Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Όλα είναι φανερά, αλλά κανείς δεν βλέπει

dsc 4500 120x120-thumbΤην αφοριστική περιγραφή την οφείλουμε στον Δημήτρη Παπαλεξόπουλο, της νέας γενιάς του «Τιτάνα» και ήδη του ΣΕΒ αν και όπως κάθε τι το επιγραμματικό έχει ρίζες που πάνε πίσω, στη βρετανική θυμοσοφία: «Απαισιόδοξος είναι ο καλά ενημερωμένος αισιόδοξος».

Αφορούσε η συζήτηση, σε πηγαδάκι τρεις βδομάδες πριν από τις εκλογές του Ιουνίου -τις δεύτερες του 2012 για την Ελλάδα, και βλέπουμε...- την προοπτική των δικών μας πραγμάτων. Ομως, με την Ισπανία πλέον πρόδηλα στο μάτι του κυκλώνα και με την Ευρωζώνη/την «Ευρώπη» γενικότερα μπροστά στη μοίρα της, είναι φανερό ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει συνολικά. Και η πολιτική διαχείρισή τους μπορεί να είναι πολιτική, αλλά με τίποτε δεν είναι πλέον διαχείριση.

«Είναι φανερό»: όλα είναι φανερά, κανείς όμως δεν βλέπει. Ζούμε, όλοι, το (αμετάφραστο) Eyes wide shut μας. Στην Ελλάδα, οι δέκα πλέον εβδομάδες προεκλογικής εκστρατείας -η διαδρομή προς τις κάλπες της 6ης Μαΐου και τώρα προς εκείνες της 17ης Ιουνίου αποτελεί ένα αδιάσπαστο συνεχές. η ανάδυση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ, η αποσάθρωση του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ η άσχημη όψη της ριζοσπαστικοποίησης της δημόσιας σκηνής, η σύστοιχη αμηχανία της ΝΔ αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο -έχουν ομοιομορφοποιήσει την κοινή γνώμη, η οποία κοινή γνώμη, ως «κυρίαρχος λαός», με αποφασιστικότητα απορρίπτει πλέον κεντρικά κομμάτια της πραγματικότητας: πώς λοιπόν οι δύσμοιροι πολιτικοί «ηγέτες» να μην τρέχουν ξοπίσω της υποσχόμενοι ό,τι θέλει και ό,τι ποθεί, με άκρα αδιαφορία για το τι είναι εφικτό και τι όχι;

Ας μείνουμε λίγο ακόμη στην Ελλάδα, αν και στις κάλπες θα πάμε με τη μοίρα μας να κρίνεται αλλού, «έξω», όπως τόσες και τόσες φορές αφότου το ελληνικό κράτος αποφασίστηκε από την κουτουράδα των Τριών Ναυάρχων στο όρμο του Ναυαρίνου. Στην Ελλάδα των μέσων του 2012:

(α) Η πραγματική οικονομία βρίσκεται όντως σε συνθήκες εκείνου που ο Αλέκος Παπαδόπουλος εδώ και ένα χρόνο προανήγγειλε «μεγάλο παγετώνα της ελληνικής οικονομίας», με ύφεση για τη χρονιά στο 7% να μην είναι αδιανόητη: ευτυχώς και η Τράπεζα της Ελλάδος και οι Τροϊκανοί σίγησαν, να μην ακούμε πια την ηχώ από τη φωνή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ή του Φίλιππου Σαχινίδη να λένε τα καθησυχαστικά δικά τους. τους θυμόσαστε;

(β) Η στάση πληρωμών αποτελεί γενικευμένη πραγματικότητα, παντού και στα πάντα: τα εξαφανισμένα φάρμακα των καρκινοπαθών (που με τη βαρβαρότητα ύαινας, η οποία επιπίπτει σε λαβωμένο ζώο τα ανεκάλυψε αίφνης η πολιτική μας τάξη...) και οι καθυστερούμενοι μισθοί 3 ή 4 ή 6 μηνών προς «εργαζόμενους» του ιδιωτικού τομέα, οι δόσεις παγωμένων δανείων που δεν επιδιώκεται καν να ρυθμιστούν, οι φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις που περνούν στο «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», οι οφειλές του Δημοσίου που μόνον εικονικά μετριούνται στα 6,5 δις ευρώ -όλα αυτά είναι του ίδιου πράγματος όψεις.

(γ) Η ανεργία, που καταγράφεται να αγγίζει το 22% και κοντά στο 55% για τις νεώτερες ηλικίες, έχει νόημα μόνον, αφού γίνει αναφορά και στους όρους απασχόλησης όσων συνεχίζουν να καταγράφονται «ευρισκόμενοι σε απασχόληση», αλλά και άμα γίνει αντιληπτό ότι προκειμένου να μη θιγεί η αίσθηση ασφαλείας των ανθρώπων του δημοσίου τομέα (ή: προκειμένου να μην αρχίσουν να πληρώνονται αυτοί οι συνάνθρωποί μας με υποσχετικές, με ΙΟUs ή με σκριπ παλαιότερων εποχών) όχι μόνον οι καρκινοπαθείς θα μένουν χωρίς φάρμακα, αλλά και όλη η -υπόλοιπη- κοινωνία θα ζήσει χωρίς ρεύμα ή και χωρίς διασφαλισμένη διατροφή.

«Πολιτική διαχείριση», αύριο, σημαίνει άρνηση κάθε διαχείρισης

Σε αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα οι δημοσιονομικοί στόχοι του Μνημονίου -ΙΙ, με βάση το οποίο συνεχίζεται η σταγόνα σταγόνα χρηματοδότηση της οικονομίας έχουν χάσει κάθε νόημα. Υπ' αυτή την έννοια, άμα καθίσει και συγκρίνει κανείς τις ατάκες του πολιτικού λόγου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητων Ελλήνων (ο χιλιαστικός λόγος του ΚΚΕ που ευαγγελίζεται τη συνολική ανατροπή συστήματος ως μόνη διέξοδο, κάνει ενδεχομένως τη διαφορά: όμως πλέον μάχεται για την υπόστασή του), διαφορά ουσίας κινδυνεύει να μη βρει. Διαφορά διατυπώσεων, διαφορά τρόπου εξορκισμού του κακού που μας βρήκε, διαφορά λεξιλογίου απόρριψης του Μνημονίου/των Μνημονίων/του Μεσοπρόθεσμου, ασφαλώς ναι! Και καταγγελία, εκ θεμελίων επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση όλες τις λεξούλες μαζί, ομοίως. Ομως προετοιμασία για κάτι το συγκεκριμένο και το λειτουργικό υπό συνθήκες της διαβόητης 18ης Ιουνίου - μηδέν. Τίποτε. Ασε καλύτερα!

Τι κι αν όλα τα κέντρα, ΔΝΤ και ΕΚΤ και Ε.Ε. και οι ξένες καγκελαρίες δίνουν με κάθε τρόπο σημάδια διαπραγματευτικής διαθεσιμότητας, από το «σεβασμό» της κυρίας Λαγκάρντ μέχρι το «πιέσαμε υπέρμετρα τους Ελληνες» του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Τι κι αν το κλίμα στα διεθνή media ωθεί προς την κατεύθυνση να ξανακοιταχτεί «το ελληνικό πρόβλημα» με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Οσοι στο εσωτερικό της ΝΔ, με την εσωτερική ισχύ εκείνου που είχε διαγνώσει το αδιέξοδο από νωρίς, αναζητούσαν μια γραμμή -ή: κάποιες γραμμές- ελεγχόμενης αντιπαράθεσης με τους Τροϊκανούς, τώρα αναδιπλώθηκαν: στις πολεμίστρες ανεβαίνουν συνθήματα ασύμβατα με την έννοια «διαπραγμάτευση». Οσοι πάλι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ πήγαιναν να ανοίξουν -χωρίς πολλές-πολλές επαφές, «μην παρεξηγηθούμε»- διαύλους δυνητικής συνεννόησης, αυτοί κι αν πήγαν πίσω στην τελική ευθεία προς την κάλπη! Ακόμη κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος που, με πρόσφατη μνήμη του τι σημαίνει η διαπραγματευτική επαφή με τους «έξω», πήγαινε να στήσει γύρω από την επιμήκυνση της περιόδου προσαρμογής και από κάποιου είδους άμεσο moratorium για τώρα, μια λογική συζήτησης/αναθεώρησης/αναδιαπραγμάτευσης, έκανε στροφή προς σκληρότερες τοποθετήσεις.

Εκείνο που προκύπτει ως κύριο ενδεχόμενο για τις 18 Ιουνίου είναι η Ελλάδα -μετά από επώδυνη κυοφορία «Κυβέρνησης» είτε βρεθεί Σαμαράς, είτε Τσίπρας στην πρώτη θέση και ενθυλακώσει τις 50 έδρες Παυλόπουλου, μετά από ξεθεμελιωτικές διαπραγματεύσεις και υποτιμητικούς όρους, με φωνασκίες των «έξω»- να επιχειρήσει πάλι πολιτική διαχείριση. Οπως το Σεπτέμβριο/Οκτώβριο του 2011, τότε που ο Βαγγέλης ξαπόστειλε την Τρόικα για να διαπραγματευτεί «πολιτικά» με τους μεγάλους. Για να διαπιστώσουμε, φοβούμεθα, ότι στην πράξη πολιτική διαχείριση θα σημάνει μη διαχείριση...

Πώς ο Οργουελ γίνεται εμβληματική φιγούρα της σημερινής Ευρώπης

... Ενώ «εκείνοι», οι κατά κυνική διατύπωση «εταίροι της Ελλάδας» που συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο ως καλοπροαίρετοι (πάντα!) αποικιακοί άρχοντες, είτε συναισθανόμενοι σε τι κατάσταση περιήλθε η ελληνική κοινή γνώμη και το ιθαγενές πολιτικό σύστημα, είτε αντιλαμβανόμενοι πόσες εγγενείς αδυναμίες είχε το πλάνο «διάσωσης» ώστε να έχει αποβεί βρόχος πνιγμού, αρκούνται πλέον στο να επαναλαμβάνουν τις καλές τους προθέσεις, με την μονόχορδη προσθήκη: «αρκεί η Ελλάδα να τηρήσει τα συμφωνημένα». Λέμε στους Ελληνες ένα pacta sunt servanda, να δείξουμε λατινομάθεια. Και παραβλέπουμε ολότελα την ρήτρα rebus sic stantibus!

Είναι φανερό: οι Ευρωπαίοι, που την εποχή του Ευρωσυντάγματος αναζητούσαν στον Θουκυδίδη μια από τις πολιτιστικές/πολιτικές ρίζες της Ευρώπης, οι ίδιοι που σε εμβληματική φιγούρα της Ευρώπης ανήγαγαν τον Μπετόβεν με την (επαναστατική/ανατρεπτική)) «Ωδή της Χαράς» της Ενάτης ως ύμνο, τελικά υιοθέτησαν ως εκφραστή τον Τζορτζ Οργουελ και την «Φάρμα των Ζώων». Οχι, όχι για την καταδίκη του ολοκληρωτισμού. Αλλά για το «Ολα τα ζώα είναι ίσα. Μερικά όμως είναι πιο ίσα από τα άλλα».

Δείτε τώρα, μετά την και επίσημη προσφυγή της Ισπανίας στους Μηχανισμούς Στήριξης, περισσότερο κι από τη Μαδρίτη, η οποία εύλογα θέλει να μη σαμαρωθεί με Μνημόνιο «α λα Ελληνικά», αλλά πιο λάιτ, οι κεντρικοί συντελεστές των ευρωπαϊκών πραγμάτων πασχίζουν να διαφοροποιήσουν Ισπανία (που «μόνον» τραπεζικό σοκ υφίσταται, όπως και η Ιρλανδία) από την Ελλάδα με την πεισματική δημοσιονομική της αστοχία. Οι αγορές θα αποφασίσουν τι απ' αυτά ισχύει. Ομως, και οι δικοί τους πολιτικοί κάνουν την ίδια κίνηση με τους δικούς μας: πολιτική διαχείριση μιας κρίσης, που στον άμεσο ορίζοντα είναι βαρύτατα τεχνική, χρηματοπιστωτικής ασφυξίας.

Μάλιστα, η κυρία Μέρκελ -και, ως φαίνεται, η Τετράδα Βερολίνου/Παρισίων/ Ρώμης/Μαδρίτης αμέσως μετά τις ελληνικές εκλογές- θα προσπαθήσει να λύσει πιο «πολιτικά» το αδιέξοδο, Πώς; Με «περισσότερη Ευρώπη». Στοίχημα ότι οι δικοί μας θα χειροκροτήσουν άκριτα, ως συνήθως! Μην παρατηρώντας ότι η «περισσότερη Ευρώπη» θα έχει κατά Μέρκελ δυο ή τρεις ταχύτητες - για να μας χωρέσει κι εμάς, στην ελεγχόμενη πτώση μας. Αντί για Grexit (=έξοδο από το ευρώ [EUR=X] Σχετικά άρθρα ) , ανοιχτός σχεδιασμός για Geuro (=διπλό νόμισμα) ή και για GIOUs (=Greek IOUs, υποσχετικές ή σκριπ για τις συναλλαγές των ιθαγενών).

*Δείτε εδώ το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 11-06-2012.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση