6 ΣΕ προγράμματα ή 3 ΥΕ προγράμματα.
Αυτά τα σενάρια περιγράφονται παρακάτω. Οι βασικές παραδοχές σε κάθε σενάριο σε σχέση με το φάσμα που κατανέμεται για χρήση ΕΨΤ και χρήση κινητών επικοινωνιών περιγράφονται στο πλήρες κείμενο της μελέτης μας.
Σχήμα 7: Περιγραφές των σεναρίων μοντελοποίησης [Πηγή: Analysys Mason, 2012]
Σενάριο Επιλογή ΕΨΤ Κινητές Επικοινωνίες
1 – Βασική περίπτωση:
470–830MHz χρησιμοποιούνται για ΕΨΤ 1α – Ο πολυπλέκτης ΕΨΤ προγράμματα σε SD 1α – 10 πολυπλέκτες, προγράμματα σε SD Απουσία διαθέσιμου φάσματος στα 800MHz, επιταχύνεται o αναδασμός φάσματος (spectrum refarming) στα 900MHz
1β – Ο πολυπλέκτης ΕΨΤ προγράμματα σε HD 1β – 10 πολυπλέκτες, προγράμματα σε HD
2 – Οι κινητές επικοινωνίες χρησιμοποιούν την υποζώνη των 800MHz 2α – Τρεις πάροχοι κινητών επικοινωνιών όπου στον κάθε ένα εκχωρούνται 2×5MHz φάσματος στη ζώνη των 800MHz (το φάσμα που απομένει χρησιμοποιείται από τον στρατό) 2α – 8 πολυπλέκτες, προγράμματα σε SD
2α – 2×5MHz ανά πάροχο
2β – Τρεις πάροχοι κινητών επικοινωνιών όπου στον κάθε ένα εκχωρούνται 2×10MHz φάσματος στη ζώνη των 800MHz (ο στρατός μεταφέρεται σε άλλη φασματική ζώνη) 2β – 8 πολυπλέκτες, προγράμματα SD και HD 2β – 2×10MHz ανά πάροχο
Στην εκπομπή «Ασκώ τα δικαιώματα μου, στην Ευρώπη του Αύριο», την Παρασκευή 4/4, 1-2μμ που παρουσιάζει ο Περικλής Βασιλόπουλος μαζί με τον Αντώνη Παπαγιαννίδη από το ertopen.com ο Αιμίλιος Αυγουλέας Καθηγητής Διεθνούς Τραπεζικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου δήλωσε: « Το εποπτικό τοπίο για τις τράπεζες θα γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο πολύ πιο αυστηρό από τον Ιούνιο του 2014 και το ελληνικό τραπεζικό τοπίο χρειάζεται ριζική αναπροσαρμογή. Όπου νάναι τελειώνει η θητεία του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Γιατί να μην γίνει λοιπόν ένας ανοιχτός Διεθνής Δημόσιος Διαγωνισμός για τον νέο Διοικητή; Αυτό έκανε προσφάτως η Μεγάλη Βρετανία και επέλεξε τον Καναδό Mark Carney ως Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας ενώ τον έχουν τιμήσει και άλλες χώρες. Η χώρα χρειάζεται έναν Διοικητή χωρίς ισχυρές επαφές στους ελληνικούς πολιτικοοικονομικούς κύκλους. Υπάρχουν πολλοί διακεκριμένοι πρώην Κεντρικοί Τραπεζίτες που θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν. Ο Ben Bernanke της FED ασχολείται με τη συγγραφή ερευνητικών papers, υπάρχει ο Stanley Fisher, o Paul Tucker πρώην Υποδιοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας.
Ερ: Και τα ελληνικά δεν θα είναι πρόβλημα;
Απ: Όχι δεν θα είναι. Γιατί ήδη όλα τα έγγραφα και οι συνεννοήσεις γίνονται στα Αγγλικά. Άλλωστε υπάρχουν και πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες της Διασποράς. Επιπλέον με μια τέτοια ενέργεια θα δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα Διαφάνειας και Αξιοκρατίας και κυρίως αξιοπιστίας μέσα και έξω από την Ελλάδα».
Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη «Διεθνής διαγωνισμός για την Τράπεζα της Ελλάδος» που δημοσιεύτηκε στο protagon στις 5/4 και www.paremvassi.gr.
Έχουμε επανειλημμένως καταγγείλει ότι οι συχνότητες της ψηφιακής τηλεόρασης παραδόθηκαν μονοπωλιακά στην κοινοπραξία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, την Digea, με έναν φωτογραφικό «διαγωνισμό» ο οποίος ονομάστηκε κατ' ευφημισμόν δημοπρασία. Στη «δημοπρασία» αυτή, όπως είχε εξασφαλιστεί από τις προδιαγραφές του, δεν εμφανίστηκε ανταγωνιστής της Digea, η οποία κέρδισε «εν ου παικτοίς» την εκμετάλλευση του πολύτιμου αυτού δημόσιου πόρου για τα επόμενα 15 έτη έναντι του ευτελούς ποσού της τιμής εκκίνησης, δηλαδή 18,39 εκ. ευρώ.
Σήμερα αποκαλύπτουμε τα διαφυγόντα έσοδα του δημοσίου από την εγκληματική αυτή ανάθεση, όπως είχαν προϋπολογιστεί από έρευνα που είχε παραγγείλει το ίδιο το (αρμόδιο) Υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων (Υπ. Υ.Με.Δι.) σε εταιρεία που είχε διενεργήσει ανάλογες έρευνες σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής, που είχε παραδοθεί στο Υπ. Υ.Με.Δι. στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την εταιρεία Analysys Mason, τα προσδοκώμενα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από τη διάθεση – πώληση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης στην Ελλάδα για τα επόμενα 15 χρόνια ανήρχοντο στα 715 εκατομμύρια ευρώ, αντί των 18 εκατομμυρίων που «εξασφάλισε» με την ανάθεση στην Digea!
Η έρευνα της Analysys Mason ζητήθηκε από το Υπ. Υ.Με.Δι. προκειμένου να υπολογιστούν τα προσδοκώμενα έσοδα από τη διεξαγωγή δύο διαφορετικών δημοπρασιών που προετοίμαζε τότε το δημόσιο:
1. Η πρώτη αφορούσε την προαναφερθείσα 15ετή παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης, που αφορά το φάσμα συχνοτήτων 470 – 792 MHz.
2. Η δεύτερη αφορούσε τη 15ετή παραχώρηση στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας του λεγομένου ψηφιακού μερίσματος, δηλαδή του φάσματος συχνοτήτων 792 – 864 MHz, που συχνά αναφέρεται και ως «ζώνη των 800 MHz». Η δημοπρασία αυτή αναμένεται να προκηρυχθεί τον προσεχή Ιούνιο.
Η μέθοδος υπολογισμού των προσδοκώμενων εσόδων του ελληνικού δημοσίου έγινε από την εταιρεία Analysys Mason βάσει δύο παραμέτρων:
• Των συγκριτικών στοιχείων με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ήδη δημοπρατήσει τις δύο αυτές περιοχές συχνοτήτων
• Μιας οικονομικής ανάλυσης μέσω της οποίας υπολογίζεται η συνολική αξία της αγοράς που θα αναπτυχθεί από τις υπηρεσίες που θα προσφερθούν στις δύο αυτές περιοχές συχνοτήτων τα 15 – 20 επόμενα έτη. Είναι προφανές ότι όσο μεγαλύτερη είναι η αξία της αγοράς που θα αναπτυχθεί, τόσο μεγαλύτερα θα είναι και τα προσδοκώμενα έσοδα από την αντίστοιχη δημοπρασία.
Ας δούμε, λοιπόν, τα συμπεράσματα της έρευνας της εταιρείας Analysys Mason.
Ως προς τη δεύτερη παραχώρηση που προαναφέρθηκε, δηλαδή εκείνην του ψηφιακού μερίσματος (ζώνη των 800 MHz) τα συμπεράσματα είναι σαφή: Τα προσδοκώμενα έσοδα από τη δημοπρασία είναι σε εκατομμύρια €: «Έως 406.8 εάν βασιστούμε στις μέσες τιμές των ευρωπαϊκών δημοπρασιών ή έως 291.5 με βάση την περίπτωση της Πορτογαλίας» (σελ. 18 του Summary Report της έρευνας). Από τα δύο αυτά ποσά η ελληνική πολιτεία επέλεξε το δεύτερο (291,5 εκ. €) για τη δημοπρασία του ψηφιακού μερίσματος, εκείνου δηλαδή που βασίζεται στην περίπτωση της Πορτογαλίας και όχι τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών δημοπρασιών. Το ποσό αυτό, με απαίτηση της τρόϊκας έχει εγγραφεί στον προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους του 2014 και αναμένεται να εισπραχθεί έως το τέλος του 2014. Πρόκειται για τα περίφημα 300 εκ. € που αναμένει να εισπράξει η τρόϊκα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση του ψηφιακού μερίσματος.
Ως προς την πρώτη παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης που τελικώς δόθηκαν στην Digea, ο υπολογισμός των προσδοκώμενων εσόδων προκύπτει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, από τη σύγκριση της αξίας των δύο αγορών.
Η αξία της αγοράς που θα αναπτυχθεί από την παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης για τα επόμενα 15-20 έτη υπολογίζεται στα 10,3 δισεκατομμύρια € (σελ. 16 του Summary Report).
Αντιστοίχως η αξία της αγοράς που θα αναπτυχθεί από την παραχώρηση του ψηφιακού μερίσματος στο ίδιο χρονικό διάστημα υπολογίζεται στα 4,2 δισεκατομμύρια €, αναφέροντας ότι η διάθεση της ζώνης των 800 MHz θα αυξήσει την αξία της αγοράς της κινητής τηλεφωνίας από 11,7 σε 15,9 δισεκατομμύρια €. (σελ. 17 του Summary Report).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η αξία της αγοράς των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης είναι υπερδιπλάσια εκείνης του ψηφιακού μερίσματος με μια αναλογία 10,3 προς 4,2.
Η ίδια αναλογία ισχύει και για τα προσδοκώμενα έσοδα. Αφού λοιπόν για το ψηφιακό μέρισμα προσδοκώνται έσοδα 291,5 εκατομμυρίων €, από τις συχνότητες της ψηφιακής τηλεόρασης θα έπρεπε να εισπραχθούν υπερδιπλάσια και συγκεκριμένα 715 εκατομμύρια €, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Analysys Mason και την αναλογία που προαναφέραμε.
Δεν θα σχολιάσουμε περαιτέρω, αλλά θα θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα:
- Θα απολογηθεί κανείς για αυτό το οικονομικό έγκλημα των 700 εκατομμυρίων εις βάρος του ελληνικού δημοσίου;
- Τι έχει να πει επ' αυτού ο αρμόδιος Γενικός Γραμματέας Επικοινωνιών του Υπ. Υ.Με.Δι. κ. Μεν. Δασκαλάκης, που γνώριζε πολύ καλά την έρευνα της Analysys Mason;
- Είναι τυχαίος ο διορισμός του κ. Λουρόπουλου, ως Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), λίγο πριν την προκήρυξη του φωτογραφικού διαγωνισμού από την υπηρεσία του, όταν ο ίδιος λίγους μήνες πριν «είχε φέρει σε πέρας» την πώληση του ΟΠΑΠ, επίσης έναντι πινακίου φακής;
- Ποια συνδιαλλαγή κρύβει η περίεργη σιωπή της τρόϊκας στο συγκεκριμένο θέμα παράδοσης των συχνοτήτων στους μεγαλοκαναλάρχες ουσιαστικά δωρεάν, όταν σε άλλα ζητήματα διεκδικεί με λύσσα ακόμα και λίγες χιλιάδες ευρώ;
/ 0
Αν κυκλοφορούσε σήμερα το ιστορικό περιοδικό, θα ήταν 88 ετών και θα είχαν επαληθευθεί όλες οι προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία και την κατάρρευσή της
Πέρα όμως από το δημόσιο χρέος, ο ΟΤ, δια του διευθυντή του Γιάννη Μαρίνου, είχε κατ' επανάληψη καταγγείλει την διαφθορά και την θεσμοθέτηση της απάτης στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα αλλεπάλληλες δίκες για συκοφαντική δυσφήμιση –που όλες, ωστόσο, κατέληξαν στην αθώωση του περιοδικού και των συντακτών του.
Αν κυκλοφορούσε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» (ΟΤ) στις 11 Απριλίου 2014 θα συμπλήρωνε 88 χρόνια παρουσίας στην ελληνική εκδοτική πραγματικότητα. Θα ήταν δε και το μοναδικό έντυπο στην Ελλάδα το οποίο είχε περιγράψει με μοναδική προβλεπτική ακρίβεια πώς και γιατί η χώρα όδευε προς την πτώχευση και ενδεχομένως την αποχώρησή της από την ευρωζώνη, πολλά χρόνια πριν την ουσιαστική χρεοκοπία της το 2009. Πρόσφατη αναδρομή σε κείμενα του ΟΤ από το 1981, χρονιά που έγινε περιοδικό τύπου «news magazine», έως τον Ιούλιο 2004 που σταμάτησε η κυκλοφορία του, είναι αποκαλυπτική.
Πρώτος ο ΟΤ, από το 1985, είχε αρχίσει να τονίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι το Δημόσιο έπαιρνε συνεχώς μεγάλες διαστάσεις, ενώ η παραγωγική δομή της οικονομίας ετιμωρείτο από την πολιτική τύφλωση και την κρατική ασυδοσία. Αμέτρητα είναι τα άρθρα των Γιάννη Μαρίνου, διευθυντή του ΟΤ, Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη, Αντώνη Κεφαλά, Παύλου Κλαυδιανού, Αντώνη Παπαγιαννίδη και Νίκου Νικολάου για τον ολισθηρό δρόμο του υπερδανεισμού με μοναδικό κριτήριο την τροφοδοσία της κατανάλωσης και την ανταπόκριση στους εκβιασμούς των συντεχνιών και του μαφιοποιημένου συνδικαλισμού.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή, ο ΟΤ, με την γραφίδα του Δημήτρη Στεργίου, πρώτος τόλμησε να μιλήσει για «στρατό κατοχής» στην Ελλάδα, δεχόμενος καταιγισμό ύβρεων και αναθεμάτων από τους θεματοφύλακες της οπισθοδρόμησης και της αρπαγής. Επίσης, τον Δεκέμβριου του 1989, έφερε στην δημοσιότητα επιστολή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Δημ. Χαλικιά προς την οικουμενική τότε κυβέρνηση, στην οποία επεσήμαινε ότι η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της στάσης πληρωμών –στάση πληρωμών η οποία απεφεύχθη την τελευταία στιγμή με δάνειο 300 εκατ. δολλαρίων, το οποίο όμως κάθε άλλο παρά βοήθησε την αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης της οικονομίας.
Στο θέμα του δημοσίου χρέους ο ΟΤ επανήλθε στις 2 Μαΐου 1996, με τον Δημήτρη Στεργίου, υπό τον τίτλο «Εφιαλτικές πια οι διαστάσεις του δημοσίου χρέους», να γράφει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Η εικόνα του δημοσίου χρέους της χώρας είναι τραγική και γίνεται πιο εφιαλτική αν στα στοιχεία του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης προστεθεί και το χρέος των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ), το οποίο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία εκτιμάται ότι ανήλθε το 1985 σε 3 τρισεκατομμύρια δραχμές. Έτσι, το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας διαμορφώθηκε το 1995 σε 34,2 τρισεκατ. δραχμές (σ.σ. 101 δισεκατ. ευρώ), έναντι 31 τρισεκατομμυρίων δραχμών το 1994, ή σε ποσοστό 132,5% του αναθεωρημένου ακαθάριστου εγχωρίου προϊόντος (ΑΕΠ).
»Και ενώ το χρέος των ΔΕΚΟ παρουσιάζει συνεχή αύξηση κάθε χρόνο, το υπουργείο Οικονομικών συνεχίζει να εγκρίνει την χορήγηση εγγυήσεων (οι οποίες πάντοτε σχεδόν καταπίπτουν σε βάρος του κρατικού Προϋπολογισμού και πηγαίνουν σε αύξηση του συνολικού δημοσίου χρέους) για τον δανεισμό τους ή επιτρέπει στις διοικήσεις τους να συνάπτουν δάνεια σε συνάλλαγμα στο εξωτερικό. Ήδη, όπως μάς πληροφορεί από το Λονδίνο ο συνάδελφος Περικλής Βασιλόπουλος, πολλές ΔΕΚΟ (και μάλιστα προβληματικές και ζημιογόνες!) συρρέουν στην βρεταννική πρωτεύουσα για δάνεια! Το ίδιο συμβαίνει και στην ελληνική κεφαλαιαγορά και χρηματαγορά, όπου το υπουργείο Οικονομικών έχει εξελιχθεί σε πρώτης τάξεως "τραπεζίτη" και οι τράπεζες σε ...αποταμιευτές, με το σάρωμα των εκδιδόμενων κάθε σχεδόν μήνα κρατικών τίτλων».
Στην βάση των απίστευτων αυτών στοιχείων, ο Δημήτρης Στεργίου προσέθετε: «Η εφαρμοζόμενη τα είκοσι τελευταία χρόνια τακτική, να αφήνεται ελεύθερο το κράτος να δανείζεται και να σπαταλά καταθέσεις, φορολογικά έσοδα, κοινοτικούς πόρους και δανεικά κεφάλαια και να διογκώνει κάθε χρόνο το δημόσιο χρέος με την έγκριση και από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών των γνωστών προγραμμάτων εξυγίανσης διάφορων προβληματικότατων, υπερχρεωμένων και υπερζημιογόνων δημόσιων ή κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων κόστους άνω των 3 τρισεκατομμυρίων δραχμών ... όχι μόνον δεν θα επιτρέψει να αναστραφούν οι δυσμενείς αυτές εξελίξεις, αλλά θα αποδυναμώσει και τους τελευταίους υγιείς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας ... Με αποτέλεσμα, νομοτελειακά, να μην αργήσει να σκάσει η βόμβα του χρέους αυτού ...».
Πέρα όμως από το δημόσιο χρέος, ο ΟΤ, δια του διευθυντή του Γιάννη Μαρίνου, είχε κατ' επανάληψη καταγγείλει την διαφθορά και την θεσμοθέτηση της απάτης στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα αλλεπάλληλες δίκες για συκοφαντική δυσφήμιση –που όλες, ωστόσο, κατέληξαν στην αθώωση του περιοδικού και των συντακτών του.
Πραγματικές μάχες εκ του συστάδην έδωσε επίσης ο ΟΤ για την αναβάθμιση της παιδείας, τη σωτηρία της γλώσσας μας από τους βαρβάρους, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, την τόνωση της εξωστρέφειας των επιχειρήσεών μας και την ταχύτερη προσαρμογή στο κοινοτικό κεκτημένο. Μαχητική υπήρξε και η υπεράσπιση της δημοκρατίας και των αξιών της, η καταγγελία της απάτης των ολοκληρωτισμών και των λαϊκισμών, καθώς και η προώθηση της έννοιας της ανοικτής κοινωνίας. Αρθρογράφοι όπως οι Σπήλιος Παπασπηλιώπουλος, Θάνος Λίποβατς, Θανάσης Διαμαντόπουλος και Νίκος Μάργαρης πολλά προσέφεραν στην υπόθεση της δημοκρατίας και τελικά δικαιώθηκαν το 1989, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Εξάλλου, για την φύση των τελευταίων ο ΟΤ από το 1985 έως το 1990 είχε δημοσιεύσει συνεντεύξεις κορυφαίων αντιφρονούντων αλλά και επιτελών του τελευταίου σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Σε μία από αυτές, το 1988, ο θεωρητικός της περεστρόϊκα, οικονομολόγος Άμπελ Αγκαμπεκιάν, είχε εξηγήσει στον υπογράφοντα ποια ήταν τα βαθύτερα αίτια της κατάρρευσης της σοβιετικής οικονομίας, την οποία χαρακτήριζε «κλεπτοκρατική και ακίνητη».
Επίσης, σε προφητική συνέντευξή του τον Μάϊο του 1997, το μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, καθηγητής Ανατόλι Βισνέβσκι, εξηγούσε στον υπογράφοντα ότι «ο ρωσικός εθνικισμός συνιστά κορυφαία απειλή για την δημοκρατία στην Ευρώπη και είναι αυτός που με νύχια και με δόντια θα εμποδίσει την Ρωσία να ανοιχτεί στον κόσμο υπό συνθήκες δημοκρατικής διακυβέρνησης και οικονομικής ελευθερίας ...». Ο Ρώσος ακαδημαϊκός τόνιζε επίσης ότι η χώρα του θα επιδιώξει «να δημιουργήσει ένα ευρασιατικό μέτωπο-αντίβαρο στην Δύση, γεγονός που μόνον κινδύνους συνεπάγεται για την διεθνή ειρήνη». Δεκαεπτά χρόνια μετά, οι παραπάνω προβλέψεις δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Εντυπωσιακές ήταν και οι προβλέψεις του ΟΤ από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 για τον ρόλο της τεχνολογίας στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στην παγκόσμια αναδιάρθρωση της παραγωγής. Με ειδικά αφιερώματα από τις αρχές του 1990 και με άρθρα των Στάθη Χαϊκάλη, Νότας Τρίγκα, Γ. Παμπούκη, Διον. Μπονίκου, Π. Γρούμπου και άλλων διαπρεπών συνεργατών του από τον ακαδημαϊκό χώρο, ο ΟΤ είχε θέσει επίμονα το θέμα του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού της χώρας και είχε ανοίξει την συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση.
Επειδή δε κάποιοι θυμήθηκαν το περίφημο κατοχικό δάνειο σήμερα που η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη, υπενθυμίζουμε ότι ο ΟΤ είχε θέσει το θέμα, με βαρυσήμαντο άρθρο του Βασίλη Μαθιόπουλου, στις 14 Δεκεμβρίου 1995 –δηλαδή 19 χρόνια πριν!!!
Στο ίδιο τεύχος, ο αρμόδιος για το ευρώ Γάλλος Επίτροπος Υβ-Τιμπώ ντε Σιλγκύ, σε συνέντευξή του στον υπογράφοντα εξηγούσε ποια θεσμικά προβλήματα έπρεπε να αντιμετωπίσει το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και έκανε την πρόβλεψη ότι η κυκλοφορία του θα προκαλούσε «πολεμικού τύπου» αντιδράσεις από την ζώνη του δολλαρίου και τους κερδοσκόπους που αποκόμιζαν τεράστια κέρδη παίζοντας με τις διακυμάνσεις των νομισμάτων.
Την 1η Φεβρουαρίου 1996 στους εχθρούς του ευρώ αναφερόταν στο κύριο άρθρο του και ο Γιάννης Μαρίνος, ο οποίος μεταξύ άλλων έγραφε: «Εχθροί θανάσιμοι του ενιαίου νομίσματος θα αποδειχθούν και όλοι οι διακινούντες μαύρο χρήμα (λαθρέμποροι, έμποροι ναρκωτικών, έμποροι λευκής σαρκός, φοροφυγάδες, μαφίες και νονοί συμμοριών, κ.ο.κ.) που θα χάσουν τον ευρωπαϊκό παράδεισο όπου, παίζοντας με τις ισοτιμίες και εκμεταλλευόμενοι την πολυνομία και πολυαρχία, βγάζουν χονδρά κέρδη. Μην ξεχνάμε ότι λ.χ. η Ελλάς είναι παράδεισος ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Η νομισματική ένωση θα δυσκολέψει πολύ τα πράγματα για τους κερδοσκόπους της υπόγειας οικονομίας».
Ας δει κανείς ποιοι είναι αυτοί που τους τελευταίους μήνες αποπειράθηκαν την δημιουργία «κόμματος της δραχμής» στην Ελλάδα και αμέσως θα καταλάβει πόσο προφητικά ήταν τα λόγια του διευθυντή του ΟΤ.
Δυστυχώς, όμως, όλες αυτές οι προβλέψεις, οι παραινέσεις, οι αναλύσεις, οι επισημάνσεις, οι προειδοποιήσεις, οι συμβουλές, έπεσαν στο κενό. Οι υπεύθυνοι για την τύχη της χώρας υπήρξαν σπάταλοι σε καλά λόγια και καλές προθέσεις και πλήρως απρόθυμοι για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Έτσι, 33 χρόνια από την χρονιά της εντάξεώς της στην ευρωπαϊκή οικογένεια, παρά τις αμέτρητες προειδοποιήσεις και προσκλήσεις για έργα, η Ελλάδα περιορίστηκε να δανείζεται και να καταναλώνει, επωφελούμενη της ευρωπαϊκής της θέσεως. Έως ότου έφθασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης...
Τελικά, διασώθηκε γιατί, όπως σωστά είχε προβλέψει ο ΟΤ το 1997, η είσοδος στην ΟΝΕ ήταν ταυτόχρονα εργαλείο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού της οικονομίας και του παραγωγικού της δυναμικού, αλλά και ασπίδα προστασίας έναντι της κραιπάλης του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Τελικά απεδείχθη σωστή η δεύτερη πρόβλεψη, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες στην χώρα του ύπατου κρατικο-λαϊκισμού και της «φιλοσοφικής» ασυναρτησίας –αυτήν ακριβώς που πάντα πολεμούσε ο ΟΤ, μέχρι και της δικής του τελικής πτώσης.
Δημοσιέυτηκε στα emvolimanea στις 9/4
Η Ευρώπη ζει μια βαθιά κρίση που είναι ταυτόχρονα και κρίση του μεταπολεμικού μοντέλου. Η εξέλιξη της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας προς ένα σύστημα που ελέγχεται αποκλειστικά από τις απρόσωπες αγορές, υπερκέρασε τις κυβερνήσεις και τις στερεί τις κυβερνήσεις από βασικά εργαλεία παρέμβασης. Η παγκοσμιοποίηση ακύρωσε την πολιτική, ενώ η οικονομία δεν υπηρετεί πλέον την κοινωνία. Σήμερα δεν τηρούνται καν τα προσχήματα, οι καιροσκόποι επενδυτές επιβάλλουν παντού τη θέλησή τους χωρίς αντίσταση.
Το ευρωπαϊκό οκοδόμημα ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις, όχι επειδή δεν είχε την απαραίτητη τεχχνογνωσία, αλλά επειδή δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για ανατροπή της πορείας. Κι όμως η κρίση που ζούμε είναι συστημική και θέτει τεράστια ζητήματα. Ζητήματα σχέσεων πολιτικής και οικονομίας, δημοκρατίας και αγοράς, ΕΕ και κράτους-έθνους. Η κρίση πρέπει να γίνει ευκαιρία για ουσιαστικές αλλαγές στην ΕΕ υπό τον όρο ότι συζητούνται ανοιχτά τα πάντα: αρχές, τρόπος λειτουργίας, δημόσιες πολιτικές, συμμετοχή των κρατών-μελών και των πολιτών στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Παραθέτω εδώ κάποιες σκέψεις από το νέο μου βιβλίο: «...Η ΕΕ έπεσε στην παγίδα της ύφεσης και της αδύνατης διαχείρισης ενός κοινού νομίσματος αφού δεν υπάρχει ενιαία κυβέρνηση. «Μακροπρόθεσμα θα τεθεί το θέμα του αν μπορεί να συνεχισθεί μια κυρίως α-πολιτική ολοκλήρωση...Είναι αξιοσημείωτο να δούμε το ότι η νομισματική ενοποίηση πραγματοποιήθηκε αφαιρώντας από τους πολιτικούς την νομισματική πολιτική για να δοθεί αυτή στους τεχνοκράτες» (R. Cooper) Το σχέδιο ήταν πολιτικό, αλλά η οικονομία δεν λειτουργεί μόνο με καλόπιστα ή επί χάρτου σχέδια. Ωστόσο οι προειδοποιήσεις υπήρχαν, οι προβλέψεις επίσης. Το 1998 ο γνωστός γάλλος διανοητής Emmanuel Todd στο βιβλίο του « I' illusion économique » , εκδόσεις Gallimard, προειδοποιούσε με σαφήνεια για τις επιπτώσεις του ευρώ υπό τις γνωστές ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Η σύγχυση πολιτικών και οικονομικών στόχων και οι διαφορές του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με τον προστατευτικό αφοπλισμό στην Ευρώπη έφεραν τα πάνω κάτω. Σήμερα η ΕΕ βρίσκεται παγιδευμένη στην ύφεση, το παλιό βιομηχανικό μοντέλο δεν αποδίδει, χωρίς εναλλακτική πολιτική, όλα είναι ανοιχτά, όλα αναθεωρούνται, οι Συνθήκες παραβιάζονται επίσημα και οι καταθέσεις των ιδιωτών, μετά το κυπριακό πάθημα και τις αποφάσεις της ΕΕ στο τέλος Ιουνίου του 2013, δεν είναι πλέον ασφαλείς......» (βλ. Αθ. Θεοδωράκης, «Σ'ευχαριστούμε Αριστείδη», από τις «Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις».
Η κρίση απέδειξε ότι η σημερινή αρχιτεκτονική της ΕΕ δεν είναι λειτουργική. Τα «κοινά κριτήρια» του Μάαστριχτ δεν μπορούν να εφαρμοστούν κατά ενιαίο τρόπο, επειδή οδηγούν στην πράξη στη διεύρυνση των εσωτερικών ανισοτήτων.
Αυτό που έχει λοιπόν σημασία είναι το νέο μοντέλο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μιας ενοποίησης που είτε θα είναι πολιτική, είτε δεν θα υπάρξει. Γι αυτό θεωρώ ότι χρειάζεται μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο ευρωπαϊκό οκοδόμημα και τα κράτη-έθνη. Αν το νέο ζητούμενο είναι η πολιτική εμβάθυνση και ενοποίηση της ΕΕ κι όχι η ατέρμονη διεύρυνση, αυτό μας οδηγεί σε μια «νέου τύπου ομοσπονδία των κρατών-εθνών» (Ζακ Ντελόρ). Μια νέα σχέση, ένα νέο μοντέλο πρέπει συνεπώς να προκύψει ώστε το κοινοτικό οικοδόμημα να στηρίζεται στα κυρίαρχα κράτη-έθνη που το απαρτίζουν και όχι να επιζητεί την υπέρβασή τους. Η Ευρώπη εξάλλου δεν θα γίνει ποτέ ένα υπερκράτος που θα αφομοιώσει και θα εξαφανίσει τα περήφανα ιστορικά της έθνη. Αντίθετα πρέπει να στηριχθεί στα κράτη-έθνη και στους πολίτες που συμμετέχουν για να ενδυναμωθεί τόσο προς τα έξω (κοινή άμυνα, κοινή εξωτερική πολιτική), όσο και προς τα μέσα (στροφή στον άνθρωπο, στήριξη της πραγματικής οικονομίας).
Χρειάζεται μια νέα λογική, μια νέα σύνθεση, μια νέα σχέση όπου η ΕΕ και τα κράτη-μέλη θα συνεργάζονται και θα αλληλοσυμπληρώνονται.Το νέο σχήμα θα εκφράζει έναν ενεργό «εθνο-ευρωπαϊσμό» και όχι τον «εθνο-μηδενισμό» στον οποίο μας οδήγησε η απληστία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Η πολιτική πρέπει να επιστρέψει στο προσκήνιο και να αναλάβει τις ευθύνες της. Το πραγματικό δίλημμα της ΕΕ είναι μια ουσιαστική μεταμόρφωση, με μια νέα Συνθήκη υπέρ της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας κρατών-εθνών», με αρχικό πυρήνα την ευρωζώνη.
Δημοσιεύτηκε στο metarithmisi.gr στις 28/3
Κάτι φαίνεται πως αλλάζει στον χώρο της επιχειρηματικότητας, με τον αριθμό των start-ups να ανεβαίνει με γρήγορους ρυθμούς.
Ενώ η ανεργία των νέων στην Ελλάδα βρίσκεται στα ύψη και η χώρα παρουσιάζει σοβαρότατο έλλειμμα εξωστρέφειας, κάποια καλά νέα ανοίγουν το παράθυρο της ελπίδας. Έτσι, πέρα από τα κομμωτήρια, τις καφετέριες και τα σουβλατζίδικα –που πάντα θα βρίσκονται στην κορυφή της ελληνικής νέας επιχειρηματικότητας– τα δύο τελευταία χρόνια εντυπωσιακή είναι και η ανάπτυξη των start-ups στο ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο.
Έτσι, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Endeavor Greece που στηρίζει την επιχειρηματικότητα διεθνώς, στην χώρα μας το 2013 ιδρύθηκαν περίπου 180 start-ups, έναντι μόνον 18 το 2010. Επίσης, την χρονιά που πέρασε επενδύθηκαν στις εταιρείες αυτές 42 εκατ. ευρώ –ποσό σχεδόν 100 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο πριν τρία χρόνια. Χωρίς αμφιβολία, η εξέλιξη αυτή είναι απολύτως θετική και σίγουρα δείχνει ότι κάποια πράγματα στην χώρα μας αλλάζουν στον χώρο του επιχειρείν.
Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες, από την άποψη αυτή, είναι οι θέσεις και απόψεις του κ. Χ.Μακρυνιώτη, ο οποίος είναι διευθύνων σύμβουλος της Endeavor Greece και νέος επιχειρηματίας ο ίδιος. Σε ηλεκτρονική αρθρογραφία του (στον ιστότοπο euro2day) επισημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε περισσότερες νέες επιχειρήσεις αλλά καλύτερες, με υγιέστερους επιχειρηματίες και στοχευμένη υποστήριξη για να πετύχουν. Τονίζει δε ότι, υπό αυτή την έννοια, η χώρα έχει ανάγκη από νέους επιχειρηματίες ικανούς να γυρίσουν την πλάτη στα στραβά του χθες και να επιχειρούν αναζητώντας ευκαιρίες και όχι περιμένοντας επιδοτήσεις.
«Χρειαζόμαστε εργατικό δυναμικό», αναφέρει ο κ. Χ. Μακρυνιώτης, «που να σκέφτεται με επιχειρηματικό τρόπο, να αναλαμβάνει κινδύνους, να αναγνωρίζει και να αξιοποιεί ευκαιρίες –εντός και εκτός Ελλάδος. Όχι κατ' ανάγκην ως ένας ακόμη ευκαιριακός επιχειρηματίας, αλλά ως ένας σωστά εκπαιδευμένος αγρότης, κτηνοτρόφος, γιατρός ή περιζήτητος εργάτης. Το μοντέλο αναπτύξεως και ο χαρακτήρας των επιχειρήσεων κατά το παρελθόν υπήρξαν στρεβλά και συχνά παρασιτικά, φαινόμενο που δεν οδήγησε πουθενά».
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως από τις στήλες αυτές είχαμε επισημάνει ότι ο υπερεμπορισμός και οι τυχάρπαστες μεταπρατικές δραστηριότητες όχι μόνον δεν οδηγούν πουθενά, αλλά στην πορεία εξελίξεως μιας οικονομίας είναι φαινόμενα σοβαρής κοινωνικής και οικονομικής κρίσεως.
Όμως, τα φαινόμενα αυτά σκοπίμως καλλιεργήθηκαν στην μεταπολεμική Ελλάδα, με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Η παρασιτική επιχειρηματικότητα, η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία δεν υπήρξαν στρεβλώσεις, όπως υποστηρίζουν ανιστόρητοι αναλυτές και οικονομολογούντες. Αντιθέτως, ήσαν συνειδητές πολιτικές επιλογές, ακόμα και όταν η Ελλάδα απεφάσισε την οριστική της ενσωμάτωση στο δυτικοευρωπαϊκό πολιτικοοικονομικό μόρφωμα.
Σοσιαλιστές καθηγητές ήσαν αυτοί που, σε γνωστή έκθεσή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1940, είχαν προτείνει τράπεζες, βαρειά βιομηχανία και αγροτικοί συνεταιρισμοί να περιέλθουν στο κράτος –το οποίο, όμως, θα επέτρεπε σε μικρές επιχειρήσεις να λειτουργούν, ώστε να απορροφάται ανεργία. Οι ίδιοι καθηγητές ήσαν αυτοί που έκριναν την αμερικανική βοήθεια και το Σχέδιο Μάρσαλ ως συσσώρευση κεφαλαίου που έπρεπε να κατευθυνθεί στην άτυπη κρατικοποίηση της οικονομίας, με παράλληλη ενίσχυση εσωστρεφούς μικρομεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητος. Με βάση τις θεωρίες περί «ψωροκώσταινας» και άλλα παρόμοια δημιουργήθηκε μεταπολεμικά μία νεοφεουδαρχική Ελλάδα, με την λέξη «μικρό» να έχει γίνει τρόπος ζωής: το γαλατάκι, το ταβερνάκι, το ψωμάκι, το σπιτάκι, το φαγάκι, είναι λέξεις που εκφράζουν αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές οι οποίες έχουν βαθύτατες καταβολές και σίγουρα δεν αναιρούνται από την μια μέρα στην άλλη.
Εξάλλου, στην βάση των αντιλήψεων και θέσεων που προηγούνται, δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μία οικονομία της οποίας το Ακαθάριστο Προϊόν ήταν σε ποσοστό 85% εξαρτημένο από την εισαγωγική και καταναλωτική δραστηριότητα και της οποίας το ποσοστό αυτάρκειας δεν ξεπερνά το 17% και είναι το χαμηλότερο μεταξύ των κρατών μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ). Όσο για τον παραγωγικό ιστό της χώρας, η ατμομηχανή του ήταν η κατανάλωση και η οικοδομική δραστηριότητα –δύο κλάδοι που σήμερα έχουν καταρρεύσει. Όπως, βεβαίως, καταρρέει και ο μύθος της προσοδοθηρίας ως μέσου δημιουργίας πλούτου.
Πλούτος δημιουργείται μόνον μέσω παραγωγικών δραστηριοτήτων. Μεταξύ αυτών, αυτές που σήμερα είναι σχετικές με την γνώση και τις νέες τεχνολογίες πολύ γρήγορα παράγουν υψηλά εισοδήματα και βεβαίως υπεραξίες. Κατά συνέπεια, όλο και περισσότερο η σύγχρονη επιχειρηματικότητα συνδέεται και με νέους συντελεστές παραγωγής, στους οποίους ιδιαίτερο βάρος αποκτά συνεχώς η γνώση. Αυτό σημαίνει ότι για μία χώρα, το εκπαιδευτικό της σύστημα και ο τρόπος της θεσμικής οργανώσεώς του αποτελούν υψηλής αξίας παραγωγικές πηγές. Ας σκεφτούν κάποιοι ότι, μεταξύ των 20 πλουσιοτέρων ανθρώπων στον κόσμο, οι μισοί ξεκίνησαν κατά μέσον όρο την επαγγελματική τους δραστηριότητα πριν 25 χρόνια –ιδιαιτέρως δε ο εφευρέτης του Facebook, που είναι 15ος στην σχετική λίστα, μόλις συμπλήρωσε δέκα χρόνια επιχειρηματικής δραστηριότητος και δεν είναι ακόμη 30 ετών.
Δημοσιεύτηκε στο europress στις 24/3
Έναν τέτοιο τίτλο θέλω να δω σε πρωτοσέλιδα.
"Τρελός είσαι, δεν γίνεται", ακούω. "Η Ελλάδα δεν είναι για βιομηχανίες".
Έχω διαφορετική αντίληψη. Η βιομηχανία δεν είναι δόγμα. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε περισσότερο αντίξοες συνθήκες από τις δικές μας. Στο Ισραήλ, π.χ.
Οραματίζομαι βιομηχανικές μονάδες, παραγωγικές και εναρμονισμένες σε οικολογικό περιβάλλον, με σύγχρονη οργάνωση. Με μεράκι! Με συνεργασίες.
Η περιπόθητη ανάπτυξη δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στον τουρισμό και σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα. 28% επίσημα η ανεργία, τα λέει όλα. Ένας βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας πρέπει να βασισθεί σε βιώσιμες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες.
Δυστυχώς, η βιομηχανία της Ελλάδος βρίσκεται σε περιδίνηση. Η συνολική αύξηση των εξαγωγών είναι σχεδόν αμελητέα. Οι περισσότερες από τις βιομηχανίες που απέμειναν αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα. Και μαζί με αυτές και οι άνθρωποι, που περιμένουν τέσσερις και πέντε μήνες να πληρωθούν.
Από τη μια η ακριβή ενέργεια, από την άλλη η έλλειψη ρευστού, ο αυξημένος ανταγωνισμός, τα φορολογικά. Μια κατήφεια διάχυτη είναι αισθητή. Κέρδη, σε χρόνια περασμένα, προοπτικές που φέρνουν μελαγχολία.
Η έξοδος στις αγορές για δανεισμό, μέσα στο 2014, μου είναι σχεδόν αδιάφορη, θέμα δευτερεύον κατά τη γνώμη μου, αντικείμενο στείρων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δυναμική έξοδος στις αγορές με εξαγωγές, αυτό είναι το ζητούμενο.
Η Τρόικα έχει και αυτή τις ευθύνες της, σαφώς, πολύ περισσότερες η ευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελών που ασκήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια σε θέματα βιομηχανικής πολιτικής για τις μικρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, βεβαίως, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Εδώ καταργήσαμε, χρόνια τώρα, και το υπουργείο Βιομηχανίας, πήγαμε στο ουδέτερο, εύπεπτο... Ανάπτυξης.
Στο χωριό μου λένε, ήταν το κλίμα στραβό, το έφαγε και η κατσίκα...
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, μπροστά.
Μέτρα, βεβαίως! Λιγότερη γραφειοκρατία, διευκόλυνση των εξαγωγικών επιχειρήσεων, προβλέψιμο και σταθερό φορολογικό περιβάλλον, γρήγορες διαδικασίες στηριγμένες σε ψηφιακές εφαρμογές στη διοίκηση. Συνεργασίες με εταιρείες του εξωτερικού. Αξιοπιστία. Και αλλαγή αντίληψης σε επίπεδο κοινωνίας, ανθρωπολογικό για το τι είναι και πώς μπορεί να υπάρξει σήμερα ανταγωνιστική, βιώσιμη βιομηχανία. Στην Ελλάδα!
Απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης είναι η παροχή ρευστού κινήσεως στις επιχειρήσεις με εξαγωγικό αντικείμενο, με ανεκτό επιτόκιο.
Σήμερα είναι τραγικό να χάνονται πελάτες εξωτερικού, να χάνονται οι εξαγωγές, λόγω αδυναμίας έγκαιρης προπληρωμής των πρώτων υλών και εξαρτημάτων. Βλέπεις, αυτό απαιτείται, διότι οι βιομηχανικοί προμηθευτές από Ασία και από Ευρώπη δεν μας εμπιστεύονται. Οι ανταγωνιστές ελληνικών βιομηχανιών χτυπάνε βασιζόμενοι στην καλύτερη χρηματοδότηση που έχει ως αποτέλεσμα να διαθέτουν τα προϊόντα και να στήνουν τις εγκαταστάσεις πιο γρήγορα από τις ελληνικές εταιρείες. Αρπάζουν τις εντολές.
Η έξοδος από την κρίση απαιτεί ζωντανές και εξαγωγικές βιομηχανικές μονάδες.
Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr στις 20/3
Στη διάρκεια της προηγούμενης 10ετίας, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη βίαιη εξαγωγή της σε όλο τον κόσμο με τη χρεοκοπία της Lehman στις 15.9.2008, οι αγορές ξεχείλιζαν από πληθώρα κεφαλαίων που με τρέλα αναζητούσαν επικερδείς τοποθετήσεις. Ολοι δανείζονταν εύκολα και φτηνά. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, που είχε φτάσει να δανείζεται με επιτόκιο περίπου όσο ήταν αυτό που δανειζόταν η Γερμανία. Σήμερα, στις διεθνείς αγορές υπάρχει πάλι πληθώρα κεφαλαίων, εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου (quantitative easing), επιχειρώντας να υποστηρίξουν και να διευκολύνουν τη διεθνή ανάκαμψη.
Το ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ από το 2007 τα διεθνή κεφάλαια κατευθύνονταν από τις ανεπτυγμένες προς τις αναδυόμενες οικονομίες, μετά το 2010 έχουν αλλάξει κατεύθυνση και στρέφονται προς τις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Η αλλαγή κατεύθυνσης οφείλεται κυρίως (α) στην άρση των μεγάλων αβεβαιοτήτων για την εξυπηρέτηση του χρέους και την οικονομία των ΗΠΑ, (β) στις ισχυρές ενδείξεις ότι ο ανοδικός κύκλος στην Κίνα εξαντλεί τη δυναμικότητά του και (γ) στη βεβαιότητά τους ότι στον ευρωπαϊκό Νότο κρύβονται μεγάλα κοιτάσματα υποτιμημένων αξιών. Μεγάλες μάζες κεφαλαίου στρέφονται στις χώρες του Νότου της Ευρωζώνης και διερευνούν ευκαιρίες σε αυτά τα κοιτάσματα.
Τι δηλοί ο μύθος για εμάς; Η συγκυρία της πληθώρας διεθνών κεφαλαίων που αναζητούν τοποθετήσεις είναι ευνοϊκή για τη χώρα. Λεφτά υπάρχουν. Το διακύβευμα είναι αν θα προσελκυσθούν με μόνιμο τρόπο και θα αξιοποιηθούν για την προοδευτική αλλαγή της χώρας ή αν, απλώς, θα προσκληθούν σε ένα χρηματιστηριακό πάρτι και μετά, σε βραχύ χρόνο, θα μας αποχαιρετήσουν παίρνοντας μαζί τους τα εύκολα κέρδη τους.
Το δεύτερο είναι εύκολο. Θυμίζω ότι το ελληνικό κράτος πέτυχε να δανειστεί 43,5 δισ. ευρώ το 2008 και 63,8 δισ. ευρώ ακόμα και το 2009 (σε εποχές αλήστου μνήμης δημοσιονομικής κραιπάλης...) για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Σήμερα, λοιπόν, όταν ο κρατικός προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα (όπως και όσο...), το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών δεν έχει έλλειμμα (ανεξάρτητα από τους λόγους...) και το grexit έχει φύγει από το τραπέζι, εύκολα το κράτος θα μπορούσε να δανειστεί 2-3 δισ. ευρώ με επιτόκιο λίγο κάτω από 6% για 5ετή ομόλογα, σε συνεννόηση με 2-3 επενδυτικούς οίκους. Ουδείς κερδοσκόπος ή νουνεχής αποταμιευτής θα αρνιόταν ένα τόσο μεγάλο και σίγουρο κέρδος όπως αυτό που θα του πρόσφερε. Αυτό μόνο, θα αρκούσε για να εκτοξευθεί το χρηματιστήριο και να κάνει ένα σύντομο (προεκλογικό...) πάρτι. Πολλώ μάλλον, αν η έξοδος του Δημοσίου στις αγορές συνδυαστεί με επιτυχείς αυξήσεις κεφαλαίου κάποιων τραπεζών.
Ομως, οι αγορές διακρίνονται (όχι για τον ορθολογισμό, αλλά) για το ευμετάβλητο της συμπεριφοράς τους. Τα κεφάλαια, όπως έρχονται έτσι εύκολα και φεύγουν. Εύκολα υποτιμούν τον κίνδυνο, εύκολα και τον υπερτιμούν. Κινούνται σαν αγέλη, ενθουσιασμένα ή πανικόβλητα. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, τα ζητούμενα είναι δύο.
Το πρώτο, στενά οικονομικό: Να προσελκύσουμε κεφάλαια για να βγούμε από την ύφεση.
Δηλαδή, να τα προσελκύσουμε με σταθερότητα, έτσι, ώστε να ανοίξουμε δρόμο και, με πρώτο βήμα τα βραχυπρόθεσμα, να προσελκύσουμε μακροπρόθεσμα κεφάλαια. Κεφάλαια που θα δώσουν την ευχέρεια στις επιχειρήσεις να αντλήσουν ρευστότητα μέσω της έκδοσης εταιρικών ομολόγων και που θα καταστήσουν εφικτή τη χρηματοδότηση επενδύσεων ώστε να δημιουργηθεί νέο παραγωγικό δυναμικό. Είναι σημαντικό – και δύσκολο.
Το δεύτερο, είναι πολιτικό: Να προσελκύσουμε κεφάλαια για να βγούμε (όχι απλώς από την ύφεση, αλλά) από την κρίση.
Δηλαδή, όχι για να γίνει ένα ρετουσάρισμα του παρασιτισμού, με αλλαγή των «νικητών», από εκείνους που άρμεγαν το κράτος, σε εκείνους που θα επικρατήσουν με τις ευκαιρίες που προσφέρει η διάλυση της αγοράς εργασίας και οι χρηματοπιστωτικές σπέκουλες (βλ. Γ. Γιαννουλόπουλου, «Σκέψεις για την πολιτική σήμερα», εκδόσεις Πόλις). Αλλά για να προχωρήσει η βαθιά προοδευτική μεταρρύθμιση της χώρας με κριτήρια δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ανάπτυξης. Αυτό απαιτεί πολιτική βούληση και σχέδιο – είναι πιο σημαντικό και πιο δύσκολο.
Λεφτά υπάρχουν – αυτή είναι η διεθνής συγκυρία. Δεν υπάρχει ισχυρή συγκέντρωση εσωτερικών δυνάμεων στη βάση σχεδίου προοδευτικής μεταρρύθμισης και ανασυγκρότησης της χώρας – αυτή είναι η εσωτερική συγκυρία. Αν δεν υπάρξει, η ύφεση θα φύγει βέβαια κάποια στιγμή, αλλά η κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική), θα σέρνεται. Μαζί της θα σέρνει τη χώρα στα κάθε φορά βράχια. Με κάποια χρηματιστηριακά πάρτι, για να σπάει η εθνική μελαγχολία. Ή για να ανεβαίνει το φρόνημα των εκλογέων...
Δημοσιεύτηκε στο metarithmisi.gr στις 23/3
«Η αύξηση των επενδύσεων από το (πτωτικό) 13% του ΑΕΠ στον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 20% συνιστά παράγοντα - κλειδί για την έξοδο από την κρίση και για πραγματική ανάπτυξη», εκτιμά ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Γάτσιος, από το βήμα διαλόγου του naftemporiki.gr για τα δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας.
Ο κ. Γάτσιος υπογραμμίζει ότι αυτή η διαφορά των 7 ποσοστιαίων μονάδων ισοδυναμεί με επενδύσεις ύψους 12 δισ. ευρώ ετησίως, που κατά τη γνώμη του μπορούν να ωθήσουν την οικονομία προς τα πάνω. Προσθέτει δε πως η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων είναι εφικτή, ιδιαίτερα αν συνεπικουρείται από τις χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ και των Διαρθρωτικών Ταμείων της ΕΕ. Σύμφωνα με τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, οι τομείς οι οποίοι, αρχικά τουλάχιστον, μπορούν και είναι αναγκαίο να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια, εγχώρια και ξένα, καθώς και δημόσιες επενδύσεις είναι τρεις: οι υποδομές, ο τουρισμός και η ενέργεια.
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι επιλογές σήμερα με στόχο ένα βιώσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος;
Γίνεται πολλή συζήτηση για το κατά πόσο ένα γενναίο κούρεμα, όπως προτείνει το ΔΝΤ, ή μια επιμήκυνση του χρέους με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, όπως προτείνεται από την Γερμανία, είναι η καταλληλότερη μέθοδος για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Από ένα σημείο και μετά, η συζήτηση αυτή έχει μόνο «ακαδημαϊκό» ενδιαφέρον. Ας πούμε ότι προσωπικά πιστεύω ότι η πρώτη μέθοδος είναι προτιμητέα. Και λοιπόν; Τελικά, εκείνο που έχει σημασία είναι αν οι δανειστές μας θα είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν. Και απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι.
Το δεύτερο Μνημόνιο αφιερώνει μόνο τρεις γραμμές στην ανάγκη για μείωση τιμών, μέσω μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών.
Καταστροφική η λογική ότι τα έσοδα πρέπει να προσαρμόζονται στα δεδομένα έξοδα και όχι το αντίστροφο.
Χωρίς τη δημοσιονομική προσαρμογή η κατάρρευση της οικονομίας θα ήταν ακαριαία.
Η διαπραγματευτική μας δύναμη θα δυναμώνει μόνο αν θα δυναμώνει η παραγωγική μας ικανότητα.
Η έγνοια, ένθεν κακείθεν, του πολιτικού τόξου που φιλοδοξεί να κυβερνά μετά τη νέα συμφωνία είναι η σύμβαση να μην ονομαστεί «Μνημόνιο» όταν θα είναι αυτοί «στα πράγματα».
Πολύ φοβάμαι ότι οι συζητήσεις με την τρόικα θα ολοκληρωθούν στο Eurogroup του Απριλίου, στην καλύτερη περίπτωση.
Η οδική Εγνατία χρειάστηκε περισσότερο χρόνο για την ολοκλήρωσή της απ' ό,τι χρειάστηκε ο Υπερσιβηρικός.
Για να αποκτήσουμε μια επαφή με την πραγματικότητα, ας παρατηρήσουμε ότι βρισκόμαστε αυτόν τον καιρό σε μια ατέρμονη διαδικασία συζητήσεων με την τρόικα για την εκταμίευση χρηματοδοτήσεων που θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί από τον περασμένο Δεκέμβρη. Και πολύ φοβάμαι ότι η διαδικασία αυτή δεν θα ολοκληρωθεί, όπως διαφαίνεται, στο Eurogroup του Μαρτίου, αλλά σε αυτό του Απριλίου, στην καλύτερη περίπτωση. Η επίκληση από ελληνικής πλευράς της ύπαρξης πρωτογενούς πλεονάσματος, σε συνδυασμό με την επίκληση της σχετικής απόφασης του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012 αναφορικά με δανειακές διευκολύνσεις προς την Ελλάδα, δεν φαίνεται να βοήθησε στην επιτάχυνση της διαδικασίας. Αλλά, όπως προανέφερα, εκείνη η απόφαση δεν έθετε ως προϋπόθεση μόνο την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά και «...την πλήρη εφαρμογή όλων των όρων που περιέχονται στο Μνημόνιο...». Παρατηρήστε, επίσης, ότι, κατ' ουσία, αυτήν την περίοδο βρισκόμαστε σε συζητήσεις για την σύναψη νέας δανειακής σύμβασης, μετά τον Μάιο, ώστε να μπορέσουμε να συντάξουμε τον Προϋπολογισμό τού 2015. Και η έγνοια, ένθεν κακείθεν του πολιτικού τόξου που φιλοδοξούν τότε να κυβερνούν ή να κυβερνήσουν, είναι η νέα σύμβαση να μην ονομαστεί «Μνημόνιο», όταν είναι αυτοί «στα πράγματα», αλλά κάπως αλλιώς. Ας πούμε, «Σύμφωνο για την Ανάπτυξη», ή κάτι τέτοιο. Ακούγεται «φτηνό», και είναι. Δυστυχώς, όμως, είναι η πραγματικότητα.
Όλα αυτά καταδεικνύουν το πραγματικό, όχι φαντασιακό, μέγεθος της διαπραγματευτικής μας δύναμης. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή θα δυναμώνει, μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που δυναμώνει η παραγωγική μας ικανότητα, ιδιαίτερα στον τομέα των «διεθνώς εμπορευσίμων». Παραγωγική ανασυγκρότηση και εξαγωγές είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε μπροστά μας και ο μόνος τρόπος για μια υγιή ανάπτυξη. Αν τον ακολουθήσουμε με συνέπεια και αποφασιστικότητα, θα μπορούμε ταυτόχρονα να θέτουμε με πειστικότητα αιτήματα για τρόπους ελάφρυνσης του χρέους. Εκεί πρέπει να είναι η εστίαση των προσπαθειών μας, αντί στην κατασκευή σχετικών «σεναρίων».
Είναι η βιωσιμότητα των υφιστάμενων γραμμών παραγωγής και η δημιουργία νέων δίπλα από τις υπάρχουσες που μπορούν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του χρέους. Όχι το αντίστροφο. Πρέπει να ασχοληθούμε με ουσιαστικό τρόπο και με τον παρονομαστή τού κλάσματος του χρέους.
Όπως γνωρίσαμε έως σήμερα το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, τι αφήνει πίσω του;
Όταν ξεκινούσε το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, τα Μνημόνια, η Ελλάδα ήταν στο χείλος τού γκρεμού, εάν δεν αιωρείτο ήδη στο κενό. Κανένας δεν μπορεί να έχει στα σοβαρά αντίρρηση για την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Όμως, το σταθεροποιητικό πρόγραμμα ήταν και είναι απλά μια απόπειρα διάσωσης από μια, καταστροφική για τη χώρα και κοινωνία μας, άτακτη χρεοκοπία. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι εγγυημένο, ιδιαίτερα στις συνθήκες που χαρακτήριζαν την οικονομία μας, και σε κάθε περίπτωση εξαρτιόταν και εξαρτάται κυρίως από την συμπεριφορά του σωζόμενου. Βέβαια, όσο επιτυχώς και αν εφαρμοζόταν, δεν θα μπορούσε να είναι ανώδυνο, αφού αποσκοπούσε στο να «προσγειώσει» την οικονομία σε ένα χαμηλότερο επίπεδο μακροχρόνιας, ευσταθούς ισορροπία, από εκείνο που την είχε οδηγήσει η τρελή κούρσα υπερκατανάλωσης και η «φούσκα» που αυτή είχε δημιουργήσει. Εάν η ελληνική οικονομία, παρότι ασθμαίνουσα και συρρικνούμενη, καταφέρνει να επιβιώνει και να ελπίζει σε μια έξοδο από την κρίση, τούτο οφείλεται στη δημοσιονομική προσαρμογή. Γιατί εάν, αντίθετα με ό,τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, κυριαρχούσε η άποψη ότι ο δρόμος για την καταπολέμηση της επερχόμενης πτώχευσης περνούσε μέσα από τη δημιουργία ακόμη περισσοτέρων ελλειμμάτων, η κατάρρευση της οικονομίας θα ήταν ακαριαία.
Τώρα, εάν το ερώτημα είναι το κατά πόσο το σταθεροποιητικό πρόγραμμα, τόσο στη διάσταση της δημοσιονομικής προσαρμογής όσο και σε εκείνη της ανταγωνιστικής προσαρμογής, υλοποιήθηκε με τον αποτελεσματικότερο, παραγωγικότερο και δικαιότερο τρόπο, τότε θα σας απαντούσα αρνητικά. Συγκεκριμένα, νομίζω πως τρία είναι τα σημεία μιας ουσιαστικής κριτικής. Και τα τρία βαρύνουν, κατά κύριο λόγο, την ελληνική πλευρά, ως αρμοδίας για τα του οίκου μας. Το πρώτο είναι ότι υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην αναγνώριση του μείζονος προβλήματος της ανταγωνιστικότητας, μόλις το 2012 με το δεύτερο Μνημόνιο. Η συζήτηση που οδήγησε στο πρώτο Μνημόνιο αφορούσε μόνο το δημοσιονομικό πρόβλημα, όταν επιτέλους η ύπαρξή του αναγνωρίστηκε στα τέλη τού 2009.
Δεύτερο, η υλοποίηση της δημοσιονομικής προσαρμογής ακολούθησε τη γνωστή καταστροφική λογική ότι είναι τα έσοδα που πρέπει να προσαρμόζονται στα δεδομένα έξοδα και όχι το αντίστροφο, τα έξοδα στα δεδομένα έσοδα. Σημειώνω, ότι το ECOFIN, πριν τις εκλογές τού 2009, συνιστούσε στην Ελλάδα να προχωρήσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή κυρίως προς την κατεύθυνση μείωσης των δαπανών και με τη λήψη μέτρων «διαρκούς απόδοσης» και όχι «μιας χρήσης». Όμως η Ελλάδα, και πριν και μετά τις εκλογές, κινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση, υιοθετώντας μέτρα «μιας χρήσης» από τη μεριά των εσόδων, με την επιβολή αλλεπάλληλων μέτρων έκτακτης φορολογίας, άμεσης και έμμεσης, πάνω στα συνήθη φορολογικά υποζύγια καθώς και με οριζόντιες και εύκολες περικοπές δαπανών, όπως στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Η ανομολόγητη επιδίωξη κατά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου το 2010, ήταν η δημοσιονομική προσαρμογή να πραγματοποιηθεί χωρίς να θιγούν τα «ιερά και όσια» της κομματοκρατίας, να προστατευθούν οι κομματικοί στρατοί στις ΔΕΚΟ και το ευρύτερο Δημόσιο με τους δεκάδες άχρηστους οργανισμούς, η διοίκηση των οποίων εξακολουθεί να προσφέρεται από το κόμμα-κάτοχο του κράτους στους αποτυχημένους πολιτευτές του.
Όσο δε αφορά το μείζον πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, όταν το δεύτερο Μνημόνιο επιτέλους το ανακάλυψε το 2012, η επίλυσή του μέσω της αναγκαίας και αναπόφευκτης «εσωτερικής υποτίμησης» υπήρξε ημιτελής και προκλητικά μονομερής. Η «εσωτερική υποτίμηση» για να είναι επιτυχής οφείλει να περιλαμβάνει όλους τους συντελεστές κόστους (εργατικό κόστος, κόστος λοιπών συντελεστών παραγωγής) και τους συντελεστές τιμών. Όμως, εν προκειμένω, υποτιμήθηκε και υποτιμάται μόνο η μισθωτή εργασία, ενώ το ίδιο δεν ισχύει για τους υπόλοιπους συντελεστές παραγωγής, ούτε για τις τιμές παραγωγού και καταναλωτή. Αξίζει να αναφερθεί, ότι το δεύτερο Μνημόνιο αφιερώνει μόνο τρεις γραμμές στην ανάγκη για μείωση τιμών, μέσω μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών.
Μία από τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν αξιοποίησε αποτελεσματικά και με προοπτική τα αναπτυξιακά κονδύλια της ΕΕ. Τι χρειάζεται από εδώ και στο εξής για να επιτύχει η Ελλάδα τη μέγιστη δυνατή προστιθέμενη αξία των ευρωπαϊκών επενδύσεων;
Ο όρος «παθογένειες» που χρησιμοποιείτε, παραπέμπει ξανά στο προαναφερθέν άρθρο μου με τον Δημήτρη Ιωάννου. Δυστυχώς, η χρήση των κονδυλίων αυτών στην πρώτη περίοδο συμμετοχής μας στην ΕΕ ήταν αντίστοιχη με αυτήν του καθεστώτος χαμηλών επιτοκίων δανεισμού της περιόδου συμμετοχής μας στην ευρωζώνη. Χρησιμοποιήθηκαν πρωτίστως για να χρηματοδοτήσουν μια πλαστή ευημερία στα πλαίσια μιας παρασιτικής οικονομίας. Το πέρασμα από μια μετεμφυλιακή οικονομία, όπου μια κοινωνική πλειοψηφία δημιουργούσε το πλεόνασμα το οποίο, υπό μορφή προσόδου, διοχετευόταν σε μια ελεγχόμενου μεγέθους ομάδα κυρίαρχων στρωμάτων, σε μια μεταπολιτευτική οικονομία, όπου το δικαίωμα στην πρόσοδο κατέστη σχεδόν πάνδημο, ασχέτως παραγωγικής συνεισφοράς, οδήγησε σε μια τερατογένεση. Καθώς η ισχνή παραγωγική του βάση δεν αρκούσε για να το συντηρήσει, το παράδοξο ελληνικό κοινωνικο-οικονομικό μόρφωμα έπρεπε να αναζητήσει από αλλού την τροφοδοσία του με το απαραίτητο καταναλωτικό πλεόνασμα. Προς την κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιήθηκαν και οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, συμβάλλοντας σε μια επίπλαστη ευημερία και ενισχύοντας το ιδεολόγημα ότι η συμμετοχή μας στην Ευρώπη αρκούσε από μόνη της για τη λύση των όποιων προβλημάτων μας. Μια καταστροφική ελαφρότητα.
Έτσι, η οδική Εγνατία χρειάστηκε περισσότερο χρόνο για την ολοκλήρωσή της απ' ό,τι χρειάστηκε ο Υπερσιβηρικός, ενώ η ηλεκτροσιδηροδρομική Εγνατία έμεινε στα αζήτητα, το κομμάτι Πάτρα-Αθήνα της ΠΑΘΕ ακόμη κατασκευάζεται, ο δυτικός άξονας εκφυλίστηκε σε παρακάμψεις Άρτας και Αγρινίου, τα μεγάλα λιμάνια της χώρας έμειναν ως είχαν. Για να περιορισθώ μόνο σε μερικά από τα έργα υποδομής που έχει ανάγκη η χώρα.
Σήμερα, η αύξηση των επενδύσεων από το 13% του ΑΕΠ στο οποίο βρίσκονται και, μάλιστα, με τάση πτωτική, στον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 20% συνιστά παράγοντα-κλειδί για την έξοδο από την κρίση και για πραγματική ανάπτυξη. Η διαφορά των 7 ποσοστιαίων μονάδων ισοδυναμεί με επενδύσεις ύψους 12 δισ. ευρώ ετησίως, που μπορούν να ωθήσουν την οικονομία προς τα πάνω. Η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων είναι εφικτή, ιδιαίτερα αν συνεπικουρείται από τις χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ και των Διαρθρωτικών Ταμείων τής ΕΕ. Οι τομείς οι οποίοι, αρχικά τουλάχιστον, μπορούν και είναι αναγκαίο να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια, εγχώρια και ξένα, καθώς και δημόσιες επενδύσεις είναι τρεις: οι υποδομές, ο τουρισμός και η ενέργεια.
Η αναβάθμιση και ο εκμοντερισμός τού σιδηροδρομικού δικτύου και των δικτύων λιμένων τής χώρας είναι εκ των ων ουκ άνευ, εάν πρόκειται η Ελλάδας να χρησιμοποιήσει πράγματι το πλεονέκτημα της γεωγραφικής της θέσης και να υποστηρίξει μια εξωστρεφή, ανταγωνιστική οικονομία. Ο τουρισμός, με αναβαθμισμένες υποδομές και υπηρεσίες, μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία μιας νέας εικόνας για την Ελλάδα που, με τα αρχαιολογικά της μνημεία, τη φύση και τους ανθρώπους της, είναι ένα μέρος που όλοι θέλουν να επισκεφτούν. Η αναπτυξιακή γραμμή τουρισμού-πολιτισμού-κρουαζιέρας-αγροδιατροφής μπορεί να γίνει μοναδική και να «πουλάει» δώδεκα μήνες το χρόνο. Ο τομέας της ενέργειας, τέλος, μπορεί να λειτουργήσει ως στρατηγική εισροή σε μια νέα ανταγωνιστική ελληνική οικονομία, συνδέοντάς την με ένα νέο κύμα ανάπτυξης παγκόσμια. Η Ελλάδα μπορεί, επιπλέον, να συνεισφέρει ως μέρος μιας αλυσίδας ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας. Αν και το φυσικό αέριο και οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας είναι οι νέοι πρωταγωνιστές, επ' ουδενί δεν πρέπει να αγνοούμε τα πολύ πλούσια κοιτάσματα λιγνίτη που διαθέτει η χώρα και τον υδάτινο πλούτο της. Ωστόσο, είναι πολύ λανθασμένη, κατά τη γνώμη μου, η άποψη ότι η οικονομία μας μπορεί ή πρέπει να γίνει μια οικονομία βασισμένη στο πετρέλαιο. Θα πρέπει να καβαλήσουμε το επόμενο κύμα ανάπτυξης που ογκούται, όχι αυτό που φθίνει. Το Αιγαίο αρχιπέλαγος και το Ιόνιο έχουν πολύ περισσότερο πλούτο να δώσουν απ' αυτό του πετρελαίου.
Κάποιες επενδύσεις μπορούν να προέλθουν και από το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Όχι μέσα από αποκρατικοποιήσεις που θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε «της πυρκαγιάς» ("fire sales"), αλλά μέσα από ένα συνεκτικό πρόγραμμα που δουλεύει για την οικονομία και όχι για τους συμβούλους αποκρατικοποιήσεων. Είναι καθοριστικό ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να αναπτύσσεται παράλληλα με τη διαδικασία δημιουργίας συνθηκών ανοίγματος του ανταγωνισμού, συνθηκών που απουσιάζουν και που είναι υπεύθυνες, σε μεγάλο βαθμό, για το γεγονός ότι η «εσωτερική υποτίμηση» την οποία βιώνουμε αφορά κυρίως τους μισθούς και όχι τις τιμές.
Βασικές προϋποθέσεις για την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων είναι, πρώτο, ένα σταθερό και απλό σύστημα φορολογικών κανόνων και, δεύτερο, απλοποίηση και ταχύτητα στις διαδικασίες αδειοδότησης. Όμως, με ένα φορολογικό σύστημα «κουρελού» από τις εκατοντάδες ρυθμίσεις που εισάγονται ανά μήνα και με μια απίστευτη γραφειοκρατία που γεννά και ενισχύει τη διαφθορά, είναι δύσκολο να δούμε να έρχονται επενδύσεις. Θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά το ότι στην Έκθεση του World Economic Forum για το 2013 η Ελλάδα καταλαμβάνει, ως προς το επενδυτικό περιβάλλον, την 142η θέση μεταξύ 148 χωρών. Όπως, επίσης, το ότι από τα περίπου 1 τρισ. δολάρια ξένων άμεσων επενδύσεων που διατέθηκαν ανά τον κόσμο το 2013, το μερίδιο της χώρας μας ήταν μηδενικό, όταν η Ιρλανδία εξασφάλισε για τον εαυτό της 46 δισ. δολάρια και η Ισπανία 37 δισ. δολάρια.
Δημοσιεύτηκε στην naftemporiki.gr στις 14/3
