Πέμπτη, 28 Μάρτιος 2024

Η κοινωνία επιθυμεί αλλαγές, Εκείνοι;

Μήπως πρέπει ν' αποδεχτούμε ότι οφείλουμε, δεοντολογικά και πραγματοκρατικά, να συνταξιοδοτήσουμε το πάσης φύσεως και κατηγορίας πολιτικό προσωπικό (καλούς – κακούς, έντιμους – ανέντιμους, ικανούς – ανίκανους, γνήσιους – μούφα) ; Και μήπως πρέπει, στη συνέχεια, να καλέσουμε γονυκλινείς ομοθυμαδόν και εκθύμως τους «ένδοξους», «αμόλυντους» και πολιτικά «αμέτοχους» (δεν είδα, δεν άκουσα, δεν είπα) συνδικαλιστές πάσης κατηγορίας και προέλευσης να κυβερνήσουν εκπροσωπώντας μας, και μάλιστα για καμία δεκαετία στη σειρά, χωρίς βέβαια σκέψη αντικατάστασής τους για να φύγουμε από το βάραθρο που βρεθήκαμε;

Το μακροσκελές αυτό ερώτημα μπαίνει έτσι γιατί πολύ φοβούμαι ότι στις 17 μόνον ψηφίζουμε, δεν εκλέγουμε. Και ψηφίζουμε χωρίς να εκλέγουμε εκείνους που σχεδόν αποκλειστικά τα τελευταία 38 χρόνια καθόρισαν ακόμη και μείζονα κυβερνητικά και κοινωνικά ζητούμενα και/ ή διακυβεύματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και κατά καιρούς, με την μία ή την άλλη ένταση. Χωρίς ουσιαστικά να τους εκλέγει κανείς, υποδεικνύονται από μία κλειστή και γκρίζα, στο δημόσιο μάτι, ομάδα συντεχνιτών τους ομολόγως κραυγαζόντων. Ουσιαστικά χωρίς να τους γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων, χωρίς να εκθέτουν σε κανένα κοινό τι πιστεύουν ή πώς προσεγγίζουν τα ζητήματα, δηλαδή με μια κουβέντα, χωρίς να περνάνε μέσα από το έστω ατελές αντιπροσωπευτικό πλαίσιο της κλασσικής αστικής δημοκρατίας (;) επαφής αντιπροσώπου – αντιπροσωπευόμενου. Γνωρίζω καλά ότι σ' αυτά θα αντιτείνει κάποιος ότι όλη η διαδικασία λαμβάνει χώρα κάτω από μια ευρύτερη αντιπροσωπευτική ομπρέλα που λέγεται πολιτικός φορέας. Αλλά, ακριβώς αυτό είναι και ένα από τα σημαντικότατα ρήγματα του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος, και το οποίο θίγω εδώ χωρίς αξιώσεις εμβάθυνσης ή απάντησης, τώρα. Όσο για τη θεωρία της αντιπροσώπευσης στο χώρο της δουλειάς ή της βαρύγδουπης προστασίας των συμφερόντων των εργαζομένων, γενικώς και ειδικώς, καλύτερα να μη κάνουμε λόγο γιατί το δογματικό αυτό κατασκεύασμα προ πολλών ετών βάζει πολλά νερά στα ύφαλα.

Το κυρίως όμως αντικείμενο του σημειώματός μας δεν είναι το πράγματι σπουδαίο πεδίο που μόλις θίξαμε, της αντιπροσώπευσης, αλλά κάτι πολύ συγγενικό και εξίσου θεμελιακό, οι δομικές αλλαγές ή αλλιώς μεταρρυθμίσεις για τις οποίες τηρείται από μία μεγάλη μερίδα του πολιτικού φάσματος σιγή ιχθύος. Το πράγματι θεμελιακό αυτό ζήτημα περνάει δυστυχώς πάλι μέσα από τους κοινωνικούς μας προστάτες του συνθήματος του τύπου «δεν πουλάμε, δεν πουλιόμαστε». Για το πρώτο σκέλος, δεν το κάνουν γιατί δεν είναι στο χέρι τους, για το δεύτερο, επειδή είναι στην επιλογή τους, έδειξαν με αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια την πολυτελέστατη μετακόμιση του πελατολογίου σε συγκεκριμένο κομματικό (;) σχηματισμό, από τους πρωινούς πασοκτζήδες στους απογευματινούς μεγαλοκομμουνιστές. Για να καταδειχτεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, που ιστορικά υπήρξε ζέουσα συνδικαλιστική γεωγραφία, τι σημαίνει ιδεολογία, πίστη, συνέπεια και κάτι ανάλογα τέτοια χαριτόβρυτα μόλις συμβεί αυτό που έμεινε στην ιστορία από τον μοναχό Ιωάννη Τέτζελ που μοίραζε συγχωροχάρτια στα χωριά της μεσαιωνικής Ελβετίας και Γαλλίας ότι «αναπηδά η ψυχή εκ του καθαρτηρίου μόλις ακουστεί ο ήχος του χρήματος» και σε νεότερη ιστορική έκδοση «χρυσίο τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» και σε ακόμη πιο προχωρημένη (κατ' αναστροφή), «την δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς».

Η αφόρητη και ενοχλητική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, καθώς και η ανελέητη εμπειρική πραγματικότητα, επιθυμεί δομικές αλλαγές σχεδόν σε όλα, εντός Ηπείρου· Εκείνοι (με κεφάλαιο μεγαλοπρέπειας) τι αποφάσισαν;

Ως επιθύμιο να ειπωθεί ότι το σύντομο αυτό σημείωμα δίκην χρονογραφήματος δεν απαλλάσσει σε τίποτε και επ' ουδενί το σύμπαν πολιτικό μας προσωπικό για τα ηθικά (κυρίως), ιδεολογικά και πρακτικά πεπραγμένα του για πάνω από πενήντα χρόνια. Όσο δε για τους «μεγαλοπρεπείς», βεβαίως και δεν μπαίνουν όλοι στην ίδια σακούλα. Μόνο που η σακούλα είναι μικρή γιατί ο αριθμός είναι μικρός και δεν χρειάζεται XL μέγεθος για να τους χωρέσει. Κοντολογίς, και σ' αυτό το στρατόπεδο οι «εντάξει» είναι λίγοι.

Τελειώνοντας αξίζει ίσως να αναφερθεί εκείνο που διακήρυξε ο Marx στο βιβλίο του «Η αθλιότητα της Φιλοσοφίας» (ελληνική μετάφραση Γ. Δεληγιάννη – Αναστασιάδη, εκδ. Μορφή, Αθήνα, σελ. 174). Υποστήριξε ότι « η πολιτική εξουσία είναι ίσα ίσα η επίσημη ανακεφαλαιοποίηση του ανταγωνισμού μέσα στην αστική κοινωνία». Εκείνο που τον ενδιέφερε δεν ήταν το κράτος καθ' αυτό αλλά οι σχέσεις του με την κοινωνία, με άλλα λόγια η θέση του κράτους μέσα σ' αυτήν. Και όπως λέει ο σχολιαστής του Henri Lefebvre (η Μαρξική Θεωρία του Κράτους, μετάφραση Γερ. Λυκιαρδόπουλου, εκδ. Έρασμος, 1977 Αθήνα, σελ. 42) δεν τον ενδιέφερε εν προκειμένου η «πολιτική κατάσταση» στο εσωτερικό του κράτους · το τελευταίο για τον Marx ήταν θέμα τακτικής όχι ουσίας. Έχω την εντύπωση ότι παρατηρώντας εμπειρικά αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην χώρα και που σύντομα σκιαγραφήθηκαν πιο πάνω, σε ένα από τα συμπεράσματα που οδηγείται κανείς είναι στο ότι για πάρα πολλά χρόνια τα ζητήματα τακτικής ως «πολιτική κατάσταση» στο εσωτερικό του κράτους μεταστράφηκαν σε ζητήματα ουσίας της κοινωνίας, κυριάρχησαν πάνω σε αυτή και αφού την κατέκτησαν την εξουθένωσαν.

«Υπομείων»

[1] Η ιστορία αυτής της έκφρασης πηγαίνει πίσω στην εποχή του Μεσοπολέμου και κυρίως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναπτύχθηκε από δημοσιολόγους της Δυτικής Ευρώπης που ήθελαν να χαρακτηρίσουν την εκλογική διαδικασία στα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπου υποψήφιο ήταν, ως γνωστόν, μόνον ένα κόμμα. Στην Ελλάδα η εισαγωγή αυτής της έκφρασης πιστώνεται στον αείμνηστο συνταγματολόγο Χρήστο Σγουρίτσα (1895-1966).

[2] Για τους νεότερους: Υπομείονες στην αρχαία Σπάρτη ήταν άτομα με περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Αν και είχαν γεννηθεί από γνήσιους Σπαρτιάτες πολίτες, δεν είχαν το δικαίωμα της νομής του οικογενειακού κλήρου (τον ποίον έπαιρναν μόνο οι πρωτότοκοι) και γι' αυτό δεν μετείχαν στα κοινά συσσίτια και στην αγωγή των Σπαρτιατών. Έτσι διέκειντο εχθρικά προς την κρατούσα τάξη και συχνά μετείχαν σε συνωμοσίες και εξεγέρσεις. (Εγκυκλ. Πάπυρος Larousse Britannica, τομ. 51, 2007, σελ. 364).

Σχόλια  

 
0 #1 Χρ. Τριαντόπουλος 20-06-2012 18:33
Πολύ ενδιαφέρον. Κάτι σχετικό από το propolitix.gr που παραπέμπει στο παραπάνω άρθρο...
http://www.propolitix.gr/?p=1569
Παράθεση
 

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση