Saturday, 05 October 2024

art-2

 

Τα άρθρα Μελών και Φίλων της Παρέμβασης, όπως δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και διεθνή τύπο.

Για να δείτε τα άρθρα ανά συγγραφέα, πατήστε εδώ .

 

 

 

 

 

Ξεχάσαμε την Χάγη;

Στο κείμενο αυτό δεν θα ασχοληθώ με τα πολλά και περίπλοκα θέματα που μας χωρίζουν από τις τουρκικές θέσεις. Αλλά, ως μη ειδικός, θα προσπαθήσω να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το γιατί αποφεύγουμε να πάμε στην Χάγη χωρίς να θέσουμε προϋποθέσεις που, όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω, κάνουν την προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο τελείως άσκοπη.

1. Με την άκρως επιθετική πολιτική της Τουρκίας στον Έβρο καθώς και με τις εξωφρενικές απαιτήσεις της στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Λιβύη, το θέμα της προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ξεχάστηκε. Είτε δεν συζητιέται καθόλου είτε η έμφαση δίνεται στις διαπραγματεύσεις που πιθανόν δεν θα καταλήξουν πουθενά και κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε πλήρες αδιέξοδο.

2. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν αποκλείει την προσφυγή στην Χάγη, αλλά με την προϋπόθεση πως το δικαστήριο θα αποφασίσει μόνο για τις διαφορές μας στα θέματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ αφού το ελληνικό επιχείρημα είναι πως με βάση την Συμφωνία της Λωζάνης και του διεθνούς δικαίου της θάλασσας δεν υπάρχει άλλο θέμα προς εκδίκαση. Είναι όμως προφανές πως αυτή η θέση δεν θα γίνει αποδεκτή από τη γείτονα χώρα. Αφού υπάρχουν μια σειρά από άλλα θέματα προς επίλυση μεταξύ των δύο χωρών (βλ. άρθρο του Αλέξη Ηρακλείδη στα Νέα, 25/4/2020).

3. Για πολλούς, από τον Χρήστο Ροζάκη, τον Λουκά Τσούκαλη και τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου και την Ντόρα Μπακογιάννη, με διάφορες βέβαια παραλλαγές, η προσφυγή στην Χάγη είναι η μόνη ελπίδα να βρεθεί μια λύση. Υπό την προϋπόθεση βέβαια να δεχτούμε πως από μια απόφαση του δικαστηρίου θα κερδίσουμε, αλλά και θα χάσουμε διότι υπάρχουν περισσότερες διαφορές από αυτές της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

4. Η κυβέρνηση αποφεύγει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο ξέροντας ότι με αυτόν τον τρόπο η Χάγη «μπαίνει στο χρονοντούλαπο». Γιατί η κυβέρνηση παίρνει αυτή την στάση; Διότι γνωρίζει Γιατί ξέρει πολύ καλά πως με βάση τις αποφάσεις του δικαστηρίου «θα πάρουμε αλλά και θα δώσουμε». Ξέρει επίσης πως μια τέτοια απόφαση θα θεωρηθεί από έναν μεγάλο αριθμό πολιτών ως προδοσία. Άρα με αυτή την πολιτική ο μικροκομματικός λαϊκισμός εξαφανίζει τον ρεαλισμό, όπως έγινε και στην περίπτωση των Πρεσπών.

5. Σήμερα η κυβέρνηση, έχοντας θέσει τις κόκκινες γραμμές της, υποστηρίζει πως κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να παραβλέψει αυτές τις γραμμές και να προσπαθήσει δια της βίας να υλοποιήσει τις απαιτήσεις της θα αντιμετωπιστεί ανάλογα. Αυτό σημαίνει πως σε περίπτωση ενός θερμού επεισοδίου, τυχαίου η σκόπιμου από την Τουρκία, αν η γείτονα χώρα αγνοήσει τις κόκκινες γραμμές της Ελλάδας για να υλοποιήσει την επεκτατική πολιτική της, εμείς θα αναγκαστούμε να αμυνθούμε στρατιωτικά.

6. Ο ελληνικός στρατός είναι σήμερα και καλά εξοπλισμένος και σίγουρα θα αμυνθεί ηρωικά στην τουρκική επιθετικότητα. Αλλά δεδομένης της ανισορροπίας δύναμης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, σε περίπτωση που η τελευταία αγνοήσει τις κόκκινες γραμμές μας (αν, για παράδειγμα, καταλάβει μια νησίδα όπου η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία μας), αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια στρατιωτική σύρραξη. Σύρραξη που σίγουρα θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα μας.

7. Με βάση τα παραπάνω, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: αφού δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από αυτή της Χάγης, γιατί κωλυσιεργούμε; Γιατί ακολουθούμε, μυωπικά κατά την γνώμη μου, τη βήμα προς βήμα προσέγγιση; Φυσικά, αν το δικαστήριο δεν μας δώσει δίκιο σε όλες τις απαιτήσεις μας, πράγμα σίγουρο, πολλοί θα θεωρήσουν πως η Χάγη ευνοεί την Τουρκία. Πολλοί θα πάνε και πιο πέρα. Θα θεωρήσουν τους δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου ως πιόνια της Τουρκίας ή άλλων δυνάμεων. Θα πρόκειται βέβαια για φαντασιώσεις, για συνομωσιολογίες που ως γνωστόν είναι πολύ διαδεδομένες στη χώρα μας. Εάν δεχτούμε την αυτονομία του Διεθνούς Δικαστηρίου, γιατί φοβόμαστε την προσφυγή μας στην Χάγη; Αν πράγματι έχουμε δίκιο σε όλα, πέρα από τα θέματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, γιατί αποκλείουμε την περίπτωση οι δικαστές να συμφωνήσουν μαζί μας;

8. Ο Άγγελος Συρίγος, βουλευτής της ΝΔ, έχει υποστηρίξει ότι στο παρελθόν δεν αντιδράσαμε αμέσως στις παραβιάσεις των συνόρων μας, κυρίως στον εναέριο χώρο. Και βεβαία, μετά την σχέση Τουρκίας-Λιβύης τα πράγματα χειροτέρευσαν. Κατά τον Συρίγο, «στην πραγματικότητα, το κρίσιμο ερώτημα για ένα σοβαρό κράτος είναι με ποιον τρόπο μπορεί να αποτρέψει την άσκηση στρατιωτικής πιέσεως από την Τουρκία. Σε αυτό πρέπει να επικεντρωθούμε» (Νέα, 18/4/2020). Κατά την γνώμη μου, το «πρέπει να επικεντρωθούμε» δεν μας βοηθάει. Είναι ένας τρόπος να μην απαντηθεί το ερώτημα τι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί η στρατιωτική σύρραξη. Και εδώ η προσφυγή στη Χάγη είναι παντελώς απούσα.

Συμπέρασμα

Λόγω Έβρου και Λιβύης, η προσφυγή μας στο δικαστήριο της Χάγης εξαφανίστηκε από τον δημόσιο διάλογο. Όταν η κυβέρνηση αναγκάζεται να τονίζει πως η προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο είναι δυνατή μόνο αν το δικαστήριο ασχοληθεί αποκλειστικά με τις διαφορές των δύο χωρών στα θέματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, η Χάγη ως προοπτική μπαίνει στο περιθώριο. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και άλλες διαφορές τις οποίες η κυβέρνηση δεν θέλει να παραδεχθεί. Αυτή η αρνητική στάση εξηγείται από το ότι δεν συμφέρει κομματικά την ΝΔ. Θα κατηγορηθεί σίγουρα για προδοσία από τους «υπερπατριώτες» έλληνες. Τέλος, αν πηγαίναμε στην Χάγη, είναι σίγουρο πως θα κερδίζαμε αλλά και θα χάναμε. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά είναι προς το συμφέρον της χώρας.

*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 5/6/2020. 

Το Ταμείο Ανάκαμψης στα γρανάζια της Ευρώπης

Κάναμε την επιλογή να προσεγγίσουμε την συζήτηση για το Ταμείο Ανάκαμψης/Recovery Fund ξεκινώντας (στο σημείωμα της Δευτέρας 1/6) από την Ελληνική άκρια της συζήτησης. Από τις ανάγκες και τους καταναγκασμούς της διαπραγμάτευσης και εν συνεχεία των διαδικασιών υλοποίησης των προγραμμάτων, έργων και παρεμβάσεων που θα εγκριθούν. Σήμερα, αν αντέχει ο αναγνώστης την συνεχιζόμενη ομαδόν Ευρωσυζήτηση, μερικές παρατηρήσεις που αφορούν ακριβώς την Ευρωπαϊκή διάσταση. Χωρίς την ωρίμανση της οποίας, η συζήτηση έχει περιορισμένο ενδιαφέρον στην πράξη.
Πρώτο βήμα - πριν ακόμη και από τις αναφορές, σημαντική όπως κι αν το δει κανείς, θεσμική διάσταση της πρότασης – η αποδοχή των αγορών. Υπήρξε από την πρώτη στιγμή θετική : περισσότερο κι από μια χρηματιστηριακή ευφορία, η βελτίωση/υποχώρηση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων των χωρών που κυρίως στοχεύονται από το Recovery Fund (λέγε με Ιταλία) οφείλει να καταγραφεί. Ιδίως άμα συγκριθεί με την προ εβδομάδων δυσφορία των ίδιων αγορών όταν η Ευρωπαϊκή αντίδραση στην οικονομική διάσταση της πανδημίας ήταν χλιαρή.
Δεύτερο βήμα, η σπουδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να υποβάλει ως σχέδιό της την πρόταση Μέρκελ-Μακρόν (για 500 δις ευρώ), υιοθετώντας τόσο το ύψος, όσο και την διάσταση grants ως βασική μορφή παρέμβασης. Χαρακτηριστικό: προκειμένου να εισφέρει κάτι σαν προληπτική απάντηση στις αντιρρήσεις των «frugal four»/ των φειδωλών (Αυστρίας, Ολλανδίας, Δανίας, Σουηδίας, μάλλον και Φινλανδίας), που δήλωναν ότι θα δέχονταν μόνον δάνεια ως εργαλείο παρέμβασης, «προσέθεσε» 250 δις ακριβώς σε δάνεια.
Τρίτο βήμα, και εδώ το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει, η Επιτροπή φον ντερ Λάϊεν απομακρύνθηκε από την αρχική της προσέγγιση, που επιχειρούσε να στήσει ένα παρόμοιο σχήμα με εκείνο της πρότασης Μέρκελ-Μακρόν αλλά με βάση διάφορες ταρζανιές (δεν είναι δική μας η διατύπωση, προέρχεται από υψηλά ιστάμενο συντελεστή των Ευρωπαϊκών πραγμάτων) financial engineering , σχήματα εγγυήσεων και πολυεπίπεδου δανεισμού. Και υιοθέτησε - να δούμε βέβαια την τελική έκβαση - ένα μοντέλο δανεισμού με φορέα τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό. Συνδυαζόμενο, αυτό με το σχετικό βάρος των (προτεινόμενων) 750 δις έναντι των 1,15 δις του (7ετους) MFF/Πολυετούς Προϋπολογισμού (αύξηση κάπου 65%) καθώς και με την (επίσης προτεινόμενη) λειτουργία κατά τα 2/3 με grants, δίνει περιεχόμενο στην συζήτηση περί μιας απαρχής αμοιβαιοποίησης χρέους.
Βέβαια - κι αυτό είναι το τέταρτο βήμα - η προεργασία που είχε κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την «δική της» προσέγγιση στα πράγματα δεν αφέθηκε «να πάει χαμένη». Τι θα πει αυτό; Ότι, πρώτον, ένα μικρό μέρος των 500 δις ευρώ του σχεδίου κατά Μέρκελ-Μακρόν θα πάει προς την κατεύθυνση επενδύσεων με μόχλευση. Δεύτερον, δεν αντιστάθηκε η Επιτροπή στον πειρασμό, να επαναφέρει παλιότερες δικές της προσεγγίσεις, όπως ενός Εργαλείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας/RRF (το επισημαίναμε ήδη στο σημείωμα της 27/4) που, κατ' αυτήν, θα προκύψει μέσα από το συνολικό πακέτο ανάκαμψης - με 310 δις σε grants/250 δις σε δάνεια: εύκολα βλέπει κανείς εδώ ένα διαφορετικό ζύγιασμα grants/δανείων... Τρίτον, και αυτό πολύ πιο σημαντικό στην φάση εφαρμογής, ότι η λογική της αιρεσιμότητας/conditionality θα υπάρξει στο Πακέτο: όποιος πάρει τον κόπο να φυλλομετρήσει τις 54 σελίδες της ανάλυσης/πρότασης της Επιτροπής θα βρει σε διάφορες στροφές τόσο τον συνδυασμό επενδύσεων με μεταρρυθμίσεις όσο και αναφορές σε μια «ορθή οικονομική πολιτική» όπως π.χ. εκείνη που συσσωματώνεται στις συστάσεις/προτεραιότητες της Επιτροπής στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου (που ισχύουν για όλους). Τώρα, η πρόσθετη «ενισχυμένη παρακολούθηση» που ανέφερε ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις ξαναξυπνώντας τα δικά μας αντανακλαστικά Μνημονίων, μάλλον ως υπενθύμισε της (δυσάρεστα) ιδιαίτερης θέσης της Ελλάδας, πρέπει να διαβασθεί.
Το πέμπτο βήμα, που αυτό κι αν έχει ισχυρή θεσμική διάσταση!, αφορά την προοπτική χρηματοδότησης του δανεισμού που θα στήσει όρθιο το Ταμείο Ανάκαμψης μέσα από (νέους, πρόσθετους, που κι αυτοί θα πρέπει να συμφωνηθούν. ομόφωνα...) φόρους επιβαλλόμενου σ σε επίπεδο ΕΕ. Θα είναι φόροι επι των (εισαγόμενων) πλαστικών μιας χρήσης, με περιβαλλοντική χροιά; Θα επρόκειτο για νέα εκδοχή φορολόγησης των εταιρειών της ψηφιακής οικονομίας, του τύπου εκείνων που δεν κατορθώθηκε να προωθηθούν από Γαλλία ή Ισπανία λόγω σθεναρής αντίδρασης π.χ. της Γερμανίας; Θα προέρχονταν από μια ευθυγράμμιση της βάσης φορολόγησης εταιρειών (έμμεση αναφορά στην τιθάσευση της φοροαποφυγής των offshore); Εδώ, άμα η συζήτηση αληθινά προχωρήσει, όλο το σύστημα των ίδιων πόρων της ΕΕ τίθενται επί τάπητος.
Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν ότι... θα υπάρξει συμφωνία των «27». Πότε; Θααα δούμε!... κατά την Ευρω-πρακτική.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 5/6/2020. 

Μετρώντας και ξαναμετρώντας

Αργά αλλά σταθερά, η έκταση/το βάθος της ύφεσης που διαγράφεται ως φόντο στην Ελληνική οικονομία – και συνεπώς στην πολιτική σκηνή, ανεξαρτήτως των πρωθυπουργικών αποκηρύξεων όχι μόνον του ενδεχόμενου πρόωρων εκλογών αλλά και του σταθερά σιγοβράζοντος ανασχηματισμού – γίνεται φανερό στην δημόσια συζήτηση. Ήδη ο με ανανεωμένη θητεία στην Διοίκηση της ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας, προχώρησε από την αρχική του αναφορά σε ψαλίδα υποχώρησης του ΑΕΠ 4% έως 8% σε τωρινό βασικό σενάριο ύφεσης 6%. Σε εφ' όλης της ύλης συνέντευξη του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλησε να αναφερθεί σε ποσοστό, αρκούμενος να δηλώσει ότι παρατηρεί τις εξελίξεις – και καταλήγοντας σε ψαλίδα 5% έως 10%.
Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, εξετάζοντας τρία σενάρια ύφεσης (4%-7%-10%) κάνει προβολή σε επίπεδα ανεργίας, που συγκεντρώνουν αναγκαστικά το ενδιαφέρον του χώρου, με 19,02% - 20,3% - 21,6% . Με στοιχεία από το άνοιγμα των επιχειρήσεων, η ΓΣΕΒΕΕ μιλούσε για μείωση τζίρου κατά 50% σε 87% των επιχειρήσεων. στην εστίαση, που μόλις ξεκίνησε, οι τζίροι είναι κάτω από το 90%. Ενώ το Οικονομικό Επιμελητήριο, που κι αυτό προς διψήφια ύφεση τύπου 2011-12 δείχνει, θυμίζει ότι οι μικρομεσαίες, που πλήττονται βαρύτερα, δημιουργούν στην Ελλάδα 63,6% της προστιθέμενης αξίας και – κυρίως – προσφέρουν 85,2% της απασχόλησης. (Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που μιλούσε για -9,7% στο ΑΕΠ για το 2020, κάνει λόγο για 19,9% σε όρους ανεργίας. Το ΔΝΤ μιλούσε για ανεργία στο 22% - άρα στην επάνω πλευρά της ψαλίδας).
Εν τω μεταξύ, περνώντας από τις προβλέψεις στην πραγματική καταγραφή των δημοσιονομικών επιπτώσεων της κρίσης του κορωνοϊού βλέπουμε το 4μηνο (δηλαδή με ενάμιση μήνα «παγωμένο») να παρουσιάζει κάπου 2 δις απόκλιση από τα προϋπολογιζόμενα. Οι δαπάνες, πιο συγκεκριμένα, παρουσίαζαν πάνω από 1 δις υπέρβαση: η αποζημίωση «ειδικού σκοπού» κόστισε πάνω από 700 εκατομμύρια, ενώ στο ΠΔΕ που παγίως σέρνεται καταγράφηκε υπέρβαση σχεδόν 600 εκατομμύρια – κυρίως από συγχρηματοδοτήσεις ΕΕ. Στο σκέλος των εσόδων, πάλι, «χάθηκε» λίγο περισσότερο από 1 δις ευρώ έναντι των προϋπολογισμένων (ξαναγυρίσαμε στα επίπεδα του 2019) με κύρια πεδία της μείωσης τον ΦΠΑ κατά περίπου 470 εκατ. ευρώ με το κατέβασμα ρολών , ενώ από τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (ιδίως καύσιμα) 160 εκατ. με το φρενάρισμα της κίνησης. Όμως και από τον φόρο εισοδήματος υπήρξε διαρροή, καθώς η απαρχή παγώματος των συμβάσεων εργασίας κατέλαβε σημαντικό πεδίο εισοδημάτων – άρα και παρακράτησης φόρου εισοδήματος. Είναι αυτή η επίδοση καλή («πάλι καλά!») ή θορυβητική; Πάντως το ΥΠΟΙΚ άρχισε να παίρνει πίσω την προθυμία για 25% έκπτωση στην έγκαιρη εξόφληση υποχρεώσεων.
Μπροστά σ' αυτά, μια ματιά στο – προβαλλόμενο – κόστος των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης. Βήμα-βήμα: όταν ξεκίνησε η ανακοίνωση των αρχικών μέτρων στήριξης – τέλη Μαρτίου, με κάλυψη 600.000 επιχειρήσεων και 1,2 εκατομμυρίων εργαζομένων, πλέον 550.000 ελεύθερων επαγγελματιών – ο υπολογισμός κόστους που αρχικά δόθηκε ήταν για 6 δις (σε ταμειακή βάση, για το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου) Δημοσιονομικά, καθώς μεγάλο μέρος αφορούν αναστολές υποχρεώσεων κοκ, η επιβάρυνση υπολογιζόταν στα 3,4 δις – συν η επιστρεπτέα προκαταβολή, συν πρόσθετες δαπάνες Υγείας, υποτίθεται ότι μας έφθαναν στα 4,7 δις ευρώ.
Καθώς εξαρχής σημαντικός αριθμός παρατηρητών επέμενε ότι τα μέτρα σε ένα τέτοιο εξωγενές σοκ θάπρεπε να είναι εμπροσθοβαρή, καθώς ανά την Ευρώπη επεκράτησε σταδιακά μια τέτοια λογική, καθώς στην εσωτερική πολιτική σκηνή την λογική του front-loaded υιοθέτησε με εμφατικό τρόπο η Αξιωματική Αντιπολίτευση – κάνοντας λόγο για ευρύτερο πλέγμα, κόστους 26 δις σε ένα μακρότερο ορίζοντα (τα 14 σε δημοσιονομικό κόστος, ενώ 12 δις σε ενέσεις ρευστότητας) – είχαμε τέλη Απριλίου αναγγελία ενός νέου πλέγματος μέτρων, που θα κάλυπτε και τους θερινούς μήνες, μετά το σταδιακό «άνοιγμα» της οικονομίας. Εδώ, δόθηκε πλαίσιο αμέσου κόστους στα 14,5 δις ευρώ – με αναφορές σε συνολικό κόστος 20, ή άλλως 24 δις ευρώ. Όχι ακριβώς αγεφύρωτο χάσμα...
Επόμενη στάση: οι προτάσεις του «Μένουμε Όρθιοι -2» του ΣΥΡΙΖΑ, με συνειδητή προσπάθεια πιο πειστικής ποσοτικοποίησης (3,7 δις σε μη επιστρεπτέα ενίσχυση σε εργαζομένους/αυτοαπασχολούμενους, 3 δις σε επιχειρήσεις, 3,5 δις σε «εισόδημα έκτακτης ανάγκης» - γενικό σύνολο 13,4 δις), κυρίως όμως με προσπάθεια υπόδειξης πηγών κάλυψης των μέτρων ώστε να αποφευχθεί η κατηγορία του «λεφτόδενδρου». Χρήση μέρους του αποθέματος/μαξιλαριού, χρήση πρόσθετων 6,5-7,5 δις του ΕΣΠΑ, συν αξιοποίηση των επιστροφών κερδών από ΑNFAs/SMPs που μόλις ελευθερώθηκαν.
Οπότε, άμα συγκρίνει κανείς με τα πρόσθετα 12,5 δις ευρώ των νέων Κυβερνητικών ανακοινώσεων, δεν βλέπει κανείς αληθινό χάσμα εκτιμήσεων/προθέσεων.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 30/5/2020. 

Ο «άλλος» ανασχηματισμός

Έκλεισε, λοιπόν, και μάλιστα με πρωθυπουργική παρέμβαση/με αναφορές εκπορευόμενες από πηγές Μαξίμου, η πλέον πρόσφατη ανασχηματισμολογία. Η οποία, βέβαια, από κυβερνητικούς κύκλους είχε ξεκινήσει και σερνόταν επί ημέρες, και μάλιστα ως εναλλακτική στο άλλο κύμα – ανάλογα διαδιδόμενων εκτιμήσεων/φημών/αναλύσεων – περί πρόωρων εκλογών, «τώρα που η δημοσκοπική στήριξη της Κυβέρνησης, λόγω χειρισμών στο υγειονομικό σκέλος της πανδημίας, βρίσκεται σε επίπεδα άνευ προηγούμενου». Η διάψευση της ανασχηματισμολογίας έγινε με το επιχείρημα «ανασχηματισμός εν μέσω κρίσης δεν γίνεται [...] Η Κυβέρνηση λειτουργεί καλά και αποδοτικά, το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού είναι στραμμένο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, στην επανεκκίνηση του τουρισμού και συνολικά της οικονομικής δραστηριότητας». Άλλωστε, κινδύνευε να επισκιασθεί η ίδια η διαγγελματική ανακοίνωση από Κυριάκο Μητσοτάκη νέας φάσης μέτρων για οικονομία, τουρισμό, εργασία...
Κοινότοπη όσο και ταυτολογική η υπενθύμιση ότι πρόωρες εκλογές και ανασχηματισμός (και υποτίμηση: αυτή τουλάχιστον την γλυτώσαμε ως σκηνικό για σασπένς) δεν προαναγγέλλονται, ενώ αποτελούν ούτως ή άλλως προνομία του πρωθυπουργού. Όμως θα καλέσουμε τον αναγνώστη να μας ακολουθήσει σε ξενάγηση σε έναν «άλλο» , διαφορετικό ανασχηματισμό. Ακριβέστερα σε μια λειτουργική επισκόπηση σημαντικών τομέων της τρέχουσας πολιτικής, που θα ωφελούνταν – ψέματα ! που απαιτούν.... – μια διαφορετική πολιτική/τεχνοκρατική στελέχωση. Δεν είναι λίγοι. δεν είναι μικρής σημασίας.
Πάμε αμέσως σε μια παράταξη ζητημάτων που προκύπτουν συνεχώς με – ας την ονομάσουμε έτσι – την ωρίμανση των Ευρωπαϊκών δυνατοτήτων συνδρομής στην ανάκαμψη/επανεκκίνηση των οικονομιών. Και μάλιστα της δικής μας. Η σημαντική λέξη σ' όλο αυτό είναι η λέξη «δυνατοτήτων». Από την στροφή του τρέχοντος ΕΣΠΑ και τον επανασχεδιασμό του επομένου προκειμένου να απαντηθούν οι τωρινές προκλήσεις – άμεσα – μέχρι την ετοιμασία για χρήση πόρων του ESM (αν τελικά επιλεγεί να χρησιμοποιηθούν: μετά την Ιταλία και την Ελλάδα, ήδη και η Ισπανία διστάζει να προσέλθει σ' αυτήν την πηγή, και ας εξηγεί ο διαχειριστής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ πόσο ελκυστική πηγή είναι και πόσο λίγες δεσμεύσεις συνεπάγεται), εκείνο που ανοίγεται δεν είναι μια σπηλιά του Αλλαντίν με θησαυρούς, αλλά... δυνατότητες. Με τις βαριές προγραμματικές/γραφειοκρατικές διοικητικές διαδικασίες που έκαναν ήδη ανθρώπους που γνωρίζουν τους διαδρόμους των κοινοτικών προγραμμάτων να μιλούν για «μυστηριώδη θρησκεία, με σκοτεινό τελετουργικό και ανώτατους ιερείς που το επιτηρούν». αλλά και με τις πάγιες Ελληνικές γραφειοκρατικές προσεγγίσεις που προστίθεται στις Κοινοτικές και προσθέτουν καθυστέρηση.
Εδώ, λοιπόν, έρχονται να προστεθούν οι δυνατότητες – πάλι «δυνατότητες»! - που υπόσχονται σειρά σχημάτων τα οποία έχουν ακουστεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων, Ταμείο Φερεγγυότητας Επιχειρήσεων), κυρίως όμως τώρα, μετά την κοινή πρωτοβουλία Μέρκελ-Μακρόν για Ταμείο Ανάκαμψης (όπου την προσοχή έπιασε το μέγεθος των 500 δις ευρώ, η απαρχή αμοιβαιοποίησης χρέους και η αναφορά σε ενισχύσεις με μορφή grants, αντί δανεισμού των Κρατών). Δεν δόθηκε, για την ώρα, αρκετή σημασία στο ότι υπάρχει αναφορά σε «σαφή δέσμευση των Κρατών (που θα ωφεληθούν) να ακολουθούν υγιή οικονομική πολιτική»: δεν είναι conditionality αυτή; Ούτε στην σαφέστατη τροπή των στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης προς τομείς όπως οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας/Green Deal ή η ψηφιακή μετάβαση της παραγωγής, στόχους που κι εμείς υμνούμε – απολιγνιτοποίηση, ψηφιακή Διοίκηση – αλλά πόσο πειστικά; Και με τι εγχώρια προστιθέμενη αξία;
Σ΄ όλην αυτήν την περιοχή, χρειάζονται δυο παράλληλες τεχνογνωσίες. Πρώτη, η ενεργός και ουσιαστική συμμετοχή στην διαπραγμάτευση των ποικίλων Ταμείων και πρωτοβουλιών που τώρα στήνονται: άμα προκύψει πάλι γραφειοκρατικός λαβύρινθος, η Ελλάδα θα βρεθεί εξαρχής περιθωριοποιημένη. Δεύτερη, η άμεση παραγωγή κατάλληλων, στοχευμένων και πειστικών προγραμμάτων, που θα οδηγήσουν ΚΑΙ σε απορρόφηση πόρων αλλά ΚΑΙ σε αποτέλεσμα κατά την εφαρμογή. Ο ενθουσιώδης χαρακτήρας Αδώνιδος Γεωργιάδη, αλλά και το δίδυμο Γ. Τσακίρη – Δ. Σκάλκου δεν θα καλύψουν αυτήν την ανάγκη. Εξ όνυχος τον λέοντα: μόλις τον Φεβρουάριο – μετά από οκτάμηνη Κυβερνητική θητεία – καταρτίσθηκε Επιτροπή Σχεδιασμού Πολιτικής ΕΣΠΑ – με διάφορες πτυχές. Και μάλιστα απέκτησε ως Πρόεδρο τον βετεράνο των Κοινοτικών/Αναπτυξιακών Αλέκο Κρητικό, παρόντα ήδη από τον πρώτο σχεδιασμό των ΜΟΠ, εν συνεχεία Γραφείο Βάσως Παπανδρέου, Γ.Γ. επί Αλέκου Παπαδόπουλου – κυρίως, όμως, άνθρωπο που έχει δει στην πράξη τις δυσλειτουργίες του χώρου. Όπως, δε, σχεδιάζονται οι παρεμβάσεις του Ταμείου Ανάκαμψης θα χρειαστεί τα ενεργειακά να πλησιάσουν πολύ τα αναπτυξιακά.
Ανάλογα ισχύουν στους τομείς του Τουρισμού και του Ασφαλιστικού. Πολύ σοβαρότερη τεχνογνωσία – κάθε τόσο διαβάζουμε για τον δεύτερο τομέα και του Μιλ. Νεκτάριου και του Πλάτωνα Τήνιου τις μελαγχολικά εύστοχες προσεγγίσεις που δείχνουν αδιέξοδο στην επόμενη στροφή – πολύ μεγαλύτερη εξωστρέφεια και λιγότερος επικοινωνιακός οίστρος θα ήταν η σφραγίδα ενός «άλλου» ανασχηματισμού.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 22/5/2020. 

Αιμίλιος Αυγουλέας: «Χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση της ελαφριάς βιομηχανίας, της αγροτοβιομηχανίας και της πράσινης ανάπτυξης στην Ελλάδα»

«Οι αριθμοί στην Ελλάδα δείχνουν τεράστια επιτυχία. Η Βρετανία μετράει 35.000 θύματα και ο αριθμός ανεβαίνει και στην Ελλάδα που δεν έγινε ούτε μια επένδυση στο σύστημα Υγείας είναι λίγο πάνω από τους 150.

Αυτό σημαίνει ότι είναι καλύτερο το ανθρώπινο δυναμικό. Τύχη, κλιματικές συνθήκες αλλά προφανώς βοηθά και το γεγονός ότι η Ελλάδα ανήκει σε οικονομίες που δεν είναι στο κέντρο της παγκοσμιοποίησης και άρα τους χτύπησε η πανδημία αργά. Άρα πρόλαβαν με την καραντίνα τα χειρότερα. Αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα είναι να επανεκκινήσεις άμεσα την οικονομία, στηρίζοντας τους ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους και να χρησιμοποιήσεις όσα χρήματα πάρει η χώρα για αυτό το σκοπό. Όλες οι παλιές αυταπάτες, ο τουρισμός, η κατανάλωση, όλα θα πρέπει να ξεπεραστούν και η χώρα να δώσει σημασία στη δημιουργία ανταγωνιστικής ελαφράς βιομηχανίας, αγροτοβιομηχανίας και πράσινης ανάπτυξης.»

Είμαι 37 ετών, κάνω συνεντεύξεις κοντά στα 15 χρόνια και είναι τέταρτη φορά που πρέπει να συζητήσω μ' έναν οικονομολόγο για το πώς βλέπει το μέλλον, για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Επαναστάσεις πια δεν γίνονται και καλώς δεν γίνονται. Αυτό που λέμε μεταρρύθμιση έχει κολλήσει εξαιτίας της ομάδας συμφερόντων. Ο νεοφιλελευθερισμός, και το λέω εγώ ένας άνθρωπος που πιστεύω στην οικονομία της αγοράς, έχει αρχίσει με αυτό το πρότυπο του άκρατου αυτισμού που έχει φέρει το γεγονός να έχει συγκεντρωθεί σε πολύ λίγα χέρια ο παγκόσμιος πλούτος. Αυτή η επιρροή έχει δημιουργήσει τεράστια αδυναμία στις φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες να μεταρρυθμιστούν. Διότι πια δεν έχει καμία σημασία η βούληση του ψηφοφόρου, εκείνο που έχει σημασία είναι τι προκρίνουν οι ομάδες συμφερόντων, που έχουν δημιουργήσει μια αμείλικτη ολιγαρχική δομή. Έχουμε βεβαίως την κοινωνία των πολιτών αλλά δεν θα γίνει ποτέ τίποτα αν δεν αποφασίσουν τα συγκεκριμένα κέντρα ότι ήρθε η ώρα για μεταρρύθμιση.

Δηλαδή;

Αντί να μεταρρυθμίσουν αυτό που λέμε φιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία, στην οποία πιστεύω, μετά το 2008, εκείνο που έκαναν είναι ότι κάλυψαν όλες τις ρωγμές με μια παραγωγή ρευστότητας και χρέους, που βύθισε ακόμα περισσότερη στην κρίση χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, χωρίς να λύσει ουσιαστικό τίποτα στις ΗΠΑ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο. Απόδειξη ότι αυτό που λέω είναι σωστό. Ναι... Είναι ότι σχεδόν δύο μήνες εγκλεισμός ήταν αρκετός για να υπάρξουν προβλέψεις για 15% ύφεση. Μιλάμε για προπολεμικά επίπεδα ύφεσης και την ανεργία εκτινασσόμενη σε ιστορικά μεγέθη.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;

Επειδή από το 2008 και μετά, με βάση την υπεραφθονία χρέους και ρευστότητας, κυρίως ενισχύθηκαν οι βραχυχρόνιες μορφές εργασίας και οι μορφές οικονομικής δραστηριότητας που δεν κάνουν ούτε για τον ανταγωνισμό, ούτε για την πρόοδο των κοινωνιών, ούτε για την αποτελεσματική αύξηση του ΑΕΠ. Το ΑΕΠ αυξάνεται όταν χρησιμοποιείς τα χρήματα για να κάνεις παραγωγική υποδομή και να δημιουργήσεις μακροχρόνια απασχόληση. Δεν είναι μόνο η εξαφάνιση των συνδικάτων, είναι ότι δεν υπάρχει ένα πλάνο για το πως μπορούμε ν' αναπτυχθούμε. Η σταλινική από πλευράς δικαιωμάτων Κίνα, πηγαίνει όλο και πιο πίσω σε ζητήματα ελευθερίας, αλλά είχε ένα πλάνο για το πως θ' αναπτυχθεί. Στον φιλελεύθερο κόσμο δεν είχαν κανένα όραμα αυτοί που καθοδηγούσαν αλλά ήταν υπέρμαχοι των βραχυπρόθεσμων οικονομικών σχέσεων. Δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός, σεισμός να γινόταν θα κατέρρεε το Uber και το Airbnb. Έφτιαξαν ένα θνησιγενές μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και κακά τα ψέματα, η ανάπτυξη ρυθμίζει την κοινωνική ευημερία.

Ο ρόλος τώρα του κράτους ποιος πρέπει να είναι;

Να διορθώνει την κατάσταση για να επιστρέφουμε εκεί που ήμασταν; Αυτό είναι το πρόβλημα. Ο ρόλος του κράτους και πριν και τώρα και αργότερα θα πρέπει να είναι εκείνος της παροχής υψηλής ποιότητας αγαθών όπως είναι η παιδεία, η υγεία και η ασφάλεια. Υπάρχει ένα μέρους του πληθυσμού στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ που έχει περιουσιακά στοιχεία που είναι της τάξης των πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων. Σε συνθήκες της ανταγωνιστικής αγοράς δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτό.

Γιατί συνέβη όμως;

Υπήρξαν ολιγοπώλια και μονοπώλια που συμπίεσαν το κόστος εργασίας μέσω της αυτοεξαφάνισης των συνδικάτων, γιατί και αυτά είχαν πάρα πολλές αμαρτίες στην πλάτη τους. Έχοντας δημιουργήσει αυτές τις συνθήκες της παντελούς καταστρατήγησης του ανταγωνισμού και ρυθμίζοντας το κόστος μόνοι τους, είχε σαν αποτέλεσμα να τους αποφέρει υπερκέρδη. Σε συνδυασμό με τη φούσκα της ρευστότητας και του χρέους που τινάζει προς τα πάνω τις χρηματιστηριακές αξίες των περιουσιακών στοιχείων. Αυτοί που έχουν γίνονται όλο και πλουσιότεροι και αυτοί που δεν έχουν δανείζονται για να τ' αποκτήσουν. Το κράτος αντί να προσφέρει σε αυτούς τους ανθρώπους ποιότητα σε παιδεία, υγεία και ασφάλεια, θα πρέπει ο γονιός και ο καθείς να πληρώνει για την υγεία του. Από την άλλη όμως σε εποχές πανδημίας τι να πληρώσεις; Εγώ δεν έχω καθόλου πρωτογενή υγεία. Οι μεν παθολόγοι έχουν κρυφτεί για να μη τους πιάσει ο ιός, οι δε ιδιωτικές κλινικές έχουν κατασχεθεί από την κυβέρνηση. Βλέπετε πως όταν χρειάζεται το κοινωνικό σύνολο την υποστήριξη αυτών των αγαθών, το κράτος δεν είναι εκεί, γιατί δεν του δόθηκε η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί για να παίξει το ρόλο που πρέπει να παίξει. Με αποτέλεσμα εδώ, αν μπεις στο νοσοκομείο, από τους τρεις, οι δύο βγαίνουν. Είναι ανήκουστο νούμερο οι 35.000 νεκροί, για να μη μιλήσω για τις Ηνωμένες Πολιτείες που οι μισοί είναι ανασφάλιστοι. Αυτό δεν χρειάζεται να είσαι σοσιαλιστής για να καταλάβεις ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όταν ο οδηγός του Uber δεν μπορεί να πει έχω κρύωμα, γιατί φοβάται ότι θα απολυθεί ή γιατί φοβάται ότι θα χάσει το μεροκάματό του. Αυτές δεν είναι εργασιακές συνθήκες ή οργάνωση οικονομίας αλλά η καπιταλιστική Βρετανία του 19ου αιώνα πριν καν εμφανιστεί ο Μαρξ.

Κάποιος στην Ελλάδα που δουλεύει 12 ώρες τη μέρα χωρίς ρεπό, με μισή ασφάλεια, ένας εργαζόμενος στην Uber και ένας εποχιακός εργάτης, χωρίς να έχουν μια ομάδα να πιέζουν προς τα πάνω, καταλήγουν να ψηφίζουν ανθρώπους που τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και μετά αυτούς, δηλαδή τους που πολιτικός, που τους τα υπόσχονται τους αποκαλούμε λαϊκιστές.

Ωραία, αλλά πως θα μιλήσουμε για τα προβλήματα των εργαζομένων χωρίς να κατηγορηθούμε ως λαϊκιστές; Έχετε απόλυτο δίκιο. Στη μέση βρίσκονται τα μίντια όπου δεν αφήνουν την ελεύθερη παραγωγή ιδεών. Έχουμε φτάσει σε σημείο να είναι πιο αξιόπιστος ο Τραμπ από τη Fox News. Ρωτάνε τους ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους ποιον θεωρείς πιο αξιόπιστο το κανάλι ή τον τσαρλατάνο, και σου απαντάνε τον τσαρλατάνο. Τι λέει αυτό για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Δεν υπάρχει κανένας πια δημοκρατικός έλεγχος από τα μίντια με αποτέλεσμα ο μόνος που έχει μείνει είναι η ψήφος.

Ζούμε το τέλος της Παγκοσμιοποίησης ή είναι μια υπερβολή;

Έρχεται το τέλος της δεύτερης Παγκοσμιοποίησης. Είναι αδύνατο να μην υπάρξει επίπτωση, όχι εξαιτίας της διασποράς της πανδημίας αυτής καθεαυτής αλλά επειδή το οικονομικό πρόβλημα υπήρχε. Αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή είναι το ξεφούσκωμα της φούσκας χρέους, σε λίγες εβδομάδες θα δούμε τις επιπτώσεις της πανδημίας. Λογικά θα γυρίσουν πίσω σε πιο προστατευτικές μεθόδους, προσπαθώντας να φτιάξουν εγχώρια βιομηχανία, δηλαδή να καταρρεύσουν οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, διότι οι πάντες θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τοπική παραγωγική δυναμική. Τώρα, η δύση πλην Γερμανίας, δεν κατασκευάζει τίποτα. Ο δεύτερος τρόπος είναι οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, πλην της ευρωζώνης που δεν τους δίνει τη δυνατότητα η συνθήκη, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θα υποτιμήσουν το νόμισμα τους και θα προχωρήσουν σε μεγάλα προγράμματα νομισματικών χρηματοδοτήσεων.

Τι θα πει αυτό;

Εκδίδουν ομόλογα και αντί να τα αγοράζει η αγορά, τ' αγοράζει η Κεντρική Τράπεζα. Βγαίνουν τα χρήματα από τη μία τσέπη και μπαίνουν στην άλλη. Αυτό θα οδηγήσει σε υποτιμήσεις των νομισμάτων και σε πληθωρισμό. Σε έξι μήνες από σήμερα, θυμηθείτε τα λόγια μου, θ' αρχίσει να καταγγέλλει ο ένας τον άλλο για ανταγωνιστικές υποτιμήσεις και προστατευτισμό. Όλο αυτό θα βάλει τέλος στο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα που θα μπορούσες να πας στα σκλαβοεργοστάσια του Βιετνάμ, να φτιάχνεις τα καλύτερα παπούτσια και να τα μοσχοπουλάς στην Oxford Street. Αυτό θα διαταραχθεί.

Αν δεν μπορώ να υποτιμήσω σαν Ελλάδα το νόμισμα μου, πώς θ' αντιδράσω στο κύμα ανεργίας και στην ύφεση που έρχεται;

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι τριπλό. Η διαφθορά των πολιτικών δυνάμεων. Υπάρχουν δέκα δισεκατομμύρια ευρώ ανεκτέλεστα δημόσια έργα που δεν γίνονται επειδή δεν έχει συμφωνηθεί η μοιρασιά των πολιτικών με τους εργολάβους. Το ίδιο θα ισχύσει και με τα χρήματα που θα έρθουν για την πράσινη ανάπτυξη, Η χώρα είναι μονοδυναμική, ζει από τον τουρισμό, όπου κάνεις αντιπαροχή το υπέροχο ελληνικό τοπίο. Δεν έχει καμία παραγωγική δυναμική όπως η τεχνολογία. Τρίτο και βασικότερο είναι ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο δημιουργίας αναπτυξιακών υποδομών. Θα ήταν πολύ εύκολο αντί να έχεις κολλητούς και voucher, σιγά σιγά να κινητοποιήσεις και με δάνεια, ν' αρχίσει η χώρα να ξαναφτιάχνει την ελαφριά της βιομηχανική υποδομή. Το ίδιο ισχύει και με τα logistics. Υπάρχουν χώροι που θα σου δημιουργήσουν απασχόληση και μέσα στο lockdown. Έχει τεράστιες παθογένειες η οικονομία γιατί βασίζεται στον τουρισμό, στην κατανάλωση και υπάρχει αδυναμία ν' απορροφήσει τα κονδύλια που θα έρθουν. Θα έρθουν κονδύλια και θα γίνουν vouchers χωρίς ν' αφήσουν καμία αναπτυξιακή προοπτική πίσω τους. Μόνο το να υποτιμήσεις το νόμισμα δεν αρκεί. Τι θα εξάγεις; Τι θα πάρεις; Αντί για 26 εκ κάκιστης ποιότητας τουρίστες, θα σου έρθουν 35 όταν τελειώσει η πανδημία.

Οπότε δεν έχουμε σωτηρία με αυτό το πολιτικό και διοικητικό προσωπικό;

Ελπίζω και στα θαύματα. Βλέπετε ότι οι πολιτικοί της δεκαετίας του '50, προσπάθησαν με ό,τι είχαν στα χέρια τους, να φτιάξουν με κάθε τρόπο ντόπια ελαφριά παραγωγή. Με όλα τα προβλήματα της περιβαλλοντικής ρύπανσης, της διαπλοκής, μπορούμε να τους καταλογίσουμε ό,τι θέλετε. Αλλά έφτιαξαν εγχώρια παραγωγική βάση. Σήμερα δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Ούτε διαπλοκή δεν μπορούν να κάνουν. Λιμνάζουν δέκα δισεκατομμύρια στα δημόσια έργα, αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον κορωνοϊό. Το γεγονός ότι η ανάπτυξη ήταν airbnb δεν έχει καμία σχέση με τον κορωνοϊό.

Γιατί τη μεγάλη κρίση δεν την πληρώνουν οι πλούσιοι; Γιατί πάλι πρέπει να χάσουν το μισθό της ή τη δουλειά τους, αυτοί που βγάζουν 1000, 800 ή και 400 ευρώ;

Το να παίρνεις στην Ελλάδα 400 είναι μεγάλο αλλά όχι τεράστιο πρόβλημα γιατί υπάρχει η οικογένεια και μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Το να πας στα μισά στην Βρετανία, σημαίνει ότι θα μείνεις άστεγος.

Υπάρχει άλλη λύση από το πάει το μεγάλο χέρι του κράτους και να πάρει τα λεφτά από τους πλούσιους. Αν γίνει αυτό όμως μετά δεν θα καταστρατηγήσουμε τις αξίες της φιλελεύθερης οικονομίας;

Χωρίς να γινόμαστε ακραίοι, η αλήθεια είναι ότι η βασική αρχή της ελεύθερης οικονομίας δεν είναι ο πλούτος αλλά ο ανταγωνισμός. Αν η υπερβολική συσσώρευση πλούτου είναι ένα αποτέλεσμα μονοπωλίων και ολιγοπωλίων, το να ξαναμοιράσεις το υπερπλεονάζον κέρδος είναι απλά ένας τρόπος για να τονώσεις τον ανταγωνισμό. Δεν υπάρχει μόνο μια ανάγνωση των φιλελεύθερων οικονομικών. Η δική μου δεν έχει καμία σχέση με τον Φρίντμαν και τους υπόλοιπους. Ο Φρίντμαν θα σας πει ότι τα μονοπώλια είναι πολύ καλά, γιατί στο τέλος οι καλύτεροι κερδίζουν και μονοπωλούν την αγορά. Η απάντηση είναι ότι από τότε που εξουθένωσαν τους αντιπάλους του, δεν είναι πια ανταγωνιστικές μονάδες, οπότε συμπίεσαν το κόστος και αύξησαν το κέρδος. Δεν είναι τρόπος αυτός να οργανώσεις οικονομικά μια κοινωνία. Άρα, υπάρχουν στρεβλώσεις στην αγορά που πρέπει να διορθωθούν. Μεταξύ αυτών είναι ότι κάποιοι έχουν υπερσυγκεντρώσει πλούτο. Ο πλούτος αυτός θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να τονωθεί ο ανταγωνισμός. Κάποια στιγμή ο πολύ πλούσιος χωρίς κοινωνική συνεισφορά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως «περιβαλλοντική ρύπανση», ως παράγοντας οικονομικής και κοινωνικής ρύπανσης.

Και πως τον τιμωρείς;

Τον φορολογείς για να σταματήσει να ρυπαίνει. Δεν μπορούμε σα λύση να εθνικοποιήσουμε τα πάντα. Διότι δεν έχει τα χρήματα το κράτος για να το κάνει και όλοι αυτοί που έχουν επενδύσει στις εταιρείες θα χάσουν τα χρήματά τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι ν' αναδιανείμουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξαναδημιουργηθεί ανταγωνισμός στην αγορά. Το να πάρεις τα χρήματα και να δώσεις επιδόματα είναι δώρον άδωρον, το να πάρεις τα χρήματα για να δημιουργήσεις την περίφημη πράσινη οικονομία ή κοινωνική οικονομία, ε νομίζω ότι αυτο είναι μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς. Όλοι μέχρι τώρα δανείζονταν με αρνητικά επιτόκια και τι έκαναν; Αγόραζαν τις μετοχές των εταιρειών τους στη Wall Street και έστελναν τις αξίες ακόμα πιο πάνω. Αύξαναν δηλαδή τον πλούτο στην τσέπη τους με κανένα παραγωγικό αποτέλεσμα. Μόνο να τους φορολογήσεις για να τους παρεις τα χρήματα, δεν είναι ακριβώς η λύση.

Αν πείτε ότι την επόμενη μέρα της πανδημίας, εγώ δε θα ήθελα να πάνε χειρότερα τα πράγματα, αλλά να πάνε καλύτερα. Γιατί να ξυπνήσω σ' ένα κόσμο χειρότερο επειδή κάτσαμε μέσα τριανταπέντε μέρες; Ποια πρέπει να είναι τα αιτήματά μου για να μη μου ξανασυμβεί αυτό;

Σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να ζητήσετε αναδιανομή προς όφελος παραγωγικών επενδύσεων και προς όφελος της παροχής δημόσιων αγαθών. Ένας άλλος τρόπος να έχει κανείς δουλειά είναι να ξοδεύει η νοσοκόμα, η δασκάλα και ο γιατρός. Αν τους αυξήσεις το μισθό θα ξοδεύουν ακόμα περισσότερο άρα θα προσλαμβάνουν και οι εταιρείες περισσότερο κόσμο. Η αύξηση των μισθών είναι ένα πολύ καλό εργαλείο σε τέτοιες εποχές. Σε χώρες, κατεστραμμένες όπως η Ελλάδα να απαιτήσετε να μη χάνεται ούτε ευρώ. Να πηγαίνουν όλα στην οικονομία και όχι στις τσέπες και να υπάρξει μια νέα οικονομική πολιτική. Είναι μια τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα να φτιάξει μια νέα ελαφρά βιομηχανία.

*Δημοσιεύτηκε στην popaganda.gr στις 13/5/2020.  

Πανδημία και ανισότητες

Ως γνωστόν, το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών προς το τέλος της δεκαετίας του 70 οδήγησε στην ανικανότητα των κυβερνήσεων να ελέγξουν τις κινήσεις των κεφαλαίων εντός των εθνικών συνόρων. Έτσι οι πολυεθνικές κατόρθωσαν να διεισδύσουν την ημι-περιφέρεια και την περιφέρεια του καπιταλιστικού συστήματος, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση των αναπτυσσόμενων οικονομιών από τη μια μεριά, αλλά και την πρωτοφανή εκτίναξη των ανισοτήτων από την άλλη.

Οικονομικές ανισότητες

Με την πανδημία οι ανισότητες δεν αμβλύνθηκαν. Το αντίθετο. Ενώ οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, μερικοί από τους πλούσιους έγιναν πλουσιότεροι. Με άλλα λόγια, η πανδημία οδήγησε όχι μόνο σε περαιτέρω φτωχοποίηση, αλλά και σε «πλουσιοποίηση».
Στη χώρα μας, όχι μόνο τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, αλλά και μια σειρά από μεγάλες επιχειρήσεις γιγαντώθηκαν. Για παράδειγμα, φαρμακευτικές εταιρείες ή επιχειρήσεις που ασχολούνται με την ψηφιοποίηση. Μετά την πτώση της τιμής του πετρελαίου, εφοπλιστικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούν tankers ως μέσα αποθήκευσης ή μεταφοράς πετρελαίου. Έτσι παρατηρούμε στις προ-της-πανδημίας ανισότητες να προστίθενται αυτές που η τωρινή πρωτόγνωρη κατάσταση δημιούργησε.
Η κυβέρνηση απλά αγνόησε αυτή την εξέλιξη. Ή προσπαθεί να την συγκαλύψει με το περίφημο επίδομα των 800 ευρώ. Όπως όμως τόνισε ο Δημήτρης Χριστόπουλος σε ένα πρόσφατο άρθρο του, η Νέα Δημοκρατία πολύ σωστά περιόρισε το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, αλλά για να νομιμοποιήσει αυτόν τον περιορισμό έπρεπε να μειώσει ριζικά τις τεράστιες ανισότητες που εμφανίστηκαν στην περίοδο του κορωνοϊού.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κάποιος πως τα υπέρογκα κέρδη αυτών των εταιρειών θα οδηγήσουν σε νέες επενδύσεις, μειώνοντας έτσι την ανεργία. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο. Τα κέρδη αυτών των εταιρειών θα έπρεπε να διοχετευθούν, μέσω μιας δίκαιης φορολογίας, στην αναβίωση μικρών επιχειρήσεων που η πανδημία κατέστρεψε.
Ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές πως δεν σκοπεύει η κυβέρνησή του να κάνει πρόωρες εκλογές. Πολλοί αναλυτές νομίζουν πως αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο και πως για να αποφύγει την απλή αναλογική στις επόμενες εκλογές, η ΝΔ μάλλον θα αλλάξει γνώμη. Δεν συμφωνώ με αυτή την πρόβλεψη. Γιατί με τις πρόωρες εκλογές ο πρωθυπουργός θα κερδίσει μεν έναν χρόνο επιπλέον, αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που σίγουρα θα μειώσουν τη την τωρινή υψηλή δημοτικότητά του.

Πολιτικές ανισότητες

Δεν χρειάζεται να τονιστεί πως η ένταση των οικονομικών ανισοτήτων οδηγεί και στην ένταση των πολιτικών ανισοτήτων. Γιατί η παραπέρα συγκέντρωση του οικονομικού πλούτου στη κορυφή οδηγεί αυτόματα στη συγκέντρωση πολιτικής δύναμης. Οι λεγόμενοι ολιγάρχες της προ-πανδημικής περιόδου γίνονται πιο ισχυροί. Κυρίως στη χώρα μας όπου τα ΜΜΕ ελέγχονται, με λίγες εξαιρέσεις, από τους ίδιους.
Όσο για τις χώρες της ΕΕ, η σωστή επιβολή του εγκλεισμού στο σπίτι οδήγησε τις κυβερνήσεις να παίρνουν μερικές αποφάσεις που δεν επικυρώνονται κοινοβουλευτικά. Σε χώρες δημοκρατικές, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας, μετά την άρση των περισσότερων περιοριστικών μέτρων οι αποφάσεις δεν θα μπορούν πλέον να παίρνονται χωρίς συζήτηση και ψηφοφορία στη βουλή. Σε κυβερνήσεις όμως «αυταρχικής δημοκρατίας», όπως αυτή της Ουγγαρίας ή της Πολωνίας, το πιο πιθανό είναι η état d'exception να συνεχίσει και μετά το τέλος της πανδημίας. Για παράδειγμα, ο Όρμπαν μπορούσε μέχρι τώρα να πείσει τους εταίρους του στην ΕΕ πως υπήρχε ένα είδος ημι-δημοκρατίας στη χώρα του. Εάν όμως δεν καταργήσει τον μηχανισμό «εκτάκτων αποφάσεων» που η κυβέρνησή του πήρε στην έναρξη της πανδημίας, σίγουρα θα περάσουμε από μια αυταρχική δημοκρατία σε μια καθαρή δικτατορία (βλ. Economist, 25/4/20).

Παγκόσμιες ανισότητες

Σε αυτόν τον χώρο, οι επιχειρήσεις που ωφελήθηκαν θεαματικά από την πανδημία είναι οι μεγάλες tech-corporations - εταιρείες όπως οι Amazon, Google, Facebook κτλ. Τα κέρδη και η αξία αυτών των επιχειρήσεων εκτινάχτηκαν στα ύψη. Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως οι γιγάντιες αυτές εταιρείες δημιούργησαν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Αυτή είναι βέβαια η καλή πλευρά της κατάστασης. Από την άλλη μεριά όμως, αυτού του είδους οι επιχειρήσεις-γίγαντες αποκτούν μια πολιτική δύναμη που υποσκάπτει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Για παράδειγμα, από τη συσσώρευση προσωπικών δεδομένων μέχρι τη δημιουργία ενός παγκόσμιου Big Brother ικανού να επιβλέψει και να επηρεάσει τις κινήσεις μας, τις ιδέες μας, τα συναισθήματά μας. Με αλλά λόγια, οδηγούν σε αυτό που ο Τζωρτζ Όργουελ πριν από πολλά χρόνια, αποκάλεσε brave new world. Τέλος αξίζει να αναφερθεί εδώ πως μικρότερες ανταγωνιστικές εταιρείες, αργά ή γρήγορα, αναγκάζονται να ενταχθούν στους παγκόσμιους αυτούς κολοσσούς.

Συμπέρασμα

Η πανδημία οδήγησε σε νέες ανισότητες - οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές. Αυτές εντείνουν τις ήδη, πριν από τον κορωνοϊό, τεράστιες ανισότητες. Από την άλλη μεριά, απλοί άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη πιστεύουν πως το τέλος της πανδημίας μπορεί να οδηγήσει σε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο. Όπως μετά του Β Παγκοσμίου Πολέμου βλέπουμε ριζικές αλλαγές, έτσι και σήμερα ελπίζουν να υπάρξει ξανά μετά το τέλος της πανδημίας ένας καλύτερος, πιο ανθρώπινος κόσμος. Η προϋπόθεση όμως για κάτι τέτοιο είναι, μεταξύ άλλων, η μείωση των ανισοτήτων που υποσκάπτουν τα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα των πολιτών.

*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 9/5/2020. 

Mε θέμα την ανανέωση θητείας Γ. Στουρνάρα

Πολλοί τις ημέρες αυτές συγχαίρουν τον Γιάννη Στουρνάρα και εύχονται το τυπικό «καλή συνέχεια» μετά την, επισήμως σε τελική ευθεία, ανανέωση της θητείας του στην Διοίκηση της Τράπεζα ας της Ελλάδος – με ορίζοντα, πλέον, το 2026. (Η θητεία είναι 6ετής: ο Γιάννης Στουρνάρας ορίσθηκε Διοικητής το 2014, φεύγοντας από την θέση του υπουργού Οικονομικών του κρίσιμου διαστήματος 2012-14). Και τα συγχαρητήρια εύλογα είναι, και οι ευχές αναμενόμενες – όμως ας συνοδεύονται από διαφορετικά νοηματοδοτημένη την διάσταση των ευχών, καθώς ο δρόμος που θα βαδίσει, τώρα, ο Γιάννης Στουρνάρας μόνο με ροδοπέταλα δεν θα είναι στρωμένος. Μην και αποδειχθεί ακόμη πιο ακανθώδης απ' εκείνον της πρώτης θητείας – κι ας φαίνεται αυτό εκ πρώτης όψεως δύσκολο, αν θυμηθεί κανείς το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015, μετά την μεγάλη περιπέτεια του δίδυμου PSI του 2012, αλλά και όσα επακολουθήσαν το 2016-17.
Διόλου τυχαίο, μόλις βγήκε στο ξέφωτο η ανανέωση της θητείας Στουρνάρα (σιγόβραζε εδώ και κάποιες εβδομάδες, ενώ είχαν διευθετηθεί τα παρασκηνιακά με αρκετή κομψότητα και διακριτικότητα) βρέθηκε ο ίδιος να συζητά διαδικτυακά/"e-Kyklos Ιδεών" με Βαγγέλη Βενιζέλο (ως συντονιστή, αλλά ο Βαγγέλης ποτέ δεν θα περιοριζόταν σε μη-κεντρικό ρόλο: υπήρξε άλλωστε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης των PSI, αφού πρώτα κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα του Υπουργού Οικονομικών) και με Βασίλη Σκουρή (πρώην Πρόεδρο του Δικαστηρίου της ΕΕ με πάντα μετρημένο λόγο, αλλά χωρίς Ευρωυπεκφυγές) με αντικείμενο την πολύκροτη απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου με αμφισβήτηση της στήριξης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ.
Εκεί, ο άρτι ανανεωθείς Διοικητής δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί (προσεκτικά, συγκρατημένα) με την συλλογιστική του Γερμανικού Συνταγματικού – αποφεύγοντας ωστόσο να τοποθετηθεί ευθέως στο τι θα συμβεί τώρα στην νομισματική κορυφή της Ευρώπης. Αναφέρθηκε στο πόσο διεξοδικά είχε αιτιολογηθεί η απόφαση της ΕΚΤ όταν στήθηκε στα πόδια του το Πρόγραμμα PSPP – για να καταλήξει ότι η ΕΚΤ, undeterred /απτόητη, θα συνεχίσει την γραμμή της νομισματικής στήριξης. Και πάντως ενόσω φόβος πληθωρισμού δεν δείχνει να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Όμως αυτά τα προβλήματα – «των μεγάλων» – ασφαλώς βρίσκονται μπροστά μας, μπροστά στην Ελληνική οικονομία, μπροστά στις Ελληνικές Κυβερνήσεις των επομένων (αρκετών...) ετών, μπροστά στην ΤτΕ. Και η αντίστοιχα μεγάλη πολιτική αναμέτρηση, υπό την βίαιη πίεση της αιτιολογίας του Γερμανικού Συνταγματικού και των απαιτήσεων για νέα/ab initio αιτιολόγηση της πολιτικής του Προγράμματος PSPP, εν τέλει του Q.E. με το οποίο η ΕΚΤ έσωσε την κατάσταση, όπως επεσήμανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και προσπάθησε να υπαγάγει στην πείρα του Ευρωδικαστηρίου ο Βασίλης Σκουρής, είναι μια αναμέτρηση της οποίας την έκβαση απλώς θα υποστούμε. Για παράδειγμα στην ωρίμανση τώρα της «Q.E. του κορωνοϊού», αλλά πολύ περισσότερο στην προσπάθεια απαρχής συζήτησης για αμοιβαιοποίηση του χρέους στην ΕΕ μετά την «νάρκη στα νομισματικά θεμέλια της ΕΕ» (Βενιζέλος).
Όμως, άμα προσγειωθούμε στα μικρά/στα δικά μας – καθώς η σημερινή Κυβέρνηση δείχνει να αποφεύγει να συμβάλει στην μεγάλη συζήτηση, όσο κι αν μηντιακά διακινείται το αντίθετο – ο Διοικητής της ΤτΕ θα κληθεί να μετάσχει σε δύσκολες ασκήσεις διάσωσης. Μπορεί με τεχνική ευγένεια να έδωσε η Τράπεζα στόχους ύφεσης για φέτος 4%-8% (έναντι 5%-9% του ΙΟΒΕ, ή πάλι 9,7% της ΕΕ), όμως ο Γ. Στουρνάρας γνωρίζει από το 2012-13 ότι όταν αρχίζει να ανοίγει η ρουφήχτρα της ύφεσης, δεν ρωτάει κανέναν. Ενώ η «μετάφραση» των όσων θα ακολουθήσουν στην πραγματική οικονομία στους ισολογισμούς των Ελληνικών τραπεζών, όσο κι αν οι διαβεβαιώσεις για την πέραν πάσης υποψίας κεφαλαιακή τους βάση (με τον καημένο τον αναβαλλόμενο φόρο...) συνεχίζονται, όσο κι αν τα stress tests έχουν πάει λόγω του φίλου μας Covid-19 για το 2021, δεν θα είναι απλή υπόθεση.
Διόλου τυχαία, πρωτοβουλιακά – και ενώ είχε ήδη υποδειχθεί/ορισθεί εκ νέου Διοικητής, αλλά η είδηση δεν είχε κυκλοφορήσει – ο Γ. Στουρνάρας ανεκίνησε εκ νέου ζήτημα bad bank (μέσω CNN), ώστε να επιπλεύσει νέου τύπου σωσίβιο για τα «κόκκινα δάνεια» τώρα που οι τιτλοποιήσεις του «Ηρακλή» φρενάρουν.
Ο παλαιός και νέος Διοικητής δεν αποφεύγει τα δύσκολα. σχεδόν τα τραβάει επάνω του. Οι αντιπαραθέσεις του με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – της οποίας την επιβίωση οι τεχνικές παρεμβάσεις του στήριξαν στην πράξη, στις πιο δύσκολες στροφές της οικονομίας και την αποφυγή Grexit – το δείχνουν. Ομοίως η συστράτευσή του με Λουκά Παπαδήμο και Νίκο Χριστοδουλάκη προκειμένου να περάσει η Ελλάδα από την χαραμάδα και να μπει στην Ευρωζώνη.
Η συνέχεια υπόσχεται σασπένς.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 15/5/2020. 

Τα γράμματα της (λατινικής) αλφαβήτου

Με τον καταιγισμό προβλέψεων για την πορεία των ρυθμών ανάπτυξης (σωστότερα: μεγέθυνσης) της Ελληνικής οικονομίας «υπό την σκιά του κορωνοϊού», δηλαδή το 2020-21 και με προβολή στο 2022, διεθνείς οργανισμοί, επίσημοι φορείς και μελετητικοί βραχίονες χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων προσπάθησαν να κάνουν την κρυστάλλινη σφαίρα να μιλήσει. Όμως, με το άνοιγμα και πάλι της οικονομίας είχαμε δυο όσο-γίνεται-πιο-επίσημες προβλέψεις – εκείνης του ΥΠΟΙΚ στο Πρόγραμμα που απέστειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εκείνην του ΣΕΒ στα πλαίσια του Μηνιαίου Δελτίου του.
Μια τελευταία στάση: τόσο του ΥΠΟΙΚ, όσο και του ΣΕΒ οι προβλέψεις ακολουθούν την λογική (δηλαδή: διατυπώνουν την προσδοκία) για μια κρίση που θα ακολουθήσει υποδειγματικά την γραμμή του λατινικού V: μεγάλη κάμψη φέτος, περίπου ίση αναπήδηση το 2021, καλές ελπίδες για την συνέχεια. Θυμίζουμε ότι – γενικότερα, σε διεθνές επίπεδο – οι προγνώσεις για V είναι περιορισμένες: περισσότεροι είναι εκείνοι που βλέπουν U, δηλαδή βύθιση και παραμονή για ένα διάστημα χαμηλά, ύστερα μόνον σταδιακή ανάκαμψη. Καθώς κανείς δεν αποκλείει δεύτερο (ή και τρίτο...) κύμα του Covid-19, οι οπαδοί του V θυμίζουν ότι υπάρχει στην αλφάβητο και το W, με ύφεση/ανάκαμψη τώρα, αλλά και δεύτερη ύφεση – με ελπιζόμενη πάλι ανάκαμψη σε περίπτωση επανόδου της πανδημίας.
Και βέβαια, δεν λείπουν εκείνοι που θυμούνται ότι κάπου στο μέσον της (λατινικής) αλφαβήτου ελλοχεύει το L: σημαντική ύφεση τώρα, με παραμονή των οικονομιών σε επίπεδο αισθητά χαμηλότερο από το σημερινό τους.
Μιλήσαμε ξεκινώντας για κρυστάλλινή σφαίρα, δηλαδή για σύγχρονη μαντική. Αν πάντως την θέλουμε την συζήτηση σοβαρά στην ωραία μας χώρα, χρειάζεται να μην ξεχνούμε ότι η προηγούμενη κρίση «μας», η χρηματοπιστωτική/κρίση χρέους που εξελίχθηκε σε πλήρες οικονομικό ξήλωμα με κοινωνικές συνέπειες που φθάνουν μέχρι σήμερα, ενώ πλειστάκις ελπίσθηκε ότι θα ήταν σε λογική V (ή έστω W με τα διαδοχικά Μνημόνια), κατέληξε σ' ένα μεγαλόπρεπο L. Μια οικονομία των 240 δις ευρώ έγινε – και έμεινε, εν τέλει, παρά ηρωικές απόπειρες ανάκαμψης κάποια στιγμή το 2014, πιο σταθερά μετά το 2017 – μια οικονομία των 180 δις. Με την καταστροφή θέσεων εργασίας και την αποεπένδυση, σταθερά, της οικονομίας. Δηλαδή με την καταστροφή μέλλοντος-οικονομικού και κοινωνικού.
Με αυτά δεδομένα, ας πούμε τώρα τι θεωρεί επισήμως το ΥΠΟΙΚ ότι θα ισχύσει. Εκεί που «προ-Covid» η πρόβλεψη ήταν για ανάπτυξη 2,3% το 2020, 2,1% το 2020 και 1,8% εν συνεχεία (με το ιερό πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% του ΑΕΠ, σταθερά μέχρι το 2022), τώρα ως βασικό σενάριο δέχεται ύφεση 10% για φέτος και 13,2% για το 2021. Αυτά, αν δεν υπήρχαν πρόνοιες αντιστάθμισης με μέτρα ίσα προς 9,7% του ΑΕΠ , που δημοσιονομικά «διορθώνουν» σε 5,4% καθώς αναστολές υποχρεώσεων και επιστροφές σβήνουν σε βάθος χρόνου. Μαζί με την αντιστάθμιση, η προσδοκία του βασικού σεναρίου διαμορφώνεται σε 4,7% ύφεση, του δυσμενούς σε 7,9%. (Το δε πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% λειώνει σαν το χιόνι την άνοιξη: γίνεται έλλειμμα 1,9% στο βασικό, 2,8% στο δυσμενές σενάριο).
Του ΣΕΒ το αντίστοιχο γύμνασμα κινείται αρκετά κοντά σε αυτήν την λογική, αλλά στο ακόμη πιο αισιόδοξο αφού για φέτος αναμένεται ύφεση μεταξύ 4% και 7%, ενώ για το 2021 η ψαλίδα είναι σε ανάπτυξη μεταξύ 6% και 9%. Αυτό όχι μόνον αφήνει καθαρό αποτέλεσμα της διετίας 2020-21 κάπου στο +2%, αλλά επιτρέπει στους μελετητές του Συνδέσμου να λένε ότι «ενίσχυση του ρυθμού ανάπτυξης προς το +3% το 2022 θα πρέπει να θεωρείται εφικτή». Πάντως ο ΣΕΒ δεν παραλείπει να καταγράψει αισθητή υποχώρηση του οικονομικού κλίματος (και της καταναλωτικής εμπιστοσύνης, για την οποία πάντως ο Χρ. Σταϊκούρας ανέφερε ότι η κάμψη υπήρξε πιο ήπια στην Ελλάδα απ' ότι στην Ευρώπη γενικότερα), καθώς και τα προβλήματα που αναμένονται σε επίπεδο αποταμίευσης παρά την παρατηρούμενη βελτίωση ακριβώς πριν τον Covid.
Μήπως όμως προσγειωθούμε; Όταν το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο «ξηλώνει» την νομιμοποιητική βάση των νομισματικών χειρισμών της ΕΚΤ – όχι για τώρα, για την κρίση κορωνοϊού, αλλά για την ευρύτερη λειτουργία της ποσοτικής χαλάρωσης – και όταν σ' εμάς ο Διοικητής της ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας επαναφέρει ζήτημα δημιουργίας bad bank ακριβώς επειδή βλέπει παγόβουνο να έρχεται στις τράπεζες, γαλήνια και ωραία ενόσω εμείς ζούμε στο πέλαγος της αυτεπιβράβευσης για την συγκράτηση της πανδημίας, το να προσπαθούμε να ζήσουμε με προβλέψεις δεν κάνει και πολύ νόημα.
Όμως, άμα η δημόσια συζήτηση αυτό επιλέγει, καλό είναι να έχουμε κατά νουν όλα τα γράμματα της (λατινικής) αλφαβήτου.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 8/5/2020. 

Ηλίας Μόσιαλος: Η σταδιακή αποκλιμάκωση των μέτρων και οι επιπτώσεις της

Κύριε καθηγητά, με αυτονόητο το μεγάλο και αμείωτο ενδιαφέρον για την άποψη των ειδικών και δη της κορυφής τους, θα ήθελα καταρχάς να σας ρωτήσω πως θα εξελισσόταν ορθά κατ' εσάς η αποκλιμάκωση των μέτρων; Σε τι επιμένετε μιλώντας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Η πανδημία COVID-19 είναι ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο για όλους μας. Για αυτό το λόγο υπήρξε και διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση και υστέρηση στις αντιδράσεις μεταξύ διαφορετικών χωρών. Έχω τοποθετηθεί από πολύ νωρίς, δημόσια, για την αποκλιμάκωση και η θέση μου, όπως πάντα βασίζεται σε μελέτες και έχει γνώμονα την ποσοτικοποίηση του ρίσκου. Η σταδιακή αποκλιμάκωση στοχεύει εκεί, να μετράμε δηλαδή στο τέλος κάθε σταδίου τις επιπτώσεις της άρσης των μέτρων και να υπολογίζουμε το ρίσκο της τακτικής που ακολουθήθηκε.

Μια αξιόπιστη σταθερά αξιολόγησης είναι η αύξηση των εισαγωγών στα νοσοκομεία και στις ΜΕΘ. Μικρή αύξηση σημαίνει προχωράμε με εμπιστοσύνη στο μέτρο που αποσύρθηκε. Εάν είναι μεγάλη και δημιουργεί πίεση στο σύστημα υγείας, τότε το μέτρο που αποκλιμακώθηκε μπορεί να επανέλθει και έναντι αυτού να δοκιμαστεί κάποιο άλλο.

Από την πλευρά της δημόσιας υγείας, για να να μειώσουμε το ρίσκο πρέπει να εντοπίσουμε σε ποιες πληθυσμιακές ομάδες η θνητότητα είναι πολύ υψηλή. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όσοι ανήκουν ταυτόχρονα στο ενεργό εργατικό δυναμικό και στις ευπαθείς ομάδες, ιδανικά πρέπει να συνεχίζουν να εργάζονται από το σπίτι και να προσέχουν πολύ περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι εγκλωβισμένοι στο σπίτι καθώς κανένας δεν θα τους απαγορεύσει να κυκλοφορούν.

Επιμένω επίσης στο να εξασφαλίσουμε για τις ευπαθείς ομάδες και τους ηλικιωμένους βοήθεια στο σπίτι, φαρμακευτική αγωγή και πρόσβαση σε ασφαλές περιβάλλον μέσα στο σύστημα υγείας. Με τη σταδιακή διάνοιξη του κοινωνικού ιστού, είναι επίσης αναγκαίο να έχουμε συγκεκριμένες οδηγίες συγκατοίκησης όταν υπάρχει άτομο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες μέσα στις οικογένειες.

Κάποιοι λένε, χωρίς να επικαλούνται επιστημονικά δεδομένα, ότι η χώρα μας είχε μικρό αριθμών θυμάτων του κορονοϊού λόγω της δομής της ελληνικής οικογένειας η οποία φροντίζει παππούδες και γιαγιάδες στα σπίτια τους αντί στα γηροκομεία. Έπαιξε ρόλο;

Η χώρα μας αναχαίτισε δραστικά τη μετάδοση του ιού, με το να πάρει μέτρα περιορισμού κατ' οίκον άμεσα, με το να κλείσει τα σχολεία και να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις. Οι δομές που συγχρωτίζονται ηλικιωμένοι αποδείχθηκαν επιδημιολογικές βόμβες σε πολλές χώρες, και η δομή της ελληνικής οικογένειας όπου συχνά τα ηλικιωμένα μέλη συγκατοικούν με τα νεότερα, σαφώς και δρα υποστηρικτικά από πλευράς ψυχολογίας. Ελλείψει επαρκών χώρων όμως, δυσκολεύει την απομόνωση των ηλικιωμένων από τα νεότερα μέλη που θα αρχίσουν πάλι να συναναστρέφονται μεγαλύτερο αριθμό ατόμων και δυνητικά αυξάνει την πιθανότητα της μετάδοσης.

Φάκελος σχολεία: Σας φοβίζει η πιθανή αλυσίδα κρουσμάτων από τα παιδιά, στον γονιό και τον παππού στην συνέχεια;

Είμαι προβληματισμένος γενικότερα με την ασυμπτωματικότητα και τη μεταδοτικότητα ως χαρακτηριστικά αυτής της νόσου. Η ποσοτικοποίηση της πρώτης θα βοηθήσει να εξάγουμε και επιδημιολογικά συμπεράσματα. Επιπρόσθετα, οι περισσότερες μελέτες σε ασθενείς με COVID-19, έχουν επικεντρωθεί σε άτομα που νοσηλεύτηκαν και είχαν σοβαρή, συμπτωματική νόσο. Παρόμοια δεδομένα και στοχευμένες μελέτες απαιτούνται επειγόντως στους συμπτωματικούς ασθενείς που δεν έχουν νοσηλευτεί, αλλά και σε όσους αποδειχθεί πως βίωσαν ασυμπτωματικά τη λοίμωξη COVID-19. Με τη σταδιακή διάνοιξη του κοινωνικού ιστού, είναι επίσης αναγκαίο να έχουμε συγκεκριμένες οδηγίες συγκατοίκησης όταν υπάρχει άτομο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες μέσα στις οικογένειες.

Η χώρα μας κατάφερε να προλάβει τα χειρότερα- αν και όταν μιλούσατε για τους "άφοβους" στο καρναβάλι της Πάτρας σας κατηγορούσαν για κινδυνολόγο. Αν χρειαστεί θα ξαναβγάλετε κόκκινη κάρτα;

Δεν πρόκειται περί κόκκινης κάρτας αλλά περί εφαρμογής των οδηγιών που διαμορφώνει η επιστημονική κοινότητα εγχωρίως και διεθνώς.

Η επιστροφή στην θεία κοινωνία θα πρέπει να αργήσει;

Η γνώμη μου είναι πως θα πρέπει να αποφευχθεί με τη σημερινή της μορφή μέχρι να έχουμε ασφαλές εμβόλιο. Θα πρέπει να εξεταστεί εάν μπορεί να γίνει με διαφορετικό και ασφαλή τρόπο. Να τονίσω εδώ πως ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος έχει καλέσει τους πιστούς να γίνουν οι ίδιοι Κοινωνία, και να γίνουν δωρητές αίματος και πλάσματος. Αυτή είναι μια έμπρακτη απόδειξη αγάπης για το συνάνθρωπό μας.

Υπάρχει ενδεχόμενο μετάλλαξης του ιού και ενός δεύτερου κύματος από φθινόπωρο στην Ελλάδα;

Οι ιοί μπορεί να μεταλλάσσονται συνεχώς, αλλά οι περισσότερες τροποποιήσεις στον γενετικό τους κώδικα δεν επιφέρουν σημαντική διαφορά στη δομή τους. Η πραγματική ανησυχία μας έγκειται στο εάν ο ιός μεταλλαχθεί τόσο, ώστε το εμβόλιο να μην λειτουργεί. Όσο για το δεύτερο κύμα, μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις για το εάν θα επανέλθει το φθινόπωρο εφόσον η νόσος γίνει εποχική τις επόμενες εβδομάδες. Αν συμβεί όμως θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για την επόμενη φάση.

Μπορεί η χώρα να αποκτήσει αυτάρκεια σε μάσκες, αναπνευστήρες, γάντια παράγοντας η ίδια ταχύτατα όλα τα αναγκαία υλικά;

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό η χώρα να διευρύνει και τον εγχώριο αναπτυξιακό χάρτη και τον παραγωγικό ορίζοντα και όχι μόνο για να αποκτήσει αυτάρκεια σε προστατευτικό υλικό. Είδαμε την πρωτοβουλία των δύο βιομηχανιών που με ελληνικές πρώτες ύλες, θα κατασκευάσουν μάσκες. Επίσης, είδαμε τη συνεργασία πανεπιστημιακών ομάδων και εταιρειών για ανάπτυξη βαλβίδων αναπνευστήρων για ασθενείς και μασκών υψηλής προστασίας για το ιατρικό προσωπικό. Η πανδημία αναδεικνύει τα αντανακλαστικά πολλών Ελλήνων επιστημόνων και επιχειρηματιών και είμαι αισιόδοξος πως θα δούμε αντίστοιχα φαινόμενα και σε άλλους τομείς.

Τι άλλο πρέπει να προσέχουμε και τι πρέπει να γίνει;

Η επιτυχία της αποκλιμάκωσης βασίζεται στην εφαρμογή της καλύτερης δυνατής πολιτικής, και εξαρτόμαστε από την έγκυρη και συνεχή ροή δεδομένων. Περιμένουμε από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα περισσότερα δεδομένα για την μεταδοτικότητα, τη θνητότητα και την ανοσία, Σε εγχώριο επίπεδο χρειαζόμαστε μεγάλη διαθεσιμότητα και διεξαγωγή τεστ, και ενίσχυση των πόρων για μεγαλύτερη δυνατότητα ιχνηλάτησης επαφών.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις στην επιστήμη. Για αυτό το λόγο οι αποφάσεις πρέπει να βασίζονται σε όσο το δυνατόν περισσότερα και επικαιροποιημένα δεδομένα.

Βρίσκεστε για 50 και πλέον μέρες σε καραντίνα στο σπίτι σας στο Λονδίνo. Πιστεύετε ότι είναι πλέον πολλοί εκείνοι που συμπεραίνουν ότι ο Τζόνσον ρίσκαρε την δημόσια υγεία στην χώρα τους;

Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας βασίστηκε σε λανθασμένες εισηγήσεις και δυστυχώς ρίσκαρε και τη δική του υγεία. Είναι όμως πλέον σαφές πως έμαθε από την περιπέτειά του προς όφελος όλων που ζούμε στην Αγγλία.

Τι συμβουλεύσατε την κόρη σας όταν μάθατε πως 'κόλλησε' τον ιό;

Το πρώτο που της είπα είναι να μη φοβάται γιατί ήταν σε ομάδα χαμηλής επικινδυνότητας. Ευτυχώς ξεπέρασε το πρόβλημα και επέστρεψε στην εργασία της.

Ακούγονται και γράφονται σενάρια για πιθανή υπουργοποίησή σας; Σας έχει γίνει πρόταση από τον κ. Μητσοτάκη; Και αν συμβεί σύντομα, θα το σκεφτείτε;

Στη χώρα μας, μας αρέσουν γενικώς τα σενάρια. Είμαστε από τις λίγες χώρες που γίνονται δημοσκοπήσεις δύο και τρεις εβδομάδες μετά τις εκλογές, ενώ δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα.
Δεν μου έγινε πρόταση από τον πρωθυπουργό. Η συνεργασία μου με την κυβέρνηση είναι σε επιστημονικό επίπεδο, δεν έχει πολιτικές προεκτάσεις. Αυτό που είναι σημαντικό όμως δεν είναι οι υπουργικές θέσεις αλλά το κατά πόσο μπορεί κανείς από τη θέση που βρίσκεται να βοηθήσει πραγματικά τη χώρα του. Όπως προσπαθούν να κάνουν πολλοί επιστήμονες αυτό το διάστημα.
Θα μου επιτρέψετε και μια τελευταία σκέψη πάνω σε αυτό. Είναι δεδομένο πως διαθέτουμε, και στην Ελλάδα και διεθνώς, τεράστιο επιστημονικό δυναμικό το οποίο θα πρέπει από εδώ και εμπρός να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι επιστήμονες πρέπει να συμβάλλουν στη χάραξη ενός σχεδίου μετάβασης της χώρας στον 21ο αιώνα, γιατί ενώ έχουμε ήδη κλείσει μια εικοσαετία σε αυτό τον αιώνα, σε πολλούς τομείς λειτουργούμε με προδιαγραφές και αγκυλώσεις του προηγούμενου.

*Δημοσιεύτηκε στο "Έθνος της Κυριακής" στις 26/4/2020. 

Μετριοπάθεια και πρακτική σοφία

Με τον Πρωθυπουργό να έχει σηκώσει – αυτοπροσώπως, διαγγελματικά – το βάρος της ανακοίνωσης για μερική έστω άρση των απαγορεύσεων που απετέλεσαν την καθημερινότητα του πρώτου κύματος του Covid-19, είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα. Με δημοσκοπικά (MetronAnalysis/διαΝΕΟσις) καταγεγραμμένη αισιοδοξία, μετά την (δημοσκοπικά μετρημένη) ευρεία αποδοχή των μέτρων περιορισμού, αλλά και με πλήθος προειδοποιήσεων για τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά.
Περιμένοντας την εφεξής πορεία, μια τελευταία ματιά σ' εκείνο που – πάλι – ακούστηκε ως «μην αφήνεις ποτέ μια κρίση να πάει χαμένη». Ή, τις θετικές αλλαγές που άφησε πίσω η ανάγκη.
Αληθινά «ένα μικρό θαύμα» συντελέσθηκε στην εισαγωγή και χρήση των ψηφιακών λειτουργιών - «η επιτυχία Πιερρακάκη». Η αλήθεια είναι ότι ποτέ, μα ΠΟΤΕ!, δεν θα επέτρεπε η αθάνατη Ελληνική γραφειοκρατία των σφραγίδων και των υπογραφών και των άλλων σφραγίδων ούτε η άυλη συνταγογράφηση να προχωρήσει, ούτε το γνήσιο υπογραφής να καθιερωθεί και οι εξουσιοδοτήσεις να δίνονται χωρίς αυτοπρόσωπη προσέλευση στα ΚΕΠ, ούτε η εξ αποστάσεως έκδοση πιστοποιητικών προσωπικής κατάστασης να γενικευθεί από ληξιαρχεία/δημοτολόγια. Βέβαια ήδη στα αδήλωτα τετραγωνικά και τις τακτοποιήσεις πολεοδομικών παρατυπιών είχαν γίνει βήματα. όμως και εδώ η μαζική αλλαγή και – κυρίως – η εμπέδωση είναι εκείνο που έχει σημασία, καθώς από την αρχή της εποχής των Μνημονίων κυοφορούνταν όλα αυτά.
Στον ακόμη πιο σημαντικό τομέα της απονομής συντάξεων μέσω διαδικτυακών αιτήσεων/ελέγχων της διαδικασίας – εδώ, ενδιάμεση στάση: η ίδια η έκφραση «απονομή» συντάξεων έχει μέσα της ένα χαριστικό στοιχείο, λες και το δικαίωμα στην σύνταξη είναι κάτι που η συγκαταβατική εξουσία παρέχει ex gratia! – η κατάρριψη του άστρου του Γιάννη Βρούτση λόγω της υποθέσεως των διαβόητων vouchers των 600 ευρώ υπόσχεται μιαν ευκαιρία παρέλκυσης. Στο δε κεντρικό ζήτημα της (γενικευμένης) αναγνώρισης της ψηφιακής υπογραφής, κινούνται πάλιν ενστάσεις.
Σε κάθε βήμα, θα χρειαστεί πρακτική σοφία. Και να φρεσκάρεται συνεχώς μια προειδοποίηση: να μην καταλήξουμε – και η γραφειοκρατία, τον έχει πάντα τον τρόπο της! – να ξαναφυτρώσουν απαιτήσεις και προϋποθέσεις στον ψηφιακό πλέον κόσμο, επαναφέροντας εμπόδια και διαδικασίες. Δηλαδή... γραφειοκρατία.Το επισήμαινε αυτό ο Νίκος Βέττας του ΙΟΒΕ, χαιρετίζοντας την πρόοδο που έγινε στην ψηφιοποίηση της Διοίκησης, αλλά βλέποντας πού ελλοχεύει η επόμενη παγίδα.
Μένοντας λίγο ακόμη στην διάσταση των ψηφιακών δυνατοτήτων που αναδείχθηκαν, μια λέξη για την (κατ' ανάγκην) ψηφιακή διδασκαλία/e-learning, άλλη μια για την τηλε-εργασία /teleworking. Στην πρώτη, θετικό ότι τα Ελληνάκια προσήλθαν – ΚΑΙ οι δάσκαλοι/καθηγητές δέχθηκαν να δοκιμάσουν. όμως το e-learning δεν θα αντικαταστήσει την μάτια-με-μάτια επαφή. Ποτέ. Η δε τηλε-εργασία, προσοχή! μήπως ανοίξει ορέξεις για υποχώρηση των εργασιακών σχέσεων. Μεγάλες και βαριές συζητήσεις και στα δυο πεδία.
Ένα τελευταίο: οι προοπτικές στον τουρισμό. Η σχετικά πολύ καλή επίδοση της Ελλάδας στον υγειονομικό τομέα αντιμετώπισης του κορωνοϊού έφερε στην δημόσια συζήτηση την προσδοκία για (αντίστοιχη) σχετική ελκυστικότητα της χώρας ως τουριστικού προορισμού για την περίπτωση και τον χρόνο (if and when) που «ανοίξει» μέσα στην φετινή σαιζόν – δηλαδή Ιούλιο έως Σεπτέμβριο/Οκτώβριο – ένα περιορισμένο έστω παράθυρο. Έχει αυτή η προσδοκία περιεχόμενο; Φαίνεται πως ναι. Μεγάλοι τουριστικοί οργανισμοί, τύπου TUI ή Neckermann, ακυρώνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες κρατήσεις σε Τουρκία και Ισπανία. Από μόνο του, αυτό, δεν σημαίνει τίποτε – όμως ήδη ασκείται πίεση σε Ελληνικούς προορισμούς να «δώσουν καλύτερες τιμές». Λειτουργεί λοιπόν μια μετακίνηση, έστω και διστακτική;
Η έκβαση αυτού του επανασχεδιασμού – κάτι αντίστοιχο δεν ακούγεται από τον χώρο της Μεσογειακής κρουαζιέρας, όμως ακούγεται από τον χώρο του θαλάσσιου τουρισμού/γιώτινγκ – θα κριθεί από το αν και κατά πόσον οι δικοί μας ξενοδόχοι δειχθούν ρεαλιστές, χωρίς να λιώσουν. Αλλά και πόσο θα μπορέσουν να υποσχεθούν/εξασφαλίσουν όρους λειτουργίας ταυτόχρονα καθησυχαστικούς και πειστικούς. Προηγείται, βέβαια, ως προϋπόθεση ότι αυτοκαταστροφικές ιδέες όπως η μονομερής καθιέρωση «υγειονομικού διαβατηρίου» δεν θα διακινηθούν στις χώρες προέλευσης (μετεξέλιξη του φετφά φον ντερ Λάϊεν για αποφυγή προγραμματισμού διακοπών για φέτος: ήδη τον πήρε πίσω), ούτε όμως θα σπαρθούν άκριτα στις χώρες προορισμού (όπως είχε σπεύσει να προαναγγείλει ο ημέτερος Χάρης Θεοχάρης, μιλώντας για την 3μηνη φετινή τουριστική σαιζόν).
Άλλο να υπάρξουν διαδικασίες προφύλαξης, άλλο να διαμορφωθούν υγειονομικά πρωτόκολλα λειτουργίας, τελείως άλλο να ιδεολογικοποιηθεί μια λογική εσωτερικών διαβατηρίων στην Ευρώπη, όπως στην αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ. Και – βαθύτερη ακόμη προϋπόθεση – να μην αναδειχθεί στους τόπους προορισμού μια νοοτροπία «μείνετε μακριά, εσείς οι επικίνδυνοι άνθρωποι των πόλεων!», που είδαμε ήδη στα νησιά.
Θα χρειαστεί μετριοπάθεια και σοφία, αν είναι να επιπλεύσει κάτι – συγκριτικά – στον τουρισμό.

*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 2/5/2020.