Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Τραπεζικά- δικά μας και δικά τους

Ένα παράξενο, διστακτικό pas-de-deux χορεύεται γύρω από το θέμα των Ελληνικών τραπεζών. Είναι αλήθεια πως ο διστακτικός όσο και τυπολατρικός αυτός χορός διαρκεί εδώ και χρόνια. Τον χορεύουν οι Ελληνικές αρχές - η Κυβέρνηση αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδος, ακόμη και το (μισό, το δικό μας) Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και, αντικριστά, οι Ευρωπαίοι "εταίροι" - δηλαδή το Eurogroup, το (υπόλοιπο, το δικό τους τμήμα) ΤΧΣ και το Υπερ-Ταμείο στο οποίο πλέον ανήκει το ΤΧΣ, συν ο SSM/ο Ευρωπαίος ρυθμιστής και στο βάθος η ΕΚΤ.
Η επίσημα κατατεθειμένη θέση - την ακούγαμε εντελώς πρόσφατα από τον Γιώργο Σταθάκη - είναι ότι την σταθερότητα του συστήματος την έχουμε πλήρως διασφαλισμένη, καθώς η (τρίτη) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, του 2015, εκείνη που εξαφάνισε δηλαδή τους ντόπιους μετόχους (μεταξύ τους και το Ελληνικό Δημόσιο του οποίου εξαχνώθηκαν κάποια 20 δις ευρώ σε αξίες) "υπήρξε επιτυχημένη καθώς χρησιμοποιήθηκαν μόλις 5 δις ευρώ σε σχέση με τα 25 δις που είχαν προβλεφθεί". Στο μέτωπο των κόκκινων δανείων, από τα οποία κατά γενικήν ομολογία ακούγονται τριγμοί, κατά Σταθάκη "έκλεισε ο κύκλος των νομοθετικών εργαλείων με τα οποία οι τράπεζες μπορεί να προχωρήσουν σε διαχείρισή τους" - άντε να δεχθούμε ότι "το μόνο που λείπει από την εργαλειοθήκη είναι οι μηχανισμοί ρύθμισης των χρεών των επιχειρήσεων προς όλους τους πιστωτές" (δηλαδή τράπεζες, προμηθευτές, Εφορία, Ταμεία). Στόχος: η μείωση των - κάπου 110 δις - κόκκινων δανείων κατά 40%, σε ορίζοντα 2019.
Ωραία ακούγονται αυτά! Μόνο που... τα ακούμε όλα τους τόσον καιρό, τόσον επαναληπτικά, και είναι τόσο θεσμικά και διακηρυκτικά (μέχρις ότου προκύπτει κάποιος Μαρινόπουλος-Σκλαβενίτης και γίνονται σπασμωδικότατα αποτελεσματικές κινήσεις, όμως με πολλές "ουρές"), ώστε μάλλον νέα γενιά ανησυχίας δημιουργούν παρά καθησυχάζουν. Διότι, εν τω μεταξύ, οι επιχειρήσεις που επί καιρό προσπαθούν ματαίως να βρουν μια βάση ρύθμισης των δανείων τους - που οι τράπεζες δεν τα αφήνουν να κοκκινίσουν οριστικά, μόνον τα σπρώχνουν παρακάτω - δέχονται τώρα το αμήχανο τηλεφώνημα: "Θα σας στείλουμε εμείς μιαν πρόταση ρύθμισης που δεν θα είναι αποδεκτή από σας, αλλά θα αρνηθείτε και θα το ξαναδούμε". Και ο χρόνος φεύγει, και φεύγει... Εκεί, με το ξεκίνημα των πλειστηριασμών - και με την εξαιρετικά άγαρμπη πρόταξη πλειστηριασμών για κατοστάρικα ή/και για λίγες χιλιάδες ευρώ εις βάρος κατοικιών αντικειμενικής αξίας δεκάδων χιλιάδων ή και άνω των 100.000 ευρώ, πλειστηριασμών από μέρους Δημοσίου και Δήμων και Ασφαλιστικών Ταμείων και όχι τραπεζών ("κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη!" συνεχίζει εν τω μεταξύ το βολικό σύνθημα...), κατορθώσαμε να αποκτήσουμε νέα γενιά "Αγανακτισμένων". Με αποτέλεσμα να φρενάρουν και οι συμβολαιογράφοι, να μην την πληρώσουν αυτοί, την λαϊκή οργή. Και να τρέχουμε τώρα για ανοχή της Τρόικας. προκειμένου να συνεχιστεί η προστασία/πάγωμα πλειστηριασμών και το 2017.
Κοινό στοιχείο, ένα: ο χρόνος φεύγει. το πρόβλημα μεγαλώνει, ξεχειλίζει.
Προσέξτε , τώρα, την άλλη δαγκάνα της παγίδας; όλον αυτόν τον καιρό πυκνώνουν τα δείγματα αδιέξοδου στο τραπεζικό σύστημα το δικό τους, το Ευρωπαϊκό. Η υψηλού προφίλ - και ακραίας υποκρισίας! - περίπτωση της Deutsche Bank, ερχόμενη μετά την κατολίσθηση της Monte dei Paschi de Siena, δείχνει ότι η αποσάθρωση της τραπεζικής αξιοπιστίας στην Ευρώπη έχει προχωρήσει. Επικίνδυνα. Οι ρυθμιστικές αρχές των Κρατών συνειδητοποιούν την αλήθεια εκείνου που είχε πει ο Mervyn King της Bank of England, παραφράζοντας του Τολστόι, το άνοιγμα της Άννας Καρένινα, το "Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο": "Όλες οι τράπεζες στην ακμή είναι διεθνοποιημένες, στην κρίση ανήκουν στην κρατική ευθύνη".
Γιατί κάνουμε λόγο για "παγίδα"; Επειδή την έχουμε την τάση να βλέπουμε τα προβλήματα των έξω ως δικαιολόγηση των δικών μας - άρα: και ως ευκαιρία διαφυγής από την ευθύνη να τα αντιμετωπίσουμε τα δικά μας. Ενώ μπορεί να είναι αλήθεια ότι για την Deutsche η ίδια η ΕΚΤ και ο SSM έκαναν τα στραβά μάτια στα τελευταία stress test. μπορεί να είναι αλήθεια ότι "τρόπος διαφυγής" από το φάσμα του bail-in οπωσδήποτε θα βρεθεί (των καταθετών σίγουρα, ακόμη και των ομολογιούχων) . μπορεί και ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι να οδηγήσει τον χορό προς ρυθμιστική χαλάρωση των κεφαλαιακών απαιτήσεων στις τράπεζες της Ευρωζώνης. Όμως τα δικά τους ποτέ δεν θα μας απαλλάξουν από τα δικά μας. Ποτέ!

Δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 23/10/2016.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση