Friday, 29 March 2024

Υπερήφανη συγκάλυψη των πάντων

Δημοσιεύτηκε στο economia.gr στις 17-01-2013.

09aΤις ωραίες εκείνες, συγκινητικές στιγμές που είχαμε ζήσει στην χώρα αυτή της φαιδράς πορτοκαλεας την εποχή των ομοιομόρφων εκείνων ψηφοδελτίων (που όμως δεν ήταν και ... ομοιόχρωμα) κατά την εκλογή Σαρτζετάκη φθάσαμε να γιορτάζουμε με την συζήτηση γύρω από τον αριθμό των καλπών με τις οποίες θα κριθεί η συγκρότηση ή μη Προανακριτικής για την διαβόητη λύση Λαγκάρντ. Την ίδια στιγμή/την ίδια μέρα όπου η ψηφοφορία επί της ουσίας – δηλαδή επί της παραπομπής Παπακωνσταντίνου μόνο ή και Βενιζέλου στην Προανακριτική: αυτό και μόνον αυτό κρίνεται σήμερα, ούτε παραπομπή για να δικαστεί κανείς, ούτε φυσικά οποιαδήποτε ενοχή – καθιστά πλέον όλο και πιο φανερό ότι εκείνο που επιδιώκεται είναι η συγκάλυψη των πάντων. Απλά.

Αυτό, σ' όποιον ήθελε να το δει, φαινόταν από την πρώτη μέρα που επελέγει η κίνηση ποινικής διαδικασίας – αυτό είναι η διαδικασία για Προανακριτική – εναντίον του Γιώργου Παπακωνσταντίνου , όταν προέκυψε η αθλιούτσικη εκείνη ιστορία της αφαίρεσης ονομάτων από την λίστα Λαγκάρντ. Πάντα στην Ελλάδα εκείνο που ενδιαφέρει είναι «να πάνε οι ένοχοι φυλακή» ή πάντως «να κάτσουν στο σκαμνί». Το αν στέκει η συζήτηση περί ποινικού αδικήματος ή όχι, ελάχιστα ενδιαφέρει! Η στάση Παπακωνσταντίνου μπορεί να εμφανίζει τραγικά προβλήματα: ελαφρότητα, πολιτική ακρισία, μέχρις ενός σημείου οίηση (ύστερα τα φτερά κόπηκαν – από εκεί όμως μέχρι να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες, υπάρχει τεράστια απόσταση. Ήδη είχε χαθεί η άκρια με την άλλη συζήτηση περί παραγραφής (ή μάλλον αποσβεστική προθεσμία) με βάση το Σύνταγμα της Ντροπής. Ήρθε, ύστερα, η συζήτηση περί Βενιζέλου: εδώ κι αν υπάρχουν τραγικά πολιτικά προβλήματα! – ελαφρότητα (αν μπορεί η λέξη να περιγράφει έναν Βενιζέλο), ωχαδερφισμό, μπλέξιμο των γραμμών, οίηση κι εδώ συνεχίζεται. Αλλά, αληθινά, ποινικό αδίκημα σημαίνει ένα: «άμα έχω τα κουκιά, σε καθίζω στο σκαμνί».

Ε, όταν φθάσαμε στην ανακίνηση θέματος παραπομπής ΓΑΠ και Παπαδήμου (περιέργως παρελείφθη ο Πλαστήρας, ο Τρικούπης και ο Καποδίστριας), το πράγμα θα ήταν κωμικό – αν δεν ήταν βαθύτερα ανησυχητικό. Τι; Μα το γεγονός ότι ένα κόμμα σαν τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, έστω, έκρινε χρήσιμο να βρεθεί στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής προκειμένου να το παίξει Άγγελος της Κάθαρσης...

Η πείρα τόσων δεκαετιών Ελληνικού πολιτικού βίου το δείχνει καθαρά: όσο πιο βίαιη η «ποινικολογία», τόσο καλύτερες οι πιθανότητες τελικής συγκάλυψης. Θαψίματος. Παρατήματος. Λήθης. Φάνηκε, άλλωστε, αυτό και όταν ο Φώτης Κουβέλης – ο ίδιος που έσπευσε να προτείνει την κίνηση διαδικασίας για Προανακριτική κατά Παπακωνσταντίνου – μεταστράφηκε πλέον, δεχόμενος πως μόνον μια (ειλικρινής) Εξεταστική θα μπορούσε ΑΛΗΘΙΝΑ να ρίξει φως στην άθλια (το επαναλαμβάνουμε) υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Τα ενθουσιώδη και βίαια ποινικά, καθαγιάζουν αν δεν καθοδηγούν την συγκάλυψη.

*Δημοσιεύτηκε στο economia.gr στις 17-01-2013.

Add comment


Security code
Refresh