e-library

Εβδομαδιαία Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη Ιδεών

Το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο e-library αναρτάται στη σελίδα της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο facebook. Μπορείτε εδώ να κάνετε like ώστε να βλέπετε τις τρέχουσες δημοσιεύσεις και να ενημερώσετε τους φίλους σας. 

Περικλής Βασιλόπουλος: Που βρίσκεται το Βαθύ Κράτος που θέλει να καταπολεμήσει ο Πρωθυπουργός; Μήπως είναι σήμερα – και – στο δικό του κομματικό επιτελείο;

Ήμουν και είμαι φανατικός οπαδός της Αξιολόγησης/Λογοδοσίας όχι μόνο στην κεντρική Δημόσια Διοίκηση αλλά και κυρίως στις ΔΕΚΟ (ΟΣΕ/ Τέμπη αλλά και ΕΡΤ που την επισκέφτηκε ο Πρωθυπουργός πρόσφατα). Ο Π/Θ λέει η Καθημερινή θέλει να χτυπήσει το Βαθύ Κράτος. Ποιοί είναι όμως το Βαθύ Κράτος; Μήπως είναι τα εκάστοτε κομματικά διορισμένα επιτελεία (τα τελευταία έξι χρόνια τα δικά του επιτελεία);; Μήπως γι’ αυτό ακόμη και οι καλοί/ αποδοτικοί Δημόσιοι Υπάλληλοι εκφράζουν βαθύτατα επιφυλάξεις για τις Αξιολογήσεις/ Πειθαρχικές Διαδικασίες;; Η προσωπική μου 25χρονη θητεία ως στέλεχος και δημοσιογράφος στην ΕΡΤ επιβεβαιώνουν απολύτως τις επιφυλάξεις. Δεν αστειεύομαι αλλά αντιμετώπισα απειλές/ Πειθαρχικές Διώξεις και από τα τρία κόμματα εξουσίας: ΝΔ πρόσφατη (ο πιο άγριος κομματισμός επί εποχής Κων. Ζούλα, πρ.Δ/ντή του Γρ. Τύπου του Κυρ. Μητσοτάκη), πιο πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ (ο πιο σκόρπιος κομματισμός ever) και ΠΑΣΟΚ (εδώ την γλύτωσα τυχαία γιατί την κρίσιμη στιγμή έγινε Υπουργός Επικρατείας ο Ηλίας Μόσιαλος (Ιούλιος 2011) που ήταν ο ΜΟΝΟΣ Υπουργός που δεν επενέβαινε καθημερινά στην Ερτ και ήμασταν και πολύχρονοι στενοί φίλοι). Τα γράφω αυτά γιατί οι απανωτοί νόμοι και οι διακηρύξεις δεν αρκούν. Αν ο Π/Θ θέλει να χτυπήσει το Βαθύ Κράτος πρέπει να στραφεί εναντίον των ανθρώπων του. Και δεν μπορεί. Καλά θα πείτε, μπορούν τα άλλα κόμματα; Ούτε. Γι’ αυτό τα πράγματα τείνουν να γίνουν άκρως επικίνδυνα. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 11/5). 

Μυρτώ Ξανθοπούλου: Είναι η ώρα (και) της φιλανθρωπίας να σηκώσει τα μανίκια

Η φιλανθρωπική κοινότητα στην Αμερική άργησε μεν αλλά ανταποκρίνεται πλέον άμεσα και δυναμικά στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης Trump. Πολλά φιλανθρωπικά Ιδρύματα επιτάχυναν τη διαδικασία δωρεών και αύξησαν τον προϋπολογισμό τους. Το MacArthur  προσέθεσε $150 εκ. για την αντιστάθμιση των ομοσπονδιακών περικοπών, το Ίδρυμα Weissberg διένειμε τις δωρεές για το 2025 ήδη από το πρώτο τρίμηνο και τo Bonfils-Stanton δημιούργησε πρόγραμμα στήριξης για καλλιτεχνικούς φορείς που επλήγησαν από την κατάργηση του National Endowment for the Arts… Ξεχωριστή παράγραφο για το τεράστιο Ίδρυμα Gates, το οποίο  ανακοίνωσε μόλις πριν λίγο την πρόθεσή του να διανείμει ολόκληρη την περιουσία του - να κλείσει, δηλαδή - έως το 2045… Στην Ελλάδα, δεν έχουμε δει ακόμα μεγάλες αντιδράσεις, παρότι οι περικοπές είναι επίσης τεράστιες σε όλα τα ανθρωπιστικά προγράμματα και προγράμματα προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εξαρτώνταν από μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, που με τη σειρά τους χρηματοδοτούνταν σε μεγάλο βαθμό από το State Department. Ανησυχώ προσωπικά μήπως το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο, της φοβικότητας δηλαδή των ιδρυμάτων, παρά της θεσμικής αντίδρασης υπεράσπισης του χώρου στην μεγάλη αυτή κρίση. Ελπίζω να έχω άδικο. Το ζήτημα για την φιλανθρωπία είναι ουσιαστικά αξιακό - και υπαρξιακό. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 8/5).

Nathalie Tocci: Μία ακροδεξιά Ευρώπη είναι μία Ευρώπη αποδυναμωμένη και επομένως προσφέρεται για να γίνει μέρος είτε της μιας είτε της άλλης σφαίρας επιρροής (συνέντευξη: Θανάσης Κατσικίδης)

Η Ευρώπη είναι ενδεχομένως ο μόνος ισχυρός κρίκος που παραμένει κοντά στην Ουκρανία. Νομίζω ότι έχουμε ουσιαστικά δύο πολύ διαφορετικά σενάρια. Το ένα είναι το σενάριο Τραμπ-Πούτιν, όπου στην πραγματικότητα υπάρχει μια σύγκλιση μεταξύ των δύο και μια Ευρώπη που χωρίζεται σε σφαίρες επιρροής, όπου η Ρωσία ουσιαστικά «αξιώνει» μια σφαίρα επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, ίσως ακόμα και στη Βόρεια Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την άλλη πλευρά, «αξιώνουν» να έχουν ως σφαίρα επιρροής όχι μόνο το Μεξικό, τον Παναμά, τον Καναδά και τη Γροιλανδία, αλλά ενδεχομένως και την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Και έτσι υπάρχει ουσιαστικά μια σύγκλιση μεταξύ των δύο δυνάμεων... Η κύρια τακτική που χρησιμοποιείται, παράλληλα με τον στρατό, είναι μια πολιτική ενίσχυσης και υποστήριξης της Ακροδεξιάς, διότι μια Ευρώπη που κυριαρχείται από την Ακροδεξιά είναι μια Ευρώπη διαιρεμένη, αποδυναμωμένη, και επομένως προσφέρεται για να γίνει μέρος είτε της μιας είτε της άλλης σφαίρας επιρροής. Αυτό είναι λοιπόν το σενάριο Τραμπ-Πούτιν... Στη συνέχεια, το δεύτερο σενάριο είναι εκείνο στο οποίο η Ευρώπη παραμένει ο ισχυρός κρίκος, δηλαδή παραμένει σταθερή στην υποστήριξή της προς την Ουκρανία, είτε πρόκειται για στρατιωτική, πολιτική ή οικονομική στήριξη. Και έτσι το ερώτημα είναι, πρώτα απ’ όλα, για ποια Ευρώπη μιλάμε. Και εδώ είναι που μπαίνει η συζήτηση για τον «συνασπισμό των προθύμων» και το ερώτημα αν αυτός ο συνασπισμός έχει τη δύναμη, την ανθεκτικότητα, την αντίσταση να αντέξει και να παραμείνει ο ισχυρός και όχι ο αδύναμος κρίκος. Δείτε εδώ την συνέντευξη ("Οικονομική Επιθεώρηση", 12/4).

Στέφανος Λουκόπουλος: “Without channels for constructive engagement, this crisis of legitimacy could empower far-right populist forces”

Greece has an entrenched political culture built on clientelism, nepotism and institutional capture, deliberately cultivated by ruling elites since the modern state’s formation. This has produced nominal rather than functional democratic institutions: compromised checks and balances, media controlled by government-aligned oligarchs and citizen resignation rather than engagement... In periods of relative prosperity, society tends to tolerate these dysfunctions, creating an illusion of stability. But moments of crisis reveal the system’s brittleness and trigger demands for alternatives beyond established political structures... Today’s fragile post-pandemic economy, combined with global instability, has again revealed systemic failures that the Tempi tragedy further helped expose... The most alarming difference now is the absence of credible democratic alternatives. Without vibrant civil society or trusted political movements to channel public disillusionment constructively, this crisis of legitimacy could end up empowering far-right populist forces. Δείτε εδώ την συνέντευξη (CIVICUS: World Alliance for Citizen Participation - Διεθνής Συμμαχία Οργανώσεων της ΚτΠ και ακτιβιστ(ρι)ών).

Έρευνα Qed (Γιάννης Κωνσταντινίδης): Η λειτουργία του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου δεν εμπνέει καμία ασφάλεια στους Έλληνες

Τις αντιδράσεις των Ελλήνων σε περίπτωση που ένα μέλος της οικογένειάς τους ταξίδευε με το τρένο από την Αθήνα για την Θεσσαλονίκη, κατέγραψε την εβδομάδα που πέρασε, η εταιρεία Qed social and market research μέσω της ερευνητικής πλατφόρμας ”People of Greece”. Μεταξύ άλλων, όπως αποτυπώνεται στα σχετικά ευρήματα, η λειτουργία του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου δεν εμπνέει καμία ασφάλεια στους Έλληνες, καθώς δύο στους τρεις δηλώνουν ότι θα ανησυχούσαν πολύ και θα επιχειρούσαν να αποτρέψουν το ταξίδι ενός μέλους της οικογένειάς τους με τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Παράλληλα κατέγραψε τις απόψεις τους για την εργασία αλλά και τις πιθανότητες εκλογικής στήριξης του ΠΑΣΟΚ.  Οι νέοι δεν θεωρούν την εργασία ως μια αξία ζωής, καθώς το 58% των Millennials και το 63% της Generation Z δηλώνουν ότι αν δεν είχαν οικονομική ανάγκη δεν θα εργάζονταν. Η πλειονότητα των Ελλήνων προσλαμβάνουν το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα σε υποχώρηση και συνδέουν υποθετική αλλαγή στην ηγεσία του με αύξηση της απήχησής του. Δείτε εδώ την σχετική ανάρτηση και εδώ τα στοιχεία της έρευνας (Δημήτρης Κουκλουμπέρης, athina984.gr, 5/5). 

Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος: Οι αντιξοότητες της πολιτικής αντιπροσώπευσης (βιβλιοπαρουσιάσεις)

Οι φάσεις και οι αντιφάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αποτελούν πεδίο κοινών αναζητήσεων δύο διαφορετικών ως προς το αντικείμενο, τη μέθοδο και το ύφος γραφής, αλλά εξίσου σημαντικών βιβλίων που δημοσιεύθηκαν το 2024 από τις Εκδόσεις Σάκκουλα (Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Το ένα είναι το βιβλίο της Ιφιγένειας Καμτσίδου, με τίτλο «Η δημοκρατία και οι άλλοι. Η ψήφος των μεταναστών, των αποδήμων και των γυναικών» και πρόλογο του V. Delbos, και το άλλο είναι το βιβλίο του Χαράλαμπου Κουρουνδή, με τίτλο «Μεγάλες αφηγήσεις και σταθμοί της αντιπροσώπευσης. Θεωρητικές προσεγγίσεις και θεσμικές πρακτικές» και πρόλογο του Π. Μαντζούφα... Στις μέρες μας, η κρίση των παραπάνω θεσμικών παραμέτρων της πολιτικής αντιπροσώπευσης είναι μια έκφανση της απορρύθμισης του συνταγματισμού, ο οποίος εμφανίζεται «χωρίς κέντρο και κυρίαρχο», «απεντοπισμένος και αποτυποποιημένος». Όπως δέχονται και οι δύο συγγραφείς, αυτή η κρίση δεν οφείλεται μόνο σε εξωτερικές αιτίες, στον εξευρωπαϊσμό, την παγκοσμιοποίηση ή τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και της κοινωνίας… Απέναντι σε όλες τις παραπάνω εξελίξεις, δεν στερούνται σημαντικής αξίας ούτε η ανάγκη ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ αντιπροσώπων και αντιπροσωπευόμενων μέσω της έννοιας της «εντολής-πλαίσιο», την οποία υπογραμμίζει ο Χ. Κουρουνδής, ούτε η προσπάθεια πραγμάτωσης της λαϊκής κυριαρχίας σε εθνικό επίπεδο, την οποία προτάσσει η Ιφ. Καμτσίδου. Φοβάμαι, όμως, ότι πλέον δεν αρκούν… Δείτε εδώ το άρθρο (nomarchia.gr, 2/5).

Τίποτα δεν υποκαθιστά την ηγετική βούληση: είναι το απαραίτητο καύσιμο για κάθε διαδικασία μείζονος αλλαγής. Αν υπάρχει η βούληση, βρίσκεται το σχέδιο. Αν, όμως, δεν υπάρχει η βούληση, ακόμη και το καλύτερο σχέδιο θα παραμείνει ανενεργό... Υπήρχε η βούληση να εξυγιανθεί η Συνεργατική από την κυβέρνηση Αναστασιάδη; Όχι, βέβαια. Η Επιτροπή Αρέστη είναι σαφής: «Οι ευθύνες του υπουργού Οικονομικών [Χάρη Γεωργιάδη] υπήρξαν βαρύτατες για την κατάρρευση του Συνεργατικού Πιστωτικού Συστήματος. Μπορούμε να πούμε ότι είναι κατ’ αναλογία παρόμοιες με τις ευθύνες του όποιου μεγαλομετόχου ιδιωτικής εταιρείας, η οποία καταλήγει σε διάλυση λόγω κακοδιαχείρισης του ιδίου». Παρομοίως, η Επιτροπή Νικολάτου για τα «χρυσά διαβατήρια» ψέγει τον τότε πρόεδρο Αναστασιάδη για σύγκρουση συμφέροντος. Είχε «την υποχρέωση και αυτός να ενεργεί με απόλυτη αμεροληψία και να φαίνεται ότι ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο». Με άλλα λόγια, αν δεν έχεις τη βούληση να κάνεις το σωστό, τίποτα δεν θα σε υποχρεώσει να το κάνεις... Η πολιτική δεν θεωρείται λειτούργημα (προσφορά στα κοινά), ούτε καν επάγγελμα (μακάρι να θεωρούνταν), αλλά, κυρίως, ένα παιχνίδι αυτο-εξυπηρετικής σταδιοδρομίας ή ωμής κομματικής κατίσχυσης. Ένας τέτοιος πολιτικός χαρακτήρας έχει μάθει να συμβιβάζεται, να ελίσσεται και να σκέπτεται συναλλακτικά, όχι να μάχεται με κόστος για το κοινό καλό. Δείτε εδώ το άρθρο ("Καθημερινή Κύπρου", 12/5). 

Το επίδικο των  φετινών εκλογών στην Αλβανία, η σημασία τους για τους αλβανικής καταγωγής μετανάστες στην Ελλάδα, οι πολιτικές του Ράμα και του Μπερίσα, οι δημοσκοπικές προβλέψεις, η διαπλοκή και η διαφθορά, οι επιταγές αλλά και οι προκλήσεις της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού σε μια χώρα που βρίσκεται ήδη σε ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., και βέβαια το μεταναστευτικό, πεδίο στο οποίο η συνομιλήτριά μου έχει εντρυφήσει, ήταν τα κυριότερα σημεία της κουβέντας μας λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες… «Οι εκλογές της 11ης Μαΐου φαίνεται να μην έχουν πραγματικό πολιτικό επίδικο πέραν της αποκρυστάλλωσης των αναμενόμενων εκλογικών συσχετισμών ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα και τους νεότερους και μικρότερους εκλογικούς διεκδικητές… Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο Ράμα κυβερνά σε έναν επίγειο βαλκανικό παράδεισο ή, όπως γράφουν τα μέσα, στις «Μαλδίβες των Βαλκανίων», χωρίς αντίπαλο ή χωρίς κριτική. Τα τελευταία χρόνια είδαμε αύξηση της νέας μετανάστευσης από την Αλβανία σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ιδίως νέων ανθρώπων και μάλιστα πολλών εξειδικευμένων εργαζομένων εξαιτίας των χαμηλών μισθών και του υψηλού πληθωρισμού». Δείτε εδώ την συνέντευξη. 

Αναρτήσεις επικαιρότητας

Στέφανος Παραστατίδης: Το γοητευτικό στόρι του πρωθυπουργού της Αυστραλίας

«Πιστεύω ότι κάθε πολίτης δικαιούται τις καλύτερες παροχές υγείας, ανεξάρτητα από την οικονομική του κατάσταση. Και κάθε πολίτης δικαιούται την ασφάλεια μίας στέγης πάνω από το κεφάλι του». Με αυτή την διατύπωση, ο πρόεδρος των εργατικών και ΠΘ της Αυστραλίας Άντονι Αλμπανέζι συνόψισε το διακύβευμα των εκλογών... Λίγους μήνες πριν, τα προγνωστικά έδιναν το απόλυτο ντέρμπι μεταξύ των εργατικών και των συντηρητικών στην Αυστραλία. Όμως, η επανεκλογή των εργατικών στην κυβέρνηση της Αυστραλίας ήρθε με εμφατικό -θριαμβευτικό- τρόπο. Είναι προφανής η επιρροή που είχαν οι αμερικανικές εκλογές και η εκλογή Τραμπ στο τελικό αποτέλεσμα. Η Αυστραλία είναι ακόμη μία αγγλοσαξονική χώρα που αντιδρά στον Τραμπισμό και στις απειλές του. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 8/5).

Γιάννης Κωνσταντινίδης: Ο «μήνας του μέλιτος» για το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως τελείωσε γρήγορα

Ο «μήνας του μέλιτος» για το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως τελείωσε γρήγορα. Έξι περίπου μήνες μετά την ανανέωση της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων του κόμματος στον Ν. Ανδρουλάκη και τη θεσμική αναβάθμιση του κόμματος στον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την οπισθοχώρηση της απήχησής του στα ποσοστά της περιόδου 2023-2024 και στη γνώριμη για το ΠΑΣΟΚ τρίτη θέση. Η απώλεια της δεύτερης θέσης στις δημοσκοπικές καταγραφές στερεί από το ΠΑΣΟΚ το βασικό -και θεμιτό σε ένα δικομματικού τύπου σύστημα- επιχείρημα της «φυσικής εναλλακτικής» για όσους επιθυμούν να καταδικάσουν μια οποιαδήποτε κυβέρνηση. Με τρεις στους πέντε Έλληνες να δηλώνουν σήμερα ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε καθοδική τροχιά και μόλις έναν στους είκοσι να δηλώνουν ότι βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ποιο είναι το βάρος της ευθύνης του σημερινού αρχηγού του για αυτήν τη θέση του κόμματος; Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 8/5).

Τάσος Τέλλογλου: “Fertility rate”

Γιατί οι Ευρωπαίοι και φυσικά και εμείς οι Έλληνες δεν κάνουμε παιδιά; Οι λόγοι είναι πολλοί και γνωστοί .Υπάρχει και ένας λιγότερο γνωστός :Η ευθύνη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων .Ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Π/Θ είχε επιχειρήσει να πείσει τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις να δημιουργήσουν υποδομές day care με χρηματοδότηση χωρίς να καταφέρει το παραμικρό , οι επιχειρήσεις δέν το θεωρούν υποχρέωσή τους. Αντίθετα στην Άπω Ανατολή κολοσσοί όπως η Itochu αντιλαμβάνονται ότι θα μείνουν χωρίς μελλοντικούς πελάτες αλλά και προσωπικό και κάνουν τα δέοντα: Αλλάζουν το ωράριο - και για άνδρες και για γυναίκες - δίνουν 70000 ανά παιδί χωρίς να περιμένουν το κράτος ενθαρρύνουν μεγαλύτερη ευελιξία στην απασχόληση. Το δικό "τους "fertility rate είναι πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο της χώρας. Δείτε εδώ την ανάρτηση (fb, 11/5).