Πέμπτη, 28 Μάρτιος 2024

"Ασκώ τα δικαιώματα μου"-Κωνσταντίνος Γάτσιος, Δημήτρης Χριστόπουλος

Ακούστε την εκπομπή "Ασκώ τα δικαιώματα μου" (28/03.2014) με καλεσμένους τους: Κωνσταντίνο Γάτσιο Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και Δημήτρη Χριστόπουλο Αν. Καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΑΣΚΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ertopen 28-03-14 - ΚΩΝΣΤ. ΓΑΤΣΙΟΣ/ ΔΗΜ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ by Paremvassi on Mixcloud

"Ασκώ τα δικαιώματα μου"- Αιμίλιος Αυγουλέας, Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ακούστε την εκπομπή "Ασκώ τα δικαιώματα μου" (04/04/2014) με καλεσμένους τους: Αιμίλιο Αυγουλέα, Καθ. Διεθνούς Τραπεζικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και Χρήστο Γιαννακόπουλο, Ερευνητή στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών.

ΑΣΚΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ertopen 04-04-2014 - ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΛΕΑΣ/ ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ by Paremvassi on Mixcloud

"Ασκώ τα δικαιώματα μου"- Μιχάλης Μασουράκης, Περικλής Σωτηρίου

Ακούστε την εκπομπή "Ασκώ τα δικαιώματα μου" (11/04/2014)με καλεσμένους τους: Μιχάλη Μασουράκη Δ/ντή Οικονομικών Μελετών Alpha Bank και Περικλή Σωτηρίου πρ. Προιστάμενο Τμήματος Αξιοποίησης Γάλακτος του Υπ. Γεωργίας.

ΑΣΚΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ertopen 11-04-14 - ΜΑΣΟΥΡΑΚΗΣ/ ΣΩΤΗΡΙΟΥ by Paremvassi on Mixcloud

"Ασκώ τα δικαιώματα μου"-Έφη Σίμου, Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιώργος Πλειός

Ακούστε την εκπομπή "Ασκώ τα δικαιώματα μου" (13/06/2014) με καλεσμένους τους: Έφη Σίμου, Υπ. Οργαν. Επιτρ. Διεθνούς Συνεδρίου "2nd European Risk Summit", Αλέκο Παπαδόπουλο και Γιώργο Πλειό, Πρ. Τμημ. ΜΜΕ Π.Α.

ΑΣΚΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ertopen 13-06-14 - ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΕΙΟΣ/ ΑΛ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ/ ΕΦΗ ΣΙΜΟΥ by

Γιάννης Βαρουφάκης-« Οι αποφάσεις της Ε.Κ.Τ. είναι μία τριπλή τρύπα στο νερό»-Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης στους Περικλή Βασιλόπουλο και Αντώνη Παπαγιαννίδη/«Ασκώ τα δικαιώματα μου» (6/6/2014)

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα ήθελα να συζητήσουμε μαζί σας τρία θέματα. Επιτρέψτε μου να σας πω την ατζέντα. 1. Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη μείωση του ενός από τα βασικά της επιτόκια και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην ελληνική οικονομία, τις ελληνικές τράπεζες και κυρίως τον έλληνα πολίτη 2. Ελληνικές τράπεζες 3. Ρύθμιση του δημοσίου χρέους- την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε καλεσμένο τον Νικόλα Οικονομίδη καθηγητή Οικονομικών στο Stern School of Business στο N.Y.U. ο οποίος έχει μία ειδική πρόταση και θα ήθελα και τη δική σας άποψη. Ας αρχίσουμε με την Ε.Κ.Τ και ένα δικό σας πρώτο σχόλιο. Τι έκανε, τι δεν έκανε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Καταρχάς να χαρακτηρίσω την όλη προσπάθεια. Έκανε τρία πράγματα. Εάν θέλετε επιγραμματικά θα έλεγα ότι έκανε πολύ λίγα, πάρα πολύ αργά οπότε στην ερώτηση σας τι θα σημάνει αυτό για τον έλληνα πολίτη, η απάντηση είναι τίποτα, απολύτως τίποτα. Και το ξέρει ο κ. Ντράγκι και πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα θορυβημένος και στενοχωρημένος.

ΕΡ: Υποχρεώθηκε να σταματήσει έως εδώ και να μην προχωρήσει; Υπάρχει ο Ιούλιος να περιμένουμε ή είναι όλη η συζήτηση αδιέξοδη;

ΑΠ: Το καλύτερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι προϊδεάζει ίσως κάτι καλύτερο, κάτι χρήσιμο που μπορεί να γίνει στο μέλλον. Αυτό που πραγματικά έγινε είναι μία τρύπα στο νερό, μία τριπλή τρύπα στο νερό διότι πρώτον μειώθηκε το επίσημο επιτόκιο της Ε.Κ.Τ στο 0.1% που είναι ουσιαστικά 0%. Αυτό δεν πρόκειται να παίξει κανέναν απολύτως ρόλο και θα σας πω γιατί. Όταν τα επιτόκια είναι στο 3, 4, 5% και υπάρχει ένας θετικός πληθωρισμός τότε η μείωση του επιτοκίου της Ε.Κ.Τ. σηματοδοτεί μία νομισματική χαλάρωση. Όταν όμως βρίσκεσαι στο μηδέν, στο 0.25 ή στο 0.1% είναι μικρή η διαφορά και να σας πω γιατί. Χθες μειώθηκαν τα επιτόκια, στις πραγματικές τους τιμές όμως δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν. Γιατί το πραγματικό επιτόκιο είναι η διαφορά του ονομαστικού επιτοκίου και του πληθωρισμού. Σε καμία οικονομία του κόσμου δεν υπάρχει ένας πληθωρισμός. Άλλος είναι ο πληθωρισμός που πληρώνει ένας συνταξιούχος στο Πέραμα και άλλος αυτός που πληρώνει ένας πολύ πιο ευκατάστατος κύριος στην Εκάλη. Όταν ακούμε λοιπόν 0.7, 0.4, 0.5% πληθωρισμό στη Ρουμανία γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι σε πολλά από τα λαϊκά αγαθά μειώνονται οι τιμές τους και ο μέσος όρος βγαίνει θετικός γιατί π.χ μπορεί το πετρέλαιο, η ενέργεια να ακριβαίνει λόγω της σύρραξης της Ουκρανίας κλπ.

ΕΡ: Άρα ζούμε σε ημέρες αποπληθωρισμού; Αφορά και τη Γερμανία αυτό; Γιατί νομίζω ότι η Γερμανία αποτελεί εξαίρεση, δεν υπάρχει κίνδυνος αποπληθωρισμού στη Γερμανία.

ΑΠ: Να σας το πω λίγο συμβολικά. Να μην έχουμε φετιχισμό με τον αριθμό μηδέν. Δεν έχει σημασία αν είναι 0.4 ή 0.5%. Είναι πολύ χαμηλός. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ε.Κ.Τ. έχει ως στόχο το 2%. Αυτή τη στιγμή έχει συμβατική υποχρέωση να κρατάει τον πληθωρισμό κοντά στο 2% και το έχει παραβιάσει. Ουσιαστικά έχουμε συνεχή αύξηση του πραγματικού επιτοκίου και το ξέρει ο κ. Ντράγκι και πανικοβάλλεται. Και γι αυτό δεν έκανε μόνο αυτό. Το δεύτερο πράγμα που έκανε είναι τα χρήματα που «παρκάρουν» οι εμπορικές τράπεζες και η Ε.Κ.Τ. μέχρι τώρα με ένα απειροελάχιστο επιτόκιο κοντά στο 0% όπου στην ουσία αυτό που κάνει ο κ. Ντράγκι είναι να χρεώνει τις τράπεζες με 0.1%. Αυτό το κάνει και η Δανία εδώ και 10 μήνες αλλά εκεί δεν δούλεψε το μέτρο αυτό. Γιατί ο στόχος του μέτρου είναι ουσιαστικά να τιμωρήσει τις εμπορικές τράπεζες για το «παρκάρισμα» των χρημάτων στην Ε.Κ.Τ. ελπίζοντας να δανείσουν τις επιχειρήσεις, το οποίο δεν κάνουν. Ο λόγος που δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό το μέτρο θα απογοητεύσει είναι γιατί τους τελευταίους τρεις μήνες τα αποθεματικά που έχουν κρατήσει οι εμπορικές τράπεζες στην Ε.Κ.Τ. είναι ελάχιστα, άρα δεν έχει νόημα. Το τρίτο είναι αυτό το οποίο φαίνεται πιο ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενο. Ο κ. Ντράγκι ανακοίνωσε ότι 400 δις θα δοθούν τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο σε εμπορικές τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο της τάξης του 0.1% υπό τον όρο ότι αυτές θα δανείσουν αυτά τα χρήματα σε επιχειρήσεις και ιδίως σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και όχι για αγορά σπιτιών και ακινήτων, αλλά για την οικονομία.

ΕΡ: Έχουμε ελπίδα;
ΑΠ: Πιστεύω ότι θα έχει ένα θετικό αποτέλεσμα αυτό αλλά θα είναι πολύ αμυδρό.
ΕΡ: Στην Ελλάδα θα φτάσει καθόλου αυτός ο απόηχος;
ΑΠ: Όχι γιατί στην Ελλάδα έχουμε τεράστια προβλήματα. Ακόμα και εκεί που θα λειτουργήσει θετικά, οι τράπεζες δηλαδή θα δανειστούν για να τα δανείσουν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, παράλληλα μην ξεχνάμε ότι οι τράπεζες έχουν μεγάλες μαύρες τρύπες που φοβούνται μην αποκαλυφθούν και το αποτέλεσμα θα είναι να μειώσουν όλες τις άλλες τοποθετήσεις, όλα τα άλλα δάνεια. Οπότε συνολικά δεν θα υπάρξει καμία αύξηση.

ΕΡ: Άρα ζούμε σε ένα γενικευμένο αδιέξοδο; Ούτε από εκεί υπάρχει ελπίδα και όχι μόνο για εμάς αλλά και για τις άλλες χώρες του νότου;

ΑΠ: Αν θυμάστε ξεκίνησα λέγοντας σας ότι πέτυχε μία τριπλή τρύπα στο νερό. Ο ίδιος κατά βάθος αν δεν υπήρχαν μικρόφωνα θα σας έλεγε ότι συμφωνεί με αυτό, ως τραπεζίτης που ξέρει τη δουλειά του. Απλώς το βλέπει ως μία πρώτη κίνηση μετά το 2008 που η Budesbank συναίνεσε σε μία σειρά από μέτρα. Ο κ. Ντράγκι έκανε αυτά τα τρία πράγματα γιατί δεν μπορούσε να κάνει αυτό που πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει αλλά ελπίζει ότι κάνοντας αυτά που δεν θα λειτουργήσουν τώρα θα του δοθούν περισσότεροι βαθμοί ελευθερίας για να κάνει αυτό που ξέρει ότι πρέπει να κάνει και δεν το έχει κάνει.

ΕΡ: Ας προχωρήσουμε τώρα στο θέμα των ελληνικών τραπεζών που είναι πολύ κρίσιμο. Η Deutsche Bank έκανε για πρώτη φορά ένα report πολύ θετικό για τις ελληνικές τράπεζες, ότι έχει τη γραμμή διακράτησης, αγοράς, άνοδο των στόχων στο χρηματιστήριο για τις μετοχές κλπ. Τι γίνεται τελικά με τις ελληνικές τράπεζες; Και θα σας πούμε και μία άποψη που είπε στην προηγούμενη εκπομπή ο κ. Οικονομίδης να μας τη σχολιάσετε.
ΑΠ: Ας αφήσουμε καταρχήν κατά μέρος τα χρηματιστηριακά όσον αφορά τις αξίες των μετοχών και ας δούμε το business model, την εμπορική τους κίνηση. Εάν δείτε τη συρρίκνωση της τραπεζικής πίστης έχει ενισχυθεί ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες. Δεν έχει σταματήσει ποτέ και ουσιαστικά συνεχώς εντείνεται η συρρίκνωση της τραπεζικής πίστης. Αυτό είναι το βασικό κριτήριο για να κρίνεις πως πηγαίνει ένα τραπεζικό σύστημα.

ΕΡ: Γιατί το κάνουν αυτό; Το κάνουν για να προστατευτούν, γιατί θα είναι πολύ χειρότερο στο μέλλον ή για να σπρώξουν το βάρος στους άλλους και ιδίως στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες;
ΑΠ: Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Καταρχήν δεν εμπιστεύονται τους επιχειρηματίες για τον λόγο του ότι οι επιχειρηματίες δεν εμπιστεύονται τους προμηθευτές τους. Είναι η σκοτοδίνη της ύφεσης. Το δεύτερο είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τα οποία δεν έχουν δηλωθεί πλήρως και δεν μπορεί να περιγραφεί το μέγεθος των μαύρων τρυπών που φτάνει το πρόσθετο ποσό των 20 δις κάτι που είχε αναφέρει και το I.M.F και το απέσυρε εσχάτως για λόγους πολιτικούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Να σας πω και κάτι άλλο που προσπαθώ να επικοινωνήσω αλλά τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το συζητούν. Μην ξεχνάτε ότι οι τράπεζες είναι με τις διαφημίσεις τους η μοναδική τους πηγή εσόδων. Εν έτει 2013 όλοι γνωρίζουμε ότι ο έλληνας φορολογούμενος δανείστηκε από τον ευρωπαίο φορολογούμενο 41 δις στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης. Εάν αυτή η ανακεφαλαιοποίηση λειτούργησε τότε οι τράπεζες γιατί την ίδια χρονιά εξέδωσαν άλλα 41 δις ομόλογα στον εαυτό τους, ιδιωτικά ομόλογα τα οποία πήραν χωρίς να έχει συζητηθεί πουθενά, χωρίς να έχει πληροφορηθεί η Βουλή, χωρίς εσείς κι εγώ και όλοι μας να έχουμε εμπλακεί σε ένα δημόσιο διάλογο γι' αυτό, έλαβαν την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου αυξάνοντας ουσιαστικά... κατά 41 δις την ίδια χρονιά. Και αυτά τα δάνεια λήγουν μέσα στους επόμενους 6 μήνες και μάλιστα έχουν επιτόκιο 13% και είναι μονοετή. Βέβαια αυτά είναι εικονικά επιτόκια. Αυτά τα ομόλογα δεν έχουν εκδοθεί για να πουληθούν σε κανέναν αλλά για να τα κρατήσουν οι τράπεζες, να τα πάνε στην Ε.Κ.Τ. και να πάρουν ρευστό. Στόχος τους είναι- και το κάνουν άλλωστε εδώ και χρόνια αυτό- όταν τελειώσουν αυτά να εκδώσουν καινούργια, να τα καταθέσουν και να πάρουν νέα ρευστότητα.

ΕΡ: Μία άλλη άποψη όμως θα έλεγε ότι με αυτόν τον τρόπο σωθήκαμε τα τελευταία δύο χρόνια διαμέσου της επιπλέον χρηματοδότησης, του E.L.A. και της Ε.Κ.Τ των 80 δις περίπου, των χρημάτων που έδωσε η Ε.Κ.Τ στην κρίση την προηγούμενη διετία κι έτσι οι έλληνες καταθέτες δεν αναγκάστηκαν να σηκώσουν τα χρήματα τους από τα Α.Τ.Μ. Τι έχετε να πείτε σε αυτό το επιχείρημα;

ΑΠ: Δεν έχω καμία αντίρρηση. Θα συμφωνήσω σε αυτό που είπατε. Θα σας πω όμως τρία πράγματα. Γιατί το 2012 που ήταν η χειρότερη χρονιά για το τραπεζικό σύστημα, που παραλίγο να εκπαραθυρωθούμε από την ευρωζώνη εκδόθηκαν και κατατέθηκαν στην Ε.ΚΤ. μόνο 12 δις ομόλογα ενώ το 2013 πήγαν από τα 12 στα 41 δις; Αυτό είναι το ερώτημα. Με ποιο δικαίωμα (κ. Στουρνάρα, κ. Βενιζέλο) δεσμεύετε τον έλληνα φορολογούμενο για άλλα 41 δις χωρίς να τον πληροφορείτε; Σε ποιά κοινωνία του κόσμου έχει γίνει αυτό ποτέ; Και το τρίτο που θα έλεγα είναι τι θα γίνει τον Ιανουάριο του 2015 που θα λήξουν αυτά τα ομόλογα ενόψει της ανακοίνωσης της ίδιας της Ε.Κ.Τ. ότι από την 1η Μαρτίου 2015 δεν θα ξαναδεχθεί τέτοια ομόλογα;

ΕΡ: Να απαντήσω σε αυτό ότι μάλλον μέχρι τότε θα έχουν γίνει εκλογές οπότε δεν ρωτάτε τους σωστούς ανθρώπους.
ΑΠ: Ακριβώς, γιατί αυτοί δεν θα είναι τότε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν αυτό το ερώτημα. Να το πω λοιπόν πολύ απλά. Οι ελληνικές τράπεζες είναι βαθιά πτωχευμένες, ο φαύλος κύκλος μεταξύ της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος συνεχίζεται απλώς γίνεται μία προσπάθεια για καθαρά πολιτικούς λόγους από πλευράς Βερολίνου και Φρανκφούρτης με συμπαράσταση και αρωγή των Αθηνών, μία προσπάθεια δημιουργίας φούσκας στην αγορά των μετοχών των τραπεζών γι αυτό όταν βλέπετε να μπαίνει ο κ. Πώλσον μέσα σημαίνει ότι πρόκειται για «πτώμα» γιατί δεν πηγαίνει ποτέ σε υγιή οργανισμό.
ΕΡ: Ναι αλλά περιμένει σε 6 μήνες να διπλασιάσει τα λεφτά του οπότε το «πτώμα» μπορεί να αναγεννηθεί. Με την πολιτική υποστήριξη που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου πιστεύετε ότι μπορεί να επιτευχθεί αυτό;
ΑΠ: Το όρνιο τρώει τις σάρκες του πτώματος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πτώμα θα αναστηθεί, απλώς θα φάει και θα φύγει.
EP: Μπορεί να είναι όμως μισοπεθαμένο, δεν είμαστε απολύτως σίγουροι.
ΑΠ: Απολύτως σίγουροι.
ΕΡ: Όπως βλέπετε κ. Βαρουφάκη εδώ συζητάμε τα πάντα. Αυτή άλλωστε είναι και η αποστολή της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
ΑΠ: Κι εγώ συζητώ τα πάντα.
ΕΡ: Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει με το κρίσιμο θέμα των τραπεζών;
ΑΠ: Ξέρετε το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να στηρίξει το μέγεθος της πτώχευσης των ελληνικών τραπεζών. Ο έλληνας φορολογούμενος δεν έχει τη δυνατότητα να τη στηρίξει εντός του ευρώ. Αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ δεν μπορούμε να έχουμε ελληνικές τράπεζες.
ΕΡ: Είναι πολύ αιρετικό πάντως αυτό που λέτε. Κανένας δεν το υποστηρίζει. Ούτε καν ο Σύριζα.
ΑΠ: Δεν με ενδιαφέρει. Δεν με πληρώνει κανένας αρκετά για να λέω ψέματα (γέλια).
ΕΡ: Αυτού του είδους οι απόψεις δεν αναφέρονται καν ούτε ως διαπραγματευτική βάση. Αυτό δεν σας προβληματίζει;

ΑΠ: Θυμάστε την προηγούμενη συζήτηση που κάναμε, μιλήσαμε για το αδιέξοδο, για το δράμα και την τραγωδία του κ. Ντράγκι. Ο λόγος που ο κ. Ντράγκι που είναι ένας εξαιρετικός κύριος βρίσκεται σε αυτό το αδιέξοδο είναι γιατί στην Ευρώπη, εδώ και 4-5 χρόνια τώρα δεν γίνεται καμία συζήτηση επί της κρίσης. Απολύτως καμία. Ανεξαρτήτως αν είμαστε Ν.Δ, Σύριζα, ξέρετε εγώ έχω μία πολιτική ταυτότητα και δεν την κρύβω αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τρίβω τα μάτια μου όταν π.χ. βρίσκομαι στο Λονδίνο σε συνέδριο του Economist και είμαι μαζί με τραπεζίτες της Βank of England ή στην Νέα Υόρκη και τους λέω αυτά που λέω και σε εσάς και μου λένε ότι έτσι ακριβώς είναι. Εδώ έχω υπερβεί πλέον τις ιδεολογικές διαφορές και εδώ υπάρχει μία σύγκρουση μεταξύ λογικής και της άρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί δεν είναι ότι αυτά δεν τα γνωρίζουν ο κ. Ντράγκι και ο κ Σόιμπλε. Απλώς λειτουργούν υπό συνθήκες πολιτικών πιέσεων. Οπότε μου λέτε ότι αυτά τα πράγματα δεν συζητιούνται. Πολύ σωστά. Γι αυτό βρισκόμαστε σε αυτήν την κρίση και όχι μόνο εμείς.

ΕΡ: Θα μπορούσε να ξυπνήσει το σύστημα εάν τα ευρωπαϊκά stress test του Οκτωβρίου δείξουν αντίστοιχα προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες; Να βουλιάξει δηλαδή το δικό μας πρόβλημα μέσα στο μεγαλύτερο;

ΑΠ: Δεν θα δείξουν τίποτα. Αυτή είναι η τραγωδία μας. Έχουμε φτιάξει ένα εξάμβλωμα που λέγεται τραπεζική ένωση αλλά δεν είναι τραπεζική ένωση. Όπως η ημιμάθεια είναι πιο επικίνδυνη από την άγνοια μερικές φορές, έτσι και η ημιτελής τραπεζική ένωση είναι πιο τοξική από το να μην υπήρχε καθόλου. Και θα σας πω το γιατί. Πάρτε για παράδειγμα τoν κακομοίρη τον εκπρόσωπο της Ε.Κ.Τ. που θα έρθει όχι στην Ελλάδα-για να φύγουμε λίγο από τον ελληνικό χώρο- αλλά στην Ισπανία ή την Ιταλία και ο οποίος μπορεί να είναι ένας φιλότιμος, έξυπνος και τίμιος υπάλληλος και ανοίγει τα βιβλία και βρίσκει 40 δις μαύρη τρύπα. Κοιτάξτε να δείτε σε τι τραγωδία βρίσκεται. Έχει το εξής δίλημμα. Είτε θα πει την αλήθεια οπότε ξεκινάει πάλι η σκοτοδίνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η τραπεζική ένωση δεν δίνει τη δυνατότητα στον E.F.M να καλύψει αυτή την μαύρη τρύπα και να έρθει η Ε.Κ.Τ να διορίσει ένα νέο διοικητικό συμβούλιο δηλαδή να εκκαθαρίσουν και να την πουλήσουν μετά από 6-12 μήνες και να πάρουν τα χρήματα πίσω, είτε θα αναγκαστεί να πει ψέματα.

ΕΡ: Κ. Βαρουφάκη, ο κ. Οικονομίδης ισχυρίζεται ότι σε 6-7 χρόνια και όταν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών τραπεζών πρέπει να αναλάβουν τα 40 δις του Τ.Χ.Σ οι ίδιες και όχι το ελληνικό δημόσιο. Επίσης πιστεύει ότι πρέπει να γίνει μία επιμήκυνση του δημόσιου χρέους στα 75 χρόνια. Πως την ακούτε εσείς αυτήν την άποψη;

ΑΠ: Αυτή η άποψη είναι ουτοπική διότι εγώ πιστεύω ότι αν μπορούν οι τράπεζες να σηκώσουν αυτό το βάρος θα πρέπει να το κάνουν αλλά δυστυχώς δεν θα μπορούν γιατί είναι τόσο βαθιά πτωχευμένες και βρίσκονται σε έναν κυκεώνα αλληλεξάρτησης, με έναν ιδιωτικό τομέα σε ύφεση και ένα πτωχευμένο δημόσιο. Όσον αφορά την πρόταση του περί επιμήκυνσης του χρέους θα μπορούσα να πω ότι εάν η Γερμανία δεχθεί ότι εμείς θα έχουμε αυτό το χρέος για πάντα και θα αποπληρώνουμε 1 ευρώ τον χρόνο στο διηνεκές, ουσιαστικά αυτό σημαίνει κούρεμα. Πράγματι μπορούν να το κουρέψουν, χωρίς να πουν ότι το κουρεύουν, επιμηκύνοντας το στα 75 χρόνια, αλλά δεν θα το κάνουν γιατί δεν είναι τόσο ανόητοι. Πόσα χρήματα μπορούμε να βγάζουμε από το ελληνικό κράτος κάθε χρόνο ως αποπληρωμές; 10 δις; Εάν δίνουμε λοιπόν 10 δις για τα επόμενα 50 χρόνια, αυτό είναι χρεοδουλοπαροικία.

ΕΡ: Άρα θεωρείτε ότι είναι θετική η πρόταση του κ. Οικονομίδη αλλά εσείς δεν είστε αισιόδοξος ότι οι γερμανοί θα την δεχτούν.

ΑΠ: Αυτό που θα άκουγαν καλύτερα οι γερμανοί πολίτες και ψηφοφόροι είναι το εξής. Αυτή τη στιγμή σας χρωστάμε 300 δις, θα εκδώσουμε λοιπόν νέα ομόλογα των 300 δις και θα σας τα δώσουμε με αντάλλαγμα το χρέος το οποίο έχουμε ήδη στον Ε.F.S.N. Εμείς θα σας αποπληρώνουμε στο full αυτά που σας χρωστάμε, εφόσον η ανάπτυξη μας είναι πάνω από 3% και σε χρονιές που είναι κάτω από 3% θα διακόπτεται η αποπληρωμή. Το δεύτερο πράγμα που θα εισήγαγα θα ήταν η ημερομηνία λήξεως αυτών των ομολόγων, δηλαδή ότι και να έχει γίνει, σε 50 χρόνια να διαγράφεται.

ΕΡ: Σας ευχαριστούμε γι' αυτήν την τόσο ενημερωτική συζήτηση και όπως είδατε εδώ στην ertopen και στο «Ασκώ τα δικαιώματα μου» συζητάμε ανοιχτά τα πάντα διατηρώντας παρόλες τις δυσκολίες αυτό που θα έπρεπε να είναι μία πραγματική δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Μηνάς Θεοδώρου- "Ένα ποίημα για όλους"

Φαντασία για την Ελλάδα 2

Ελλάδα

Μια καθημερινή τρέλα
Η ανυπότακτη διάθεση
Η πράξη του παράλογου
Ο εκφυλισμός των «πρέπει».
Η ακρόαση των αισθήσεων ως πλοηγού δράσης
Η πρωτοκαθεδρία της ηδονής
Η πεπεισμένη μνήμη να λειτουργεί
ως ομότιμο παρόν ένδοξου παρελθόντος
και να συναρτά μ' αυτό επιδιώξεις κι' όνειρα
Η αταξία
Η ανυπακοή
Η κατακραυγή της λογικής

αλλά και

Η επίτευξη του αδύνατου
Η ανθοφορία της γνώσης
Η ήπια πνεύση του ανέμου
Η σμύριδα των ακτινών του φωτός
Η θέα της ανυπότακτης θάλασσας
Η περηφάνια
Ο στοργικός εναγκαλισμός
Οι μυρουδιές της ζωής

Όλα αυτά, αναμεμειγμένα με
χρώματα, αρώματα και όνειρα,
λυτρωτικές αιτίες της κρατούσας ασυνέχειας
αλλά και εγγυητές μελλοντικής συνέχειας ζωής.

 

Ενισχυτικό ταλανιζόμενου βίου

Και τώρα που το σκηνικό μιας ζωής
ενδόξως αποκαθηλώθηκε, για πες μου τι απόμεινε;

Μόνον Εσύ. Εγώ. Αυτοί. Όλοι Εμείς.
Ενδυναμωμένοι από την απώλεια των ψευδαισθήσεων.
Ενισχυμένοι από το ψεύδος των απατηλών οραμάτων που μας καλλιέργησαν.

Μόνοι,
να θωπεύσουμε την υλική μας ανεπάρκεια˙
να ενισχύσουμε την ψυχική και πνευματική μας συγγένεια˙
να συνταχθούμε αλληλέγγυοι δραμάτων αλλά και προσδοκιών.

Ν' αριθμηθούμε μετέχοντες των ουσιωδών,
απορρίπτοντες ψευδεπίγραφες επιφάσεις,
αγνοούντες προτροπές κι' επιταγές ιθυνόντων.

Πράττοντες μόνον κατά δίκαιον ζωής.

Νικόλαος Οικονομίδης- «Ασκώ τα δικαιώματα μου» 29/5/2014 Συνέντευξη στους Περικλή Βασιλόπουλο- Αντώνη Παπαγιαννίδη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Επειδή ζείτε και διδάσκετε στην Αμερική, από εκείνη την πλευρά του Ατλαντικού την βλέπουν ακόμα με ενδιαφέρον την ιστορία της Ευρώπης, του ευρώ και της ελληνικής κρίσης ή μας κοιτάνε σαν κάτι το εξωτικό και το μακρινό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Αμερικανοί ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα την εποχή της ακραίας κρίσης για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Όσο περνάει ο καιρός βέβαια κοιτάζουν περισσότερο τα δικά τους προβλήματα παρά τα ευρωπαϊκά. Μην ξεχνάτε ότι είμαστε μακριά.
ΕΡ: Κάνατε μία πρόταση για τη διαχείριση και τη μείωση του ελληνικού χρέους και λέτε ότι αν η ελληνική κυβέρνηση επιτύχει- η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση- μία επιμήκυνση του δανειακού φορτίου που έχουμε στα 75 χρόνια τότε θα μειωθεί το χρέος κατά 50%. Πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να γίνει;
ΑΠ: Καταρχήν εγώ νομίζω ότι αυτό μπορεί να γίνει και αυτή η διαδικασία χωρίζεται σε τρία κομμάτια. Πρώτον να ζητήσουμε από τους Ευρωπαίους εταίρους και τον μηχανισμό στήριξης να πάρουν τα δάνεια τα οποία χρωστάμε και τα οποία τελειώνουν από 13 έως 25 χρόνια και να τα πάμε στα 75 χρόνια. Δεύτερον να κάνουμε το επιτόκιο που έχουμε αυτή τη στιγμή, το οποίο είναι μικρό, στο 1.82% και να το κάνουμε αν γίνεται λίγο μικρότερο. Επίσης αυτό που είναι σημαντικό είναι να το κάνουμε και σταθερό γιατί τώρα είναι κυμαινόμενο. Τρίτον να ζητήσουμε για 5 χρόνια να μην πληρώνουμε τους τόκους και να τους ανακεφαλαιοποιήσουμε ώστε να επενδύσουμε τα λεφτά που θα μας μείνουνε και να πληρώσουμε αργότερα. Αυτά είναι τα τρία μέρη της πρότασης.
ΕΡ: Και εσείς λέτε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μειωθεί το χρέος κατά 50% σε βάθος μίας δεκαετίας.
ΑΠ: Από την πλευρά της ονομαστικής αξίας του χρέους το χρέος δεν μειώνεται αλλά μεταφέρεται. Αντί να το πληρώσουμε σε 25 χρόνια θα το πληρώσουμε σε 75. Αλλά από την πλευρά της παρούσης τιμής και αξίας του χρέους μειώνεται δραστικά κατά 50 και 60%.
ΕΡ: Ναι αλλά δεν γράφεται αντίστοιχη ζημιά στους ισολογισμούς εκείνων των κρατών που κρατάνε το ελληνικό χρέος (140 δις.) ;
ΑΠ: Όχι δεν γράφεται. Τα κράτη γράφουν το χρέος στην ονομαστική του αξία δηλ. 1 δις στα 20 χρόνια ή αν το πάμε πιο κάτω 1 δις στα 50 χρόνια ή στα 75 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά τη σημερινή αξία το 1 δις στα 50, 60 ή 75 χρόνια είναι διαφορετικό.
ΕΡ: Άρα έχει να αντιμετωπίσει απώλεια σε αποτίμηση παρούσας αξίας αλλά απλώς ο άλλος στη βουλή του θα πει ότι δεν έχασε.
ΑΠ: Ναι προφανώς κάτι χάνουν εκείνοι και κάτι κερδίζουμε εμείς. Το σημαντικό είναι ότι όσον αφορά τους ψηφοφόρους και τους φορολογουμένους των άλλων χωρών μπορεί να τους πει ο πολιτικός τους, η κυβέρνηση τους ότι αυτό δεν είναι πραγματική χασούρα για εμάς και θα τα πάρουμε τα λεφτά μας πίσω. Απλώς θα τα πάρουμε αργότερα.
ΕΡ: Και εμείς τι κερδίζουμε, εκτός του αντί να καταδικάζουμε τα παιδιά μας και τον εαυτό μας καταδικάζουμε και τα εγγόνια μας με τα 75 χρόνια;
ΑΠ: Δυστυχώς η παρούσα γενιά της Ελλάδας έχει καταδικάσει ήδη τα παιδιά της και τα εγγόνια της γιατί τα έχει πάρει τα λεφτά. Είτε τα δηλώνουμε σήμερα είτε μετά από 10 ή 100 χρόνια ούτως ή άλλως τα δηλώνουμε. Τα λεφτά έχουν ήδη χαθεί οπότε αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ αυτή τη στιγμή είναι να μειώσουμε τη χασούρα που έχουμε.
ΕΡ: Πιστεύετε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από αρκετές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση; Υποθέτω ότι κάπου προς τα εκεί θα πάει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πιστεύετε λοιπόν ότι μία τέτοια πρόταση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας;
ΑΠ: Εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσε. Για τους φορολογουμένους των άλλων χωρών δεν φαίνεται να υπάρχει ζημιά τουλάχιστον από την πλευρά της επιμήκυνσης οπότε δεν βλέπω γιατί να μην τη δεχτούν. Ίσως αν θέλετε και για αυτούς το πρόβλημα είναι ότι καταλαβαίνουν ότι το δικό μας χρέος είναι πολύ μεγάλο και ότι έχουμε δυσκολία να το πληρώσουμε γρήγορα αλλά και να πληρώνουμε και τους τόκους όσο προχωράμε δηλ. να δουλεύει η ελληνική οικονομία πολύ καλά και να μένουν 5-6 εκ. για τους τόκους. Το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι αυτό και θέλουν να έχουμε κάποια λύση αλλά νομίζω αν σκεφτούμε τους διάφορους τομείς που θα μπορούσαν να υπάρχουν αυτή η λύση είναι η πιο καλή για τους ευρωπαίους από το να τους πούμε ότι δεν πληρώνουμε το 1/3 ή τα 2/3 ή ότι άλλο λένε μερικοί ή ότι μπορούμε να κάνουμε τσαμπουκά και να μην το πληρώσουμε. Αυτά τα πράγματα δεν δουλεύουν και νομίζω ότι είναι καλύτερο και για τους ευρωπαίους να δεχτούν να μείνει η ονομαστική αξία η ίδια αλλά να μεταφερθεί το χρέος- η υποχρέωση- σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα.
ΕΡ: Έχει συζητηθεί αυτό ευρύτερα στην πανεπιστημιακή κοινότητα ότι πρόκειται ποτέ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν οποιαδήποτε γνώμη και ακόμη περισσότερο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που έχει τη βασική αρχή της μη νομισματικής χρηματοδότησης σαν ευαγγέλιο αλλά υπάρχει κουβέντα ανοιχτή ακαδημαϊκά για αυτό;
ΑΠ: Η κουβέντα έχει αρχίσει αλλά δεν έχει τελειώσει ακόμα. Νομίζω πρέπει να σκεφτούμε για τις υποχρεώσεις που έχει η Ελλάδα προς τα κράτη, τις διακρατικές υποχρεώσεις και προς τον μηχανισμό στήριξης και όχι προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γιατί δεν νομίζω ότι αυτή θα δεχτεί αυτές τις υποχρεώσεις που έχουμε προς αυτή να τις πάει σε 50 ή 75 χρόνια.
ΕΡ: Ούτε το I.M.F. άλλωστε γιατί και αυτό έχει δώσει κάτι πενταροδεκάρες. Δηλαδή η πρόταση σας αναφέρεται στα 150 δις που χρωστάμε στα άλλα κράτη.
ΑΠ: Οι υποχρεώσεις που έχουμε προς τα κράτη και προς τον μηχανισμό στήριξης είναι περίπου 200 δις ευρώ και γενικά προς τον δημόσιο τομέα είναι περίπου 250 δις και από αυτά τα 250 τα 200 είναι υποχρεώσεις προς τα άλλα κράτη και προς τον μηχανισμό στήριξης. Αυτά μπορούμε να τα πάμε στα 75 χρόνια και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μία συμφωνία με τους εταίρους μας.
ΕΡ: Στο τέλος της εισήγησης σας στο ΚΕΠΕ είπατε ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει μία βοήθεια, δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο διαμέσου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας περίπου 48 δις και ότι αυτό το βάρος που έχει το ταμείο και έτσι ο έλληνας φορολογούμενος σε βάθος χρόνου πρέπει να περάσει σταδιακά προς τις ίδιες τις τράπεζες στην πορεία ιδιωτικοποίησης τους. Εξηγείστε μας.
ΑΠ: Η Ελλάδα όταν ζήτησε τα χρήματα για τις τράπεζες τα πήρε μέσω του δημοσίου δηλ. τα πήρε το δημόσιο και μετά τα έδωσε στις τράπεζες. Αργότερα όταν π.χ. η Ισπανία ζήτησε χρήματα από την Ε.Ε τα πήραν κατευθείαν οι τράπεζες από τους ευρωπαίους. Εγώ νομίζω ότι αυτά πραγματικά τα χρήματα είναι υποχρεώσεις των τραπεζών και όχι των ελλήνων φορολογουμένων.
ΕΡ: Τώρα όμως οι τράπεζες με μία εξαίρεση ανήκουν σε ποσοστό 57-90% ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο διαμέσου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Εσείς λέτε ότι όταν ιδιωτικοποιηθούν πρέπει να αναλάβουν οι ίδιες αυτό το βάρος και όχι το Δημόσιο διαμέσου του ΤΧΣ;
ΑΠ: Εγώ λέω με τον καιρό όχι αύριο γιατί υπάρχουν ίσως και επισφαλή δάνεια αλλά με τον καιρό ας βάλουμε ένα πρόγραμμα π.χ. σε μία πενταετία ή σε μία επταετία να γίνουν αυτά τα χρήματα υποχρεώσεις των τραπεζών και όχι υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου. Αυτό είναι σημαντικό γιατί μας λέει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι πρέπει να μην έχουμε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό του χρέους ως προς το ακαθάριστο εθνικό προϊόν αλλά πραγματικά αυτά τα 40,50 δις δεν είναι υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου αλλά το δημόσιο έπαιξε κατά κάποιον τρόπο το ρόλο του μεσάζοντα και δάνεισε τα λεφτά στις τράπεζες.
ΕΡ: Αυτό είναι πολύ σημαντικό που λέτε κ. Οικονομίδη. Υπάρχουν και δύο εναλλακτικές απόψεις στο θέμα. Η μία είναι παρόμοια με τη δική σας. H άλλη είναι του κ. Βαρουφάκη που λέει να αναλάβει το EFSF τα κεφάλαια και την μετοχική σύνθεση των ελληνικών τραπεζών και να περάσει στη δική του αρμοδιότητα όλες τις ελληνικές τράπεζες δηλ. μία παραλλαγή αυτού που έγινε με την Ισπανία. Τι θα λέγατε σε αυτό το επιχείρημα;
ΑΠ: Αυτή είναι μία εντελώς λάθος κατεύθυνση. Το πρόβλημα που έχουμε με το ελληνικό δημόσιο είναι ότι δεν διοικείται σωστά. Δεν νομίζω λοιπόν ότι αυτό μπορεί να συμβεί διότι ουδείς από τους Ευρωπαίους ενδιαφέρεται να κάνει αυτήν τη δουλειά δηλ. να διοικούν την Eurobank, την Alpha, την Εθνική κλπ. Αυτό δεν το καταλαβαίνω, είναι παράλογο. Λογικό είναι να τις αφήσουν σαν ιδιωτικές τράπεζες αλλά με τον καιρό να μεταφερθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου προς αυτές. Το EFSF θα έχει ανταγωνιστικές τράπεζες μεταξύ τους και θα τις διοικεί όλες αυτό? Δεν μου φαίνεται σωστό.
ΕΡ: Κ. Οικονομίδη στις Ηνωμένες Πολιτείες και αναφέρεται και λίγο στο βιβλίο του ο κ. Γκάιντερ σε αυτό, το αμερικανικό δημόσιο διασώζει 2-3 αμερικανικές τράπεζες και μετά σταδιακά παίρνει τα λεφτά του πίσω και πήρε περισσότερα από αυτά που είχε βάλει στην περίπτωση της CITY και των δύο τραπεζικών στεγαστικών δανείων. Εδώ υπάρχει μία συζήτηση διότι το ελληνικό δημόσιο αρχίζει και παίρνει λιγότερα από αυτά που έχει βάλει. Το θεωρείτε σοβαρό πρόβλημα αυτό;
ΑΠ: Νομίζω ότι αυτό είναι κάπως νωρίς να το συζητάμε γιατί τελικά το αμερικανικό δημόσιο κατάφερε να πάρει πιο πολλά από όσα έβαλε στο τέλος της κρίσης και εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο τέλος της κρίσης.
ΕΡ: Θα μπορούσε να πάει μία τέτοια όμως πρόταση όπως η δική σας για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους στο Ευρωκοινοβούλιο;
ΑΠ: Νομίζω ότι όταν δεν υπάρχει μία άμεση κρίση και μία ακραία κατάσταση πολλά κοινοβούλια και πολλές κοινωνίες θα ήταν αντίθετες αλλά από την άλλη πλευρά οι ευρωπαίοι μας βοήθησαν πάρα πολύ στις ακραίες περιστάσεις και είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να πει ότι όπως είμαστε τώρα δεν έχουμε λύσει το πρόβλημα.
ΕΡ: Το IMF θα μπορούσε να βοηθήσει θεωρώντας ότι και το δικό του χρέος να γίνει μακροπρόθεσμο ή αυτό αποκλείεται;
ΑΠ: Αυτό που θα μπορούσε να βοηθήσει είναι η Ελλάδα να έχει μία κοινή άποψη εσωτερικά γιατί θα βρίσκονταν και οι ευρωπαίοι μπροστά σε μία συμπαγή θέση της ελληνικής κοινωνίας.
ΕΡ: Για να ολοκληρώσουμε αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική συνέντευξη μας νομίζω ότι ακόμα και εάν υιοθετηθεί μία παραλλαγή της πρότασης σας για επιμήκυνση του χρέους στα 75 χρόνια και εξοικονομήσουμε ως χώρα τα 6 δις ετησίως που θα πήγαιναν στους τόκους και πάλι νομίζω ότι δεν αρκούν τα 6 δις που εξοικονομεί το δημόσιο από τους τόκους για την εκκίνηση της οικονομίας, την αύξηση της ρευστότητας και τη μείωση της ανεργίας. Χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι επειγόντως έκτακτο στο θέμα της ανεργίας του 27% που είναι με παγκόσμια κριτήρια τεράστιο μέγεθος.
ΑΠ: Εγώ νομίζω ότι τα 6 δις είναι μεγάλο ποσό για την ελληνική οικονομία και αν πραγματικά πέσουν στην ανάπτυξη θα υπάρξει μεγάλη διαφορά. Εάν πάντως δεν βοηθήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι και δεν μπορούν να μας δώσουν τα χρήματα της συμφωνίας τότε θα πρέπει να βγούμε στις αγορές όπως τον Απρίλιο. Να παίρνει το δημόσιο αυτά τα 6 δις κάθε χρόνο με 5% τόκο ή περίπου τόσο και να τα επενδύει. Κι εγώ νομίζω ότι οι επενδύσεις που έχουν απόδοση πάνω από 5% είναι πολύ καλή ιδέα και αποτελούν ρεαλιστική δυνατότητα.

ΕΡΤ – Ένας χρόνος αγώνα: Οι κρίσιμες μάχες και η παρακαταθήκη.

Όλοι όσοι συμμετέχουν ενεργά σε ένα δίκαιο, σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα κάνουν τον απολογισμό της δράσης τους καθημερινά. Πήρα τη σωστή απόφαση; Πώς θα αναβαθμίσω τον αγώνα μου; Τί ετοιμάζει ο αντίπαλος και πώς θα το αντιμετωπίσω;

Εν τούτοις, οι επέτειοι δίνουν την ευκαιρία να συστηματοποιήσεις τα συμπεράσματα από τον αγώνα που έχεις δώσει μέχρι τώρα και να σχεδιάσεις τη συνέχεια.
Στον απολογισμό του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ενάντια στο μαύρο, θα ξεχωρίσουμε τρία κρίσιμα σημεία καθώς και την παρακαταθήκη που ήδη έχει αφήσει στα κινήματα που αντιπαλεύουν την καταστροφή της χώρας και των δημόσιων αγαθών.

Η πρώτη απόφαση: Αυτοδιαχειριζόμενη λειτουργία της ΕΡΤ

Η πλέον κρίσιμη απόφαση που κλήθηκαν να λάβουν οι εργαζόμενοι ήταν την ημέρα του λουκέτου. Όταν διασταυρώθηκε η πληροφορία ότι η ΕΡΤ κλείνει, το μεσημέρι της 11ης Ιουνίου, συγκεντρώθηκε μετά από πρόσκληση των εκπροσώπων των δημοσιογράφων ένα μεγάλο πλήθος εργαζομένων στην αίθουσα σύνταξης του Ραδιομεγάρου. Σε μια από τις πιο σύντομες και πιο μαζικές συνελεύσεις που είχαν γίνει ποτέ στην ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι, αν και σε κατάσταση σοκ, πήραν αμέσως μια σοφή –όπως αποδείχτηκε- απόφαση: Να συνεχίσουν οι ίδιοι τη λειτουργία της ΕΡΤ. Δεύτερη πρόταση δεν υπήρξε. Ακολούθησαν αμέσως ανάλογες αποφάσεις στη Θεσσαλονίκη και στους Περφερειακούς Σταθμούς.

Η απόφαση αυτή, αν και σήμερα –μετά τη δικαίωσή της- φαίνεται ίσως φυσιολογική, δεν ήταν αυτονόητη. Το σύνηθες από ανάλογες καταστάσεις θα ήταν να αποφασιστεί μια «κατάληψη» που θα κρατούσε λίγες ημέρες και θα έσβηνε γρήγορα.

Η αυτοδιαχειριζόμενη λειτουργία, συσπείρωσε τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων, αφού –αντί μιας μοιρολατρικής αντιμετώπισης- τους προσέφερε δημιουργική αντίδραση. Ταυτόχρονα πέτυχε και τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, γιατί αποδομούσε όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και αφόπλιζε πλήρως τις επιδιώξεις της για ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, στον οποίο είχε στηρίξει την επιτυχία των σχεδίων της.

Πώς ήταν δυνατόν οι βολεμένες «ιερές αγελάδες» να εργάζονται εθελοντικά, χωρίς αποδοχές και με αυταπάρνηση, για να προσφέρουν στους έλληνες πολίτες τη δημόσια ραδιοτηλεόραση που τους στέρησε η κυβέρνηση; Η πρώτη μεγάλη νίκη για τους εργαζόμενους είχε κερδηθεί. Η ήττα της κυβέρνησης στην πρώτη μάχη ήταν συντριπτική.

Το δέλεαρ της εξαγοράς συνειδήσεων και ο διχασμός

Είναι γνωστό πλέον, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ σχεδιάστηκε εξωθεσμικά από μια ακροδεξιά ομάδα που είχε ηγετικό ρόλο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ο σχεδιασμός αυτός είναι βέβαιο ότι ήταν σε γνώση και είχε και τη στήριξη της Χρυσής Αυγής, όπως φάνηκε από την ενθουσιώδη υποστήριξη που παρείχαν στο λουκέτο της ΕΡΤ οι βουλευτές της. Σχεδιάστηκε την εποχή του έντονου φλερτ της ακροδεξιάς ομάδας της κυβέρνησης με τους νεοναζί.

Εν τούτοις, η συντριπτική ήττα του ακροδεξιού σχεδίου στην πρώτη φάση αφαίρεσε τη δυνατότητα της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τις εφεδρείες της Χρυσής Αυγής. Η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και αναζήτησε άλλες εφεδρείες.

Ήταν η ώρα του Βενιζέλου ο οποίος, όπως και στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών, ήξερε να διαπραγματεύεται τη «νομιμοποίηση» κάθε θεσμικής εκτροπής, με αντάλλαγμα το πλασάρισμά του σε καλύτερη θέση στην κυβερνητική ιεραρχία. Οι μηχανισμοί δε του ΠΑΣΟΚ και της περίφημης «κεντροαριστεράς» - κολαούζου σε κάθε εξουσία είχαν την τεχνογνωσία. Έτσι, στήθηκε ένας μηχανισμός από στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πάντοτε έψαχναν την ευκαιρία να αναδειχτούν πατώντας πάνω στο πόνο και τις δυσκολίες των αδύναμων και αδικημένων ομάδων.

Ο μηχανισμός αυτός ανέλαβε τη νομιμοποίηση του πραξικοπήματος Σαμαρά, μέσω της δημιουργίας ενός μορφώματος του Υπουργείου Οικονομικών που ονομάστηκε ΔΤ. Η ΔΤ δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Έτσι, εκμεταλλευόμενοι το σοκ, την ανέχεια και το φάσμα της ανεργίας που διακατείχε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αφού συγκρότησαν την «ηγετική» ομάδα από πρώην συνδικαλιστές και «ειδικούς συμβούλους» που είχαν απομυζήσει πρωτύτερα την ΕΡΤ, προσέφεραν στους εργαζόμενους, ως δέλεαρ, μια δίμηνη σύμβαση στη ΔΤ με υπόγειες απατηλές υποσχέσεις ότι θα φροντίσουν να τους εξασφαλίσουν μια σίγουρη μόνιμη θέση και στο νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Από κοντά και μια μερίδα «εργατολόγων», στρατολογημένοι και αυτοί από το ΠΑΣΟΚ, που ξαφνικά βάλθηκαν να εξηγούν με καθημερινή παρουσία στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ, ότι το συμφέρον μας είναι να «κάνουμε αίτηση».

Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του αγώνα. Εξηγούσαμε ότι η ιστορία έχει δείξει ότι τα πραξικοπήματα ανατρέπονται - δεν νομιμοποιούνται και ο πιο σίγουρος τρόπος να τα ανατρέψουμε είναι η συλλογική ενιαία δράση. Εξηγούσαμε ακόμα ότι αφού η τρόϊκα απαιτούσε 2.000 απολύσεις (από τους 2.650 συνολικά αορίστου χρόνου), οι θέσεις που θα είχε ο νέος φορέας δεν μπορούσαν να είναι πάνω από 650 και εξ αυτών μόνον οι 250 θα μπορούσαν να είναι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αφού δικαιωματικά θα διεκδικούσαν και άλλοι εργαζόμενοι τις θέσεις, όπως τελικά αποδείχθηκε από τον πρόσφατο «διαγωνισμό» προσλήψεων στη ΝΕΡΙΤ.

Σε πολλούς ανθρώπους η λογική στερεύει μπροστά στον τρόμο της ανεργίας και οδηγούνται σε καταστροφικές ατομικές λύσεις. Τα 9/10 όσων πήγαν στη ΔΤ αντιμετωπίζουν και πάλι το φάσμα της ανεργίας, εξαπατημένοι και καταρρακωμένοι ψυχικά και επαγγελματικά. Ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι, αναγκασμένοι να λειτουργούν ως υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών και να εκθειάζουν καθημερινά τους δήμιούς τους αποτελούν επαγγελματικά πτώματα, γιατί ο κόσμος δεν συγχωρεί την αναξιοπρέπεια. Στη μάχη αυτή οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ μέτρησαν αρκετές απώλειες. Εν τούτοις τουλάχιστον οι μισοί παρέμειναν όρθιοι και συνέχισαν με μεγαλύτερο πείσμα.

Η κατάληψη του Ραδιομεγάρου από τις δυνάμεις καταστολής

Το τρίτο σημείο καμπής ήταν η εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και η εκκένωσή του από τους εργαζόμενους στις 7 Νοεμβρίου 2013. Όλοι περίμεναν ότι αυτό θα ήταν και το τέλος του αγώνα, αλλά διαψεύστηκαν. Η συγκλονιστική «αποφώνηση» του Νίκου Τσιμπίδα, τα δελτία ειδήσεων του δρόμου μπροστά από τα ΜΑΤ και τις χειροπέδες του Ραδιομεγάρου, έδωσαν νέα ώθηση στον αγώνα που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η Θεσσαλονίκη και η περιφερειακοί σταθμοί ανέλαβαν με αυταπάρνηση κεντρικό ρόλο και τον διατηρούν ακόμα δίνοντας χρόνο να συγκροτηθούν τα ραδιοφωνικά προγράμματα και της Αθήνας. Και αυτή η δύσκολη φάση ξεπεράστηκε με απόλυτη επιτυχία.

Η παρακαταθήκη

Ένας αγώνας δεν κρίνεται μόνον από το αποτέλεσμα. Μεγαλύτερη σημασία έχει το αν ανοίγει νέους δρόμους στους γενικότερους κοινωνικούς αγώνες. Και ο αγώνας των εργαζομένων στην ελεύθερη ΕΡΤ έχει ήδη προσφέρει πολλά.

Πριν απ' όλα έκοψε το δρόμο στα σχέδια της κυβέρνησης για την κατάργηση και άλλων δημόσιων Οργανισμών, όπως ήταν προγραμματισμένο από την διαβόητη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που καταργήθηκε χωρίς να εγκριθεί από το Κοινοβούλιο με μοναδικό παραχθέν αποτέλεσμα το λουκέτο της ΕΡΤ.

Η σημαντικότερη, πάντως, προσφορά ήταν η διαφορετική από τις συνήθεις μορφή του αγώνα με την εισαγωγή του μοντέλου της συνέχισης της λειτουργίας ενός δημόσιου Οργανισμού από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που έθεσαν τις προσωπικές τους θυσίες στην υπηρεσία του πραγματικού τους εργοδότη, του έλληνα πολίτη.
Τέλος, έδειξαν ποιο πρέπει να είναι και το πραγματικό περιεχόμενο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αποδίδοντας φωνή στις πιο αδύναμες και δοκιμαζόμενες ομάδες της κοινωνίας.

Ούτε τα κινήματα του μέλλοντος ούτε η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, η νέα ΕΡΤ –όταν δημιουργηθεί- μπορούν να αγνοήσουν αυτή τη σημαντική παρακαταθήκη.
Οι εργαζόμενοι της ελεύθερης ΕΡΤ έχουν ήδη νικήσει.

Δημοσιεύτηκε στο tvxs στις 11/6

Tollé en Grèce contre un projet de privatisation des plages

Le gouvernement grec a du faire marche arrière. Sous la pression des associations, il a du geler un projet de loi réformant la loi littoral locale, menaçant selon ses opposants, les côtes grecques. Le projet prévoyait notamment de supprimer les freins à la construction sur les plages et à l'exploitation de la côte.

La proposition du gouvernement avait pour but de «promouvoir un style d'exploitation du littoral de type espagnol», résume le journaliste Periclès Vassilopoulos à popos de la loi qu'a tenté, en vain, de faire passer le gouvernement. Il est vrai que le bétonnage de la Costa Brava n'est pas un exemple enthousiasmant pour la Grêce et ses 16.000 km de côtes méditerranéennes.

Cette loi que le gouvernement avait décidé de mettre sur la table de l'Assemblée affirmait «simplifier» les dispositions existantes. «Dans sa forme actuelle , le projet de loi supprime toutes les restrictions existantes sur la superficie maximale désignée pour les concessions de plage comme des bars, des parasols et des chaises longues tout en levant le droit de libre accès à la côte pour le public. Les mesures proposées visent également à faciliter des constructions permanentes sur les plages à des fins commerciales, tout en permettant aux entreprises de payer des amendes pour légaliser des constructions non autorisées», détaillait le journal grec Ekathimerini.

«une jungle de béton infini de Benidorm privés»
Rendu public mi-avril, le texte proposé par le ministère des Finances (et non celui de l'environnement) mettait en avant «l'immense importance économique de la zone côtière» en Grèce. Il proposait de «libérer cet énorme potentiel de croissance» en «simplifiant» les procédures «inefficaces et bureaucratiques». Bref, le gouvernement, toujours aux abois financièrement, tentait de rentabiliser un peu plus le littoral.

Le projet a immédiatement soulevé une tempête. Une pétition en ligne a recueilli 160.000 signatures : «La côte grecque largement intacte et vierge va-t-elle devenir une jungle de béton infini de Benidorm privés. Au nom du «développement» et «progrès» le dernier bastion des côtes publiques en Europe sera donné aux développeurs qui seront autorisés à les clôturer et vous faire payer pour la destruction qu'ils provoquent», affirme-t-elle. Les réseaux sociaux ont relayé les critiques et de grandes organisations internationales de défense de l'environnement ont embrayé...Ainsi le WWF a indiqué : «Nous essayons de convaincre les députés que cette loi détruit le potentiel touristique de la Grèce, au lieu de le promouvoir (...). Les étrangers qui viennent en Grèce ne veulent pas voir des plages détruites et du béton partout mais notre vraie richesse naturelle»,

Plus ennuyeux pour le gouvernement, qui vient de subir une défaite cuisante aux Européennes, les critiques sont venues aussi de sa propre majorité. Des socialistes du Pasok comme de certains élus de la Nouvelle-Démocratie du premier ministre Samaras. Pour le parti vainqueur des Européennes, Syriza, le projet «engendre une perturbation sans précédent des écosystèmes côtiers et marins, favorise la destruction totale et irréversible du paysage côtier grec unique,hypothèque à long terme le tourisme, abolit le droit des citoyens là l'accès au littoral et favorise la privatisation du littoral»

Il est vrai que la Grèce a su préserver un tourisme individuel ou à taille humaine le long de ses milliers de kilomètres de côtes, dans les îles notamment, même si le mitage et certaines constructions dénaturent là aussi de nombreux paysages. Et que les concessions de parasols et de chaises longues ne sont pas partout du meilleur effet.

«La mer a un pays, la Grèce», disait un ancien slogan du tourisme grec. Il est vrai que le littoral grec (le plus long d'Europe) est encore relativement protégé et que ses merveilles sont infinies. Résultat dans un pays en pleine crise, il était tentant de vouloir rentabiliser à court terme les richesses du littoral grec. Surtout que le tourisme reste une des rares industries qui fonctionne en Grèce, avec une excellente année 2013. Et que la Grèce devrait faire encore «mieux» en 2014 avec 20 millions de touristes attendus. Mais pour le WWF «au lieu d'aller vers une gestion intégrée des zones côtières, la Grèce opte pour une approche fragmentée, superficielle et destructrice de l'environnement, qui finira non seulement par dégrader son patrimoine naturel, mais aussi nuire à son secteur touristique» si cette loi était adoptée.

Plages à vendre
La presse grecque s'est aussi fait l'écho de la mise en vente de plages par l'office de privatisations de l'Etat. Celte privatisation, qui n'a pas de rapport avec le projet de loi inquiète aussi les défenseurs de l'environnement. L'office de privatisations des biens publics grec (HRADF) mettrait en vente quelques unes des plus belles plages du pays.

Ainsi, les plages de la petite île d'Elafonisos au sud du Péloponnèse, classées par plusieurs sites comme les plus belles du pays, seraient mises en vente sur le site de l'Etat grec.

«Comme prévu , la décision du gouvernement de vendre les plages jumelles (d'Elafonisos) - ainsi que 109 autres plages - afin que les entreprises privées puissent avoir des droits d'utilisation exclusive pendant 50 ans a provoqué une controverse majeure», a noté le journal grec To Vima.

«Dans la liste deTAIPED, on trouve les plages de Myrto à Kato en Achaîa, de Vasiliki à Leucade, de Kalmitsi en Chalcidique et - quelle honte - deux plages de Elafonisos, la petite île entre le Péloponnèse et Cythère, célèbre pour ses eaux bleu-vert et la couleur claire de ses plages de sable», précise un site d'information.

Face aux critiques, le fond a indiqué que rien n'était encore décidé. Les précisions de l'office public affirmant qu'il respecterait les lois n'a guère rassuré les élus locaux des sites concernés. De quoi renforcer encore l'inquiétude des Grecs pour la sauvegarde de leur littoral alors que le premier ministre Samaras vient d'annoncer que «nous redémarrons notre pays en commençant par la mer»,

Ελλάδα 2024: δύο ελαιοτριβεία και τρία συσκευαστήρια

Μου γεννήθηκε πολύ μεγάλη περιέργεια όταν διάβασα ότι ο Υπουργός Οικονομικών κύριος Στουρνάρας πήγε στο τελευταίο Eurogroup πριν από μία εβδομάδα και υπέβαλλε για έγκριση - συζήτηση ένα σχέδιο για το πού και πώς θα αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία τα επόμενα 10 χρόνια.

Η είδηση συνοδευόταν από την πληροφορία ότι το σχέδιο βασίστηκε στην μελέτη "Greece 20/20" της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη του ΙΟΒΕ.
Λέω τι στο καλό, είναι δυνατόν να στέλνουμε ένα τέτοιο τόσο κρίσιμο σχέδιο στις Βρυξέλλες και εμείς να μην έχουμε πάρει είδηση;
Τέλος πάντων, μετά από ψάξιμο στους ιστιότοπους του Υπ. Οικονομικών και του ΙΟΒΕ δεν βρήκα τίποτα σχετικό και τελικά κατέληξα να βρω στο διαδίκτυο στα αγγλικά μια εκτενή περίληψη της περίφημης μελέτης της McKinsey.

Αμέσως έκανα μέσα στο κείμενο ένα search με τις δύο λέξεις που με ενδιέφεραν "olive oil" και... έμεινα κόκκαλο.
Πήγα και μια παράγραφο παρακάτω στην σελίδα 54 και έμεινα πάλι κόκκαλο! Δεν θα γράψω πολλά γιατί νομίζω ότι με τα πολλά λόγια κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία για το σε ποια μορφή αγροτικής παραγωγής θέλουν (δεν θέλουμε - θέλουν) να μας πάνε.
Η πρόταση λοιπόν της McKinsey προβλέπει με δυο λέξεις ότι: πέντε με έξι μεγάλες εταιρείες θα πρέπει να ελέγχουν όλη - ναι όλη - την γεωργική παραγωγή της Ελλάδος. Διαβάστε :

1. Για το ελαιόλαδο:
Αντί των 1.200 ελαιοτριβείων, που λειτουργούν σήμερα σε όλη τη χώρα, με μια μέση ετήσια παραγωγή περίπου 500 τόνους το καθένα, να δημιουργηθούν μόνο ΔΥΟ mega-ελαιοτριβεία δυναμικότητος 100.000 - 150.000 τόνων το καθένα που θα απορροφούν όλη την παραγωγή ελαιολάδου. Μάλιστα οι mega-μελετητές της μελέτης αναφέρουν την Κρήτη και την Πελοπόννησο σαν δύο προτεινόμενα μέρη εγκατάστασής τους. Και ποιος ο λόγος: για να επιτύχουμε "οικονομίες κλίμακος" και έτσι να μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε με χαμηλές - ισοπεδωτικές τιμές την Ισπανία. Χάλια τα νεύρα μας. Πάει περίπατο βέβαια η περίφημη υψηλή ποιότητα και η "υπεροχή" του ελληνικού ελαιολάδου. Με κάποιο άλλο όραμα εμείς προσπαθούμε να μάθουμε τους νεώτερους: "ποιότητα- ποιότητα - ποιότητα" και αυτοί θέλουν να πάμε εντελώς αντίθετα: "ποσότητα - ποσότητα – ποσότητα". Μα καλά, αφού δεν μας μένει απούλητο το ελαιόλαδο γιατί πρέπει να γκρεμίσουμε και άλλο την τιμή του; Να πάμε ακόμα πιο χαμηλά όπως η Τυνησία και η Συρία; Τι θα πετύχουμε; Αυτό που ξέρω είναι τι δεν θα πετύχουμε... καλύτερες μέρες για τον Έλληνα παραγωγό που είναι και το ζητούμενο. Και αυτό στον χώρο του ελαιολάδου, και όχι μόνο, μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με πιο καλής ποιότητος ελαιόλαδα, όχι κατώτερης ποιότητος.

2. Για τα φρούτα και λαχανικά (και αναφέρει μάλιστα πατάτες, ντομάτες, μήλα και ροδάκινα):
Nα γίνουν 2 ή 3 μεγάλες μονάδες συσκευασίας σε Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα και στην Πελοπόννησο.

3. Και το καλύτερο μας το φυλάνε στην επόμενη παράγραφο: Να ιδρυθεί μία (μία) εταιρεία διακίνησης όλων αυτών των αγροτικών προϊόντων με προτεινόμενο όνομα "Greek Foods Company" η οποία μπορεί να είναι ιδιωτική (ποιος τυχερός θα την πάρει μέσω... ΤΑΙΠΕΔ ίσως!) ή μια σύμπραξη δημοσίου - ιδιωτών (ΡΡΡ) με σκοπό την καλύτερη προώθηση στις ξένες αγορές και έτσι να επωφεληθούν, λέει, οι μικροί από τις συνέργειες που θα προκύψουν.
Και όμως, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές μας που στριμώχνονται στα κανάλια και ασχολούνται με την "ευρωπαϊκή προοπτική", τον Νότο και τον Βορά, την αλληλεγγύη και το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και το μόνο που τους απασχολεί μερικές φορές είναι το μέγα θέμα της καθιστικής χωροταξίας των ευρωβουλευτών του Ποταμιού, είμαι σίγουρος ότι ούτε ένας τους δεν έχει καν σκεφτεί να ζητήσει από το Υπουργείο Οικονομικών να δει και να μελετήσει τι στο καλό «Σχέδιο Ανάπτυξης" έχουμε στείλει εκεί ακριβώς στις Βρυξέλλες ζητώντας την ευλογία για τη χρηματοδότησή του. Θα έπρεπε όμως, έτσι, έστω και από μια απλή περιέργεια...Σημείωση προς τους mega-μελετητές της McKinsey: οι παραγωγοί ελαιολάδου στην Τοσκάνη, αφού με τα χρόνια χτίσανε με υπομονή και γνώση την ποιότητα του, το πουλάνε 7 με 10 ευρώ το λίτρο και εσείς θέλετε να μας πάτε στο 1,80 του απλού παρθένου της Ισπανίας;Aντί, λοιπόν, να βάλουμε στόχο στο αναπτυξιακό μας σχέδιο στον τομέα του ελαιολάδου μέσα από εκπαίδευση και εκσυγχρονισμό να κάνουμε μέσα στην επόμενη δεκαετία την Κρήτη την "Τοσκάνη της Ευρώπης", εσείς και κάποιοι κρυμμένοι στο σκοτάδι θέλετε να πάμε αλλού.