Παρασκευή, 19 Απρίλιος 2024
Ασφαλώς, με νωπή την Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ και όσα διαμείφθηκαν σ' αυτήν - με το "Ελλάδα και Ευρώπη πάνε μαζί" του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ ("αληθινό φίλο της Ελλάδας" κατά Τσίπρα) να έρχεται να συμπέσει με το τσίπρειο "Η Ελλάδα έχει πράξει αυτό που της αναλογεί και θα πράξει αυτό που πρέπει στις μεταρρυθμίσεις" (εδώ του Γιουνκέρ η απόκριση ήταν η αναφορά στο ότι "οι Έλληνες πρέπει να γίνουν οι ίδιοι "ιδιοκτήτες" του Προγράμματος που εφαρμόζεται") - η προσοχή αυτού του σημειώματος δεν γίνεται παρά να στραφεί σ' αυτήν. Όμως, σήμερα/εντελώς σήμερα παίζεται το πολύ μεγαλύτερο δράμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Το οποίο ήδη, προτού διεξαχθεί και καταλήξει σε αποτέλεσμα, "άλλαξε την Ευρώπη": Θαρρούμε λοιπόν ότι θα ήταν λάθος να προσπεράσουμε.
Ακόμη και πριν/ανεξάρτητα από τον φόνο της ακτιβίστριας βουλευτίνας Τζο Κοξ, η βιτριολική καμπάνια για το Brexit αλλά και η συστράτευση για το Bremain είχαν - και οι δυο - ποντάρει στην άσκηση πολιτικής δια του φόβου. Πάντως, δια της απειλής. Η πλευρά Brexit κινούσε εξαρχής (και υπέστειλε μόνο μετά την δολοφονία της Κοξ...) ως σημαία-σκιάχτρο την μετανάστευση/το προσφυγικό, για να ξυπνήσει ό,τι το πιο βαθιά αρνητικό στους Βρετανούς. Η πλευρά Bremain , πιο ορθολογική στην δόμηση της καμπάνιας της, όμως κι αυτή τον φόβο (τον φόβο των αρνητικών οικονομικών συνεπειών) επέσεισε εξ αρχής.
Γιατί θεωρούμε την ανακίνηση του μεταναστευτικού/προσφυγικού πολιτική του φόβου των οπαδών του Brexit, πάντως της απειλής; Διότι οι οθόνες οι γεμάτες ισλαμική απειλή των προσφυγικών ρευμάτων λίγο - ελάχιστα - είχαν να κάνουν με την πραγματικότητα της Μεγ. Βρετανίας: οι Πολωνοί και Ρουμάνοι και οι Τσέχοι και Σλοβάκες είναι υπαρκτά ζητήματα (και αυτοί/ αυτές αφορούν την ενδο-ΕΕ διακίνηση εργαζόμενων), όμως τι σχέση έχουν με τους Σύρους πρόσφυγες που ουδέποτε καταλήγουν στην Μεγ. Βρετανία; Ομοίως, το μετρό του Λονδίνου "έχει μαυρίσει" όμως... κυρίως από ανθρώπους της Κοινοπολιτείας, ενώ και τα τζαμιά του Λονδίνου με το ισλαμιστικό κήρυγμα πάνε πίσω, σε Πακιστανούς και Αφρικανούς άλλων εποχών, στην πολυπολιτισμική αποτυχία κοκ. Πάμε όμως στην άλλη πλευρά, εκείνην του Bremain: εδώ η απειλή είναι οικονομική - μισή ντουζίνα ινστιτούτα και φορείς διαγκωνίζονταν να μετρήσουν και να υπολογίσουν τι επίπτωση θα είχε ένα Brexit, και τι λένε; Για -8% του ΑΕΠ (σε ορίζοντα 2030) μιλούσε το CEP/Centre for Economic Performance, για -6% το NIESR/National Institute for Economic Research, κάπου εκεί κοντά τo Treasury/Υπ. Οικονομικών, στο -26% η PwC και η Oxford Economics. Το Ινστιτούτο Open Europe (που δηλώνει ουδέτερο στην διαμάχη...) μετράει την επίπτωση Brexit ίσια βάρκα-ίσα νερά ενώ ο σύμβουλος του Μπορις Τζόνσον (άρα Brexit) οικονομολόγος Gerard Lyons μιλούσε για ελαφρά θετική επίπτωση, ο δε Patrick Minford (άλλοτε σύμβουλος της Μάργκαρετ Θάτσερ) κάνει λόγο για θετική επίπτωση 4% (Σχολιάζοντας την προσέγγιση Minford και παίρνοντας ως βάση την δική του τοπoθέτηση, το CEP βγάζει -2%).
Και δεν λέμε λέξη για όλες τις πολιτικές και παρα-πολιτικές περιγραφές ζόφου και ανασφάλειας και φαινομένων ντόμινο, που γέμισαν πρωτοσέλιδα και op ed σελίδες. Αφήνουμε όμως το βρετανικό δημοψήφισμα στους Βρετανούς που εν τέλει αυτοί και μόνον αυτοί θα αποφασίσουν.
Και επιστρέφουμε στα δικά μας. Γιατί κι εδώ, πάλι, σαν να βλέπουμε - έμμεσα - την πολιτική της απειλής να σηκώνει κεφάλι. Δείτε ένα πρώτο παράδειγμα: ήταν στην Αθήνα "για τα ευχάριστα" (την εκταμίευση των 7,5 δις ευρώ από τον ESM), αλλά και "για τα ουσιαστικά" (την δρομολόγηση της συζήτησης για το χρέος, στο παρασκήνιο) ο Κλάους Ρέγκλινγκ. Mίλησε με τον Γιάννη Στουρνάρα - τον αρχιτέκτονα εν αναμονή μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους, με στόχο 2% αντί για 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα - και... του υπενθύμισε ότι ο στόχος του 3,5% έχει τεθεί εντελώς πρόσφατα, σε επίπεδο και Eurogroup και Αρχηγών Κρατών. Ή πάλι δείτε την επίθεση φιλίας Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ και προς Παυλόπουλο-Τσίπρα και στα πλαίσια του ΣΕΒ: "ελεύθερη και δυναμική/vibrant Ελληνική κοινωνία", η οποία βρέθηκε "στο ματι του κυκλώνα" με την δίδυμη κρίση, οικονομική και προσφυγική, "που αλληλοτροφοδοτείται". Συν, "μήνυμα ελπίδας και αποφασιστικότητας".
Όμως, ταυτόχρονα, πίεση "να αναλάβει την ιδιοκτησία" του Προγράμματος η Ελλάδα". Και θέτοντας την αρχή ότι "οι φίλοι λένε άβολες αλήθειες" ζήτησε πολλά περισσότερα σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων και κυρίως αλλαγής του Κράτους...
Δεν την βλέπετε, μιαν αδιόρατη απειλή για το φθινόπωρο;
Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 23/6/2016.
