Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, λαός μεγάλος και με βάθος σοφίας (άσχετα αν δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστος ο τρόπος ζωής τους) έλεγαν, αν πιστέψει κανείς τον «Τίμαιο», πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τους Έλληνες -  τους Έλληνες της εποχής του Πλάτωνα και του Σωκράτη, σημειωτέον, δηλαδή μιας εποχής για την οποία έχουμε διαμορφώσει μια σημαντική εικόνα για μας. Έλεγαν «Έλληνες αιεί παίδες εστέ, γέρων δ’ Έλλην ουκ εστίν», πράγμα που με λίγην ερμηνεία σημαίνει ότι είναι οι Ελληνες ένας λαός ενδιαφέρων και ζωηρός – άλλωστε οι Αιγύπτιοι γνώρισαν τους Έλληνες ως ανθρώπους της θάλασσας και της περιπέτειας – αλλά και ταυτόχρονα κι ένας λαός ανώριμος, εφηβικός.

Πέρασαν οι αιώνες, πέρασαν οι χιλιετίες. Και μάλλον κάπως έτσι μείναμε: εμπνευσμένοι και ενδιαφέροντες – προχωράμε παρακάτω την ερμηνεία… - αλλά με απουσία του στοιχείου της ωρίμανσης. Εισαγωγική παρατήρηση, αυτή, για να πούμε πόσο παράξενα αλλά και κατανοητά συνάμα είναι αυτά που ξαναμπλέκουν την κατάσταση στην Ελλάδα του 2013.

Θα μπορούσε να πάρει κανείς την άκρια από την διαβόητη, πλέον , ιστορία των δημοσιονομικών πολλαπλαστιαστών του ΔΝΤ. Που, στην «αιεί παίδες εστέ» Ελλάδα την αρπάξαμε – αφού την παραβλέψαμε επί μήνες: ο αναγνώστης ίσως θα το θυμάται – και μέσα σε δυο βδομάδες την διαλύσαμε ως επιχείρημα και ως δυνητική βάση αναδιαπραγμάτευσης. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι «μεταφράσαμε» την τεχνική παραδοχή του Olivier Blanchard σε «λάθος» του ΔΝΤ. πολλοί στην λαϊκίστικη/φορτισμένη δημόσια συζήτηση το εξέλαβαν αυτό ως κακόβουλη πρόθεση του ΔΝΤ, άλλοι ως πρόσχημα των Ευρωπαίων «εταίρων» ώστε να επιβάλλον στην (μικρή, αδύναμη κλπ.) Ελλάδα το βλαβερό Μνημόνιο/Πρόγραμμα. άρχισαν όλο και πιο πολλοί να θεωρούν δεδομένο ότι «το λάθος απαιτεί επανόρθωση» , συνεπώς ότι η πειθαρχία του προγράμματος «οφείλει (άρα πρόκειται) να χαλαρώσει». Κανείς δεν πρόσεξε ότι ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στο Βερολίνο, ούτε στις Βρυξέλλες δινόταν αυτή/ μια τέτοια ερμηνεία. Απλώς… ωρίμαζε εκεί η συζήτηση για τα επόμενα στάδια του Προγράμματος της Ελλάδας, για την σκοπιμότητα/ανάγκη νέου haircut του Ελληνικού χρέους (για OSI, με αποδοχή κόστους πλέον από τον «επίσημο τομέα»). Οπότε; 

Οπότε ωθήθηκε η Κυβέρνηση – πρακτικά: ο Γιάννης Στουρνάρας – να θέσει πρόωρα, δηλαδή στον μόνο χρόνο που καταλαβαίνουμε ως Έλληνες, το απόλυτο «τώρα», το ζήτημα της παραδοχής από ΕΕ/ΔΝΤ ότι το Πρόγραμμα που εφαρμόζεται (το τόσο βαριά front-loaded σε δημοσιονομικά μέτρα, όπως είχε κι ο ίδιος εξηγήσει σε ανύποπτο χρόνο) χρειαζόταν αναπροσαρμογή, στο Eurogroup και εν συνεχεία στο Eco/Fin της περασμένης εβδομάδας. Ενώ δε – το τσεκάραμε! – στις Βρυξέλλες, στην Γεν. Διεύθυνση EcFin και μέσα στην ίδια την Commission είχε ξεκινήσει μια συζήτηση ουσίας για το Ελληνικό ζήτημα, ο αρμόδιος Επίτροπος Όλλι Ρεν στην αρχή μεν υπενθύμισε την ανάγκη να συνεχίσει να εφαρμόζεται το συμφωνημένο Πρόγραμμα (όπως είχε ήδη πει και στην Ουάσιγκτον) , ύστερα όμως πήρε ακόμη πιο άκαμπτη «πολιτική» στάση – κι άντε μετά να προχωρήσεις την συζήτηση! Αλλά και στο ΔΝΤ, όπου με αφορμή την συμμετοχή του Ταμείου στα προγράμματα διάσωσης των Ευρωπαϊκών χωρών με πρόβλημα δημοσιονομικό/αδιέξοδο χρέους, υπάρχει πλέον εσωτερική διαμάχη των νεότερων στελεχών με τους κατεστημένους εκφραστές της «συνταγής ΔΝΤ», η ίδια η τάση να αναζητηθεί μια νέα, προσαρμοσμένη ορθοδοξία κινδυνεύει να πάει πίσω… Πολιτικά, δηλαδή στα δικά μας, αυτό το χειρίστηκε ο μεν Γιάννης Στουρνάρας προσπαθώντας να φωτίσει την προοπτική νέας αναδιάρθρωσης στο χρέος «εφόσον προκύψει (σταθερό) πρωτογενές πλεόνασμα», ο δε Αντώνης Σαμαράς παίρνοντας πάνω του ότι «τέθηκε το θέμα του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή», πλην όμως για λόγους αποτελεσματικότητας «δεν διαπραγματευόμαστε δημόσια».

Μένει όμως η νέα στρέβλωση που φοβούμεθα ότι εγκαταστάθηκε στην δημόσια συζήτηση – ΟΧΙ, δε, μόνον στην αντιπολίτευση: και μέσα στην ταλαιπωρημένη τρικομματική Κυβέρνηση, προπαντός στα όλα και πιο παιδικά μήντια… -, ότι «μας χρωστάνε αναδιαπραγμάτευση». Όσο το λέμε, όσο σκούζουμε, τόσο η αναγνώριση του πυρήνα αυτής της αλήθειας από ΕΕ και ΔΝΤ και (κυρίως) από Γερμανία (τελευταίος ο, Γερμανός χριστιανοδημοκράτης, Επίτροπος Guenther Oettinger, στην ΝΕΤ, μιλώντας ευθέως για haircut στο Ελληνικό χρέος…), πηγαίνει πίσω. «Μην τους δίνετε αέρα» - όπως ακριβώς λένε για τα παιδιά όταν διεκδικούν με ζέση δικαιώματα.

 

Οι πολύ ενδιαφέροντες κυματισμοί

στο μέτωπο των οφειλών προς το Δημόσιο

Ανάλογος κίνδυνος να χαλάσει, προτού καλά-καλά σταθεί στα πόδια της, απειλεί την συζήτηση για την διεκδίκηση από το Δημόσιο των οφειλόμενων σ’ αυτό. Ξεκίνησε ο νεοεγκατεστημένος μόνιμος Γενικός Γραμματέας Eσόδων Χάρης Θεοχάρης να κάνει κυματισμούς. Μίλησε ήδη για την ανάγκη να γίνει διαγραφή πολλών δισεκατομμυρίων (πάνω από το μισό ποσό που κατά καιρούς ακούγεται, των 50 τόσων δις ευρώ) σε χρέη προς το Δημόσιο: είναι κωμικό, αλλά είναι και επικίνδυνο να παριστάνουμε – και να ωρύεται η Τρόικα πως δεν γίνεται τίποτε! – ότι θα εισπραχθούν τα χρέη της Πειραϊκής-Πατραϊκής ή του ΜΙΝΙΟΝ που έχει κλείσει εδώ και δεκαετίες. ή πάλι ότι έχει νόημα να αναφέρεται καν μια σειρά οφειλών ενδο-Δημοσίου (π.χ. της παλιάς ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ) . ή ακόμη να «γράφονται» τα 4+ δις ευρώ από το ηρωικό πρόστιμο κατά της ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ των δομημένων ομολόγων. Κυρίως, όμως, μίλησε ο X. Θεοχάρης για την ανάγκη να καθιερωθεί ένα σύστημα αυτόματης – ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ: αυτή είναι η λέξη-κλειδί – ρύθμισης των οφειλών προς το Δημόσιο, με λογική ανάλογη εκείνης των τραπεζικών ρυθμίσεων όπως αυτές προχωρούν τους τελευταίους μήνες. Δηλαδή; Δηλαδή πιέζεσαι μεν να εξυπηρετήσεις το χρέος σου, αλλά μόνον όσο αντέχεις στο βάθος της κρίσης! Τι θα  πει αυτό; Θα πει ότι έως τώρα το Δημόσιο σου λέει, απλά, «δεν με ενδιαφέρει αν  θα κλείσεις ή αν θα πνιγείς, εμένα μου οφείλεις και θα σε κυνηγάω μέχρις εξόντωσης». Με αποτέλεσμα να ικανοποιείται «το κοινόν περί δικαίου αίσθημα» («να πληρώσουν οι πλούσιοι, οι επιχειρηματίες, τα αφεντικά»),να αισθάνονται ευτυχείς οι πολιτικοί και οι φορατζήδες και τα μήντια («θα παταχθεί η φοροδιαφυγή», «τάχουν και τα κρύβουν»), αλλά να κλείνουν οι επιχειρήσεις – και να γιγαντώνεται η ανεργία. Ενώ και οι αναμενόμενες εισπράξεις φόρων μένουν αυτό και μόνο : αναμενόμενες!

Η νέα προσέγγιση απειλείται από πολλούς εχθρούς. Η ίδια η Τρόϊκα χρειάζεται να πεισθεί. δηλαδή πρώτα να … καταλάβει το θέμα, ύστερα να πεισθεί ότι αλλιώς θα προσκρούσει η είσπραξη των εσόδων σε αληθινό τοίχο. Ύστερα, χρειάζεται να μην αφεθεί έκθετη η νέα προσέγγιση σε καλοθελητές στις Εφορίες. Άμα αντί να χρειάζεσαι εφεξής να καλοπιάνεις (ξέρετε…) τον «αυστηρό και αδέκαστο ελεγκτή» (ξέρετε…) έχεις εφεξής να πείσεις τον «αυστηρό και αδέκαστο» επί των ρυθμίσεων (θα μάθετε…), θα χαθεί και πάλιν η μπάλα. Κυρίως, όμως, χρειάζεται διαπαιδαγώγηση δική μας, των μήντια: αλλιώς θα ξαναέχουμε την παιδική ασθένεια της επιμονής «να πληρώσουν μέχρι τελευταία δεκάρα», που καταλήγει στο να μην πληρώνουν τίποτε…

 

Πώς κάηκε η συζήτηση 

για τον συνδικαλιστικό νόμο

Με διαρροές (παλιά μου τέχνη κόσκινο….) ξεκίνησε από το υπουργείο Εργασίας και τον κ. Βρούτση η βαρύτερη έως τώρα συζήτηση. Για αναθεώρηση του πλαισίου συνδικαλιστικής λειτουργίας (με απαίτηση ψηφοφορίας του 50%+1 των εργαζομένων για την κήρυξη απεργίας, και όχι πλειοψηφία των παρόντων σε μια Γενική Συνέλευση συχνά κανοναρχημένη, οχλοκρατούμενη ή και βίαιη), αλλά για επανασυζήτηση/επαναφορά της ανταπεργίας, δηλαδή του παλιού καλού/κακού lock-out. Δεν άργησαν να ανάψουν φωτιές παντού, μάζεψε αστραπιαία το lock-out το υπουργείο, κυρίως όμως έγινε φανερό ότι ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ (θυμούνται το διαβόητο Αρθρο 4, επί Γεράσιμου Αρσένη…) δεν αντέχουν όχι να ψηφίσουν, αλλά ακόμη και να συζητήσουν τέτοια ζητήματα. Οπότε μαζεύτηκε το σύνολο – είχε αγγιχτεί και η ιερή αγελάδα των «συνδικαλιστικών αδειών» που δημιουργούν, ακριβώς, την συνδικαλιστική νομενκλατούρα.

Η συζήτηση καίει, άρα σταματάει! Εκτός πια κι αν είχαμε αυτήν την προειδοποιητική βολή, ώστε να γίνει η αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο «μνημονιακό προαπαιτούμενο» για κάποιαν επόμενη δόση: μην το αποκλείετε κι αυτό! Το τραγικό, ποιο είναι; Ότι ακόμη και το lock-out , σήμερα, υλοποιείται χαρωπά και άνετα. Πώς; Μα… όποια επιχείρηση δεν αντέχει μια απεργιακή κινητοποίηση πάει στο άρθρο 99, αν μη κλείνει! Ενώ η λογική της κήρυξης απεργίας από μαχητικές μειοψηφίες – πλην δημόσιου τομέα, βλέπε ΕΡΤ – λυγίζει κάτω από κάτι πολύ απλό και βάρβαρο: την πείνα και την ανασφάλεια των εργαζόμενων που (ό,τι κι αν λένε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες) προτιμούν να μην καταστούν ηρωικοί άνεργοι. Οι παιδικοί χειρισμοί κοστίζουν. Πολύ.

 

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.