Ο Μάης εκδηλώθηκε στη Δύση. Συνεπώς, έφερε εντός του τα όρια που έθετε η Δύση. Το μαξιμαλιστικό αίτημα ριζικής ανατροπής, «να αλλάξουν όλα», ήταν ραμμένο με την άλλη άκρη της αρχής του Λαμπεντούζα, «ώστε να μην αλλάξει τίποτα».
Εξέφρασε απόλυτα την ψυχροπολεμική διπλή απογοήτευση για την υποβάθμιση του ανθρώπου στον σοβιετικό κόσμο και την παλινόρθωση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον δυτικό κόσμο.
Στο στάδιο αυτό, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε εκτός από τον «Μονοδιάστατο άνθρωπο» αναγνώριζε τις βάσεις του υπαρξισμού του Σαρτρ: «... Ο κόσμος δεν κατέρρευσε μετά την ήττα του φασισμού∙ επέστρεψε στις προηγούμενες μορφές του –όχι προς την ελευθερία, αλλά παλινόρθωσε με τιμές το παλαιό καθεστώς– σε αυτό το ιστορικό άτοπο που ζει εντός της υπαρξιστικής αντίληψης».
Μολαταύτα, ο Μάης '68 άσκησε παγκόσμια αντισυστημική επιρροή. Το βλέπουμε στις μαρτυρίες, στα αφιερώματα. Ηταν, για μία ακόμα φορά, «ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».
Η φθορά του, όμως, οφείλεται σε δύο παράγοντες που έδρασαν εδώ και μισό αιώνα. Πρώτον, στην ίδια την Αριστερά και, δεύτερον, στην αντίδραση του συντηρητισμού.
Η φαντασία προϋπέθετε στρατηγική ευφυία, σκοπούς-μέσα, πιθανώς και συμφέροντα. Αυτά έλειπαν από τα παλαιά ΚΚ της Δύσης που ήταν υπόλογα στην ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα η λοιπή Αριστερά, πολύχρωμη, πολυδιασπασμένη, εγωιστική, θεματική και χαρούμενη, εντός των ορίων που έθετε η Δύση, να ξαναηττηθεί.
Από την άλλη, η συστημική αντίδραση στον Μάη του '68 πήρε διάστασεις ακήρυχτου πολέμου.
Αξίζει να σταθούμε σε δύο. Η πρώτη είχε να κάνει με το είδος «σχεδίου Μάρσαλ για τη διανόηση». Αφθονούν οι πολιτιστικές παρεμβάσεις της CIA στη γαλλική κουλτούρα και στις κοινωνικές επιστήμες. Εδώ, οι ΗΠΑ στόχευαν στην ανακοπή των αριστερών επιστημονικών ιδεών.
Οι ψυχροπολεμικοί πράκτορες σε μυστική έκθεσή τους αναγνώριζαν την επιτυχία των «Νέων Φιλοσόφων», μιας νέας γενιάς αντιμαρξιστών διανοητών, όπως ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, ο Αντρέ Γκλυκσμάν, ο Ανρί Βεμπέρ και ο Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ οι οποίοι δρούσαν με επιτυχία στα mainstream ΜΜΕ, καθ' όλη τη δεκαετία του '70, με αδιακόπη κριτική εναντίον «της τελευταίας κλίκας των κομμουνιστών σοφών» ‒ που, σύμφωνα με τη CIA, αποτελούνταν από τον Σαρτρ, τον Ρολάν Μπαρτ, τον Λακάν, τον Λουί Αλτουσσέρ κ.ά.
Ο πνευματικός πόλεμος κατά της Αριστεράς διεξήχθη με το χρήμα των φιλελεύθερων ιδρυμάτων του αμερικανικού 20ού αιώνα: τα Ιδρύματα Ford, Carnegie και το Ίδρυμα Rockefeller κ.ά.
Ο κύριος εκφραστής της κοινωνιολογικής σκέψης στη Γαλλία, ο Ρεϋμόν Αρόν που «εργάστηκε δυσφημίζοντας το πνευματικό οικοδόμημα του γαλλικού μαρξισμού» έλαβε γενναία επιχορήγηση από το Ίδρυμα Ford για τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (Fondation Maison des Sciences de l'Homme), και βοήθεια για το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογίας στο Παρίσι, προκειμένου να εξαπολύσει τους σαρκασμούς του για το «απέραντο ξεφάντωμα», το «καρναβάλι», το «εθνικό ψυχόδραμα», τη «μηδενιστική επανάσταση»...
Η δεύτερη, εκτός από την κουλτούρα, είχε να κάνει με τις πολιτικές μεταβολές στήριξης διεθνικών θεσμών και προώθησης διατλαντικών σχέσεων. Βασικός συντελεστής ήταν ο συνομιλητής του Σαρλ ντε Γκωλ, Ζαν Μονέ που, σε συνεργασία με τις οικονομικοπολιτικές ελίτ της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και των ΗΠΑ, υπήρξε από τους ιδρυτές του ΝΑΤΟ και της επιτροπής για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (τη σημερινή Ε.Ε.).
Ο στόχος της ανάπτυξης αναπροσανατολίστηκε στην ιδέα της εθνικής «ανάπτυξης», νοούμενης ουσιαστικά ως αυξημένη αστικοποίηση, διεύρυνση ενός αναλώσιμου μεσοστρώματος θεατών ΤV και καταναλωτών Coca Cola, προστασία των νεοσύστατων βιομηχανιών και θεμελίωση κρατικών θεσμών και γραφειοκρατιών. Σε αυτά αντιστάθηκε ο Μάης.
Μετά το '80, οι δαπάνες εκπαίδευσης και υγείας επρόκειτο να μειωθούν δραστικά και, κυρίως, το κεφάλαιο θα μπορούσε να κινείται ελεύθερα χωρίς σύνορα.
Επρόκειτο για μια σωρεία συνταγών υπό τους κωδικούς «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» και «There Is No Alternative, ΤΙΝΑ» ̶ (Δεν υπάρχει εναλλακτική) της Θάτσερ. Στη δεκαετια του '90, οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.ά. συνέβαλλαν στη στερέωση της «Νέας Οικονομίας» και στη θεσμική επιβολή των πρωταρχικών στόχων της οικονομικής πολιτικής του μονοπολικού κόσμου, όπως προέκυψε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Του κόσμου που υπηρέτησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και απαξάπαντες οι Αμερικανοί πρόεδροι, από τον Νίξον έως τον Ομπάμα.
Κοντολογίς, ήθελαν το τέλος της Αριστεράς ως υπερασπιστή του ηθικού-πολιτισμικού φιλελευθερισμού ενάντια στον αγοραίο νεοφιλελευθερισμό και τη νεοσυντηριτική επανάσταση! Στη Γαλλία το ψυχόδραμα συνεχίστηκε με τον Σαρκοζί που ήθελε «να ξεμπερδεύουμε με την κληρονομιά του Μάη του '68» και με τα Σύμφωνα Ανάπτυξης και Σταθερότητας των ημερών μας.
Παρά τα πολλά διακριτά και αντίπαλα ιδεολογικοπολιτικά γένη του, ο Μάης είναι εδώ: κορυφαία αντι-ιεραρχική, ελευθεριακή, καταστασιακή, συγκρουσιακή και ηδονιστική στιγμή, λίγο μεσσιανική, συνάμα ουτοπική, ρομαντική, πάντα νεαρή πνοή κι αγαπησιάρικη... ενάντια στις μορφές καταπίεσης. Δεν το λες λίγο.
*Δημοσιεύτηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στις 13/5/2018.