Περιμένοντας… τους Ευρωπαίους (=τους Γερμανούς)
- Κατηγορία: Παπαγιαννίδης Αντώνης
- Δημιουργηθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2013
Λες και ήταν για να προϋπαντήσουμε το αποτέλεσμα των Γερμανικών εκλογών, το οποίο θα «χτίσει» την κυβερνητική δομή στο Βερολίνο (και το εκεί πρόγραμμα διακυβέρνησης), οδηγώντας – διατί να το κρύψωμεν άλλωστε! – όλη την Ευρωπαϊκή πορεία προς τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014. Και να προετοιμάσουμε... την επανατοποθέτηση των σχέσεων Τρόικας-Αθηνών, το τρίτο Πρόγραμμα για την Ελλάδα, την συζήτηση για την βιωσιμότητα του χρέους, όλα αυτά.
Αναφερόμαστε στην υπόθεση του υποτιθέμενου αιτήματος του Ευ. Βενιζέλου – αντιπροέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως και υπουργού Εξωτερικών της, αλλά και με νωπή (διάβολε!) την μνήμη της εποχής όπου διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της πιο δύσκολης στροφής των διαπραγματεύσεων με την τότε Τρόικα – προς τον ισχυρό άνδρα της ΕΚΤ και φορέα της ορθοδοξίας της Bundesbank τον Joerg Asmussen, να «reorganise the figures»/να μαντζαλέψουμε λιγάκι τα στοιχεία για την Ελληνική οικονομία (π.χ. περνώντας σε 15μηνη βάση την αποτίμηση των δημοσιονομικών, ώστε να μας προκύψει μικρότερη διαφορά από τους στόχους...). Ήταν ο ίδιος J. Asmussen τον οποίο συνάντησε (μαζί με τον B. Coeure) – στην Φρανκφούρτη, στην έδρα τους, αφού δεν τον «πρόλαβε» στην Αθήνα – ο Αλέξης Τσίπρας , αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, προκειμένου να έχει μια ειλικρινή διαφωνία μαζί του, ακούγοντας πάντως τον Άσμουσσεν να επαναλαμβάνει ότι «τα επίπεδα ανεργίας των νέων [στην Ελλάδα] δεν είναι αποδεκτά».
Ο πονηρουληδισμός ως πολιτική πρακτική
και το Ευρωπαϊκό ανήκειν
Βέβαια, η σχετική αρθρογραφία της (φιλελεύθερης, σεβαστής στους ακαδημαϊκούς κύκλους, εκδότης της ένας κάποιος Helmut Schmidt...) Die Zeit, που μετέφερε την συζήτηση Β.Β. –Asmussen , διαψεύσθηκε. Με την προσήκουσα οργή από τον Έλληνα ΥΠΕΞ («απολύτως ανακριβές το δημοσίευμα» και «αναμένω την επίσημη διάψευση ΕΚΤ [...] ελπίζω να μην χρειαστεί να επανέλθω»), με σαφώς πιο μετρημένο ύφος από πλευράς ΕΚΤ («το άρθρο δεν είναι σωστό σ' αυτό το σημείο [...] δεν σχολιάζουμε τις προσωπικές συζητήσεις στελεχών μας». Συνέπεσε – χρονικά, τουλάχιστον – το συγκεκριμένο επεισόδιο με την σκλήρυνση των πληροφοριών σχετικά με τις προθέσεις της Τρόικας, που ήδη εγκαθίσταται πάλιν ανάμεσά μας. Συνέπεσε – επίσης χρονικά, τουλάχιστον – η πανηγυρική αυτή προσέλευση Βενιζέλου στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο με την εμπλοκούλα που προέκυψε περί τον (επικεφαλής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο: ο Ευ. Βενιζέλος ονειρευόταν μ' αυτό ακριβώς το «Ευρωπαϊκό καπέλο» να κατεβάσει το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές!) Hannes Swobοda - Αυστριακός είναι, Γερμανός μετράει – ο οποίος, βλέποντας εν εξελίξει την φρίκη της Χρυσής Αυγής στην χώρα μας, αμφισβήτησε την ικανότητα/λογική μιας τέτοιας Ελλάδας να αναλαμβάνει την κυλιόμενη Ευρωπαϊκή προεδρία! Άσχετη βέβαια η συζήτηση, ψιλοάχρηστη και όλη η ταρατατζούμ φλυαρία περί Ελληνικής προεδρίας. Όμως η με εμπειρία στρατοπέδων συγκέντρωσης του ναζισμού Ευρώπη, δεν μπορεί να κατανοήσει την «λόγια» νομική συζήτηση στην Ελλάδα περί Χρυσαυγής και θεσμικών δυνατοτήτων αντιμετώπισης όχι απλώς της Ακροδεξιάς (που υπάρχει ανά την Ευρώπη), αλλά του εγκληματικά εκφραζόμενου Νεοναζισμού.
Προσέξτε τώρα: μετά και τις αναφορές του Ιταλού κεντρικού τραπεζίτη Lorenzo Bini-Smaghi στο πώς μέχρι και το 2012 είχε σοβαρότατα συζητηθεί, πώς ήταν δεκτή σε επίπεδο Μέρκελ, ακόμη και πώς είχε σχεδιασθεί διεξοδικά μια υποβοηθουμένη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ/Grexit, με Βαγγέλη Βενιζέλο (πάλι!) να κουβεντιάζει όρους και διαδικασίες με Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, τότε που όποιος αναφερόταν καν στο ενδεχόμενο αυτό ήταν υπονομευτής κλπ. –γνωρίζουμε πλέον απόλυτα ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ υπήρξε απόφαση απόλυτα πολιτική.
Τι θα πει, όμως «πολιτική απόφαση»; Θα πει ότι από την μια κρίθηκε απαραίτητη η μη-διακινδύνευση κραδασμών στην ίδια την Ευρωζώνη, από την άλλη έπαιξε ρόλο η αποδοχή του «Ευρωπαϊκού ανήκειν» της Ελλάδας.
Ε, με την υπόθεση Χρυσαυγής, που τρέχει αδυσώπητα στον διεθνή Τύπο, το Ευρωπαϊκό ανήκειν της Ελλάδας αμφισβητείται από μέσα, από την ρίζα της πολιτικής ιδιοσυστασίας της. Δεν είναι πια θέμα ανάλυσης, είναι θέμα πρακτικής πολιτικής. Το ενδεχόμενο Κασιδιάρηδες και «Καραϊσκάκηδες» και Καιάδες και Λαγοί να εμφανισθούν και να δράσουν, ευθέως, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου δημιουργεί «εκεί» κραδασμούς. Δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μας αφήσουν, δημοκρατικότατα, να διακωμωδήσουμε (και) την δική τους την δημοκρατία.
Προκύπτει έτσι μια βαθύτερη εκδοχή Grexit. Αναίρεσης δηλαδή του Ευρωπαϊκού ανήκειν της Ελλάδας. Όχι ευχάριστα, κυρίως όμως όχι εύκολα διαχειρίσιμα πράγματα: πάντως ο πονηρουληδισμός, η συγκάλυψη, όλες αυτές οι πρακτικές της «παλιάς Ελλάδας» δείχνουν να μην έχουν πέραση.
Εν αναμονή των νέων Γερμανικών ισορροπιών,
ας μην πολυποντάρουμε στους Αμερικανούς...
Έτσι, κι αλλιώς, κι αλλιώτικα, μετά και τις γερμανικές εκλογές και με Ευρωεκλογές στο βάθος του ορίζοντα, το σκηνικό μιας ουσιαστικής επανατοποθέτησης της σχέσης της Ελλάδας με την Τρόϊκα – σε όλα τα επίπεδα, από το πιο τεχνικό με τα στοιχεία και τους στόχους και τα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά κενά, μέχρι το πιο αληθινά πολιτικό με την υποτιθέμενη αντιπαράθεση ΔΝΤ/ «Ευρώπης» για την βιωσιμότητα του χρέους. Εδώ, όμως, στην Ελληνική πολιτική και μηντιακή σκηνή είχε εγκατασταθεί μια πολλαπλή παρεξήγηση: ότι άμα οι ισορροπίες αλλάξουν στην Γερμανία (σε σχέση με τον Συνασπισμό CDU-FDP, το σχήμα Μέρκελ-Ρέσλερ, την υπουργία Σώϋμπλε) «θα αποκτήσουμε ευρύτερα πλαίσια διαπραγμάτευσης». ότι η αλλαγή αναλυτικού πλαισίου για την Ευρωπαϊκή κρίση χρέους στο ΔΝΤ, συν το mea culpa του Ταμείου για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή «θα μας δώσει επιχειρήματα επαναδιαπραγμάτευσης» . ότι, τέλος, «οι Αμερικανοί θα πιέσουν τους Ευρωπαίους (=τους Γερμανούς) να ξεκολλήσουν από την μονοδιάστατη λογική της λιτότητας, να στραφούν κάπως προς την ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας, να ποντάρουν στην ανάκτηση αναπτυξιακών ρυθμών».
Περιμένοντας να προκύψει η μετεκλογική ισορροπία στην Γερμανία, και να ανοίξει το ΔΝΤ τα αληθινά χαρτιά του (θα δεχθεί το χάϊδεμα των στοιχείων ελλείμματος, προοπτικών ανάπτυξης, δυναμικής του Ελληνικού χρέους; θα παραμείνει στο Ελληνικό πρόγραμμα ή θα αρχίσει να αποστασιοποιείται με μικρά πηδηματάκια;), καλά θάταν να μην πολυχτίζουμε προσδοκίες στην Αμερικανική στήριξη στην επαναδιαπραγμάτευσή μας με την «Ευρώπη» (= τους Γερμανούς). Γιατί το λέμε αυτό; Διότι η συνολική ανάμειξη των ΗΠΑ στην περιοχή μας ανέκαθεν είχε γεωπολιτικό βάθρο. Όταν λοιπόν προέκυψε η κρίση στην Συρία και το πράγμα γλιστρούσε προς στρατιωτική επέμβαση – έστω new age, εξ αποστάσεως κοκ - , πώς θεωρήσαμε προς στιγμήν ότι επανισορροπείται για μας το πράγμα; Η αναστάτωση στην ευρύτερη περιοχή – μια η Αίγυπτος σε ανάφλεξη, μια η Τουρκία σε εσωτερική αναστάτωση, χώρια που το Κουρδικό «τους» ξαναξεκινάει....- πιστέψαμε ότι μας έκανε εν γένει καλό. Αν μη τι άλλο, ο τουρισμός μας ωφελήθηκε από τα παθήματα των άλλων: δεν είναι η πρώτη φορά, όμως φέτος τόχαμε ανάγκη, όχι; Άλλωστε, προβάλλαμε πλέον και ως «όαση σταθερότητας», συγκριτικά, στην περιοχή. Αρα... αναβαθμιζόμαστε! Χώρια που το τρίγωνο/σφήνα σταθερότητας/stability wedge Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας αποκτούσε πρόσθετη χρησιμότητα. (Ξεκίνησε και ο Ευ. Βενιζέλος διαπραγμάτευση υπό πίεση με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, μας είπαν).
Βέβαια, με την αναταραχή στην Συρία, οι τιμές της ενέργειας πήραν να ανεβαίνουν. Είναι κάπως νωρίς να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν ... παραγωγοί υδρογονανθράκων, οπότε η άνοδος των τιμών, που θα ψύχραινε τους ρυθμούς ανάπτυξης, π.χ. στην Ευρώπη, κινδύνευε για μας να πνίξει την μόλις διαφαινόμενη εκκίνηση της Ελληνικής οικονομίας.
Εδώ λοιπόν ήμασταν, όταν ήρθε η Ρωσική πρόταση και η (προσώρας) Αμερικανική υποχώρηση. Αυτό, είναι η προκύπτει το ερώτημα, μας κάνει καλό ή κακό; Παρά τον αυτοματισμό να καταγράφουμε (λόγω πάγιου αντιΑμερικανισμού στην Μεταπολιτευτική Ελλάδα) το «τσαλάκωμα» της Ουάσιγκτων στα θετικά και να βλέπουμε την Αμερικανική υποχώρηση περίπου όπως το Σουέζ των ΑγγλοΓάλλων πριν 60 χρόνια, φοβόμαστε ότι καλά θάκανε η κοινή γνώμη μας να ξαναδιαβάσει τα αντανακλαστικά των τελευταίων εβδομάδων ανάποδα. Τι θα πει πάλι αυτό; Στην περιοχή ακραίας αστάθειας όπου βρισκόμαστε, με όλους επιθετικούς εναντίον όλων, η έμπρακτη απόδειξη ότι ούτε οι ΗΠΑ πλέον μπορούν να λειτουργήσουν σταθεροποιητικά, καλό θάταν να μας προβληματίζει. Όχι μόνον ο υποτιθέμενος δικός μας ρόλος σταθερότητας πάει χαμένος, αλλά καλό θα ήταν να σκεφτόμασταν ποιος (αν όχι η Ουάσιγκτων) θα συγκρατούσε μιαν ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση πιο κοντά σ' εμάς...
Και για να επιστρέψουμε στο κυρίως αντικείμενο ετούτου του σημειώματος: η πολυσυζητημένη επιρροή των υπερατλαντικών μας συμμάχων στην αυριανή δική μας επαναδιαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, για τα Μνημόνια και το χρέος, πάει κι αυτή μάλλον πίσω: πόση διεθνής πειθώς απομένει διαθέσιμη στον Μπαράκ Ομπάμα, ώστε να μιλάει διδακτικά στους άρχοντες της Ευρωζώνης;
*Δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 23-09-2013