Στην σημερινή Κυβέρνηση, που κλείνει σε λίγες μέρες δυο χρόνια παραμονής στην εξουσία χωρίς (δημοσκοπικά τουλάχιστον) να έχει καταβάλλει έστω και επ' ελάχιστον το τίμημα της άσκησης της εν λόγω εξουσίας – κι ας γνώρισε βίαιες αναταράξεις: πανδημία του κορωνοϊού με τα lock-down της, προσφυγικό/μεταναστευτικό, σχεδόν ανάφλεξη στην Ανατ. Μεσόγειο και πάντως επιδείνωση των Ελληνοτουρκικών – είναι παράξενο, αλλ' οι περισσότεροι που συμμετέχουν δεν δείχνουν να έχουν χωνέψει ότι... είναι η εξουσία. Αυτό φαίνεται, ιδίως, με την σταθερά συνεχιζόμενη πρακτική της αντιπολίτευσης προς την (Αξιωματική) Αντιπολίτευση. την άσκηση πολιτικής ως εκφώνηση αντί-ΣΥΡΙΖΑ λόγου. περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο, καταδείχθηκε αυτό με την επιλογή του ίδιου του Πρωθυπουργού να συμβάλει στον εορτασμό των 40 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ όχι απλώς αγνοώντας Ανδρέα Παπανδρέου (λίγο αναμενόμενο, καίτοι ρηχό) και Κώστα Σημίτη (προφανώς η Ευρωζώνη κρίθηκε δευτερεύουσα υπόθεση!) αλλά και να ξεχωρίσει για καταγγελία το «σκοτεινό διάλειμμα» του 2015, συν να μιλήσει για συντριβή της δημιουργίας εξισώνοντας «αριστερό προσωπείο» και «ακροδεξιά πρόσωπο του φασισμού και των μέσων».
Ε, λοιπόν, ένας από την σημερινή Κυβέρνηση – από την σημερινή κατάσταση θα λέγαμε, καθώς στην πάντοτε όχι-και-τόσο-θεσμική Ελλάδα μας η εξουσία δεν ασκείται μόνο, ούτε καν κυρίως από τις Κυβερνήσεις – δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει ότι ΕΧΕΙ την εξουσία. Όχι δε κάποιος προσγειωμένος ή χαμηλότονος ή (της μωρίας άπαγε!) συναινετικός, αλλά ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο οποίος, συνειδητοποιώντας ότι την έχει και την ασκεί την εξουσία, ενώ ανέκαθεν είχε (και την διατηρεί) την τάση να ασκεί την πιο θορυβώδη και οξεία αντιπολίτευση, έχει ξεκινήσει με σταθερά βήματα να καταδεικνύει ότι ... κυβερνά. ότι κάνει επιλογές ουσίας, ότι προχωράει. Οπότε η κατεδαφιστικότητα του παρελθόντος (η βαθιά ανασφάλεια των πολιτικών της Μεταπολίτευσης, του «παρέλαβα καμένη γη») δεν έχει πλέον κάτι να του προσφέρει.
Φάνηκε ήδη αυτό όταν ο Άδωνις αγκάλιασε δημόσια την παρουσία και τις επιλογές του Νίκου Καρανίκα, ως εμπνευστή και υποστηρικτή της εισαγωγής της φαρμακευτικής κάνναβης στην καλλιέργεια και επεξεργασία στην Ελλάδα. (Το τι, εν συνεχεία, έκανε ο δύστυχος Καρανίκας με αυτό το πολιτικό δώρο, άλλη υπόθεση...). Ήδη όμως, με την Γεωργιάδεια αναγνώριση ότι ο Λευτέρης Κρέτσος, «δεξί χέρι του Νίκου Παππά», με την μείζονα αντιπαράθεση για τις τηλεοπτικές άδειες ανοιχτή και με την (χλωμή, σιγά-σιγά) υπόθεση της Προανακριτικής εν εξελίξει, πιστώνεται τις διαδικασίες για προσέλκυση των διεθνών κινηματογραφικών παραγωγών στην Ελλάδα, γίνεται ένα βήμα παρακάτω. Δεν θα αποκλείαμε – τελείως – άμα (ξανα)σκαλώσει κάποια στιγμή υπόθεση της ανάπτυξης του Ελληνικού με το εκεί Καζίνο κλπ., να ακούγαμε από τα χείλη Αδώνιδος την αναγνώριση του ότι τελικά δεν ήταν και τόσο εύκολη η υπόθεση αυτή, που την πάλεψαν (και) οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι...
Αυτές, όμως, είναι πρακτικές εντέλει πλευρές της πολιτικής. Υπάρχουν ωστόσο και βαρύτερες/ουσιωδέστερες. Η διόρθωση πορείας στο Μακεδονικό – δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ τον υποτιμητικό όρο «κωλοτούμπα» για σοβαρά ζητήματα – με το εύρημα ότι, αν δεν προχωρήσει τώρα η εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών (=κύρωση των Μνημονίων συνεργασίας με Βόρεια Μακεδονία) θα έχουμε «δωρίσει το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια», χρειαζόταν περισσό θάρρος για να εκφωνηθεί από κάποιον που συμπαρατάχθηκε δυναμικά στις τάξεις των Μακεδονομάχων.
Πλην, ακόμη βαρύτερη η ευθεία και απολογητική αναγνώριση «λαθών του παρελθόντος» για την τοποθέτησή του – εποχής ΛΑ.Ο.Σ. κλπ. – στο φρικτό ζήτημα του Ολοκαυτώματος. Με την διατύπωση «ήταν απαράδεκτη η τότε συμπεριφορά μου», ο Α. Γεωργιάδης ασφαλώς και δεν καθάρισε την βαριά σκιά του αντισημιτισμού που κουβάλησε παλιότερα. Ούτε και η επίκληση ότι «η προσωπική σχέση με τον Κώστα Πλεύρη επέτρεψε να θεωρήσουν πολλοί ότι ανεχόμουν, ή και συμμεριζόμουν αντισημιτικές απόψεις» θα πείσει εύκολα/οριστικά – πλην όμως τουλάχιστον η αποκήρυξη του παρελθόντος έγινε το 2017 πριν ακόμη ξεκινήσει η πορεία Γεωργιάδη στο κυρίως προσκήνιο της τωρινής εξουσίας. (Ενώ, π.χ. ο πλησιόχωρος Μαυρουδής Βορίδης χρειάστηκε την προειδοποίηση του Ισραήλ ότι «δεν θα συνεργαζόταν» με τον (τότε, 2019) υπουργό Γεωργίας «γνωστού για τις ρατσιστικές και αντισημιτικές απόψεις του» προκειμένου να περάσει στην αντίπερα όχθη.
Αξίζει να παρατηρεί κανείς την ιδιαίτερη περίπτωση Γεωργιάδη. Από κοντά. Το ότι επ' εσχάτων του χαρίζει μεγάλη έχθρα από τους έως χθες δυναμικούς υποστηρικτές του κάνει την παρατήρηση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
*Δημοσιεύτηκε στην economia.gr στις 9/6/2021.