Δευτέρα, 29 Απρίλιος 2024
Δύο πράγματα μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις το χάσμα που σε χωρίζει από τους Τούρκους. Η κουζίνα τους και ο τρόπος που αγαπούν και παντρεύονται. Η σχέση των δυο είναι άρρηκτη και καθώς φαίνεται παντού στην γη ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν θέλει να φωνάξει δυνατά την χαρά του και να νομιμοποιήσει την παρουσία του, σε μια χώρα που αρχίζει να πολεμάει ό,τι κέρδισε η σύγχρονη γυναίκα, ακόμα και αυτό το χαμόγελό της. Μπήκαμε στα κλεφτά και ζήσαμε την μεγάλη γιορτή του έρωτα δυο νέων παιδιών που με ιδιαίτερη μαεστρία έδεσαν στο στεφάνι τους και τον κοσμοπολιτισμό με την παράδοση της χώρας τους. Ο γάμος στην Κωνσταντινούπολη ήταν μια γιορτή γεμάτη μέλι και μοναδικές λιχουδιές να φτιάχνουν το γαϊτανάκι των αναμνήσεων.
γάμος στην Κωνσταντινούπολη - φωταγωγημένος ΒόσποροςΚωνσταντινούποληγάμος στην Κωνσταντινούπολη: μαντίλες και δαντέλεςΚωνσταντινούπολη
Ο δρόμος για την Πόλη για πολλούς από εμάς τους Έλληνες ή Eλλαδίτες, αν και είναι γεμάτος ακούσματα και μυρωδιές που ακούσαμε ή συναντήσαμε από Πολίτες, κρύβει πάντα μοναδικές εικόνες, γεύσεις και ιστορίες. Κάθε φορά που προκύπτει ένα ταξίδι ή ένας λόγος για ταξίδι εκεί, και ιδιαίτερα τώρα τελευταία που οι μαντίλες πυκνώνουν ανησυχητικά και οι Ευρωπαίοι τουρίστες αραιώνουν όλο και πιο πολύ, ή που κάποιοι λόγοι και πρωτοσέλιδα μας συγχύζουν και μας εξοργίζουν, ξεκινάμε συνήθως με άρνηση. ''Ασε ας μην πάμε φέτος" λέμε στην αρχή, λίγες μέρες μετά ακολουθεί μια πιο ήπια αμφιβολία και στο τέλος κανονίζεται το ταξίδι.
Δεν μπορείς να αρνηθείς την αγκαλιά της Πόλης. Δεν μπορείς να αντισταθείς στο ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο, το περπάτημα στο Τσαρσί, την βόλτα στο Ταξίμ στην γειτονιά του Πέραν. Δεν μπορείς να μείνεις μακριά από τις μυρωδιές που πνίγουν τα ρουθούνια σου με τα υπαίθρια κοκορέτσια και δίπλα τα τόπια με τις νυφικές δαντέλες. Όλα είναι υπερβολικά πολλά και υπερβολικά μεγάλα, ακόμα και τα συναισθήματα και ο κόσμος.
Βόσπορος - γάμος στην Κωνσταντινούπολη
Η δική μας πρόσκληση σε γάμο έκρυβε μια ιστορία, που έδινε έναν υπερήφανο λόγο για να γλεντήσουμε με το ζευγάρι και τους γονείς τους την επισημοποίηση της αγάπης τους. Ο παππούς ενός από το ζευγάρι, εργαζόταν στην οικογένεια ενός Ρωμιού από την παρέα μας. Τα παιδιά του έπαιζαν (οι γονείς του μελλόνυμφου) με τα παιδιά του αφεντικού, (τους φίλους μας) και μεγάλωσαν παρέα. Οι Ρωμιοί ζουν στην Ελλάδα δεκαετίες πια και οι Τούρκοι έκαναν τις οικογένειές τους και τις επιχειρήσεις τους, κρατώντας στενή σχέση μεταξύ τους, Ρωμιοί και Τούρκοι μέχρι σήμερα. Τα παιδιά των Τούρκων σπούδασαν στην Αμερική και όλοι ζουν με έναν ευρωπαϊκό αέρα παρά με τον στενά συντηρητικό μουσουλμανικό τρόπο. Τα Σεπτεμβριανά αλλά και όλη η απίστευτη ιστορία διωγμού του ελληνισμού από την Τουρκία, δεν έχουν σημαδέψει τις φιλίες που είχαν γερές βάσεις και χαίρεσαι να τους βλέπεις να αγκαλιάζονται με αληθινά συναισθήματα και αγάπη.
Έτσι βρεθήκαμε καλεσμένοι στον γάμο δύο παιδιών, μιας ψυχολόγου και ενός οικονομολόγου επιχειρηματία, εικοσιεννιά χρονών και οι δυο τους, που έρχονται να υποστηρίξουν με τον δυτικό τρόπο ζωής τους τον σεβασμό στην παράδοσή τους αλλά και την επιλογή τους σε μια πιο κοσμοπολίτικη άποψη.
Ελάτε μαζί μου να δούμε πως προσπάθησαν τα δύο παιδιά να σεβαστούν αλλά και να κάνουν τις μαντίλες των γιαγιάδων και των συγγενών να συνυπάρξουν με τα δωδεκάποντα των κοριτσιών και τις ευρωπαϊκές τουαλέτες των κυριών, αλλά και τα εξαιρετικά σμόκιν των καλοβαλμένων με μανικετόκουμπα και παπιγιόν, φίλων του γαμπρού. Γιατί σήμερα, όπου και αν πας θα το αισθανθείς, η Τουρκία δίνει την μάχη της ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, ανάμεσα στην μαύρη γυναικεία κελεμπία από το κεφάλι ως τα πόδια, με τα μάτια μόνο ορατά και την εξώπλατη μακριά τουαλέτα του Valentino ή κάποιου διάσημου Τούρκου σχεδιαστή (οι Τουρκάλες εκτός από την αγάπη τους στα ευρωπαϊκά σινιέ και τις μαϊμούδες τους, αγαπάνε και υποστηρίζουν πολύ τους Τούρκους σχεδιαστές). Την μάχη του, βέβαια, ακόμα και με όπλα, δίνει και ο εξτρεμιστής Ισλαμιστής Ερντογάν για την επικράτηση του σκότους, όπως είδαμε και από τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ, πέρσι την άνοιξη.
γάμος στην Κωνσταντινούπολη
Στις βιτρίνες της Πόλης κόβονται τα πόδια σου, σε ζαλίζουν οι μυρωδιές και οι εικόνες. Δεν είναι το κεμπάπ (πάνω δεξιά), δεν είναι το σουμπορέι (κέντρο) ούτε τα μπακλαβαδάκια. Είναι ο έρωτας της Ανατολής που περνάει από το στομάχι και σ" αιχμαλωτίζει.
γάμος στην Κωνσταντινούπολη: foodporn βιτρίνες
γάμος στην Κωνσταντινούπολη: τα πολλά πρόσωπα της πόληςΠαραδοσιακά ο τούρκικος γάμος στην Κωνσταντινούπολη και αλλού ξεκινάει από το γλέντι που κάνει η οικογένεια του γαμπρού, αφού φέρει την νύφη από το σπίτι της, στο σπίτι του. Επειδή η δική μας νύφη καταγόταν από πόλη δυο ώρες μακριά απ' την Κωνσταντινούπολη, τρεις ημέρες πριν τον γάμο, η οικογένεια του γαμπρού πήγε και την πήρε από τους γονείς και την έφερε στην Πόλη. Ακολούθησε γλέντι ευρωπαϊκού τύπου και κέτερινγκ στον κήπο του γαμπρού, με λιχουδιές που άλλες μοιάζανε με ό,τι γνωρίζουμε από την δική μας πολίτικη κουζίνα, όπως μελιτζανοσαλάτα, την οποία όπου και να την φας στην Πόλη δεν χορταίνεις από την τσαχπινιά που κάνει το κάπνισμα στην γλώσσα και στον ουρανίσκο, πολλούς κιοφτέδες ή κεφτέδες με αρνίσιο κιμά που λιώνει στο στόμα χωρίς να μυρίζει, ντονέρ με ανακατεμένους κιμάδες να χαρεί η ψυχή σου, πιλάφια σε μεγάλες ποσότητες που αχνίζουν και ζητούν τον χότζα τους. Μεγάλες πιατέλες σουμπορέι, φτιαγμένα από λεπτεπίλεπτους γιουφκάδες (λεπτό φύλλο). Όλων των ειδών τα πεϊνιρλί και καταπληκτικά τυριά από τα βάθη της Καππαδοκίας. Κεφτεδάκια με μπαχάρια που κλέβουν την ψυχή και την ταξιδεύουν, και κοκορετσάκια, πολλά λιχούδικα κοκορετσάκια και στο τέλος άπειρα γλυκά και γλυκάκια. Αυτές οι μελωμένες μπουκιές φιστικιού που σου τρέχουν τα σάλια καθώς τις συναντάς παντού, μα παντού σε κάθε γωνιά της πόλης είτε σε μπακλαβαδάκια είτε σε καταϊφάκια. Σ' όλη τη βραδιά σερβιρίστηκε κρασί μόνο στους Έλληνες καλεσμένους. Οι νέοι έπιναν Coca Cola και Sprite. Υποθέτω πως το βράδυ που πηγαίνουν σ' αυτά τα απίστευτης χλιδής κλαμπ τύπου νεοϋρκέζικου, θα πίνουν και κανένα ουίσκι -και λίγο λέω. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα τεράστια κλαμπ που παίζουν δυνατή ηλεκτρονική και house μουσική, διασκεδάζουν τους πελάτες τους κι αυτή τη νεολαία σερβίροντας αριάνι. Η Πόλη έχει μεγάλη μουσική σκηνή και αμέτρητα νυχτερινά κλαμπ κάθε κατηγορίας και όλες οι συναυλίες των σταρ της αμερικάνικης και ευρωπαϊκής ροκ και ποπ σκηνής είναι sold out μήνες πριν.
...μελιτζανοσαλάτα, την οποία όπου και να την φας στην Πόλη, δεν χορταίνεις από την τσαχπινιά που κάνει το κάπνισμα στην γλώσσα και στον ουρανίσκο, πολλούς κιοφτέδες ή κεφτέδες με αρνίσιο κιμά που λιώνει στο στόμα χωρίς να μυρίζει, ντονέρ με ανακατεμένους κιμάδες να χαρεί η ψυχή σου, πιλάφια σε μεγάλες ποσότητες που αχνίζουν και ζητούν τον χότζα τους
Έχω ακούσει και για την νύχτα της χένας, που είναι κάτι σαν μπατσελορέτ πάρτι των κοριτσιών, αλλά δεν γνωρίζω αν έγινε στον δικό μας γάμο. Λέγεται πάντως, ότι κατά παράδοση, οι φίλες της νύφης, την παραμονή του γάμου βάφουν τα χέρια της νύφης με χένα (στο πιο σύγχρονο φαντάζομαι θα της κάνουν χένα τατού), χορεύουν και τραγουδούν για να είναι καλότυχη και ευτυχισμένη στον γάμο της.
Ο γάμος τους είναι πολιτικός και γίνεται σε ειδική αίθουσα διαμορφωμένη με καθίσματα όπως στο σινεμά. Πάνω σε ένα βάθρο δεσπόζουν έξη τεράστιες λευκές δερμάτινες πολυθρόνες και στη μέση ένα τραπέζι. Οι καλεσμένοι παίρνουν τις θέσεις τους και ξαφνικά εμφανίζεται η νύφη μας, η Υπέκ, κούκλα κατάξανθη με γαλάζια μάτια, χέρι με χέρι με τον Αρίφ, όμορφος μελαχρινός ερωτευμένος. Χειροκροτήματα, αγκαλιές και φιλιά, όπως παντού όταν η αγάπη γιορτάζει. Κουμπάροι ή μάρτυρες, οι παππούδες των παιδιών. Ο γάμος στην Κωνσταντινούπολη σύντομος αλλά όπως κατάλαβα όλο το θέμα βρίσκεται σ' ένα κόκκινο βιβλιαράκι σαν διαβατήριο, όπου υπογράφουν όλοι και μετά το παίρνει η νύφη θριαμβευτικά στα χέρια της. Αυτό πρέπει να ήταν το σημαντικό διαβατήριο για τη δική της ευτυχία, κοινωνική και προσωπική, κάτι που όλοι οι καλεσμένοι εύχονταν και χαίρονταν μαζί της. Χαρούμενος δίπλα της ο Αρίφ που προσέφερε στην καλή του, επιτέλους το διαβατήριο στον κόσμο της χαράς και της κοινής ζωής.
Οι γονείς των παιδιών καθόντουσαν στις πρώτες σειρές και ήταν οι πρώτοι που τους ευχήθηκαν.
Ακολούθησε η παραδοσιακή ουρά για τα συγχαρητήρια αλλά και για τα δώρα. Το ζευγάρι στήθηκε μπροστά από μια πλάτη που είχαν τοποθετήσει οι φωτογράφοι στον εξωτερικό χώρο. Φόρεσαν ο καθένας από μια άσπρη μεταξωτή κορδέλα γύρω στο λαιμό τους και άρχισαν να δέχονται αγκαλιές και φιλιά αλλά και καρφιτσώματα στην κορδέλα με εκατόλιρα, πενηντόλιρα και πουγκάκια με χρυσές λίρες. Έξω από αυτές τις αίθουσες υπήρχαν κιόσκια που πουλούσαν χρυσές λίρες για να πάρεις το δώρο σου την τελευταία στιγμή. Σύντομα οι κορδέλες γέμισαν και η νύφη άνοιξε ένα μεγάλο μεταξωτό πουγκί από ίδιο ύφασμα με το νυφικό της. Αγκαλιαζόσουν, φιλιόσουν, καρφίτσωνες και μετά έβγαζες απαραίτητα φωτογραφία με τους νεόνυμφους. Λίγο πιο πέρα οι συγγενείς είχαν την δική τους ουρά. Σε περίμενε ο φωτογράφος με την φωτογραφία σου, που κόστιζε πέντε τούρκικες λίρες. Έπαιρνες και την καταπληκτική μπομπονιέρα που ήταν πουγκάκι και μέσα είχε λεβάντα. Επιλογή της φίλης μας και μητέρας του γαμπρού, της όμορφης Sukran.
γάμος στην Κωνσταντινούπολη
Οι γονείς του γαμπρού, αλλά και τo ζευγάρι, άνθρωποι κοινωνικοί με πολλούς φίλους που τους υποδέχθηκαν, με ένα χαμόγελο και μια μεγάλη και εξαιρετικά ζεστή αγκαλιά, επιφύλασσαν στους καλεσμένους τους ένα ακόμα εντυπωσιακό βραδινό κάλεσμα και ξεφάντωμα τούρκικης κουζίνας αλλά και τούρκικης μουσικής με λάιβ ροκ συγκρότημα αλλά και συγκρότημα με νταούλια.
Πρέπει να σας πω ότι μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στην πρόσκληση, πως στο τέλος αναφερόταν ένα "ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ". Ρώτησα τι σήμαινε αυτό και έμαθα ότι ήταν μια έκκληση του ζευγαριού στους καλεσμένους τους να μη φέρουν τα παιδιά τους στο βραδινό κοκτέιλ και δείπνο, για να είναι ένα γλέντι ενηλίκων. Στην Τουρκία συνηθίζεται να παίρνουν μαζί στα βραδινά καλέσματα τα παιδιά τους, ηλικίας από ημερών έως την εφηβεία, με αποτέλεσμα τα μικρά να εκνευρίζονται και να κουράζονται γρήγορα, να κλαίνε και να ενοχλούν. Παρά ταύτα παρατήρησα κάποια μωρά αλλά και μερικά παιδάκια νηπιακής ηλικίας. Υπάρχουν παντού οι ανυπάκουοι καλεσμένοι.
γάμος στην πόλη - CVK από ψηλά
CVK από ψηλά
Το πάρτι θα γινόταν στο παλιό Park Hotel στην περιοχή του Ταξίμ. Υπέροχο ξενοδοχείο που από τις βεράντες του νομίζεις ότι θ' απλώσεις το χέρι και θ' αγγίξεις το Βόσπορο. Αισθάνεσαι ότι κάθεσαι στην πολυθρόνα ελέγχου της κίνησης στον Βόσπορο που κάθε έξη ώρες αλλάζει ροή. Πάντα μου αρέσει να βλέπω αν τα καράβια ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν. Οι καπετάνιοι των φέρι μποτ οδηγούν σαν τρελοί και περνάνε με χίλια μπροστά από τα εξαώροφα πολλές φορές καράβια. Τώρα, από τον 7ο όροφο του Παρκ ή CVK όπως λέγεται μετά την ανακαίνισή του, βλέπεις το ηλιοβασίλεμα και νιώθεις σαν να σταματάει ο χρόνος εκεί. Το κουαρτέτο παίζει κλασσική μουσική και όλοι οι καλεσμένοι αδιαφορούμε για τις μπουκιές που κυκλοφορούν πάνω σε πιατέλες στα χέρια των καλοντυμένων γκαρσονιών, είμαστε στριμωγμένοι σαν τα σταφύλια στα κάγκελα της απέραντης ταράτσας, χαζεύοντας και βγάζοντας φωτογραφίες τον Βόσπορο. Το ζευγάρι θα έρθει λίγο πριν νυχτώσει και εκεί θα συμβεί το απίστευτο για μένα της Δυτικής νοοτροπίας: ναι, θα ξανακάνουν ένα φέικ γάμο με ηθοποιό στη θέση του δημοτικού εκπροσώπου, μόνο και μόνο για να τον δουν και οι φίλοι του ζευγαριού, καθώς στο μεσημεριανό ήταν καλεσμένοι μόνο συγγενείς. Ο ηθοποιός ήταν σίγουρα κωμικός, γιατί ο κόσμος γέλαγε δυνατά με κάθε του κουβέντα. Ταλαντεύομαι να αποφασίσω αν σαν κίνηση την βρήκα εξαιρετικά κιτς ή τελικά ήταν μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση ενός συμβάντος που στην δική τους νοοτροπία, τους ξεκόβει από τις οικογένειές τους (κατά κάποιον τρόπο) και τους δίνει μια σχετική ελευθερία.
Εδώ επικρατεί το ευρωπαϊκό ντύσιμο και περιορίζονται εξαιρετικά οι μαντίλες. Νεαρές Τουρκάλες με τουαλέτες ή σούπερ μίνι και δωδεκάποντα περιδιαβαίνουν και γελάνε δυνατά (πρόσφατα ακούστηκε ότι σκέφτονται να απαγορεύσουν στις γυναίκες να γελάνε δημόσια και να κυκλοφορούν χέρι-χέρι με τον καλό τους), αγκαλιάζονται και φιλιούνται με τους συνοδούς τους. Η ανατολίτικη ομορφιά με την υπερχείλιση της νιότης και τον Βόσπορο δημιουργούν μια κατάσταση εξαιρετικής αισθητικής.
το όνειρο του φιστικιού - γάμος στην Κωνσταντινούπολη
Το πιάτα του μενού: (πάνω σειρά) Αρνί ψημένο και ψιλοκομμένο, με πλιγούρι, κρέμα σπανάκι με ρίγανη. Αρνί οσομπούκο σε ζυμαρικό, με πεκορίνο, σάλτσα από κολοκύθι και μέντα. Γλυκό από τη γαμήλια τούρτα. (κάθετα) Σοκολατένια πτιφούρ. Ποικιλία από μπουκιές με χούμους, ντοματάκι με μελιτζανοσαλάτα, ντολμαδάκι γιαλαντζί, αγκινάρα με ιαπωνικά φασόλια. Στην μεγάλη φωτό: Το κύριο γλυκό με τίτλο "Το όνειρο του φιστικιού".
Θα έλεγα το ίδιο για το δείπνο και το μενού, που μας άφησαν οι γεύσεις τους μοναδικές αναμνήσεις. Ήταν ένα αντιπροσωπευτικό μενού τούρκικης κουζίνας, που σερβιρίστηκε με μοναδική ταχύτητα ενόσω το ζευγάρι γύριζε από τραπέζι σε τραπέζι, όπως και στους δικούς μας γάμους, και η νύφη άπλωνε τα μπράτσα της και της φορούσαν χρυσά βραχιόλια. Λέγεται πως αυτή είναι επίσης μια παράδοση που απευθύνεται στην νύφη και της δίνουν τα βραχιόλια όχι τόσο για να τα φορέσει αλλά για να τα έχει σε μια δύσκολη στιγμή για να στηρίξει την οικογένειά της.
Το μενού είχε πρώτο πιάτο μια ποικιλία από μπουκιές με χούμους, ένα ντοματάκι με μια μπουκιά μελιτζανοσαλάτα, ντολμαδάκι γιαλαντζί με όσο πρέπει λάδι, λεμόνι, άνηθο και κρεμμύδι στην καρδιά του ρυζιού, αγκινάρα με ένα και δύο φρέσκα ιαπωνικά φασόλια για στόλισμα που όταν φαγωθούν μαζί χορεύει μπέλι ντανς η γεύση. Ακολούθησε ένα ακόμα πρώτο πιάτο που είχε αρνί οσομπούκο μέσα σε ζυμαρικό, με πεκορίνο και σάλτσα από κολοκύθι και μέντα. Εδώ διέκρινα μια ανάγκη για μοντερνιτέ στο κλασικό οσομπούκο, που δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Το κύριο πιάτο ήταν χέρι μικρού αρνιού ψημένο σε δυνατή φωτιά και ψιλοκομμένο, γαρνιρισμένο με πλιγούρι και κρέμα σπανάκι με ρίγανη.
Τέλος, σειρά είχε το πιάτο γλυκού με τίτλο "Το όνειρο του φιστικιού" και ομολογώ ότι μετάνιωσα που έφαγα και δεν είχα μείνει νηστική να απολαύσω την γευστική διαδρομή που έκαναν αυτές οι θεϊκές μπουκιές. Ρολό φιστίκι, μπακλαβάς φιστίκι, σαρμαδάκι με φιστίκι, κανταΐφι με φιστίκι και παγωτό φιστίκι αλμυρό, όλα καθόντουσαν στο πιάτο μου κι εγώ χορτάτη έψαχνα τρόπο απόλαυσης. Δεν έμεινε καμιά μπουκιά μπακλαβά σε κανένα πιάτο όπου και αν κοίταξα και σε εμένα έμεινε αυτή η γεύση που θα με κάνει να ξαναγυρίσω στην Πόλη και πάλι και πάλι.
Το άρθρο της Λίνας Βασιλοπούλου δημοσιεύτηκε στο pandespani.com
