Thursday, 28 March 2024

Στην κόψη του ξυραφιού

7B5F38D0C10A9EA08117C0FBA0FF4880Τον τίτλο τον δανειζόμαστε – από σημείωμα του ιδιαίτερης διεισδυτικότητας πολιτικού αναλυτή (σωστότερα: αναστοχαστή) Λευτέρη Κουσούλη. Θα ξεκινήσουμε αισιόδοξα/εποικοδομητικά, όχι λόγω της γκρίνιας των κυβερνητικών ότι «τα βλέπουμε μαύρα, την στιγμή που όλος ο κόσμος δίνει μιαν ακόμη ευκαιρία στην Ελλάδα». ούτε καν επειδή μάθαμε από τον Βαγγέλη Βενιζέλο πώς, το καλοκαίρι του 2011, η Ελλάδα του ΓΑΠ αρνήθηκε «βελούδινη έξοδο από το ευρώ». Θα ξεκινήσουμε αισιόδοξα/εποικοδομητικά γιατί... η συνέχεια αυτό το χρειάζεται , σχεδόν το απαιτεί!

Λοιπόν: η αίσθηση του συγκεκριμένου, του απτού, του μετρήσιμου, μαζί και μια διατήρηση σχετικά χαμηλών τόνων, χαρακτήρισε δυο γεγονότα της περασμένης εβδομάδας. Πρώτο το ξεκίνημα της σιδηροδρομικής σύνδεσης Νέου Ικονίου-Θριασίου (10 μίλια, σήραγγες στο ένα τρίτο της διαδρομής, πολλές γέφυρες – η μια πάνω σε ενεργό κατολίσθηση – κόστος κάπου 100 εκατ. ευρώ) που ενεργοποίησε αληθινά την συμφωνία διαμεταφοράς Hewlett-Packard/Cosco/TΡΑΙΝΟΣΕ. Δεύτερη, η συμφωνία 3ετούς διάρκειας μεταξύ Philip Morris International και Ελλάδας για την διάθεση ενός 50% της υπό συρρίκνωση ελληνικής παραγωγής/καπνών ανατολικού τύπου (Έλληνας και ο COO της PMI, ο Αντρέας Καλαντζόπουλος...). Θα προσθέταμε, εδώ, και λίγο Κατάρ – όχι βέβαια την σεναριολογία περί διεκδίκησης του Ελληνικού «σε νέα βάση», αλλά τουλάχιστον το ξεμπλοκάρισμα για αγορά από την οικογένεια του Εμίρη της νησίδας Οξίας (των Εχινάδων, δίπλα στην Ιθάκη), που είχε λειτουργήσει δυσφημιστικά όσο λίγα για το ελληνικό real estate με το σχόλιο «Στην Ελλάδα δεν ψάχνετε για επενδυτές, αλλά για μαζοχιστές», λόγω των γραφειοκρατικών περιπετειών που είχε γνωρίσει...

Επειδή, δε, περί ελληνικού real estate ο λόγος, αντίστοιχα αισιόδοξα/ εποικοδομητικά θα καταγράψουμε την πληροφορία όχι βέβαια για τους σχεδιασμούς επί χάρτου για την «Παραλιακή Ζώνη» αλλά ότι π.χ. για τον Αστέρα διαμορφώνεται ένας ακόμη πυρήνας ενδιαφέροντος – από τον κινεζικό επενδυτικό όμιλο Fosum (δημιουργήθηκε πριν μόλις 21 χρόνια από τέσσερεις αποφοίτους του Πανεπιστημίου του Fudan, της Σαγκάης, ιδρύματος που ξεκίνησε ήδη στο τέλος της Δυναστείας των Τσινγκ...) και τον ξενοδοχειακό One and Only (που διαθέτει μονάδες από Ντουμπάϊ μέχρι Μπαχάμες, από Μαλδίβες μέχρι Κέηπ Τάουν και Κίνα...). Ενώ ήδη προς την Ελλάδα στρέφονται και οι προβολείς Νοτιοαμερικανικών συμφερόντων: μην βιαστείτε να σαρκάσετε «Δηλαδή έπιασε τόπο το πρώτο ταξίδι Τσίπρα;», διότι π.χ. η Βραζιλιάνή Petrobras και η Μεξικάνικη Pemex είναι μείζονες παίκτες στον χώρο των υδρογονανθράκων. διότι π.χ. βραζιλιάνικα (και... πακιστανικά) συμφέροντα επενεξέδωσαν το ιστορικό Newsweek όταν έπαψε να κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή στις ΗΠΑ. διότι π.χ. Μεξικάνος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου (καλά, εντάξει, γιός Μαρωνιτών από τον Λίβανο. του Χαλίλ Σαλίμ Χαντάντ Αγλαμάζ και της Λίντας Χελού Αττα, κι εδώ με εκδοτικές δραστηριότητες...), ο Κάρλος Σλιμ.

Μια βαθειά προσβλητική συζήτηση

σταθερά επανέρχεται

Ωραία, λοιπόν, είπαμε τα αισιόδοξα/επιοκοδομητικά! Πάμε τώρα στην καθιερωμένη μούχλα της Ελληνικής δημόσιας συζήτησης. Το παρατηρήσατε: πάλι «κολλήσαμε» στο αν θα υπάρξουν ή όχι απολύσεις στο Δημόσιο και στο αν θα υπάρξει αλλαγή στον κατώτατο μισθό. Αν η Τρόικα, επανακάμψασα, θα «επιβάλλει» - και το ένα και το άλλο. Αν ο Αντώνης Σαμαράς θα επαληθευθεί, «εγγυώμενος» ότι δεν θα υπάρξει μείωση στον κατώτατο μισθό (ή θα δικαιωθούν οι «πηγές» της ΕΕ, ή η Μαρία Δαμανάκη που αφήνουν ανοιχτό το ζήτημα), ή πάλι εμμένοντας στην «κινητικότητα» των δημοσίων υπαλλήλων (με μόνο ενδεχόμενο την διαθεσιμότητα, που πήρε την θέση τής – την θυμόσαστε; – εφεδρείας). Αν ο Αντώνης Μανιτάκης θα δικαιωθεί, ο οποίος αποκλείει έστω και μια απόλυση στον δημόσιο τομέα ενόσω βρίσκεται στην θέση του/in his watch. Αν το ΠΑΣΟΚ, που πήγε μέχρι και να δεσμευτεί Συνεδριακά σε αμφότερα τα μέτωπα ώστε να φανεί «ανυποχώρητο τουλάχιστον όσο είναι η ΔΗΜΑΡ» (αυτήκοος στο Ειρήνης και Φιλίας) , θα καταστήσει το διπλό αυτό μέτωπο κριτήριο/ευκαιρία/πρόσχημα εξόδου από την Τρικομματική, της οποίας αποτελεί – λέει – «συνιστώσα ευθύνης».

Με ενθουσιασμό προσήλθε στην συζήτηση αυτή, πάλι, το διαθέσιμο πολιτικό δυναμικό της χώρας, με τα εξηρτημένα του αντανακλαστικά το δικό μας το μηντιακό δυναμικό. Θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να καταθέσουμε και πάλιν, εδώ, την άποψη ότι πρόκειται για μια συζήτηση βαθιά προσβλητική. Είναι προσβολή να συζητούμε για το αν θα συνεχίσει να είναι στα 580 ευρώ ή αν θα αποκατασταθεί στα 750 ευρώ (ή όπου αλλού: εξαρτάται ποιον ακούτε) ο κατώτατος μισθός, την στιγμή που στην πραγματική εργασιακή πραγματικότητα οι απολαβές – μην τις λέμε «μισθό», γιατί και η λέξη προσβάλλει! – των εκτός ασπίδας ασφαλείας (Δημοσίου, ευρύτερου δημόσιου τομέα και «ρυθμιζόμενου» ιδιωτικού τομέα) διαμορφώνονται σήμερα όπου τύχει. Ενώ ο κατώτατος μισθός για τους 1.250.000 ανέργους ξέρετε πόσος είναι; Μηδέν!

Και είναι ακόμη μεγαλύτερη προσβολή να υψώνονται ρητορικές κορώνες των πολιτικών και από δίπλα να ακούγονται οι οιμωγές των τηλεπαραθύρων και (ήδη, πάλι) των πρωτοσέλιδων για την σκληρή μοίρα των 25.000 ψυχών που απειλούνται στο Δημόσιο – και για τα πάθη των υπό διαθεσιμότητα και για τους ιησουητικούς χειρισμούς περί τους «επίορκους» (άλλη προσβλητική συζήτηση κι αυτή) – όταν τόσοι και περισσότεροι πετάγονται στον δρόμο ανά 3μηνο στον ιδιωτικό τομέα.

Όλοι γνωρίζουμε τι θα γίνει και αυτήν την φορά! Το έχουμε άλλωστε ψηφίσει με μπρίο, και στην Τρικομματική (ΔΗΜΑΡ θέτει βέτο να αγγιχτεί δημόσιος υπάλληλος, ΠΑΣΟΚ «κόκκινες γραμμές» και άσε καλύτερα, Ν.Δ. έπλασε την εφεδρεία κι ύστερα την διαθεσιμότητα προκειμένου να μην καεί) και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση (αν ένα λειτουργεί συνεκτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ , αυτό είναι η αγιότης του δημοσίου τομέα) και παραπέρα. Οπότε; Οι «μνημονιακοί» στόχοι εσόδων δεν θα πιάνονται. Οι δαπάνες θα περικόπτονται (δηλαδή μεταξύ άλλων οι μισθοί εργαζόμενων στο Δημόσιο θα συρρικνώνονται, σημαντικοί άνθρωποι θα απαξιώνονται – αλλά οι βολεμένοι δεν θα αγγίζονται). Νέοι φόροι δεν θα μπορούν να επιβληθούν καθώς ακόμη και η Τρόικα βλέπει ότι... δεν θα είναι εισπράξιμοι. Οπότε; Οπότε, επειδή είναι προσυμφωνημένα αυτόματα «νέα μέτρα», θα συνεχίζονται ιδεολογικότροπες συζητήσεις περί κατώτατου μισθού ή ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων – και τούτο την στιγμή που η ανεργία θα γιγαντώνεται (κι άλλο) επιχειρήσεις θα κλείνουν (κι άλλες), ενώ όλοι οι εμπλεκόμενοι θα γνωρίζουν ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει το παραμικρό νόημα. Αλλά.... αυτά ψηφίζουμε, όλοι, των ανέργων και ακραία ανασφαλών του ιδιωτικού τομέα, συμπεριλαμβανόμενων, αυτά μας δίνουν!

Καθώς δε έτσι πορεύεται η δημόσια συζήτηση, οι εξελίξεις στην γειτονική Ιταλία λειτουργούν σαν «πάτημα» για μιαν ακόμη απλοϊκή φυγή της δημόσιας συζήτησης. Είναι σπαρταριστό, να βλέπει κανείς στην Ελλάδα μετά την 25η Φεβρουαρίου όλους όσοι υμνούσαν την σωφροσύνη Μόντι να εκστασιάζονται τώρα με την «καταψήφιση Μέρκελ» ή την άνοδο των «5 Αστέρων» του Μπέππε Γκρίλλο. Μόνο που...

Κι η μυλωνού τον άντρα της

με τους προμηθευτάδες

...Πάει πολύ πίσω, σε χρόνια Τουρκοκρατίας, η παραστατικότατη λαϊκή έκφραση: «Κι η μυλωνού τον άντρα της (τον βάζει) με τους πραγματευτάδες...». Διδάσκει πολλά για την δομή – αλλά και για αξαικές ιεραρχίες – των κοινωνιών, για τα στερεότυπά τους: ο μυλωνάς, κάτι ανάμεσα σε μικροκεφαλαιούχο και τεχνίτη, είναι σαφώς ανώτερος από τους αγρότες της εποχής. η γυναίκα του η μυλωνού, τον βάζει πιο ψηλά, με τους εμπόρους που του αγοράζουν το αλεύρι που περισσεύει. κινούνται και σε υπερτοπική κλίμακα, λειτουργούν σε μια στοιχειωδώς εκχρηματισμένη οικονομία. Όμως ο μυλωνάς – όσο κι αν τον εκτιμά και τον χαίρεται η γυναίκα του που θέλει μαζί του να ανέβει – ανήκει εκεί που ανήκει: στον μικρό τόπο, κοντά στους δικούς του.

Τι μας έπιασε μ' αυτά; Με τι από τα σημερινά «κολλάει» η μυλωνού και ο άντρας της; Μα, με τον παράξενο παραμορφωτικό φακό, με τον οποίο και η πολιτική και η μηντιακή μας τάξη έσπευσε να δει την υπόθεση των Ιταλικών εκλογών και (τώρα πια) των αποτελεσμάτων της - που κίνησαν όντως κύμα στην Ευρώπη. Έγινε κάτι που θυμίζει αρκετά το αντίστοιχο που ζήσαμε – πάλι: και πολιτικά, και μηντιακά – με την υπόθεση του «λάθους πολλαπλασιαστή» του ΔΝΤ, πριν λίγον μόλις καιρό. Όπως νομίσαμε ότι το «λάθος του ΔΝΤ» θα έφερνε αυτονόητα αλλαγή στις δεσμεύσεις των δικών μας Μνημονίων, τώρα θεωρούμε ότι η «ήττα της Μέρκελ από την ψήφο των Ιταλών» θα σημάνει αλλαγή πλεύσης της Ευρώπης, mea culpa των Γερμανών κλπ. Όμως άλλη η Ιταλία, (κι άλλη η Γαλλία) άλλη η Ελλάδα...

*Δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 04-03-2013.

Add comment


Security code
Refresh