Λοιπόν: ούτε η νέα Συνάντηση των Κυριών (Μέρκελ-Λαγκάρντ) παρά τις διαρροές, ούτε η νέα Κορυφή του Νότου "έβγαλαν" κάτι το ωφέλιμο για την Ελληνική υπόθεση. Γίνεται συνεπώς όλο και πιο σαφές ότι όλοι, μα όλοι τους! έχουν εγκατασταθεί στο γύμνασμα που λέγεται "αγορά χρόνου". Θα μας επιτραπεί να διατυπώσουμε την άποψη ότι ούτε και η Εαρινή Σύνοδος ΔΝΤ στις 21-23 Απριλίου, ούτε καν η οριστικοποίηση των στοιχείων για το πρωτογενές πλεόνασμα από την Eurostat στις 24 - δηλαδή ούτε τα όσα ειπωθούν /διακηρυχθούν/συμφωνηθούν σχετικά με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το Ελληνικό χρέος και για τον δημοσιονομικό χώρο (πρωτογενή πλεονάσματα) ούτε τα όσα αποτελέσουν μια συμφωνημένη βάση για τους περαιτέρω υπολογισμούς όλων των παραπάνω - αποτελούν τον ουσιαστικό χρονικό ορίζοντα.
Ούτε καν το εκλογικό ημερολόγιο των Ευρωπαίων "εταίρων", με τους Γάλλους τώρα άμεσα, τους Γερμανούς το φθινόπωρο είναι το αληθινό κριτήριο. (Ακριβώς εδώ, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν η βασική παραχώρηση των "εταίρων" προς την σημερινή Κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Με την μετακίνηση των όποιων πρόσθετων μέτρων στην 1/1/2019 - το συνταξιοδοτικό - και στις 1/1/2020 - τα φορολογικά, ΑΝ μέχρι το 2018 "βγαίνουν τα νούμερα", η Κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να στήσει τον πολιτικό βηματισμό της, εφόσον βέβαια περάσει το θεσμικό εμπόδιο της Βουλής/ της προνομοθέτησης. Και να φέρει την Αξιωματική Αντιπολίτευση στην πρακτική αμηχανία, να εξηγήσει τι απ' όλα όσα δεν θα ψηφίσει η ίδια αλλά θα ψηφισθούν (αν ψηφισθούν...) θα αλλάξει, εφόσον αυτή κερδίσει εκλογές. Και πώς. Με τι σχέσεις με τους Ευρωπαίους "εταίρους".
Πού οδηγούν όλα αυτά; Στην συνειδητοποίηση - θαρρούμε - ότι εκείνος ο πολιτικός χώρος που θα "ξεκρεμάσει" από το παρελθόν και τις ευθύνες και τον τσακωμό, εκείνος που θα περιγράψει που θα ζήσουμε αύριο, εκείνος θα έχει το αύριο! Ως θεμέλιο αυτής της στροφής στο μέλλον, θα συνιστούσαμε να μελετήσουν οι μονομάχοι την ανάλυση του Νίκου Βέττα , του ΙΟΒΕ. Με αφορμή μεν το Brexit, όμως με ουσία το πώς το αύριο διαμορφώνεται.
Ξεκινά η ανάλυσή του από την σχετικά απότομη, πάντως επώδυνη προσγείωση από την φάση συνεχούς μεγέθυνσης σ' όλη την δεκαετία του ΄80 και του ΄90 - μέχρι περίπου και το 2000. Σ αυτήν την περίοδο ο συντονισμός (α) της επίδρασης των νέων τεχνολογιών (ιδίως της ψηφιακής πραγματικότητας) στην παραγωγή, (β) της κατάρριψης των εμποδίων τόσο στο διεθνές εμπόριο όσο και συνολικά στην κινητικότητα (NAFTA, "άνοιγμα" της Ασίας, πτώση του Τείχους/ενοποίηση της Ευρώπης) και (γ) μιας γενικής πολιτικής σταθερότητας, έφερε μια συνολική ευημερία, με ετήσιους ρυθμούς αύξησης της τάξης του 2-3%.
Όταν, στο γύρισμα της χιλιετίας, η επίδραση αυτών των τριών παραγόντων εξασθένησε, τότε ζήσαμε για κάποια χρόνια μέσα από δανεισμό/μόχλευση. Αυτό μας έφθασε, χοντρικά, μέχρι και το 2008. Η συνέχεια είναι γνωστή: με διαφοροποιημένο τρόπο, αλλά παράλληλα, οι χώρες ολίσθησαν σε ανάσχεση, ύστερα σε κατήφορο με την χρηματοπιστωτική κρίση και την απομόχλευση που αυτή έφερε. Η αναζήτηση του "τις πταίει" έφερε ως "ένοχο" στις ΗΠΑ τους Μεξικάνους ή τις Κινεζικές εισαγωγές ( με αποτέλεσμα τον Τραμπ), Στην Μεγάλη Βρετανία τον Πολωνό υδραυλικό και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών (με αποτέλεσμα το Brexit). Σ' εμάς το φαινόμενο "φταίνε όλοι οι άλλοι" (με αποτέλεσμα να αλλάζουμε Κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, με αρνητική ψήφο...), και συνεχή προσπάθεια να γυρίσουμε το ρολόι πίσω.
Το κύριο ζήτημα, τώρα, είναι η εγκατάσταση Μεγ. Βρετανίας, "Ευρώπης" συνολικά και (αυτό ενδιαφέρει εδώ, στο επιχείρημά μας) εμάς στην ακρούλα που λέγεται "Ελλάδα", σε μιαν μη-γραμμική εξέλιξη όπου η πίεση στα εισοδήματα φέρνει βλάβη στα πολιτικά συστήματα. Αυτή με την σειρά της δυσκολεύει την επεξήγηση στους λαούς του τι συμβαίνει (και τι αυτό σημαίνει: παράδειγμα το Ασφαλιστικό). Καθώς και την εγκατάσταση στο προσκήνιο μιας εντεινόμενης ανασφάλειας.
Ειδικά στην Ελλάδα, την πολυτραυματισμένη από την δική της κρίση, το πώς θα επεξηγηθεί όχι απλώς ότι δεν υπάρχει εύκολη λύση αλλά και ότι επιστροφή στο παρελθόν αποκλείεται τελείως, είναι η αληθινή πολιτική πρόκληση. Οι ΚεντρικοΕπιτροπάριοι του ΣΥΡΙΖΑ, την περασμένη Κυριακή, αυτό το πέρασαν εντελώς ξώφαλτσα: το αγκάλιασμα με το παρελθόν δεν λέει να τους φύγει. Στην Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και στην ΔηΣυμπ/ΠΑΣΟΚ με τις μνήμες περασμένων εποχών, η λογική του "δεν ψηφίζω τίποτε!" και διεκδικώ όπως τα πεντάχρονα το τόπι τους ( "Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές!") εγκαθιστά στην σπαρακτική αναζήτηση μέλλοντος στο παρελθόν.
Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 13/4/2017.