Thursday, 18 April 2024
Τα τελευταία γεγονότα γύρω από την ΕΡΤ, μας δίνουν με τρόπο γλαφυρό ακόμα μια ευκαιρία να προβληματιστούμε για τη σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Όλες οι αντιδράσεις σε αυτήν την όντως άκομψη και ολίγον πρωτόγονη απόφαση του πρωθυπουργού, στηρίχτηκαν στο σύνθημα «όχι στο κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης», «μαύρο στη δημόσια τηλεόραση», κ.λ.π. Βεβαίως ακούστηκαν και περισσότερο ψύχραιμες απόψεις, αλλά το κύριο επιχείρημα των εγχωρίων αντιδράσεων, ήταν ότι κλείνει η δημόσια τηλεόραση, αυτό εξήχθη και στο εξωτερικό.
Εδώ όμως τίθεται το ζήτημα αν και κατά πόσον η ΕΡΤ ήταν «δημόσια». Το ερώτημα αυτό άλλωστε δεν αφορά μόνο στην ΕΡΤ, αφορά και στις άλλες «δημόσιες» υπηρεσίες, αφορά και στην ίδια την κυβέρνηση, αφορά και στην ίδια την πολιτική όπως αυτή ασκείται στη χώρα μας. Όταν μια υπηρεσία ή ένας οργανισμός απασχολεί εργαζόμενους που πληρώνονται από το κράτος, δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ο οργανισμός αυτός είναι «δημόσιος». «Δημόσιος» σημαίνει πως ανήκει στο Δήμο και ελέγχεται από αυτόν. Συνέβαινε αυτό στην ΕΡΤ; Καταδήλως όχι. Η ΕΡΤ «καταστατικώς» ανήκε και ελεγχόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή από τα εκάστοτε κόμματα που βρίσκονταν στην εξουσία. Τα δε κόμματα είναι φανερό πως λειτουργούν περισσότερο «ιδιωτικώς», νοιάζονται δηλαδή καταδήλως και πρωτίστως για την επιβίωση και «ανάπτυξή» τους. Η ΕΡΤ ήταν επίσης στελεχωμένη από τα κόμματα, όπως άλλωστε σε μεγάλο βαθμό και όλες οι άλλες «δημόσιες» υπηρεσίες. Ευθύνονται οι εργαζόμενοι που «βοηθήθηκαν»; Η αλήθεια είναι πως πράγματι «όλοι μαζί τα φάγαμε», με τη διαφορά που εμείς, οι πολίτες, αν δεν τα τρώγαμε μαζί, θα πεθαίναμε από πείνα. Η πολιτική εξουσία – οι σύγχρονοι φεουδάρχες δηλαδή- πάνω σε αυτό στηρίζουν την εξουσία τους, άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο: χρειάζεσαι κομματική συνδρομή για να εισέλθεις σε Υπουργείο, Πανεπιστήμιο, ΕΡΤ, ΔΕΗ, να πάρεις δάνειο για να αναπτύξεις την επιχείρησή σου, για να εκτελωνιστούν εγκαίρως τα παροϊόντα σου, για να πάρεις Άδεια από την Πολεοδομία, κ.λ.π. Το «γρηγορόσημο» και το μικρολάδωμα τελικώς είναι μάλλον τα πιο αθώα! Αφήστε που αν είναι μεγάλο το ποσό του λαδώματος κατευθύνεται στα κόμματα – δες Τσουκάτο, που δεν τον μνημονεύει πλέον κανείς, άρα πρόκειται περί ενόχου κουκουλώματος, κουκουλώματος από το πολιτικό σύστημα για το πολιτικό σύστημα. Η πολιτική εξουσία θεωρεί εαυτόν ιδιοκτήτη του κράτους και εμείς σιωπηρώς και μοιρολατρικώς το αποδεχόμαστε. Ωχριούν μπροστά σε αυτό τα παλαιά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Εν ολίγοις, ας καταλάβουμε πως τελικώς η ΕΡΤ μάλλον ιδιωτικός οργανισμός ήταν, το κλείσιμό της έτσι υπήρξε κατά κάποιον τρόπο ενδοεταιρική διαδικασία, interna corporis του δικτύου άσκησης πολιτικής και εξουσίας. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει πως οι εργαζόμενοι δεν δικαιούνται να μη μείνουν στο δρόμο -αναφέρομαι σε αυτούς που πράγματι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι- επειδή ο ιδιοκτήτης απεφάσισε αναδιάρθρωση της επιχείρησής του.
Όλες οι λαϊκές αντιδράσεις στηρίχτηκαν λοιπόν στο δήθεν δημόσιο χαρακτήρα της ΕΡΤ. Η αποκαλούμενη Αριστερά, κερδοσκόπησε πάνω σε αυτό, αντιφάσκουσα εαυτόν, ως συνήθως. Θα μπορούσε όμως –αν ήθελε- και να φανεί συνεπής προς τον εαυτόν της και να συνεισφέρει στην επίλυση του προβλήματος. Το ότι η ΕΡΤ υπήρξε μέρος του συστήματος εξουσίας των δύο (των φαινομενικώς δηλαδή δύο) πολιτικών ομάδων που εναλλάσσονταν στην εξουσία, το είχε επανειλημμένως στηλιτεύσει και μάλιστα εντόνως. Πώς λοιπόν τώρα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την κατάργηση αυτής της δήθεν δημόσιας τηλεόρασης; Μήπως θεωρεί ότι εν σώματι η ΕΡΤ ανένηψε; Θυμάμαι εύστοχη παρατήρηση γελοιογραφίας στο ΠΟΝΤΙΚΙ (δυστυχώς δεν θυμάμαι τον σχεδιαστή της) πως «για πρώτη φορά η ΕΡΤ γίνεται αντικυβερνητική». Το ότι μέσα σε όλα παρατηρεί – με δευτερεύοντες όμως τόνους- πως αυτό γίνεται για να αλλάξει η ΕΡΤ αφεντικά, έχει μάλλον δίκιο. Γιατί λοιπόν δεν επικεντρώνεται στη δημιουργία μια πραγματικά κομματικά ανεξάρτητης, μιας πραγματικά και όχι ψευδεπίγραφης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, για να επικεντρωθεί και η λαϊκή αντίδραση σε αυτό; Μήπως γιατί εν σώματι το πολιτικό σύστημα αρνείται να ανοιχτεί στην κοινωνία, πληροφορώντας την σωστά και καλώντας την σε ενεργό συμμετοχή και όχι στην παγίωσή της σε άκριτο υποδοχέα προπαγάνδας ;
Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Οι συνταγματολόγοι και οι υπόλοιποι προβαλλόμενοι ως σοφοί και ανατόμοι του πολιτικού μας συστήματος (η προβολή δεν αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αυθεντία των προβαλλομένων από τα ΜΜΕ) οικτίρουν για τη λειτουργία της χώρας με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Μα κατ' ουσίαν αυτό γίνεται και γινόταν πάντα, ασχέτως αν ψηφίζονται τελετουργικά οι νόμοι από τη «Βουλή» (που δήθεν βουλεύεται): ο Υπουργός φέρνει τον Νόμο και το σώμα τον ψηφίζει κατά συντριπτικό κανόνα. Αν κάποιος εκ των ημετέρων του Υπουργού – δηλαδή της κυβερνήσεως που έχει την εξουσία και άρα την πλειοψηφία που εγγυάται στην ψήφιση του Νόμου αυτού- κάνει πως διαφωνεί, γίνεται παράδοξη είδηση και πρωτοσέλιδο. Κανείς δεν διερωτάται πως ο Υπουργός , μέλος εκτελεστικής εξουσίας, είναι ταυτόχρονα και μέλος της νομοθετικής εξουσίας, σε ένα παγιωμένο σύστημα που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την συνταγματική διάκριση των εξουσιών και την απόλυτη συγκέντρωσή τους στη κυβερνητική παράταξη, που με τη σειρά της είναι απολύτως υποταγμένη στην πρωθυπουργική αυθεντία. Μάλιστα για να ενδυναμωθεί αυτή η συγκέντρωση των εξουσιών, τελευταία προωθείται και η μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 – λες και το πρόβλημα είναι οι 100 μισθοί- προωθείται και η ιδέα να καταργηθεί ο σταυρός προτίμησης χάριν της λίστας. Άραγε θα δούμε κάποτε φώς στο τούνελ;
