Πέμπτη, 28 Μάρτιος 2024

Η Γιάννα και το δικαίωμα στον λόγο

Υπάρχει ένα διήγημα του σερ Κόναν Ντόυλ, που όλη του η πλοκή στήνεται -και η λύση προκύπτει- γύρω από τον σκύλο που δεν γάβγισε. Φέτος, μέσα στο μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι όπου τα πράγματα δεν λένε να ησυχάσουν, ένα μικρό μυστήριο συζητιέται γύρω από... μια συνέντευξη που δεν δημοσιεύτηκε.

Ο λόγος για τη συνέντευξη που ζήτησε «ΤΟ ΒΗΜΑ» από την Γιάννα Αγγελοπούλου, αφού πριν μια βδομάδα δημοσιεύθηκε μια εκτεταμένη αναφορά στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» βασισμένη σε κουβέντα που είχε η, επανελθούσα με ιδιότυπους τρόπους στη δημόσια συζήτηση, Γιάννα με δημοσιογράφους (για να μιλήσει σχετικά με την πρωτοβουλία της να επανακυκλοφορήσει ένα βιβλίο/συλλογικό τόμο -το «Ελληνικό Παράδοξο», το οποιο ασχολείται με το γιατί οι Έλληνες όταν βρεθούμε στο εξωτερικό διαπρέπουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε τομέα, ενώ πίσω στην Ελλάδα βράζουμε στο ζουμί μας...). Η δημοσιογραφική κουβέντα πήγε σε διάφορα, ανόμοια θέματα απ' εκείνα που λέμε «της επικαιρότητας», από την Προεδρία της Δημοκρατίας όπου παίζεται η κολοκυθιά με το ποιος θα προταθεί -και όπου η Γιάννα διετύπωσε την άποψη ότι οι φήμες πως η ίδια θα προτεινόταν δεν ευσταθούν καθώς το πολιτικό σύστημα δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι του ανήκει- μέχρι το τι το νέο εκφράζεται από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ ή το νεόκοπο ΠΟΤΑΜΙ -όπου είχε την ατάκα ότι όταν πολιτικοί χώροι συγκεντρώνουν αιφνίδια την ψήφο πολλών, δεν γίνεται, όλο και κάτι νέο θα εκφράζουν. Ύστερα, η δοκιμασία στην πράξη θα δείξει τι εκφράζουν...

Αυτά, καθώς η κουβέντα δεν ήταν off-the-record, αποτύπωσε στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» ο Γ. Μακρυγιάννης· ανάλογα μπορεί να εικάσει κανείς συζητήθηκαν και με «ΤΟ ΒΗΜΑ». Καθώς στον μικρό μας δημοσιογραφικό κόσμο όλα κυκλοφορούν με ταχύτητα αστραπής (άλλοτε, βέβαια, με ταχύτητα χελώνας) η μη-δημοσίευση της συνέντευξης έγινε αφ' εαυτής είδηση, άναψαν Κυριακάτικα τα sites και τα blogs, μέχρι και το κέντρο της εξουσίας ως φαίνεται ενδιεφέρθη, όχι τόσο για το περιεχόμενο όσο για τον λόγο της μη-δημοσίευσης. Ακόμη και συσκέψεις χρειάστηκαν για να προσδιοριστεί το «γιατί»: από το ότι η δεύτερη κουβέντα δεν είχε καινοτομικά στοιχεία σε σχέση με την πρώτη (πράγμα που, για όποιον μελετά με κάποια επιμέλεια τον σημερινό Τύπο, ακόμη και τη ναυαρχίδα της κατά δήλωσιν δημοκρατικής παράταξης, φέρνει χαμόγελο με την μικρή τραγωδία της επανάληψης και έλλειψης πρωτοτυπίας των καιρών) και έως την πολιτική ενόχληση, ακριβώς, από την αναζήτηση του «νέου» από μια φιγούρα σαν της Γιάννας.

Δημοσιεύτηκε στο Protagon στις 14/7/2014

Αν ζούσαμε στην Αμερική, θα είχαν ξαμολυθεί -αντιδεοντολογικά- να εξασφαλίσουν αντίγραφο της συνέντευξης-που-δεν-δημοσιεύθηκε, προκειμένου να αναλωθούν ύστερα σε αναλυσεις και αναζητήσεις, ακριβώς της ερμηνείας της μη δημοσίευσης. Ζούμε όμως στην γλυκιά Ελλάδα -και μάλιστα του προεκλογικού 2014- οπότε, χωρίς να έχουμε ζηλώσει τη δόξα του Σέρλοκ Χολμς, θα στοιχηματίζαμε ότι εκείνο που «χτύπησε» η Γιάννα (πάλι) είναι με την επιμονή του «μιλάω και θα μιλάω, γράφω και θα γράφω». Ακούγεται ωραία αλλά, τότε, ποια θα ήταν η ευχαρίστηση, ποιος εν τέλει ο ρόλος, των πυλωρών/των gatekeepers της δημοσιότητας; Για μιαν ακόμη φορά, ο καβγάς είναι για το ποιος έχει το δικαίωμα στον λόγο. Που είναι, εν τέλει, το κεντρικό ερώτημα της πολιτικής.

 

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση