Thursday, 18 April 2024
Ενώ, λοιπόν, θάλεγε κανείς ότι στην Ελλάδα των μέσων Φεβρουαρίου του 2014 η προσοχή της κοινής γνώμης θα πολωνόταν από τις Ευρωεκλογές-με-την-καινοτομία-του-σταυρού-σε-εκλογική-περιφέρεια 8.500.000 εκλογέων και από τις αυτοδιοικητικές (που προκύπτουν εντελώς πολιτικές, ίσως περισσότερο κι από τις Ευρωεκλογές του Μαΐου: θα επανέλθουμε), συν ότι η πιο τεχνικά προσανατολισμένη κοινή γνώμη θα «κολλούσε» στις εκλεπτύνσεις του πρωτογενούς πλεονάσματος (ταμιακού ή δημοσιονομικού, με βάση ορισμούς Eurostat ή Προγράμματος Προσαρμογής, της Γενικής Κυβέρνησης ή της Κεντρικής Κυβέρνησης, με τι δόση άσπρων τρυπών ή/και μη επαναλαμβανόμενων στοιχείων; κι εδώ θα επανέλθουμε), στην ουσία όλη η δημόσια σκηνή στρέφεται σ' ένα πολύπλοκο γύμνασμα διαπραγμάτευσης. Εσωτερικής και εξωτερικής, εξίσου! Και, όταν λέμε εσωτερικής, εννοούμε είτε ενδοκυβερνητικής ή/και ενδοκομματικής, είτε πάλι διαπραγμάτευσης «με την κοινωνία». ενώ όταν λέμε εξωτερικής, εννοούμε είτε διαπραγμάτευση δική μας «με τους έξω», είτε των έξω μεταξύ τους (σωστά το μαντέψατε: κι εδώ θα επανέλθουμε).
Πώς η πολιτικοποίηση των εκλογών
του Μαΐου φέρνει νέα φάση ανασφάλειας
Γιατί ξεκινούμε με το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών και των Ευρωεκλογών, που ταχύτατα εξελίσσονται σε κεντρικές πολιτικές εκλογές; Επειδή η όλο και πιο έντονη, άγαρμπη θάλεγε κανείς πολιτικοποίηση των εκλογών του Μαΐου ανεβάζει κατακόρυφα τον ρόλο της ανασφάλειας, της πολιτικής αβεβαιότητας.
Όσον αφορά τις Ευρωεκλογές, η τακτική κίνηση της οργάνωσής τους με σταυρό προτίμησης «διέλυσε» τις εσωτερικές ισορροπίες, όσο κι αν βόλεψε τις ηγεσίες: ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα χρειαστεί να εξηγήσει ποιον θα βάλει (και ποιοι δεν χωρούν...) στο ζηλευτής εξασφάλισης ψηφοδέλτιο του Στρασβούργου, σε εκλόγιμη εννοείται θέση. ο Βαγγελης Βενιζέλος έχει πλέον το ελεύθερο να ανακατέψει την τράπουλα και των «58», και των δικών του (;) στο ΠΑΣΟΚ και όποιου άλλου προσέλθει στους συντεταγμένους (;;) Ευρωσοσιαλιστές.
Όμως, η προοπτική του σταυρού υπόσχεται/απειλεί μιαν καμπάνια Ευρωεκλογών απείρου κάλλους, με απλοϊκές Ευρωφοβικές ή Ευρωλατρευτικές θέσεις, συν ακμή των «μεγάλων» /κατεστημένων/αναγνωρίσιμων ονομάτων.
Στις «αυτοδιοικητικές» πάλι κάλπες, είχαμε εξαρχής την πολιτική αστοχία που προέκυψε στον ΣΥΡΙΖΑ με την διεκδίκηση από την ηγεσία Τσίπρα λόγου/ρόλου στην ανάδειξη προσώπων, ακόμη περισσότερο επικαθορισμού της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ του 4% σε κάτι – διάβολε! – διεκδικητικό του κέντρου του πολιτικού σκηνικού με την υπόθεση Βουδούρη. (Τον Καρυπίδη αφήστε τον ήσυχο αγκαλιά με τους ψεκασμούς, τον αντισημιτισμό του και τα άλλα χειρότερα). Ο αυτοτραυματισμός του ΣΥΡΙΖΑ μένει να δούμε πόσο θα λειτουργήσει ως ανάσχεση της πολιτικής προσγείωσής του.
Πιο κοντά στο κέντρο, η υπερκομματική στην ρίζα της υποψηφιότητα Καμίνη για την δημαρχία της Αθήνας δεν κράτησε πολύ: «υποδέχθηκε» επίσκεψη αρχηγού κόμματος (του Φώτη Κουβέλη, της ΔΗΜΑΡ, που όντως υπήρξε ο πρώτος σχηματισμός που είχε στηρίξει την υποψηφιότητά του το 2010: ακολούθησε και Σκυλακάκης της ΔΡΑΣΗΣ....) στο Δημαρχείο για επισημοποίηση στήριξης, αλλά και κοινές δηλώσεις στο γραφείο του Δημάρχου. Στις δημοσκοπήσεις «πρώτης γεύσης», αυτό έδειξε να τον βοηθάει. Πού θα το πάει τώρα;
Παράξενες/υπαινικτικές δηλώσεις υπήρξαν από μέρους του διστακτικού υποψήφιου για την Περιφέρεια Αττικής Γιάννη Σγουρού απέναντι στην Ρένα Δούρου, δηλώσεις που σαν να έλεγαν ότι θα σκεφθεί να το σκεφθεί να κατέβει υποψήφιος (πάντως ευχαριστούσε ή/και χαιρέτιζε την έμπρακτη στήριξη από την Ν.Δ. στην άσκηση των αρμοδιοτήτων του έως τώρα). Πιο περίεργη προθυμία αποδοχής στήριξης/εκμαίευσης στήριξης, δύσκολα θα έβρισκε κανείς! Βέβαια... την ίδια στιγμή ψιλοέτρεχε η υποψηφιότητα Α. Παχατουρίδη (νυν δημάρχου Περιστερίου) για την Περιφέρεια ως στηριζόμενου από ΝΔ – πλην με την διευκρίνιση ότι και «αντιμνημονιακός» και «ανεξάρτητος» είναι/θα παραμείνει.
Ένα ακριβώς βήμα πιο πίσω, είχαμε την διπλή υποψηφιότητα – για τον Δήμο Αθηναίων – από την ενιαία μήτρα της ΝΔ: του Νικήτα Κακλαμάνη (ως εκπροσώπου, υποθέτει κανείς, της λαϊκής δεξιάς, με ρητό και ντόμπρο άνοιγμα σε όσους θα σκέφτονταν να ψηφίσουν Χρυσαυγή) και του Άρη Σπηλιωτόπουλου (εκπροσώπου της – ας πούμε – εκσγυχρονιστικότερης πτέρυγας της ΝΔ).
Μην προχωρούμε άλλο: το σκηνικό μιας «μέχρι τελικής πτώσεως» αντιπαράθεσης θα σφραγίσει επί τρεις μήνες το πολιτικό σκηνικό.
Το παράξενο μείγμα φορτικής αισιοδοξίας
και παιχνιδιού με τους αριθμούς
Την ίδια στιγμή, η κεντρική κατεύθυνση της πολιτικής που εκφράζει η Κυβέρνηση έγκειται στο να υποβάλει την κοινή γνώμη σε ενέσεις – ταυτόχρονα – αισιοδοξίας και παιχνιδιού με τους αριθμούς. Αν η φορτικότητα προβολής των όποιων σημαδιών ανάκαμψης δεν ήταν τόσο έντονη, στοιχηματίζουμε ότι η συνταγή θάπιανε καλύτερα! Είναι αλήθεια ότι η χρονιά που πέρασε – και τώρα κατασταλάζει -, στην επαρχία «έγραψε» σε πολλές περιοχές θετικά αποτελέσματα, απολογιστικά. Και όχι μόνον στα τουριστικά: ισορροπίες ανακτήθηκαν και στην πρωτογενή παραγωγή. Στην δε κατακαημένη Αθήνα, ακόμη και το ιστορικό κέντρο δίνει σημάδια αργής αλλά απτής αναζωογόνησης.
Αυτό όμως, προδήλως, δεν αρκούσε στους κυβερνητικούς – και επιδίδονται με μπρίο σ' ένα παιχνίδι γύρω από το διαβόητο πρωτογενές πλεόνασμα που έχει αναχθεί σε τοτεμικό σύμβολο του «η επιτυχία είναι δικό μας απόκτημα». Εκεί στηρίχθηκε πλέον, ευθέως, ο Αντώνης Σαμαράς προκειμένου να τάξει μειώσεις φορολογικών συντελεστών και αυξήσεις στους ενστόλους, πέρα από την διανομή του πλεονάσματος στους πιο πιεσμένους. Τις βδομάδες που έρχονται – όσο τελειώνει ο Φεβρουάριος, θα κλείσουν και τα στοιχεία που πιστώνονται στο 2013 - θα απογειωθεί το παιχνίδι της κολοκυθιάς με το πρωτογενές πλεόνασμα. Καθώς (άρθρα 3 και 4 του τελευταίου Μνημονίου) εκείνο το δημοσιονομικό αποτέλεσμα που λαμβάνεται υπόψη είναι μεν το Γενικής Κυβέρνησης – που, συνεπώς, επιτρέπει τα γνώριμα παιχνίδια με τις άσπρες τρύπες Ασφαλιστικών Ταμείων (πώς; μα, μια νέα παραμετροποίηση εισφορών ή συντάξεων ή ορίων ηλικίας «ελευθερώνει» εκατοντάδες εκατομμύρια) ή πάλι ΔΕΚΟ – είναι όμως το «κατά Τρόικα» και όχι κατά Eurostat (με τα εφάπαξ κονδύλια, θετικά ή αρνητικά, όπως π.χ. επιστροφή οφέλους από Κεντρικές Τράπεζες, ή αντίθετα κόστος ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών να αφαιρούνται), εύκολα βλέπει κανείς γιατί «κυκλοφορούν» μισή ντουζίνα εκδοχές πρωτογενούς ελλείμματος. Σκέφτονται, άραγε, οι υπεύθυνοι πόσο πριονίζουν το ίδιο το κλαρί όπου κάθονται;
Παντού διαπραγμάτευση, αλλά
με γνώση των τεχνικών της
Όπως σωστά παρατηρούσε προ καιρού – τηλεοπτικά – ο Γιώργος Κύρτσος, η αποδοχή – από Βρυξέλλες /Ουάσιγκτον/ Βερολίνο – της ύπαρξης σημαντικού πρωτογενούς πλεονάσματος (μετά απ' όλη την κολοκυθιά...) θα αποτελέσει προπαντός... διπλωματική επιτυχία για την Κυβέρνηση. Δηλαδή την βάση για μια άρρητη διαπραγμάτευση αγοράς πολιτικού χρόνου (για τους «εταίρους» μας) μέχρι να φύγει το φάσμα και των Ευρωεκλογών, με αντάλλαγμα μη-ακραία αντιπαράθεση της Τρόικας με την οικονομική διαχείριση Σαμαρά/Στουρνάρα.
Βέβαια, συνολικά στην Ευρώπη όλα με διαπραγμάτευση – συχνά βουβή, αδιαφανή – προχωρούν. Δείτε το πώς κρίθηκε στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, το αγέρωχο Bundesverfassungsgericht της Φρανκφούρτης, το μέχρι που «επιτρέπει» το Γερμανικό Σύνταγμα και η αντίληψη της προστασίας των συμφερόντων του Γερμανού πολίτη τους νομισματικούς εκείνους χειρισμούς που έχει εξαγγείλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το πρόγραμμα ΟΜΤ, προκειμένου να αποφύγει το παραπέρα ξήλωμα της Ευρωζώνης. Προσέξτε τον χειρισμό: παρέπεμψε το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ώστε αυτό να κρίνει πλην ήδη στην δική του κρίση, είπε το BVerfG ευθέως ότι το πρόγραμμα ΟΜΤ του φαίνεται να ξεπερνάει τα όρια των εξουσιών της ΕΚΤ. Επιδιώχθηκε έτσι να «νουθετηθεί» η Ευρώπη, να πιεσθεί – και μάλιστα στο ανεξάρτητο, «υπεράνω» κλπ. επίπεδο – να ενσωματώσει τις Γερμανικές απόψεις στην όποια αυριανή πορεία.
Δείτε όμως και την περίπτωση του Ελβετικού δημοψηφίσματος: Γνωστή η απώθηση των Ελβετών προς την μετανάστευση, τώρα αποφάσισαν ότι θα μπει και νομικά όριο στην εισροή ξένων. Η στάση αυτή των Ελβετών, έρχεται σε απλή και ξεκάθαρη και απροσχημάτιστη αντίθεση με την ελεύθερη κυκλοφορία που έχουν συμφωνήσει με την ΕΕ. Ταραχή στις Βρυξέλλες. Ασάφεια στο αν υπάρχει έδαφος για αναζήτηση Σολομώντειας λύσης, μουρμουρητά ακόμη και για «αντίμετρα». Οι Ελβετοί; Αυτοί... παραπέμπουν στην ξεκάθαρη απόφανση της λαϊκής κυριαρχίας.
Διαπραγμάτευση, λοιπόν! Όμως... με στοιχείο της ισχύος πάντα στην πρώτη γραμμή. Και με επίγνωση των διαπραγματευτικών τακτικών.
Σ' εμάς, είδαμε ήδη πώς π.χ. η Ν.Δ. διαπραγματεύεται με τον εαυτό της στα αυτοδιοικητικά. Όμως, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν θέλησε να περάσει, στην μηντιακή συνάντηση Τσίπρα-Δασκαλόπουλου το «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απειλή, είναι ελπίδα» με συνεισφορά της λογικής «η συζήτηση για ένα αναπτυξιακό – και άρα κοινωνικό – μοντέλο δεν είναι θεολογική» από τον Δασκαλόπουλο διαπραγμάτευση δεν έκανε;. Όμως όταν ο Δασκαλόπουλος τόλμησε να αναφερθεί σε Καστοριάδη και Λένιν, ένας μεν γραφικός σηκώθηκε και άρχισε να βρίζει για την ασέβεια, αλλά και αρκετός κόσμος μουρμούριζε. Οπότε οΤσίπρας χρειάστηκε να καθησυχάσει ότι «δεν πρόκειται το μεγάλο κεφάλαιο να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον ΣΥΡΙΖΑ»: άλλη διαπραγμάτευση, εσωτερική εδώ!
*Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 18-2-2014
