Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Υπάρχει λύση;

Η αλήθεια είναι πώς η στήλη αυτή λογικό ήταν να αφιερωθεί στην συζήτηση για τον (υπερφιλόδοξο, αρκετά απρόβλεπτο, πάντως αποδεκτό από την Τρόϊκα/Κουαρτέτο, άρα... σωστό) Προϋπολογισμό του 2017 και στην διακοπή της εδώ παρουσίας των Τροϊκανών (που κατάφεραν να εκπλήξουν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο με την αποφασιστικότητά τους να γιορτάσουν το Thanksgiving, την Ημέρα των Ευχαριστιών που τιμούν οι Αμερικάνοι, σπέρνοντας τον πανικό στις γαλοπούλες πλην μιας στην οποία... δίνει Προεδρική χάρη κάθε χρονιά, με κάθε επισημότητα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ), δίνοντας την επόμενη εβδομάδα την θέση τους στο δίδυμο Pierre Moscovici - Bernard Coeuré για έναν γύρο "πολιτικής διαπραγμάτευσης" της δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου-3 αν μη και για συνάντηση των ΥΠΟΙΚ της Ευρώπης με το ΔΝΤ για Ελλάδα χωρίς Ελλάδα.
Όμως προέκυψε στην άνυδρη γη της δημόσιας ζωής μας ένα κύμα- καλά: κυματάκι - από αναστοχαστική διάθεση πρωταγωνιστών των τελευταίων χρόνων, με την (απροσδόκητη, για τα Ελληνικά μας πράγματα) μορφή βιβλίων. Οπότε ο αναγνώστης θα μας επιτρέψει σήμερα μιαν παρέκβαση μ' αυτό το αντικείμενο. Λοιπόν: πρώτο - χρονικά - "Το νησί που φεύγει" του Γιώργου Παγουλάτου, συγκεντρώνει υλικό αρθρογραφίας μιας σχεδόν δεκαετίας από καλοκαίρι του 2007 (δηλαδή σαφώς πριν εκδηλωθεί σ' εμάς η κρίση) και μέχρι τα τέλη του 2015 (δηλαδή πολύ μετά το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015 και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου που έκλεισαν έναν κύκλο). Αυτή η λογική της συλλογής άρθρων αποτελεί μάστιγα για τον εκδοτικό χώρο - πλην όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση το εγχείρημα (στις Εκδόσεις Κ. Παπαδόπουλου) εν προκειμένω έχει νόημα - γιατί; Επειδή αποτελεί ένα χρονικό του πώς η κρίση δεν μας έπεσε από τον ουρανό - πώς διαμορφώθηκε, επωάσθηκε, εμφανίσθηκε.
Και ύστερα, πώς η διαχείρισή της - στην οποία ο Παγουλάτος έπαιξε ρόλο ουσιαστικότερο από του παρατηρητή (στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και στις ημέρες Πικραμένου) - πέρασε από σαράντα κύματα, με συνεχείς δισταγμούς και αναστροφές, για να καταλήξει στο cliffhanger του 2015. Και να αφήσει πίσω την εικόνα μιας Ελλάδας που θυμίζει νησί το οποίο φεύγει - από την Ευρώπη... Να σημειωθεί, εδώ, ότι στην παρουσίαση του Νησιού που φεύγει διασταυρώθηκαν οι τοποθετήσεις Κυριάκου Μητσοτάκη "Αυτά που μας ενώνουν, περισσότερα απ' όσα μας χωρίζουν" (όμως με την πολύ ουσιαστικότερη επισήμανση ότι "Η ωρίμανση για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων μόνον πρόσφατα επήλθε στην κοινωνία") και Βαγγέλη Βενιζέλου που στάθηκε στην ανάγκη "κοινού αφηγήματος και συλλογικής αυτοσυνειδησίας" ώστε να μεταπεισθεί η κοινωνία (μην παραλείποντας πάντως να τονίσει ότι "η συμμετοχή [σε οποιαδήποτε ενδεχόμενο Κυβερνητικό σχήμα] απαιτεί θεσμικές εγγυήσεις, αλλά και ειλικρινή μετεκλογική πρόσκληση προς τον ΣΥΡΙΖΑ".
Αν ο Τζώρτζης Παγουλάτος τονίζει πώς "η εθνική αυτογνωσία συσκοτίζεται από μύθους, πλάνες, συνωμοσιολογία και επίμονη άρνηση της πραγματικότητας", ο Κώστας Σημίτης - ο οποίος έχει παρατηρήσει όλην αυτήν την περίοδο από απόσταση, όχι όμως και χωρίς να τοποθετείται δημόσια - καταθέτει την ακόμη πιο βαριά παραδοχή ότι "ο πολίτης δυσκολεύεται να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει, ποιες θα είναι οι εξελίξεις και τι σημαίνουν γι αυτόν" ενώ και το Eurogroup ακόμη αισθάνθηκε την ανάγκη να πει επισήμως ότι "ο σημαντικός βαθμός αβεβαιότητας για τις μακροοικονομικές εξελίξεις [στην Ελλάδα] δεν επιτρέπει [στο Eurogroup, επαναλαμβάνουμε!] να αποφανθεί τι θα συμβεί στο μέλλον".
Αυτή, λοιπόν, η πικρή συνειδητοποίηση έπεισε ως φαίνεται τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος εδώ και χρόνια μας είχε συνηθίσει να γράφει βιβλία ανάλυσης σηματοδοτώντας την ανάγνωσή του επί των πραγμάτων ("Η δημοκρατία σε κρίση;" το 2007, "Η κρίση" το 2008, "Ο εκτροχιασμός" το 2012 - και δεν είναι καν όλα αυτά...), να στραφεί εδώ σε μια ιδιότυπη προσέγγιση - κάτι σαν συνεντευξοσυζήτηση με τον Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος ανεξαρτήτως μετεριζιού (ΒΗΜΑ, ΝΕΑ ή MEGA) και μαχητικότητας, είναι σταθερά παρατηρητής των δρωμένων της εποχής.
Από την ιχνηλάτηση (κι αυτός) των πηγών της κρίσης μέχρι την παρακολούθηση των προϋποθέσεων αντιμετώπισής της (και των απογοητεύσεων, και των παραιτήσεων, και των αυτοτραυματισμών) από την τεχνική και πολιτική συνάμα προσέγγιση της υπόθεσης "ρύθμιση του χρέους" μέχρι την (αναπόδραστη για Σημίτη!) ανατομία της σημερινής και αυριανής "Ευρώπης" με προβολές στην συζήτηση για την Σοσιαλδημοκρατία, το βιβλίο Σημίτη θέλει να δείξει έναν δρόμο κατανόησης. Λείπει βέβαια η αυτοκριτική που θα "νομιμοποιούσε" καλύτερα το εγχείρημα όμως και πάλιν η ανάγνωση που καταθέτει έχει το ενδιαφέρον της.

Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 25/11/2016.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση