e-library

Εβδομαδιαία Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη Ιδεών

Το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο e-library αναρτάται στη σελίδα της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο facebook. Μπορείτε εδώ να κάνετε like ώστε να βλέπετε τις τρέχουσες δημοσιεύσεις και να ενημερώσετε τους φίλους σας. 

Εκδηλώσεις/ Ανακοινώσεις

Δείτε εδώ το δελτίο τύπου για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Νίκου Μουζέλη, Eπ. Προέδρου της Ένωσης Πολιτών για την Παρέμβαση με τίτλο: «Εσωτερικό ταξίδι μετ' εμποδίων» (εκδόσεις Καστανιώτη). Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 19 Μαρτίου 2025, στις 19:00, στον ΙΑΝΟ (θα προβάλλεται επίσης ζωντανά στο κανάλι YouTube του ΙΑΝΟΥ). Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Φωτεινή Τσαλίκογλου, Καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας, Ηρακλής Μοσκώφ, Δρ. Κοινωνιολογίας LSE, Θανάσης Νιάρχος, ποιητής, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ομ. καθηγητής Κοινωνιολογίας ΕΚΠΑ.

*Ο Νίκος Μουζέλης είναι ένας σπάνιος Έλληνας Διανοητής, απίθανος άνθρωπος και είμαι υπερήφανος που είναι ένας πολύ στενός μου φίλος. Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο London School of Economics, συγγραφέας 15 βιβλίων Κοινωνικής Θεωρίας αλλά και ενεργός Πολίτης της πράξης, είναι ο άνθρωπος που επηρέασε θετικά την ανάπτυξη της ελληνικής Κοινωνίας των Πολιτών και την δημιουργία του Συνηγόρου του Πολίτη όντας επίσης Πρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για 25 χρόνια. Συνειδητά δεν δέχτηκε ποτέ οποιαδήποτε δημόσια/κομματική θέση-αξίωμα και ανέπτυξε την θεωρία ότι η βασική παθογένεια της χώρας είναι η κομματικοκρατία που εμποδίζει τον ουσιαστικό δημοκρατικό Εκσυγχρονισμό της Ελλάδας. Στο νέο του βιβλίο με τίτλο Εσωτερικό Ταξίδι μετ’εμποδίων που παρουσιάζεται στις 19/3 στον Ιανό αλλάζει θέμα, κάνει βουτιά στο βαθύ μέρος του εαυτού του και μιλάει για την μάχη του με την ψυχική ασθένεια και δείχνει ότι υπάρχει και εκεί δρόμος ελπίδας. Πρόκειται για μια ακόμη-συγκινητική θα έλεγα-κοινωνική προσφορά προς το δημόσιο συμφέρον που ήταν και είναι πάντα η πυξίδα μιας πυκνής και πολυεπίπεδης ζωής με μια σωκρατική απόχρωση αντίθεσης στον “ανεξέταστο” Βίο χέρι-χέρι με την συμβία του Θάλεια Δραγώνα. Δείτε εδώ τη δημοσίευση του Περικλή Βασιλόπουλου. 

Το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου και το Syntagma Watch διοργανώνουν Ανοικτή Εκδήλωση με θέμα: «Πόσο ανεξάρτητες είναι οι Ανεξάρτητες Αρχές;», η οποία θα γίνει την Τρίτη 11 Μαρτίου 2025, ώρα 18:00, στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι: Ξενοφών Κοντιάδης, Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, Αικατερίνη Ηλιάδου, αν. Καθηγήτρια Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ,  Λίλιαν Μήτρου, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Ανδρέας Ποττάκης, Συνήγορος του Πολίτη και ο Χρήστος Ράμμος, Πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών, Επίτιμος Αντιπρόεδρος ΣτΕ. Δείτε εδώ περισσότερα. 

Η Ένωση Ασκουμένων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών (Ε.Α.Ν.Δ.Α) διοργανώνει το 9ο ετήσιο Συνέδριο της με θέμα: «Στα όρια του λόγου: ΜΜΕ, Δικαιοσύνη και Κράτος Δικαίου». Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Μαρτίου 2025 στο ξενοδοχείο “Athens Zafolia Hotel. Δείτε εδώ το σχετικό δελτίο τύπου. 

Η Οργανωτική Επιτροπή του RhodesMRC διοργανώνει εκδήλωση με τίτλο «Η σημασία των Διεθνών Οργανισμών στην εποχή μας. Οι ακαδημαϊκές προσομοιώσεις ως εργαλείο για την ενίσχυση της συμμετοχής των νέων». Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025, στις 18:00, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του ΤΜΕΔΕ. Δείτε εδώ το πρόγραμμα. 

Αντώνης Μεταξάς: Η αξίωση για απάντηση των "γιατί";

Η αξίωση για απάντηση των «γιατί» που οδηγούν σε  συλλογικές τραγωδίες, όπως το Μάτι και εν προκειμένω τα Τέμπη, οι οποίες συνιστούν απόρροια κραυγαλέων κρατικών ευθυνών και εγκληματικών παραλείψεων, δεν είναι συνεπώς «βάρος», «ενοχλητική υπόμνηση μπαγιάτικων ειδήσεων», αλλά δομική υποχρέωση μιας δημοκρατικής, φιλελεύθερης Πολιτείας. Ειδικώς όταν οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτές τις τραγωδίες αλλά και η κρατική διαχείριση που επακολούθησε συνιστούν ένα θεσμικό όνειδος. Το προ ημερών δημοσιευθέν πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας των Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) (ανεξάρτητος φορέας που συγκροτήθηκε καθυστερημένα μολονότι η Ελλάδα είχε σχετική υποχρέωση από την ενωσιακή νομοθεσία και άρχισε να λειτουργεί κατόπιν εορτής ΜΕΤΑ το συμβάν στα Τέμπη και πάλι με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση) είναι εύγλωττο και για το «πριν» αλλά και το «μετά» του εγκλήματος –η χρήση του όρου «έγκλημα» είναι όλως νομιμοποιημένη, εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι εν προκειμένω δεν έχουν λάβει χώρα εγκληματικές ενέργειες αιτιωδώς συνδεόμενες με την τραγωδία, μια, στην καλυτέρα των περιπτώσεων αφελή προσέγγιση, που δεν συμμερίζομαι: Κατασπατάληση δημόσιων πόρων που οδήγησαν στην μη υλοποίηση του έργου της τηλεδιοίκησης αλλά και «κακή χαρτογράφηση του ατυχήματος και μη "ιεροποίηση" του χώρου με αποτέλεσμα την απώλεια κρίσιμων στοιχείων για τη διερεύνηση». Δείτε εδώ το άρθρο ("Βήμα", 3/3).

Θανάσης Βασιλείου: Οι θεωρίες των απέλπιδων προσπαθειών

Στο σκηνικό της τραγωδίας των Τεμπών, μεταξύ άλλων, προστίθενται οι «θεωρίες των απέλπιδων προσπαθειών», οι οποίες παγιδεύουν τόσο τη σκέψη της ταλαιπωρημένης και συγκλονισμένης κοινωνίας που ρωτάει «γιατί» και θέλει απαντήσεις, όσο και τη βούλησή της «να μην ξανασυμβεί ποτέ». Όλοι θέλουμε η ματιά να αγκαλιάσει και να ενδυναμώσει την κοινωνία του κράτους δικαίου. Όμως οι θεωρίες αυτές δεν είναι απλώς ψηφίδες υποεκτίμησης μιας ζοφερής κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Είναι η ίδια η πραγματικότητα. Είναι ο κανόνας που συνθλίβει τη χώρα… Τέλος, ας δούμε το ύστατο καταφύγιο της σταθερότητας που επικαλείται ο πρωθυπουργός. Η σταθερότητα δεν είναι ένα απλό σύνθημα που το ρίχνεις και έχεις τον κόσμο με το μέρος σου. Αν είναι έτσι, τότε μιλάμε για έναν παραπάνω όρο άνευ πολιτικού νοήματος. Η σταθερότητα συνεπάγεται προϋποθέσεις. Εδράζεται πάνω σε αρχές ευημερίας, αγκαλιάς για τους αδύναμους, θέλει κανόνες και δημόσιες δαπάνες. Έχει υπόστρωμα, παρελθόν, παρόν και μέλλον και ένα μείζον ελάττωμα: πάντα θα ελλοχεύουν συνθήκες αποσταθεροποίησης. Οι θεωρίες των απέλπιδων προσπαθειών είναι φτωχές και αντιστρόφως ανάλογες του σεβασμού στους πολίτες. Από τη μία πυροδοτούν το κλίμα καχυποψίας για συγκάλυψη μέσω πράξεων και παραλείψεων της κυβέρνησης και από την άλλη υπογραμμίζουν τις αδυναμίες της αντιπολίτευσης να οραματιστεί και να οργανώσει μια χώρα σύγχρονη, ασφαλή, δίκαιη στην οποία θα ζουν με αξιοπρέπεια οι πολίτες της και στην οποία τα τρένα θα ξεκινούν και θα φτάνουν στην ώρα τους. Δείτε εδώ το άρθρο ("Εφημερίδα των Συντακτών", 8/2). 

Ιωάννης Κωνσταντινίδης: Ερευνητική πλατφόρμα “People of Greece”/ Σε αδιέξοδο η ελληνική κοινωνία. Έχει κλονιστεί η σχέση της με το πολιτικό προσωπικό της χώρας

Το 80% των Ελλήνων δηλώνουν ότι εκφράζονται από την αφίσα “Δεν  έχω Οξυγόνο” σύμφωνα με την ερευνητική πλατφόρμα ”People of Greece”. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες δηλώνουν ότι όλα όσα ακούν γύρω από τη διερεύνηση του δυστυχήματος των Τεμπών επιδρούν αρνητικά στην εικόνα που έχουν για την Κυβέρνηση, αλλά και για τον Πρωθυπουργό, δηλαδή τον παράγοντα εκείνο που πολύ συχνά στο παρελθόν περιόριζε τις αρνητικές αξιολογήσεις για τη ΝΔ. Αυτό το τελευταίο αποτελεί αναμφίβολα μια σημαντική εξέλιξη στις αξιολογήσεις και στα συναισθήματα των ψηφοφόρων για την τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Ωστόσο, η μετάφραση των αρνητικών αξιολογήσεων και συναισθημάτων σε εκλογική προτίμηση δεν είναι εύκολη. Αυτό το 75% των Ελλήνων που τάσσονται σαφώς απέναντι στην κυβέρνηση για τη συνολική διαχείριση της διερεύνησης του δυστυχήματος δεν έχουν διαμορφωμένες επιλογές ψήφου, σε αντιδιαστολή με το υπόλοιπο 25% που στέκονται με σαφήνεια υπέρ της σημερινής κυβέρνησης με οποιονδήποτε τρόπο και αν αναζητηθούν οι προτιμήσεις τους. Οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους κατά της κυβέρνησης, όμως ταυτοχρόνως νιώθουν ένα έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης. Και αυτό είναι το αδιέξοδό τους. Δείτε εδώ τη σχετική δημοσίευση με τα στοιχεία της έρευνας.

Χαρίδημος Τσούκας: Το μπάζωμα στα Τέμπη: τι (δεν) έγινε και γιατί

Καθώς η πολιτική ζωή γλιστρά κάθε μέρα και περισσότερο στην ανέλεγκτη τοξικότητα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν εμπλακεί σε ένα μπρα ντε φερ αναφορικά με το δυστύχημα των Τεμπών. Το δυστύχημα, ως τέτοιο, έχει πλέον επισκιασθεί από τη διαχείρισή του. Μισές αλήθειες λέγονται, η αποσιώπηση ή ο επιλεκτικός τονισμός γεγονότων δεν είναι ασυνήθης, και λεκτικά πυροτεχνήματα εκστομίζονται, σε έναν αγώνα ωμής κατίσχυσης. Η κυβέρνηση είναι φειδωλή με την αλήθεια, ενώ η αντιπολίτευση δεν θέτει τα σωστά ερωτήματα. Αμφότεροι σκιαμαχούν, αποσκοπώντας σε πολιτικά οφέλη. Όπως σε κάθε αγώνα τελικής επικράτησης, η αναζήτηση της αλήθειας καθίσταται δευτερεύουσα υπόθεση. Δεν θα’ πρεπε να είναι έτσι. Όσοι νοιάζονται για αλήθεια και δικαιοσύνη, οφείλουν να το αποδεικνύουν με την ποιότητα του λόγου τους. Να μην εντυπωσιοθηρούν, να είναι διαφανείς, να σέβονται τα γεγονότα, να αναζητούν περαιτέρω γεγονότα, και να θέτουν εύλογα ερωτήματα. Πάρτε τη διαβόητη υπόθεση του μπαζώματος…  Σε μια ώριμη δημοκρατία, η αντιπολίτευση δεν ξεφωνίζει για «συγκάλυψη» και «εγκληματική συμμορία», αλλά θέτει τα σωστά ερωτήματα, καλώντας την κυβέρνηση να λογοδοτήσει. Σε μια ώριμη δημοκρατία, επίσης, η κυβέρνηση θέτει ενώπιον της κοινής γνώμης τα πεπραγμένα της και παρέχει εξηγήσεις για τη δράση της. Σε μια ανώριμη δημοκρατία, ωστόσο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση νοιάζονται μόνο για κατίσχυση. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα περιμένουν πολύ… Δείτε εδώ το άρθρο ("Καθημερινή", 7/3).

Δημήτρης Ψαρράς: Κυριάκος Μητσοτάκης: κόπηκε στην «αξιολόγηση»

Κοντεύει τα έξι χρόνια πρωθυπουργός ο κ. Μητσοτάκης κι ακόμα δίνει μάχες με τους ανεμόμυλους του δημοσίου κραδαίνοντας το σπαθί της «αξιολόγησης». Αλήθεια; Μα την ίδια ώρα που αποδίδει όλες τις πληγές της σύγχρονης Ελλάδας στην έλλειψη «αξιολόγησης», ο ίδιος δεν διστάζει να διορίζει με αυστηρά προσωπικά του κριτήρια διοικητές και μέλη διοικητικών συμβουλίων στο Δημόσιο… Στην πραγματικότητα, αυτό που ονειρεύεται (και όσο μπορεί εφαρμόζει) ο κ. Μητσοτάκης είναι απ’ τη μια μεριά η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, ώστε να διευρυνθεί ο χώρος δράσης των ιδιωτικών επιχειρήσεων και από την άλλη ο προσωπικός του έλεγχος στον διορισμό των υψηλόβαθμων (και υψηλόμισθων) στελεχών του δημοσίου... Το τι ακριβώς εννοεί με τον όρο «αξιολόγηση» ο πρωθυπουργός το είχε φανερώσει το 2016 αμέσως μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Προκάλεσε τότε αλλαγή του καταστατικού του κόμματος, μόνο και μόνο για να αλλάξει τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων βουλευτών. Μέχρι τότε ο πρόεδρος είχε αποκλειστική αρμοδιότητα στον ορισμό μόνο των υποψηφίων Επικρατείας και των υποψηφίων ευρωβουλευτών. Όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι επιλέγονταν από τα μέλη του κόμματος με μυστική ψηφοφορία... Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση: να αξιολογηθεί ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης από το εκλογικό σώμα που διαθέτει την απαραίτητη αντικειμενικότητα. Δείτε εδώ το άρθρο (x-efimerida.gr, 6/3).

Λιλή Χουλιαράκη: Playing the victim: how Trump’s clash with Zelensky paved the way for the suspension of military aid

Trump’s reproach upended this narrative. He accused Ukraine of being the true obstacle to peace, dismissing its refusal to negotiate with Putin as reckless and unnecessary. Rather than recognising Russia as the aggressor, he blamed Ukraine for prolonging the war and accused Zelensky of “gambling with world war three”... Far-right leaders have long understood the power of victimhood narratives, and Trump has weaponised those throughout his political career... His impeachment proceedings were framed as “witch-hunts” planned by corrupt elites, an attempt to silence a president who dared to challenge the establishment. Even his legal troubles – from criminal indictments to social media bans – have been cast as tales of persecution, positioning Trump as the ultimate martyr of a broken system. Each of these instances reinforces the core message that his movement, and by extension the American people themselves, are under siege. Victimhood is never just about suffering; it is about power. The question now is whether the world will accept such an unabashed rewriting of history or resist this cynical recasting of suffering... What is needed is not just rhetoric but a coherent, strategic and actionable plan – one that reclaims the political initiative rather than ceding ground to reactionary opportunism. The stakes couldn’t be higher. For every shift in who we recognise as the victim is simultaneously a shift in who we believe deserves justice. Δείτε εδώ το άρθρο (theguardian.com, 5/3). 

* Η Λιλή Χουλιαράκη είναι Καθηγήτρια στο LSE, πιο πριν Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και έχει γράψει πολλά βιβλία για το πως η Ακροδεξιά/τώρα ο Τραμπ χρησιμοποιούν την Θυματοποίηση (Victimhood) παριστάνοντας ότι είναι Θύματα σχεδόν των πάντων για να περάσουν πονηρά την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους αντιστρέφοντας την σχέση Θύτη-Θύματος. Στα θέμα αυτό η Λίλη Χουλιαράκη θεωρείται παγκοσμίως μία πρωτοπόρος expert. Δείτε εδώ τη δημοσίευση του Περικλή Βασιλόπουλου.

Διονύσιος Σκλήρης: Προς ιδεολογικό ροκέ ΗΠΑ και Κίνας;

Τι θα γινόταν αν, εν μέσω του τραμπικού προστατευτισμού αναλάμβανε η Κίνα τον ρόλο του μπροστάρη της παγκοσμιοποίησης;… Η επαναβιομηχάνιση και η αύξηση των εξαγωγών των ΗΠΑ προϋποθέτουν, ωστόσο, αδύναμο δολάριο και είναι αμφίβολο κατά πόσο αυτό μπορεί να συγκεραστεί με άλλες επιδιώξεις της αμερικανικής πολιτικής. Εξάλλου, το γεγονός ότι η αμερικανική πολιτική αναιρεί τις αξίες του κοσμοπολίτικου δικαιωματισμού, επί του οποίου είχαν βασιστεί οι μεταμοντέρνες σταυροφορίες της, αφήνει χώρο στην Κίνα να στήσει τη δική της ιδεολογική ηγεμονία, εγκολπούμενη ακόμη και στοιχεία φιλελευθερισμού και συνδυάζοντάς τα με την ιδιάζουσα κινεζική φιλοσοφία πολιτιστικού πλουραλισμού που είναι αρεστή σε ουδετερόφιλες και αδέσμευτες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις. Το ερώτημα είναι: Τι θα γινόταν αν, εν μέσω του τραμπικού προστατευτισμού αναλάμβανε η Κίνα τον ρόλο του μπροστάρη της παγκοσμιοποίησης, λ.χ. προωθώντας το γουάν ως άγκυρα ενός διεθνούς συστήματος, όπως είχε γίνει παλαιότερα με το δολάριο; Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν δεν ολοκληρωθεί ένα παρόμοιο «ροκέ», όπου οι ΗΠΑ θα εμφανίζονταν ως δύναμη προστατευτισμού και η Κίνα ως ηγέτης της παγκοσμιοποίησης, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης υιοθετούν τα σημαίνοντα της πολυπολικότητας, που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν κύριο ιδεολογικό αντίπαλό τους. Δείτε εδώ το άρθρο (kosmodromio.gr, 5/3).

Francis Fukuyama: Φτιάχνοντας έναν κόσμο ασφαλή για τους εγκληματίες

Πριν από τις εκλογές του 2024, υπήρχε μια συζήτηση για το αν ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν φασίστας. Θεωρούσα ότι αυτός ήταν λάθος όρος επειδή ο φασισμός συνδέεται με ειδικό τρόπο με τη γενοκτονία και την ολοκληρωτική εξουσία, και δεν ήμασταν ακόμη εκεί. Ο φασισμός καθοδηγείται από μια ιδεολογία και δεν νομίζω ότι ο Τραμπ καθοδηγήθηκε ποτέ από κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί ιδέες. Νομίζω ότι μπορεί ξεκάθαρα να χαρακτηριστεί αυταρχικός, καθώς αυτός και οι σύμμαχοί του όπως ο Elon Musk σκόπιμα καταργούν τους υπάρχοντες ελέγχους στην εκτελεστική εξουσία στο συνταγματικό σύστημα των ΗΠΑ. Δεν έχει προσπαθήσει ούτε μια φορά να περάσει από το Κογκρέσο που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους για να θεσπίσει πολιτικές, προτιμώντας σκόπιμα να κάνει τα πάντα μέσω εκτελεστικών διαταγμάτων σαν μονάρχης... Δεν χρειάζεται να εξηγήσω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υπόκεινται σε μια επιστροφή στον πατρογονισμό τη στιγμή που μιλάμε. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο για την κυβέρνηση Τραμπ είναι ο βαθμός στον οποίο είναι ανοιχτή στη δική της διαφθορά.Η διοίκηση απέλυσε γενικούς επιθεωρητές των οποίων η δουλειά είναι να παρακολουθούν και να σταματούν τη διαφθορά. Έχει αρνηθεί να επιβάλει τον νόμο περί διαφθοράς στο εξωτερικό. Και έχει λάβει αποφάσεις ευνοϊκές για τα επιχειρηματικά συμφέροντα του κολλητού Έλον Μασκ... Έτσι, η Αμερική διέρχεται μια διαδικασία επιστροφής στον πατρογονισμό, όπως και πολλές άλλες κοινωνίες πριν από αυτήν. Εκεί που κάποτε ο κόσμος κατακλύζονταν από ιδεολογίες, σήμερα χωρίζεται σε κάτι που μοιάζει όλο και περισσότερο με πόλεμο συμμοριών και σπείρες εκβιαστών που πουλούν προστασία. Δείτε εδώ το άρθρο (μετάφραση Δημήτρη Σωτηρόπουλου).

Έλσα Νικολαΐδου: Γιατί η Διοτίμα;

Η διήγηση της Διοτίμας με τις σωκρατικές παρεμβολές εν είδη αποριών είναι η ωραιότερη του πλατωνικού έργου… Είναι εκείνη που αφηγείται τον μύθο της γέννησης του Έρωτα, που γελά με την αμάθεια του Σωκράτη και του εξηγεί ότι ο Έρωτας δεν είναι θεός (όπως όλοι νομίζουν) αλλά δαίμονας… Γιατί όμως ο Πλάτωνας βάζει στο έργο μια γυναίκα ως κάτοχο της πολύτιμης γνώσης του έρωτα να συμβουλεύει τον Σωκράτη; Γιατί δεν την αφηγείται ο ίδιος ο Σωκράτης, πρωταγωνιστής πολλών έργων; Γιατί σε ένα (αντρικό) συμπόσιο παρακολουθούμε τον Σωκράτη να αναδιηγείται ό,τι άκουσε από μια γυναίκα, τη Διοτίμα, τη στιγμή που ο συγγραφέας έχει στείλει την άλλη γυναίκα του έργου, την αυλητρίδα, στον γυναικωνίτη; Οι συνδαιτυμόνες δεν δείχνουν να παραξενεύονται. Ναι. Υπάρχουν σοφές γυναίκες. Ο Πλάτωνας το διακηρύσσει περίτρανα. Ο σοφότατος Σωκράτης, τον οποίο περιμένουν να ακούσουν όλοι, αναγνωρίζει και επικροτεί τη σοφία μιας γυναίκας. Γιατί η Διοτίμα λοιπόν; Ο Πλάτωνας μέσα από τους διαλόγους του κρατάει τη φιλοσοφία ζωντανή ακόμη και σήμερα. Ο συγγραφέας του Συμποσίου θα μπορούσε να τοποθετήσει οποιονδήποτε στη θέση της Διοτίμας, αλλά οι πρωταγωνιστές του είναι πάντοτε προσεκτικότατα επιλεγμένοι. Η θεωρία των Ιδεών, η θέαση του ωραίου, δεν είναι αντρική υπόθεση. Οι γυναίκες μπορούν να γίνουν αυλητρίδες ή Διοτίμες. Να μείνουν στον γυναικωνίτη ή να διδάξουν τους άντρες. Γι’ αυτό η Διοτίμα. Δείτε εδώ το άρθρο (philenews.com, 8/3).

Ειρήνη Περπερίδου: Η αισθητική είναι ένα υποκειμενικό ζήτημα

Η αισθητική είναι ένα υποκειμενικό ζήτημα, διότι κατά κύριο λόγο, όσο και να διδαχθούμε την τέχνη, ένα έργο θεατρικό κ.α. είτε μας αρέσει είτε όχι. Δεν είναι δηλαδή ένα καθαρό ζήτημα λογικής. Τώρα το πως διαμορφώνεται η αισθητική είναι μια άλλη συζήτηση, μια πρόχειρη απάντηση είναι ότι η αισθητική διαμορφώνεται μέσω ερεθισμάτων, καλλιέργειας και ενασχόλησης. Οφείλω να καταθέσω ότι είμαι αντίθετη με αυτήν την τάση του πολιτικού ακτιβισμού που συναντάμε έντονα τα τελευταία χρόνια, όπου διαδηλώτριες/διαδηλωτές από ετερόκλιτους πολιτικούς χώρους ζωγραφίζουν, βανδαλίζουν και καταστρέφουν διάσημα ή λιγότερα διάσημα έργα τέχνης. Υπάρχουν ποικίλοι άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας. Αναφορικά με το σημερινό περιστατικό, η σκέψη αυτομάτως έτρεξε σε άλλες ιστορικές περιόδους, με πολύ σκοτάδι και μίσος. Ο κ. Παπαδόπουλος, δεν είναι ένας απλός διαδηλωτής είναι θεσμικό πρόσωπο, είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, κοινώς έχει αυξημένες θεσμικές υποχρεώσεις διατήρησης κάποιων βασικών δημοκρατικών και πολιτειακών αρχών, καθώς επέλεξε να ανήκει σε αυτό! Η σημερινή του πράξη είναι κατακριτέα και επικίνδυνη, ακόμη και αν τα εκθέματα έρχονται σε σύγκρουση με το αξιακό, ιδεολογικό, αισθητικό, θρησκευτικό του πιστεύω, σίγουρα η αυτοδικία ειδικά για ένα μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, δεν αποτελεί αποδεκτή και σύννομη λύση διαφωνίας! Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει ο συγκεκριμένος βουλευτής στην κοινωνία και στις/στους ψηφοφόρους του; Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 10/3).