Thursday, 28 March 2024

Η μοναξιά/αγωνία του τερματοφύλακα

Δυο είναι τα ερωτήματα, που προκύπτουν με την αίσθηση αυτού του καιρού την οποία - μοναδικά - αποτυπώνει η έκφραση «Η μοναξιά του τερματοφύλακα μπροστά στα πέναλτι». Που υποδηλώνει την γωνία του τερματοφύλακα – σωστό; Δυο λοιπόν ερωτήματα: Ποιος είναι ο τερματοφύλακας. Και ποια είναι τα πέναλτι.

Υποψήφιος για τον ρόλο, ασφαλώς, κατά πρώτον λόγο ο Γιάννης Στουρνάρας. Σ' αυτόν ανατέθηκε η διαπραγμάτευση και με τους Τροϊκανούς και με τα πολιτικά αφεντικά τους, τουλάχιστον μέχρι το επίπεδο του Eurogroup. Αλλά και αυτός όχι απλώς αναδέχθηκε την συνολική ευθύνη, αλλά σχεδόν και επεδίωξε να την τραβήξει επάνω του - ακριβώς σαν τερματοφύλακας μπροστά στην απειλούμενη εστία. Αυτός πρότεινε «μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα» (δηλαδή υποσχέσεις για μείωση των δαπανών σε ΔΕΚΟ, κυνήγι της εισφοροδιαφυγής και αυστηρή εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου!) ύψους, λέει, 1,3 δις. Αυτά στο Eurogroup της περασμένης Πέμπτης την στιγμή που μας είχε διαβεβαιώσει εδώ και καιρό δια διαρροών ότι το δημοσιονομικό κενό για το 2014 είναι 500 εκατομμύρια. Αντε 600 εκατομμύρια, Καλά, εντάξει , 800 εκατομμύρια...

Όμως... μια στιγμή! Και εκείνος ο Πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς, όταν τροφοδότησε την ανοησιολογία περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης» - που , φυσικά, δεν τον έφερε στο υψιπετές επίπεδο μιας Άνγκελας Μέρκελ ή ενός (Θεε και Κύριε!) Χοσε-Μανουέλ Μπαρρόζο, αντίθετα τον κατέβασε στο να δέχεται συνήθως μειλίχιος ή τάχαμου αυστηρός τους Πουλ Τόμσεν και τους Τόμας Βίζερ του κόσμου τούτου (ποιος ο δεύτερος; εκείνος που μας εξήγησε ότι «θα πάει πρώτα για σκι» κι ύστερα θα κλείσει η Ελληνική διαπραγμάτευση: πριν ένα μήνα είχε φωτογραφηθεί στο ίδιο κάδρο με Σαμαρά-Στουρνάρα στο Μαξίμου, θυμάστε;) - όταν ξεκίνησε να μοιράζει το πρωτογενές «του» πλεόνασμα, ή έστω το 70% , ή πάντως το 70% άνω του +1,5% του ΑΕΠ, δεν περιήγαγε εαυτόν σε ρόλο τερματοφύλακα μπροστά σε απειλουμένη εστία ;

Σ' αυτόν απέναντι βρέθηκε π.χ. ο Γερούν Νταϊσσελμπλουμ όταν, με διαπραγμάτευση για την μαύρη τρύπα του 2014 που θα την όριζε (κατά τον Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Τάκη Μπαλτάκο) κυριαρχικά η ίδια η Ελλάδα, λειτούργησε ως πρόεδρος του Eurogroup και απαίτησε να καλυφθεί και το δημοσιονομικό κενό για το 2015! Υπό την ίδια έννοια, θα κληθεί να λειτουργήσει και όταν η Τρόικα κληθεί να αποτιμήσει την αξιοπιστία του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων, για την όποια τρύπα χρειαστεί κι εκεί να καλυφθεί (250 εκατομμύρια; 350 εκατομμύρια;) λόγω της σοσιαλιστικής ανάγκης να κατευνασθούν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Αφήνουμε κατά μέρος τον Βαγγέλη Βενιζέλο αυτός είναι ο άρχων του αυτογκόλ, δεν χρειάζεται πέναλτι. Όμως, μήπως θάταν σωστότερο να διερωτηθούμε κατά πόσον υποψηφιότητα για τον ρόλο του τερματοφύλακα , που περιμένει το πέναλτι, θαπρεπε να εξετασθεί και η altera pars; Δηλαδή η Τρόικα, δηλαδή οι πολιτικοί της άρχοντες, δηλαδή το Eurogroup, και ο Ντάϊσσελμπλουμ και όλη αυτή η παλιοπαρέα;

Και αν το «πέναλτι» είναι συστημικό,
και όχι εναντίον της Ελλάδας

Μην βιαστείτε να το θεωρήσετε παραδοξολογία, αυτό. Η σταθερή - τις τελευταίες εβδομάδες - ψυχρή μεταχείριση της Ελληνικής πλευράς και τους «εταίρους» της, οι οποίοι επί μήνες της επιδαψίλευαν επαίνους και στήριξη (τουλάχιστον στα λόγια), επαναφέρει στο προσκήνιο το ζητηματάκι που ονομάζεται «συστημικός κίνδυνος» από ένα ελληνικό meltdown. Και μπορεί, ασφαλώς, να σηκώσει ο όποιος Ευρωπαίος τους ώμους και να θυμηθεί ότι όταν αφέθηκε η Κύπρος να προσαράξει - ψέματα! όταν σπρώχτηκε να πέσει στην ξέρα του bail-in των καταθετών/των τραπεζών - τίποτε δεν συνέβη. Η Κύπρος είναι κάτι λιγότερο από 0,3% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, η Ελλάδα ήταν 2+%, τώρα είναι κάτω του 2%: αλλάζει τίποτε αυτό; "Θα το δούμε" είναι η κυνική, δυσάρεστη αλλά και ρεαλιστική απάντηση.

Μαντεύουμε ευθύς αμέσως την ανταπάντηση: «Μα, οι δικές μας τράπεζες μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκαν. Και τα διεθνή funds κλπ. συνωθούνται να «σηκώσουν» τα warrants τους». Σωστό, όμως..... να, στο οριακής σημασίας, σε τελευταία ανάλυση, ζήτημα των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία - οριακής σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα ζητήματα της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα - ο Γιάννης Στουρνάρας με αφορμή το Eurogroup είχε αναφέρει μια αλήθεια: Ότι τυχόν άρση του παγώματος των πλειστηριασμών από 1ης Ιανουαρίου θα ήταν καταστροφική, διότι οι ζημιές που θα έγραφαν οι Ελληνικές τράπεζες άμα «υποχρεώνονταν» να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς θα τις τίναζαν, τις ίδιες, στον αέρα. Τεχνική αλήθεια, αλλά ουσιώδης: γι αυτό άλλωστε και οι τράπεζές μας δεν επισπεύδουν πλειστηριασμούς κι εκεί που το δικαιούνται! Βέβαια, στο εσωτερικό, δηλαδή στην στρεβλωμένη αρένα της διεκδίκησης της κοινής γνώμης και ο ίδιος ο Στουρνάρας και η Κυβέρνηση και η Αντιπολίτευση και - φυσικά! - εμείς τα μήντια, ολοφυρόμαστε για την καταστροφή των άτυχων υπερφορτωμένων δανειοληπτών...

Ξαναδείτε τώρα την μικρή αυτή, διστακτική, πλην ουσιώδη αλήθεια από Ευρωπαϊκά μάτια. Δεν θάταν λογικό/αναμενόμενο/αναγκαίο οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας να ήθελαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν, να απομακρύνουν τουλάχιστον μιαν ενδεχόμενη τραπεζική σεισμική δόνηση στην Ελλάδα; (Όπου, μην το ξεχνάμε, «τρέχει» ήδη η νέα σειρά stress tests από την BlackRock που θα δείξει (;) πού βρίσκονται κατά τα άλλα τα NPLs μας. Αλλά, γι αυτήν την υπόθεση, έχουμε την διαβεβαίωση - καλά, την περίπου διαβεβαίωση - του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ότι όλα θα πάνε πρίμα, όχι; Και... ποιος θα διενοείτο να αμφισβητήσει την ΤτΕ και τον Διοικητή!).

Οι πειραματισμοί με την Ελλάδα
γίνονται (ξανα) σε διαφορετικό περιβάλλον

Η ψυχρή, λοιπόν, μεταχείριση της Ελλάδας και η νέα φάση ανασφάλειας που φέρνει στην Ελληνική περίπτωση αξίζει να κοιταχτεί μέσα στην συνολική συγκυρία που διαμορφώνεται. Αποτελεί πέναλτι, ακόμη, το να ελεγχθεί αυστηρά η τήρηση και μόνον των υπεσχημένων του Προγράμματος Προσαρμογής; Ή μήπως τείνει να ενταχθεί στα πέναλτι και το Πρόγραμμα για την Ελλάδα; Το γεγονός ότι στο ίδιο το Eurogroup όπου κακοπάθησε (επαινούμενος, αλλά και καταφρονούμενος) ο Γιάννης Στουρνάρας περίπου ανοίχτηκαν σαμπάνιες για την έξοδο από μια επιτήρηση επιπέδου Προγράμματος για την Ιρλανδία (που, μάλιστα, κρίθηκε ότι δεν χρειάζεται καν πιστωτικές γραμμές εξασφάλισης...) και για την Ισπανία (που δεν είχε καν υπαχθεί τυπικά σε Πρόγραμμα αλλά στηρίχθηκε κυρίως στις διακηρύξεις Ντράγκι προκειμένου να σταθεί όρθια...), θα άφηνε να φανεί ότι βρισκόμαστε πίσω, στα γνωστά («δεν εφαρμόζεται πλήρως το Πρόγραμμα», «ξεφεύγουν οι στόχοι» κλπ.). Όμως...

... Όμως η ήδη ηλικίας 10 ημερών κίνηση της ΕΚΤ/του Μάριο Ντράγκι να χαλαρώσει αιφνίδια την στάση της νομισματικής πολιτικής, που προξένησε κύμα αντιπάθειας αν μη έχθρας από το Βερολίνο, όλο και περισσότερο εντάσσεται σε μια συζήτηση περί αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη. Με την Ελλάδα σε -2% τιμάριθμο (που από κεκτημένη το πανηγυρίζουμε, χωρίς σκέψη στο τι κάνει στα δάνεια, τα επιχειρηματικά τουλάχιστον!) έναντι της Ευρωζώνης στο 0,8%, η συζήτηση αυτή αρχίζει να δαγκώνει. Ελάτε να προσθέσετε, εδώ, την out-of-the-blue πρωτοβουλία του Χοσέ-Μανουέλ Μπαρρόζο για έρευνα της Επιτροπής επί των Γερμανικών πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (και της διαταρακτικής τους επίπτωσης στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες), αλλά και την διάθεση του Ευρωκοινοβουλίου (αυτό κι αν βρίσκεται σε προεκλογική φάση!) να εξετάσει την στάση της Τρόικας έναντι περιπτώσεων όπως η Ελληνική. Ακόμη και οι προδήλως σε βαρύτατη αμηχανία Αρχηγοί Κυβερνήσεων και Κρατών χρειάστηκε να μιλήσουν στην Κορυφή του Νοεμβρίου για ανεργία των νέων – άλλο αν ήταν εξόχως προσβλητικό ότι «καθάρισαν» με ένα (διΕυρωπαϊκό!) πρόγραμμα 8 δις ευρώ για την δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης.

Ίσως, λοιπόν, το πέναλτι να μην αφορά μόνον την Ελλάδα. Οπότε, τι συμβαίνει; Ένα ενδεχόμενο: βλέποντας οι καλοί μας οι «εταίροι» το πειραματόζωο να επιχειρεί να βγει, έστω συρόμενο, από τον δοκιμαστικό σωλήνα το σπρώχνουν να μπει πάλι πίσω! Ναι μεν δεν έχουμε πιάσει σταθερό και διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά... πλησιάζουμε. Δεν είμαστε ώριμοι για επάνοδο στις αγορές μέσα στο 2014 έστω και με προστατευτικό δίχτυ/πιστωτική γραμμή, αλλά με την πληθώρα κεφαλαίων που περιφέρονται τον καιρό αυτό στο διεθνές σύστημα, ποιος ξέρει ποια Goldman Sachs δεν θα κάνει πάλι ένα (ακριβό , αλλά... ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται) ταχυδακτυλουργικό της. Εχουμε βέβαια πρόβλημα χρηματοδότησης τα ερχόμενα χρόνια, αλλά έχοντας και μάθει να ζούμε ταμειακά πνίγοντας τον ιδιωτικό τομέα και αρμέγοντας με έντοκα τις τράπεζες, όλα τα μπορούμε!

Γι αυτό, λοιπόν, νοιώθουμε το σπρώξιμο: πίσω στον δοκιμαστικό σωλήνα. Ή, για να μην μπλέκουμε τις μεταφορικές εκφράσεις: πέναλτι μπροστά σε αφύλαχτη εστία.

*Δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 18-11-2013.

Add comment


Security code
Refresh