Ο μίτος της ανασυγκρότησης της χώρας

Κατηγορία: Διάφοροι συγγραφείς

Δημιουργηθηκε στις 17 Απριλίου 2014

Τα σημεία συναίνεσης για το
"Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης"

Αθήνα, 5 Μαρτίου 2014

Ενότητες - Ομιλητές ημερίδας:
«Ο Μίτος της Ανασυγκρότησης της Χώρας»

1η Ενότητα
Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
• Zsolt Darvas - Ερευνητής Bruegel Institut
•Παναγιώτης Λιαργκόβας, Επικεφαλής του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής
•Χριστόφορος Σαρδελής, π. Γ. Διευθυντής του Οργανισμού Δημοσίου Χρέους
Εισαγωγή: Ζώης Τσώλης, δημοσιογράφος
2η Ενότητα
Η θεσμική αναγέννηση
Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση
•Σταύρος Τσακυράκης, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
•Γιώργος Κορομηλάς, Πρόεδρος Ινστιτούτου Οικονομικών και Φορολογικών Μελετών
•Πλάτων Τήνιος, Καθηγητής Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης
•Λεωνίδας Χριστόπουλος, Πτυχιούχος Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης
•Αντώνης Καμάρας, Πολιτικός Επιστήμονας, σύμβουλος Δημάρχου Θεσσαλονίκης
Άννα Διαμαντοπούλου, Πρόεδρος του Δικτύου
3η Ενότητα
Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους
•Γιώργος Τσόπελας, Διευθύνων Σύμβουλος McKinsey& Company Ελλάς
•Πλούταρχος Σακελλάρης, Οικονομολόγος, πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, καθηγητής Ο.Π.Α.
•Γιάννης Τσαμουργκέλης, Οικονομολόγος, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
•Αρίστος Δοξιάδης, Οικονομολόγος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων
•Βασίλης Καρατζάς , Οικονομολόγος
Εισαγωγή: Αργύρης Παπαστάθης, Δημοσιογράφος
Ενότητες – Περιεχόμενα της Ημερίδας

Από την ιδεοληψία στην ανάγκη και από εκεί στο μέλλον.

«Ο μίτος της ανασυγκρότησης της χώρας»

ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Α. Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της

Β. Η θεσμική αναγέννηση (Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση)

Γ. Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους

Α. Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της

 Προϋποθέσεις για νέα επιμήκυνση
 Ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM
 Διαγραφή του επιτοκίου από τα επίσημα δάνεια, εφόσον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους αποδειχθούν μη βιώσιμα παρά τις αποδεδειγμένες προσπάθειες της Ελλάδας
 Διαγραφή τμημάτων του χρέους μετά από συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις

Β. Η θεσμική αναγέννηση

 Φορολογικό σύστημα

 Αλλαγή στόχου
 Εμπιστοσύνη
 Απλό, σαφές και κατανοητό
 Διοικητική οργάνωση του συστήματος
 Εθνική συνεννόηση

 Σύστημα Δικαιοσύνης

 Χρονικοί και Ποσοτικοί Στόχοι

 Κοινωνικό Κράτος

 Τα δημόσια αγαθά δεν είναι δωρεάν
 Το κόστος τους επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνίας
 Η κοινωνική προστασία είναι το μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό τμήμα του κράτους

 Δημόσια Διοίκηση

 Αξιολόγηση
 Εξορθολογισμός του μεγέθους του ελληνικού δημοσίου
 Βάρος η τεράστιου μεγέθους ελληνική έντυπη γραφειοκρατία
 Άνοιγμα της διοίκησης σε στελέχη του ιδιωτικού τομέα

Γ. Οι τομείς-προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας

 Τουρισμός
 Ναυτιλία
 Πολιτισμός
 Αγροτικός τομέας
 Βιομηχανία τροφίμων
 Ενέργεια

& η χρηματοδότησή τους

 Οι Ελληνικές Τράπεζες και οι αντίστοιχοι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί
 Η ΕΚΤ
 Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων

ΠΕΡΙΛΗΨΗ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Από την ιδεοληψία στην ανάγκη και από εκεί στο μέλλον.

«Ο μίτος της ανασυγκρότησης της χώρας»

Από το 1974 ως το annus mirabilis της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το 2010, η χώρα κινούνταν ράθυμα στο εκκρεμές της ιδεοληψίας και της ανάγκης. Εν μέρει, αυτή η κίνηση συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με διάφορες αφορμές που προσφέρει πότε η Τρόικα και πότε οι αγκυλώσεις του πολιτικού παρελθόντος.

Αληθινόν ήταν ό,τι το ιδεοληπτικόν θα έλεγε κανείς, ενώ σήμερα πολλές φορές εθνικόν είναι το κάθε κατεπείγον νομοσχέδιο.
Ύστερα, όμως, από 4 χρόνια η χώρα αποκτά ξανά μία ισχνή δυνατότητα ανάνηψης. Κάτι η αποδοχή πρωτογενούς πλεονάσματος, κάτι η απομάκρυνση της εξόδου από το ευρώ, κάτι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να υπερβούμε την από το κράτος εξαρτημένη οικονομία, τείνουν να διαμορφώσουν ένα καλύτερο κλίμα.
Η λυδία λίθος όμως, είναι η εθνική αυτοσυνείδηση.
Οι πολίτες σε μεγάλο βαθμό έχουν κατανοήσει – πολλές φορές καλύτερα και πιο γρήγορα από τα κόμματα – ότι η χώρα έχει ανάγκη από αλλαγή παραδείγματος:

Νέα παραγωγική πρόταση.
Νέα δημόσια διοίκηση.
Νέοι θεσμοί.
Νέα σχέση με τους εταίρους μας.
Νέα νοοτροπία.

Αυτή η νέα συλλογική διάσταση πρέπει να είναι Εθνική και Συναινετική. Αν όχι σε όλα τουλάχιστον στα περισσότερα. Αυτό δηλαδή, που δεν πετύχαμε σε καμία ιστορική στιγμή, θα πρέπει να γίνει το θετικό αποτέλεσμα της βαθειάς κρίσης που συντάραξε τη χώρα και τον κάθε πολίτη.

Είναι λάθος και ίσως παράτολμο να λέει κανείς, ότι οι ιδεολογίες είναι πρόβλημα ή ότι τα προβλήματα δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογίες για να λυθούν.
Οι ιδεολογίες είναι συνεκτικοί αρμοί στα θεμέλια του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος. Είναι το πεδίο για να χτιστούν οι συναινέσεις που δεν προκύπτουν εν κενώ. Δεν έρχονται μόνες τους από το πουθενά.
Η συναίνεση είναι το σημείο τομής του διαφορετικού με γνώμονα το καλύτερο για όλους. Η συναίνεση χτίζεται πάνω στο κοινωνικό συμφέρον των επιμέρους αντιλήψεων. Η άκαμπτη ιδεολογία είναι το πρόβλημα, όχι η παραγωγική ιδεολογία που δύναται να φτάσει στη συναίνεση.

Σκοπός του ΔΙΚΤΥΟΥ για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ήταν να προκαλέσει ένα δημόσιο διάλογο για την ανίχνευση των τομέων και των περιθωρίων συναίνεσης επ΄αυτών που υπάρχουν μέσα σε ένα πολυκερματισμένο και ευμετάβλητο πολιτικό σκηνικό.
Σκοπός του ΔΙΚΤΥΟΥ δεν είναι να προτείνει το εθνικό σχέδιο ούτε να υποδείξει στα κόμματα και τους φορείς τι πρέπει να κάνουν, αλλά να ανευρεθεί ο ελάχιστος κοινός παρανομαστής που θα αποτελέσει τον καμβά για να πέσουν μετά πάνω τα διαφορετικά χρώματα, από όπου και αν προέρχονται. Ο καμβάς, όμως, πρέπει να είναι ίδιος και συναινετικός. Και είναι αυτός που θα μας βγάλει από το λαβύρινθο της κρίσης ως άλλος μίτος.

Για το λόγο αυτό επιλέγησαν 3 μείζονες ενότητες που η καθεμία ξεχωριστά συμπλέκεται με την άλλη, ώστε και οι 3 μαζί να συναποτελέσουν το πρόπλασμα του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης, για τα επόμενα χρόνια ώστε να θέσουμε το 2020 ως ένα έτος αφετηρίας για αλλαγή σελίδας για την Ελλάδα:

1η Ενότητα: Η βιωσιμότητα του χρέους και οι προτάσεις για την επίτευξή της
2η Ενότητα: Η θεσμική αναγέννηση (Το πολιτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, η αυτοδιοίκηση)
3η Ενότητα: Οι τομείς - προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους

Το πρόβλημα του χρέους
Μια κοινή πρόταση των κομμάτων προς τις χώρες της ΕΕ δίνει αξιοπιστία κα σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Το έλλειμμα και το χρέος είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία σε μία οικονομία, που διαθέτουν ακόμα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όταν μιλάμε για μία Νομισματική Ένωση όπως αυτή του Ευρώ από την οποία ούτε πρέπει, ούτε μπορούμε, ούτε μας συμφέρει να αποχωρήσουμε.
Το μέγεθος του χρέους (και του λόγου χρέους) επηρεάζει αρνητικά τους ρυθμούς μεγέθυνσης, καθιστά επιφυλακτικές τις αγορές και αποτρέπει όσους σχεδιάζουν να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία.
Υπάρχουν αρκετά διαφορετικές προσεγγίσεις τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο για το τι μπορούμε να κάνουμε με το υπερβολικό μας χρέος.
Ως συνήθως, υπάρχει ένα εκκρεμές. Από τη μία πλευρά εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει να μας διαγράψουν το χρέος και από την άλλη εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε ως έχουμε. Το να συνεχίσουμε ως έχουμε όμως, είναι μία ουτοπική χίμαιρα.
Άρα, το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσουμε να συνθέσουμε μία πρόταση με ελληνικά χαρακτηριστικά, να την καταθέσουμε στο τραπέζι, παίρνοντας βεβαίως υπόψιν και την εμπειρία και την υποστήριξη ινστιτούτων και διεθνών οικονομολόγων, ώστε να έχει τα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά που θα την καταστήσουν αποδεκτή και από τους εταίρους μας. Γιατί βεβαίως στο χρέος δεν είμαστε μόνοι μας για να κάνουμε αυτό που εμείς φανταζόμαστε.
Όλοι συμφωνούν ότι το μέγεθος του χρέους, αν δεν είναι αμιγώς εσωτερικό χρέος όπως πχ της Ιαπωνίας, συνιστά αγκάθι στην προσπάθεια για την ανάκαμψη μίας οικονομίας, καθώς αν αυτό συνδυάζεται με δημοσιονομικό εκτροχιασμό, οδηγεί στο snowball effect που θα παρασύρει, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, στο διάβα του κάθε οικονομικό υποστύλωμα. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα καθιστά – μεταξύ άλλων – και βασικό εμπόδιο στην προσέλευση επενδύσεων.
Το πώς θα γίνει η σταδιακή μείωση του χρέους της Ελλάδας έτσι ώστε ούτε η αξιοπιστία της χώρας να θιγεί περαιτέρω, ούτε οι εταίροι μας να το αρνηθούν, αλλά κυρίως να χαλαρώσει ο βρόχος στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, είναι ζήτημα για το οποίο υπάρχουν διαφορετικά εργαλεία και προσεγγίσεις. Όμως, είναι αυτονόητο και σημείο συναίνεσης, ότι δεν χωρούν μονομερείς ενέργειες και ότι δεν γίνεται να ζητάμε μείωση του χρέους χωρίς να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, αλλά και χωρίς οι εταίροι να ενεργοποιούν προς όφελος της ανάπτυξης τα σημαντικά εργαλεία που διαθέτουμε ως Ένωση για την προάσπιση του κοινού αγαθού που λέγεται Ευρώ και δεν είναι άλλα από την Ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων και την ΕΚΤ. Και κυρίως αν δεν κοιτάξουμε το δάσος που είναι η αύξηση του ΑΕΠ.
Από εκεί και πέρα το πρόβλημα του χρέους γίνεται μία εξίσωση με πολλές λύσεις και αρκετούς συντελεστές.
Η παραδοχή ότι το χρέος με οποιοδήποτε ρεαλιστικό σενάριο δεν είναι βιώσιμο μπορεί να οδηγήσει σε μία εθνική πρόταση που συνδυάζει:

 προϋποθέσεις για νέα επιμήκυνση,
 ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM,
 διαγραφή του επιτοκίου από τα επίσημα δάνεια, εφόσον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους αποδειχθούν μη βιώσιμα παρά τις αποδεδειγμένες προσπάθειες της Ελλάδας,
 διαγραφή τμημάτων του χρέους μετά από συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις,
Είναι μερικά από τα εργαλεία διευκόλυνσης που αν παρουσιαστούν με διακομματική συναίνεση εγγυώνται την σταθερή πορεία της χώρας.

Η θεσμική αναγέννηση της χώρας

Κανονικά, θα έπρεπε οι θεσμοί να αποτελούν τα εργαλεία που θα εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς. Αυτό έγινε και στην Ελλάδα μόνο που οι σκοποί δεν ήταν γενικού συμφέροντος, αλλά συντεχνιακού. Πρώτος θύτης και θύμα εκ των υστερών αποδείχτηκε το πολιτικό σύστημα. Αυτό το καθιστά θριαμβευτικά και πρώτο ως προς το βαθμό συναίνεσης στην ανάγκη της εκ βάθρων αλλαγής του.
Είναι κοινός τόπος ότι η Συνταγματική Αναθεώρηση πρέπει να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή των αυτονόητων αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος. Χρειάζεται με θάρρος μία νέα θέσμιση του πολιτικού περιβάλλοντος, όπου η κοινωνία και οι 3 διακριτές εξουσίες θα συμβαδίζουν ως προς το βαθμό της συνεχούς εξέλιξης, που καθιστά αναγκαία την προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες. Υπάρχει συμφωνία στην αλλαγή του ακραίως πρωθυποκεντρικού μοντέλου, στην ενδυνάμωση του κοινοβουλίου και στους θεσμούς που θα εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία των τριών εξουσιών.
Είναι δύσκολο να χτιστούν απόλυτες συναινέσεις σε καθένα από τους βασικούς θεσμούς της χώρας. Οι διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, οι χαραγμένες μνήμες των διχασμών και η παραδοσιακή πελατειακή μας κακοδαιμονία, δεν συνηγορούν σε μία συναινετική αντίληψη για το δέον γενέσθαι. Είναι όμως μεγάλη κατάκτηση να υπάρξει σύμπνοια ως προς τις προτεραιότητες.
Πρώτο και κύριο μεταρρυθμιστικό στοίχημα για την κοινωνία μας και την οικονομία μας που αναζητά οξυγόνο, είναι το φορολογικό σύστημα.

Το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας, ακόμα και ύστερα από 47 «μεταρρυθμίσεις», αποτελεί το πιο πολύπλοκο στον κόσμο και αυτό γιατί καμία δεν ήταν μεταρρύθμιση, αλλά απλή συνάθροιση μέτρων.
Μπορεί να διαμορφωθεί συναίνεση σε 5 σημεία;

1. Αλλαγή στόχου. Στην εποχή του ανταγωνισμού των κρατικών φορολογικών συστημάτων (ένα από τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η ΕΕ) το ΕΦΣ (εθνικό φορολογικό σύστημα), πρέπει να υπηρετεί ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα. Δηλαδή, να υποστηρίζει τις βασικές επιλογές για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, για την ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρέπει να συμπληρώνονται από την πολιτική δαπανών του προϋπολογισμού. Το φορολογικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης πρέπει να δημιουργεί συγκριτικά πλεονεκτήματα και κίνητρα για την αύξηση του εθνικού και ατομικού πλούτου, ο οποίος με τη σειρά του θα δώσει τα αναγκαία έσοδα.

2. Εμπιστοσύνη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες έχει υπαγορεύσει το σημερινό αδιέξοδο σύστημα. Χιλιάδες σελίδες κρατικών εγγράφων, πολύπλοκες, λεπτομερείς και περιπτωσιολογικές ρυθμίσεις επιχειρούν να προβλέψουν κάθε κοινωνική ιδιαιτερότητα και κάθε παράβαση. Αυτό με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε ένα δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα με πολλαπλά επίπεδα ελέγχου και συνεχή εμπλοκή της δικαιοσύνης σε ατελέσφορες διαδικασίες. Το αποτέλεσμα γνωστό, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά. Ας σκεφτούμε αλλιώς. Το κράτος εμπιστεύεται τον πολίτη και αποδέχεται ηλεκτρονικά την κατάθεση της δήλωσης του, έχοντας ο ίδιος την απόλυτη ευθύνη απόδειξης της αλήθειας των όσων δηλώνει. Αλλαγή του συστήματος δειγματοληπτικών ελέγχων με συνεχώς εναλλασσόμενους ελεγκτές και τιμωρία άμεση και «χωρίς έλεος» στους καταχραστές της εμπιστοσύνης του δημοσίου. Από την αντίληψη του «δεν σε εμπιστεύομαι και δεν με αναγνωρίζεις», στη λογική του «σε εμπιστεύομαι και έχεις την ευθύνη».

3. Απλό, σαφές και κατανοητό. Το φορολογικό νομοσχέδιο πρέπει να είναι λιτό με φορολόγηση των εισοδημάτων με ενιαία, προοδευτική κλίμακα, προσδιορισμό του αφορολόγητου με βάση τον κατώτατο βασικό μισθό και κατάργηση των αυτοτελών φορολογιών. Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι φορολογικοί ανταγωνισμοί περιορίζουν τον αναδιανεμητικό ρόλο της φορολογίας. Οι ανισότητες, που σαφώς υπάρχουν, είναι πιο εφικτό, πλέον, να αντιμετωπιστούν μέσα από πολιτικές χρηματοδοτούμενες από τον προϋπολογισμό. Η σημερινή πολυπλοκότητα, (πχ.33 συντελεστές στην ακίνητη περιουσία) οδήγησαν και σε τεράστιες αδικίες και σε τεράστια φοροδιαφυγή. Από το πολύπλοκο και μη εφαρμόσιμο στο απλό και εφαρμόσιμο.

4. Η διοικητική οργάνωση του συστήματος: αξιοκρατία, αξιοποίηση της τεχνολογίας και αξιολόγηση βάση στόχων. Επί δεκαετίες αποτύχαμε και στα τρία. Αλλαγή του μηχανογραφικού συστήματος και επιλογή στελεχών με διεθνείς προκηρύξεις από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ένα στοιχείο που είναι η πιο τυπική περίπτωση αναμέτρησης με το «βαθύ» σύστημα της μεταπολίτευσης.

5. Εθνική συνεννόηση. Το ΕΦΣ για να έχει διάρκεια προϋποθέτει δέσμευση των κομμάτων που έχουν αίσθημα εθνικής ευθύνης σε βασικές αρχές που δεν θα αλλάξουν για 10 τουλάχιστον χρόνια. Μέσα σε αυτές θα πρέπει να είναι η απόλυτη δέσμευση για την μη ύπαρξη «φορολογικής αμνηστίας»! Τα τελευταία 30 χρόνια ο μέσος όρος ρυθμίσεων ήταν μία κάθε δυόμιση χρόνια.

Ίδιας σημασίας μεταρρυθμιστικό στοίχημα για τη χώρα και τους πολίτες είναι φυσικά και το σύστημα Δικαιοσύνης.
Οι πολίτες, οι επιχειρήσεις, οι επενδυτές ένιωσαν πολλές φορές το αίσθημα της έλλειψης δικαιοσύνης.

Χρονικοί και Ποσοτικοί Στόχοι στη Δικαιοσύνη
Η υπερσυσσώρευση εκκρεμών υποθέσεων στην Ελληνική Δικαιοσύνη θυμίζει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας με το έλλειμμα και το χρέος. Χρόνο με το χρόνο προστίθενται ελλείμματα τα οποία διογκώνουν το συνολικό χρέος εξαϋλώνοντας τις δυνατότητες της οικονομίας και της κοινωνίας. Ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει. Τα Δικαστήρια έχουν πνιγεί από εκκρεμείς υποθέσεις και βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία εκδίκασής τους. Πρόκειται για αρνησιδικία ευρύτατης κλίμακας.
Η εφαρμογή του νέου θεσμικού πλαισίου για τη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης θα συμβάλει, εφόσον συνοδευτεί άμεσα από την υλική και τεχνική υποστήριξη των δικαστηρίων και την πλήρη εισαγωγή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, στην ελληνική Δικαιοσύνη. Μεταξύ των προτάσεων που δύσκολα θα έβρισκε κανείς αντίλογο είναι: να περιοριστεί το Δημόσιο ή τα ΝΠΔΔ να προσφεύγουν στα δικαστήρια χωρίς λόγο και να απαγορευθεί η αλόγιστη άσκηση ενδίκων μέσων από το δημόσιο, να προχωρήσει η αξιολόγηση κάθε δικαστή τόσο για την ποιότητα των αποφάσεών του όσο και για την αποδοτικότητά του, καθώς και το αυτονόητο που είναι να εφαρμόζονται οι αποφάσεις των Δικαστηρίων.
Η απονομή δικαιοσύνης αποτελεί και αναπτυξιακό πυλώνα μιας χώρας – «καρδιά» των ποσοτικών στόχων στην προσέλκυση επενδύσεων, καθιστά τη μεταρρύθμιση για την ταχεία απονομή της δικαιοσύνης, επιτακτική.

Τρίτη σημαντική μεταρρύθμιση που απαιτεί συναίνεση στις βασικές της αρχές είναι το κοινωνικό κράτος

Τα τελευταία 40 χρόνια η χώρα υπό το βάρος του πολιτικού κόστους και του πελατειακού συστήματος, μοίραζε αφειδώς προνόμια που τα βάφτιζε «κοινωνικό κράτος».
Το κεντρικό δίλημμα στο οποίο όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να απαντήσουμε είναι απλό: Οι ανάγκες αυξάνονται, ενώ η διαθέσιμη χρηματοδότηση μειώνεται. Με ποιον τρόπο τα λιγότερα διαθέσιμα χρήματα θα μπορούν αποδίδουν περισσότερο έργο;

Η κρίση έχει αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η μεγάλη και ευημερούσα μεσαία τάξη συρρικνώθηκε απότομα, ενώ οι ομάδες αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά.
Χρειάζεται πολύ διαφορετικός πολιτικός σχεδιασμός σε σχέση με το παρελθόν. Η Πολιτεία οφείλει να προσφέρει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους, αλλά να εστιάζει την παρέμβασή της πρώτα στους μη προνομιούχους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ένταξης και μετά στις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού. Οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι και σε αυτή τη μεταβατική φάση πρέπει να έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μακριά από τις πελατειακές λογικές που ακόμα επικρατούν.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει σαφές ότι τα δημόσια αγαθά δεν είναι δωρεάν. Το κόστος τους επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνίας.
Τα δημόσια αγαθά δεν ανήκουν σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη παραγωγής και διανομής τους, αλλά στο σύνολο του ελληνικού λαού.
Τα δικαιώματα δεν υφίστανται εν κενώ αλλά συνδέονται με υποχρεώσεις, που ο καθένας από εμάς φέρει ως πολίτης.
Πολίτης όμως, που ζει σε κλίμα ανασφάλειας και φόβου, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, της ανεργίας και της μείωσης του εισοδήματος και της σύνταξής του να επικρέμεται, δεν είναι ελεύθερος πολίτης. Εκεί όπου υπάρχει φόβος και ανασφάλεια δεν υπάρχει ψύχραιμη κρίση.
Κάθε ευρώ στο κοινωνικό κράτος πρέπει να αφορά πρωτίστως ένα δίκτυ δημογραφικής ασφάλειας και αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Οι απαντήσεις ποικίλουν, άλλα συναινούν στην παραδοχή ότι το θέμα της κοινωνικής συνοχής απαιτεί στην Ελλάδα επείγουσα και σε βάθος επανεξέταση. Ο λόγος είναι ότι η κοινωνική προστασία είναι το μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό τμήμα του κράτους.

Οι αναγκαίες αλλαγές στο πυρήνα της Δημόσιας Διοίκησης

Στο 2014 για να εξηγήσουμε την ελληνική δημόσια διοίκηση πρέπει να γυρίσουμε στο 1651 και τον Χόμπς με το περίφημο έργο του Λεβιάθαν. Δεν θα χρειαστούμε γνώσεις και μεθοδολογικά εργαλεία απαιτητικά, αρκεί μόνο να μεταφέρουμε την εικόνα της χομπσιανής κοινωνίας του πολέμου όλων εναντίον όλων, που υπάρχει στο ελληνικό δημόσιο.
Αυτή η εικόνα απεικονίζεται καθημερινά μέσα από την ελληνική δημόσια διοίκηση και όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να εργάζονται οι καλύτεροι και οι πιο άξιοι.
Υπάρχει ευρεία αποδοχή της αξιολόγησης,
ευρεία αποδοχή για τον εξορθολογισμό του μεγέθους του ελληνικού δημοσίου,
ευρεία αποδοχή του συνεπαγόμενου τεράστιου μεγέθους της ελληνικής έντυπης γραφειοκρατίας που συνιστούν βάρος,
ευρεία αποδοχή το άνοιγμα της διοίκησης σε στελέχη του ιδιωτικού τομέα.
Υπό αυτό το πρίσμα και χωρίς κοινωνικούς και ταξικούς αφορισμούς διχασμού της κοινωνίας ανάμεσα σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με ίδιο πλαίσιο , κίνητρα και αξιολόγηση, η ελληνική δημόσια διοίκηση μπορεί να αλλάξει άρδην.

Οι τομείς - προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας & η χρηματοδότησή τους

Ας συμφωνήσουμε που και πως θα προσελκύσουμε επενδύσεις δηλ. ΔΟΥΛΕΙΕΣ.

Στη σύγχρονη εποχή καμία χώρα, ακόμα και εκείνες που διαθέτουν πλεονέκτημα επειδή διαθέτουν πλούσιο υπέδαφος ή εταιρίες υψηλής τεχνολογίας, δεν μένει απαθής στην ανάδειξη νέων αναπτυξιακών ευκαιριών και αυτό γιατί μία χώρα η οποία δεν επενδύει δεν αναπτύσσεται.
Η Ελλάδα παραδοσιακά διαθέτει συγκεκριμένους τομείς προνομιακής οικονομικής ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδύσεων:
Τουρισμό,
Ναυτιλία,
Πολιτισμό,
Αγροτικό τομέα,
Βιομηχανία τροφίμων,
Ενέργεια,
Είναι οι τομείς για τους οποίους έχουν διατυπωθεί συγκεκριμένες προτάσεις για υποδομές και κίνητρα ανάπτυξης τους.
Είναι όμως κοινό αποδεκτό ότι ο βασικότερος συντελεστής οικονομικής ανάπτυξης είναι ο άνθρωπος και η επένδυση στον άνθρωπο θα γεννήσει τομείς ανάπτυξης που σήμερα δεν τους φανταζόμαστε...
Όσο και αν προκαλεί θυμηδία λεφτά που περιμένουν για την ανάπτυξη...υπάρχουν!
Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει, όμως, είναι ότι ακόμα και προ κρίσης το επίπεδο της επένδυσης στην Ελλάδα ήτανε πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτό που θα ήταν σε άλλες χώρες.
Στο σημείο αυτό είναι που οι αριθμοί αρχίζουν να λειτουργούν από μόνοι τους ως συναινετικοί μαγνήτες. Αν αποφασίσουμε τους τομείς, τότε το ΕΣΠΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι νέες επενδύσεις που θα έρθουν ως αποτέλεσμα της μεγάλης αλλαγής αλλά και των μικρών επιμέρους αλλαγών στη χώρας, θα τροφοδοτήσουν αυτό που όλοι λένε 'ανάπτυξη'. Αυτό ως προς το δικό μας εθνικό σκέλος.
Υπάρχει, όμως, ευρύτατος χώρος και περιθώριο δημιουργίας επενδυτικών ιμάντων σε διεθνές επίπεδο, αρκεί η χώρα να γίνει πόλος έλξης επενδύσεων, γιατί οι ευρωπαϊκοί πόροι από μόνοι τους προφανώς δεν αρκούν. Μόνο με την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, μπορούμε να επιτύχουμε την δραματική αύξηση των επενδύσεων που χρειάζεται η χώρα μας.
Στη μάχη αυτή των επενδύσεων σημαίνοντα ρόλο πρέπει να παίξουν:

 Οι Ελληνικές Τράπεζες και οι αντίστοιχοι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί
 Η ΕΚΤ και
 Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων

Πρέπει να στηρίξουν την ελληνική οικονομία, να αποκτήσουν μεγαλύτερη ευελιξία στη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, ενώ και η ΕΚΤ από μέρους της πρέπει να δεσμευθεί ότι πέρα από τη νομισματική πολιτική θα βάλει μέσα στους στόχους της και τη στήριξη των οικονομιών που πλήττονται ραγδαία. Και αυτό είναι ένα σημαντικό στοίχημα των ευρωπαϊκών κομμάτων και των θέσεων τους ενόψει των ευρωεκλογών.

Κανείς δεν πρόκειται και -αυτό το γνωρίζουν και το αποδέχονται όλοι - να δώσει χρήματα σε μία οικονομία που δεν τα αναζητά μέσα από τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που είναι διατεθειμένη να κάνει.
Η ανάπτυξη χρειάζεται ευλυγισία. Βασικούς κανόνες υπό την κρατική επίβλεψη ως κατώφλι κάτω από το οποίο δεν θα επιτρέπεται να περάσει κανείς, ελευθερία επιλογής από εργαζόμενους και εργοδότες, κίνητρα, επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο, δικαιοσύνη και σταθερότητα στους κρίσιμους τομείς που επηρεάζουν τις ευαίσθητες και καραδοκούσες αγορές, ουσιαστική αποκέντρωση πόρων και αποφάσεων.

Συμπέρασμα

Ένα μικρό φως αχνοφαίνεται στην έξοδο του τούνελ για τη χώρα, Αυτό προς το παρόν δεν αφορά τους πολίτες. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα για να μη προσφέρουμε θετική αλλαγή στους πολίτες είναι ένα μίτος, που με ασφάλεια μετά τη μάχη θα μας οδηγήσει στο επόμενο βήμα.
Η ιδεοληψία ευθύνεται για πολλά από αυτά που πληρώσαμε με βαρύ τίμημα ως κοινωνία, η ανάγκη είναι πολλές φορές η αιτία για όσα έπρεπε να πληρώσουμε.
Αυτό το δίπολο τέλειωσε.
Τώρα, η χώρα ανεξαρτήτως κομματικών επιλογών και ιδεολογικών προσεγγίσεων, έχει τη μεγάλη ευκαιρία να συντονίσει πολίτες, φορείς και κόμματα υπό την αναγκαία συναίνεση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Ενός δικού μας ελληνικού σχεδίου.
Το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι είναι οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουμε εμείς μόνοι μας. Είναι εκεί που εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη χώρα μας και τους εαυτούς μας. Γιατί στο τέλος το συμπέρασμα είναι ότι το υποκείμενο είμαστε πρώτα εμείς και μετά όλοι οι άλλοι.