Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Ξαναδιαβάζοντας ΕΡΤ/ΔΤ/ΝΕΡΙΤ

Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr στις 26-1-2014

Ξεκίνησε ο Νίκος Μιχαλίτσης από το ΕΚΚΕ – δεν βρήκε τον δρόμο που οδηγεί στα λημέρια των κάθε λογής εξουσιών, αλλά βάδισε μια διαδρομή που τον έκανε ως Τεχνικό Διευθυντή κεντρικό αρμό σε τεχνικό επίπεδο της αλήστου μνήμης ΕΡΤ. (Ήταν άνθρωπος με καθοριστικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό της τηλεόρασης στην δορυφορική μετάδοση σήματος, στην ουσία της ψηφιακής εποχής κοκ.). Όταν ήρθε η ώρα του «μαύρου» στις οθόνες, βρέθηκε στο κέντρο όσων στην άλλοτε ΕΡΤ επιχείρησαν να αρθρώσουν έναν λόγο «απέναντι», όχι όμως με την παραδοσιακή ξύλινη γλώσσα του αμετανόητου συνδικαλισμού χαρακωμάτων. Συνέβαλε πρακτικά στο να συνεχίσει – για κάποια διάστημα – να εκπέμπει ο χώρος εκείνος /ΕΡΤopen κάτι σαν πρόγραμμα, τα γνωστά.

Γιατί ξαναπιάνουμε αυτό το, θάλεγε κανείς λησμονημένο, νήμα του τι συνέβη και τι ζυμώσεις συνεχίζονται στην άλλοτε ΕΡΤ; Στο κάτω-κάτω της γραφής, η Δ.Τ. σήμερα λειτουργεί (κάπως), η ΝΕΡΙΤ δομείται (καλά, μια λέξη είπαμε!). Ενώ από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ η γραφή στον τοίχο είναι σαφής: «άμα έρθουμε στα πράγματα, το ρολόι θα γυρίσει πίσω» (αυτή είναι η πλέον ευγενική διατύπωση).

Έπεσε στα χέρια μας – όχι δύσκολο: κυκλοφόρησε διαδικτυακά αρκετά – το κείμενο εισήγησης Μιχαλίτση στην «συνέλευση των εργαζόμενων στην ΕΡΤ» της περασμένης Παρασκευής. (Αν καταλάβαμε καλά, η ώς άνω συνέλευση κατέληξε σε «ομόφωνη απόρριψη όποιας συμμετοχής στην διαδικασία ΝΕΡΙΤ», θεωρώντας «κατάπτυστη και φωτογραφική την προκήρυξη για [....] στελέχωση του κατ' επίφαση «δημόσιου» τηλεοπτικού φορέα» κλπ. Με δέσμευση να «κρατήσουμε ανοιχτή την φωνή της ΕΡΤ στην κοινωνία μέχρι την οριστική λειτουργία της, που σύντομα έρχεται»). Και, διατρέχοντας το κείμενο, με φόντο την αναμενόμενη/αναπόφευκτη μαχητική γλώσσα, βρήκαμε κάτι σπάνιο για τους καιρούς μας: ένα πνεύμα ενότητας, ακόμη και καταλλαγής.

Εξηγεί πώς λειτουργεί η ανάγκη ενότητας «στο δικό μας στρατόπεδο» (εντάξει, σε συνέλευση απευθύνεται!), πώς εξασφαλίζεται «με την συμμετοχή στις αποφάσεις με δημοκρατικό τρόπο ΟΛΩΝ όσων θέλουν και μπορούν». Αντιτίθεται στα ««καπετανάτα» που διαβρώνουν και μπορούν να εκφυλίσουν οποιονδήποτε αγώνα», ζητάει «να αναλαμβάνεται η πρωτοβουλία και να μην αφήνεται η Κυβέρνηση να διαμορφώνει την ατζέντα». Προπαντός όμως, και ενώ – αυτονόητα – ζητάει την μη-συμμετοχή στις προκηρύξεις για την ΝΕΡΙΤ, που θα αποδυνάμωνε νομικα την θέση των απολυμένων της νύχτας του «μαύρου» της ΕΡΤ, διατυπώνει το πιο σημαντικό: «δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, ότι ένας αριθμός συναδέλφων και συναγωνιστών μας θα σπεύσει να καταθέσει αίτηση, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης που τους έχουν επιβάλει. [...] Ήταν και παραμένουν συναγωνιστές μας. Πρέπει να τους ζητήσουμε να συνεχίσουν να είναι κοντά μας [...Όμως] μην τους χαρίσουμε στο αντίπαλο με μικρονοϊκή στάση».

Κατέληγε η εισήγηση Μιχαλίτση με πρόταση-πρόσκληση για δημιουργία «νομικής υπόστασης για παραγωγή προγράμματος», με την μορφή Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης κλπ.: αναφορικά πράγματα, αυτά!

Δεν ξέρουμε πώς διαβάζονται/πώς ακούγονται – παρόμοια κείμενα και θέσεις. Είτε από τους «εκτός των τειχών» απολυμένους που ζουν την βαριά κατάσταση του ξηλώματος της ζωής τους, είτε απ' όσους προσχώρησαν το νέο σχήμα – και ζουν μια ψυχρότητα αν μη εχθρότητα των άλλων. (Όποιος πηγαίνει στην Δ.Τ, το βλέπει, σχεδόν το αγγίζει το βαρύ κλίμα). Δεν ξέρουμε, ακόμη περισσότερο, πώς διαβάζονται από τους εξουσιαστές: Εκείνους που, από την μια όχθη συνεχίζουν να επιχειρούν να χτίσουν την μετάβαση στην ΝΕΡΙΤ με πολύ λιγότερη τεχνική και δημοσιογραφική έμπνευση απ' όση θα χρειαζόταν (οι αρχιτέκτονες του «μαύρου», sorry, θάπρεπε να διαβάσουν κάτι για την σοφία του mea culpa, της μεταμέλειας, και να αναζητήσουν άλλο ύφος κι άλλες προσεγγίσεις στους σχεδιασμούς). Εκείνους που, από την άλλη όχθη, λειτουργούν με τον «αναπόφευκτο» σχεδιασμό του πώς θα γυρίσουν το ρολόι πίσω (όμως στις τάξεις στους κυκλοφορούν, με ανάλογο ύφος κυριαρχίας, οι φορείς του ρεβανσισμού). Θα ακουστεί απλοϊκό και «εκτός εποχής»: πλην, άμα κατόρθωναν και οι δυο ορδές εξουσιαστών να ξεκαβαλήσουν τα πολεμικά – δήθεν – άτια τους, που στην ουσία δεν είναι παρά ψοφάλογα, αν λάμβαναν υπόψη το ότι την τηλεόραση (κάθε Μέσο Ενημέρωσης) την κάνουν άνθρωποι, άνθρωποι συγκεκριμένοι, και άμα με βάση αυτό – και όχι τις ονειρώξεις εξουσίας – πορεύονταν, τότε κάτι καλό θάχαν κάνει.

Για τους άλλους. Και, εν τέλει, για τον εαυτό της.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση