Σάββατο, 27 Απρίλιος 2024
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΟΛΙΤΕΣ: ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΡΤ1
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΟ
ΜΗΝΙΑΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΡΤ1 ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΣΚΕ)
Στη δεύτερη εκπομπή «Πολίτες» την Κυριακή 24 Απριλίου 2016 μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, είκοσι (20) μέλη του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου Αττικής της ΕΡΤ, ρωτούν τους: Λάμπη Ταγματάρχη, Διευθύνοντα Σύμβουλο, τον Σταύρο Καπάκο, Γεν. Διευθυντή Ενημέρωσης, την Ισαβέλλα Σασλόγλου, Γεν. Διευθ. Τηλεόρασης, τον Νίκο Μιχαλίτση, Γεν. Διευθ. Τεχνολογίας και τον Γιάννη Βουγιουκλάκη, Γεν. Διευθ. Νέων Μέσων και προτείνουν μέτρα βελτίωσης της ΕΡΤ.
Επίσης, 20 Πολίτες στο κέντρο της Αθήνας απαντούν στο ερώτημα τι λείπει από την ΕΡΤ και κάνουν προτάσεις για τη βελτίωσή της. Πρόκειται για ένα εγχείρημα ανοιχτού συμμετοχικού διαλόγου που επιχειρείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ΕΡΤ ανοίγεται στην κοινωνία και καλεί τους πολίτες να συμμετέχουν στις διαδικασίες αλλαγής και εξέλιξης της προς όφελος του Δημόσιου Συμφέροντος.
Η εκπομπή είναι μηνιαία και τον συντονισμό/παρουσίαση έχει ο Περικλής Βασιλόπουλος, δημοσιογράφος και υπεύθυνος του ΚΕΕΠ της ΕΡΤ.
Τι είναι τα ΣΚΕ;
Το ΣΚΕ Αττικής της ΕΡΤ αποτελείται συνολικά από 110 μέλη με ίσο αριθμό εκπροσώπων 55 κοινωνικών φορέων και 55 πολιτών που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 2.260 πολίτες, οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Τα ΣΚΕ αποτελούν μια καινοτομική πρωτοβουλία που προβλέπεται από το νόμο 4324/15 για τη νέα ΕΡΤ, είναι ανεξάρτητα όργανα με συμβουλευτικό χαρακτήρα και έχουν στόχο τη βελτίωση της ΕΡΤ, υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Αρμόδια υπηρεσία για τη συγκρότηση και τη λειτουργία τους είναι το Κέντρο Επικοινωνίας και Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) , υπό την εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ.
ΕΡΤ Α.Ε.
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Site: polites.ert.gr
Facebook Page: www.facebook.com/politesert
Twitter: https://twitter.com/polites_ert
Τηλ.: 210 6092323
Η λειτουργούσα δημοκρατία προϋποθέτει έλλογους κανόνες, ανοιχτούς στην κριτική ανασκευή σ' ένα περιβάλλον διαρκούς πίεσης από συντεχνιακά και ταξικά συμφέροντα. Με τους κανόνες λειτουργεί πιο οικονομικά, καθώς οι πολίτες γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και κινούνται ανάλογα.
Μειώνονται, κατά δεύτερον, τα περιθώρια αβεβαιότητας, καθώς οι κανόνες δημιουργούν ένα σχετικά σταθερό πλαίσιο που περιορίζει το απρόβλεπτο. Ετσι, η δημοκρατία γίνεται προβλέψιμη με ενδεχόμενο βέβαια, να φαντάζει βαρετή, απρόσφορη σε συγκινήσεις, ηρωισμούς και ριζικές ανατροπές.
Ανάμεσα στους κανόνες είναι και οι σχετικοί με την πλήρωση της δημόσιας διοίκησης. Η Γαλλική Επανάσταση, στο άρθρο 6 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, σημείωνε ότι οι δημόσιες θέσεις ήταν ανοικτές σε όλους τους πολίτες, χωρίς διάκριση, με μόνα κριτήρια το ταλέντο και την αξιοκρατία.
Αρχές γενικές που αποτέλεσαν το φαντασιακό της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Η διακήρυξη αποτέλεσε τη βάση για κάποιους σχετικούς κανόνες στη διάρκεια της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας (1852-1870). Οι Αγγλοι, όταν στην πλατεία Κλαυθμώνος οι απολυμένοι οδύρονταν, προχώρησαν σε διαγωνισμούς, από το 1871, για να στελεχώσουν τη διοίκησή τους.
Σήμερα όλες οι δυτικές χώρες διαθέτουν ένα πλαίσιο για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Ασφαλώς, πουθενά αυτή δεν λειτουργεί, όπως οραματίζονταν θεωρητικοί της διοίκησης, απρόσωπα και αντικειμενικά, μακριά από πολιτικές διασυνδέσεις και ιδεολογικούς προσανατολισμούς.
Δύσκολα, ωστόσο, θα βρούμε χώρα, όπως η δική μας, όπου οι διαμάχες για την πρόσληψη προσωπικού είναι τόσο οξείες. Να φταίνε οι χωρίς τελειωμό πελατειακές πρακτικές; Η δεσπόζουσα ακόμη εργαλειακή χρήση του κράτους μέσω του οποίου τα κόμματα γαντζώνονται στην κυβέρνηση; Είναι μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης με στόχο την απονομιμοποίηση του ανταγωνιστή;
Οτι και να 'ναι, αυτό έχει οδυνηρές συνέπειες στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και την πρόσληψή της από τους πολίτες. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς ότι, με εξαιρέσεις νησίδες, είναι αναποτελεσματική.
Εξίσου επώδυνη είναι η πρόσληψή της από τους πολίτες η οποία έχει δώσει τροφή σε μία επώδυνη αντίθεση ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη χειρότερα, πρόσληψη και λειτουργία, δίνουν άλλοθι σε πολιτικά κόμματα να μην κουβεντιάσουν σοβαρά για το τι δημόσια διοίκηση θέλουμε μένοντας συχνά σε στείρους καβγάδες.
Αναντίρρητα, τα τελευταία χρόνια η διοίκηση βελτιώθηκε με τη θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ και της Διαύγειας. Θα γίνουν περισσότερα με την αξιολόγηση και τη λογοδοσία αν αυτές λειτουργήσουν αναστοχαστικά και ανατροφοδοτικά. Βήματα έγιναν και τον τελευταίο χρόνο σε ορισμένα ζητήματα, όπως η επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης.
Ναι μεν η επιλογή περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης έγινε όπως και στο παρελθόν, με κριτήρια κομματικά, η επιλογή, ωστόσο, των διευθυντών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας έγινε, ίσως πρώτη φορά, μετά τη συνεδρίαση των αρμόδιων επιτροπών κι όχι πριν. Οι ανατροπές ήταν λιγοστές, γεγονός που μαρτυρά ότι, με εξαιρέσεις, οι επιτροπές έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Τα θετικά αυτά βήματα θα έχουν νόημα αν αποτελέσουν βάση για τη θεσμοθέτηση κανόνων. Αυτό δεν γίνεται, παρότι αναγκαίο και απλό. Κόμματα, φορείς και επιστήμονες μπορούν να κουβεντιάσουν και να καταλήξουν στο τι είναι μία πολιτική θέση. Προφανώς δεν θα συμφωνήσουν σε όλα, καθώς η σχετική εικόνα συναρτάται και με τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.
Ακόμη όμως κι έτσι, θα γνωρίζαμε πού και πόσους οι κυβερνώντες χρειάζονται για να προωθήσουν την πολιτική τους. Θα αποσαφηνίζονταν οι κανόνες του παιχνιδιού, θα μειώνονταν οι κομματικές κοκορομαχίες και θα μπορούσε η δημόσια διοίκηση να αλλάξει εικόνα· από δυνάστης να γίνει υπηρεσία για τους διοικούμενους.
Αυτό θα μας επέτρεπε να πάμε δύο βήματα πιο πέρα. Κατ' αρχάς να έχουμε εικόνα πόσες είναι οι πολιτικές θέσεις κι αν πράγματι χρειάζονται. Κυρίως, όμως, να δούμε τι κάνουν αυτοί που ορίζονται, αν το κάνουν καλά και σε ποιον λογοδοτούν.
Με δυο λόγια, ζητούμενο είναι τόσο ο προσδιορισμός τού τι είναι η πολιτική θέση όσο και η λογοδοσία εκείνων που ορίζονται στις θέσεις αυτές. Και τα δύο είναι ζήτημα έλλογων συμφωνημένων κανόνων που θα μας απαλλάξουν από τη στείρα πολεμική, θα δυναμώσουν τον προγραμματικό λόγο των κομμάτων και θα απολήξουν σε ένα λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο που δεν θα πάει στα σκουπίδια με την πρώτη αλλαγή κυβέρνησης.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 6/4/2016.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Athens Calling» (Η Αθήνα καλεί)
Κάθε Δευτέρα, στις 10-12 το βράδυ, στο πλαίσιο της εκπομπής του Πρώτου Προγράμματος «Athens Calling», ο Περικλής Βασιλόπουλος, με τη συνεργασία της Επιτροπής Κοινωνικής Ευθύνης και του Κέντρου Επικοινωνίας Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) της ΕΡΤ, παρουσιάζει θέματα κοινωνικής ευθύνης και δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πρόκειται για μια δίωρη, βραδινή ραδιοφωνική περιήγηση σε καινοτόμες ιδέες και πρακτικές που προσπαθεί να ανοίξει γέφυρες με τους Έλληνες της Διασποράς.
Αυτή τη Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016, 10-12 μμ, στην εκπομπή "Athens Calling", καλεσμένοι είναι:
Ο Ρόντρικ Μπήτον, καθηγητής σύγχρονης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο King's College, συγγραφέας του βιβλίου «Ο πόλεμος του Μπάιρον: Ρομαντική εξέγερση, Ελληνική Επανάσταση», (εκδόσεις Πατάκη). Ο Roderick Beaton μιλάει από το Λονδίνο για τις αθέατες πλευρές της ζωής του μεγάλου φιλέλληνα.
Η Δρ. Κωνσταντίνα Ζάνου, ερευνήτρια στο Institut d'études Avancées de Paris και στο Columbia University, συνεπιμελήτρια του βιβλίου "Mediterranean Diasporas", μιλά από το Παρίσι για το ρόλο της Ελληνικής Διασποράς στον πόλεμο της ανεξαρτησίας το 1821. Επίσης, στο ραδιοθάλαμο της Αγίας Παρασκευής καλεσμένη είναι η Άννα Καρακατσούλη, επικ. Καθηγήτρια Ευρωπαικής Ιστορίας και Πολιτισμού στο Π.Α και συγγραφέας του βιβλίου «Μαχητές της Ελευθερίας και 1821» (εκδόσεις Πεδίο), η οποία μιλά για τη σημασία του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού για την ανάδειξη του ευρωπαικού φιλελληνισμού.
Τέλος, ο Μένης Θεοδωρίδης, μέλος της επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου (ΣΚΕ) της ΕΡΤ, αναφέρεται στη σχέση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και της κριτικής σκέψης.
Συντονιστείτε στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8!
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016, 22:00-24:00
Εκπομπή: «Athens Calling» (Η Αθήνα καλεί)
Live Streaming: webradio.ert.gr/proto
Facebook: www.facebook.com/protoprogramma.ert
Στη νέα εκπομπή της ΕΡΤ1, είκοσι (20) πολίτες και δέκα (10) εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων, μέλη του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου Αττικής της ΕΡΤ, ερωτούν, κρίνουν και προτείνουν στη Διοίκηση της ΕΡΤ μέτρα βελτίωσης της εταιρείας. Πρόκειται για ένα εγχείρημα ανοιχτού συμμετοχικού διαλόγου που επιχειρείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Η εκπομπή είναι μηνιαία και τον συντονισμό-παρουσίαση έχει ο Περικλής Βασιλόπουλος, δημοσιογράφος, υπεύθυνος του ΚΕΕΠ της ΕΡΤ.
Το ΣΚΕ Αττικής της ΕΡΤ αποτελείται συνολικά από 110 μέλη με ίσο αριθμό εκπροσώπων 55 κοινωνικών φορέων και 55 πολιτών που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 2.260 πολίτες, οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Τα ΣΚΕ αποτελούν μία καινοτομική πρωτοβουλία που προβλέπεται από το νόμο 4324/15 για τη νέα ΕΡΤ, είναι ανεξάρτητα όργανα με συμβουλευτικό χαρακτήρα και έχουν σκοπό τη βελτίωση της ΕΡΤ υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Αρμόδια υπηρεσία για τη συγκρότηση και λειτουργία τους είναι το Κέντρο Επικοινωνίας και Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) υπό την εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ.
Μια απάντηση στον Νίκο Μουζέλη.
Ο Νίκος Μουζέλης αποτελεί μια εμβληματική μορφή στον χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Σπουδαίος επιστήμονας και ενεργός πολίτης, αποτέλεσε πάντα ένα σημείο αναφοράς για τους απανταχού «κεντροαριστερούς». Συνεργαστήκαμε στενά στους 58 και στήριξε με εφηβικό πάθος την προσπάθεια. Συνήθως συμφωνούσα μαζί του. Διάβασα το άρθρο του «Και τώρα τι κάνουμε;» στα «ΝΕΑ» της 13ης Φεβρουαρίου και πρέπει να πω ότι είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται - πάλι - σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Τα πράγματα εξελίσσονται, μάλιστα, απείρως σοβαρότερα εξαιτίας ενός τρίτου κύματος οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, των αυξανόμενων προσφυγικών ροών, της δομικής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
Δεν θα σταθώ στις ευθύνες της κυβέρνησης για τις δραματικές εξελίξεις. Για το κύμα λαϊκισμού και οπισθοχώρησης που εξέθρεψε, για τα επικίνδυνα «διαπραγματευτικά» παιχνίδια, για την ασύλληπτη διαχειριστική ανεπάρκεια που αγγίζει τα όρια της παραίτησης, για το όργιο προσωπικών «τακτοποιήσεων» και το φεστιβάλ αμοραλισμού ή, κυρίως, την έλλειψη εθνικής ευθύνης. Δεν με ενδιαφέρει η κριτική, πολύ περισσότερο η δικαίωση.
Με ενδιαφέρει το μέλλον. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα;
Ακριβώς επειδή τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα και η κυβέρνηση τόσο ανεπαρκής.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της τα προβλήματα, ακόμη και αν περάσει τον κάβο της αξιολόγησης.
Το πρόγραμμα δεν είναι χαρτιά που ψηφίζονται στη Βουλή, είναι δράσεις που εφαρμόζονται στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο περικοπές και αριθμοί.
Είναι συνθέσεις, συγκρούσεις, μάχη ενάντια στην «ανέπαφη, ισχυρή και ανώνυμη διαπλοκή που σπρώχνει συστηματικά την Ελλάδα στον γκρεμό και στη δραχμή».
Μπορούν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του; Νομίζω πως όχι.
Φοβάμαι όμως περισσότερο να πω πως είναι αδύνατον να διαχειριστεί την κατάσταση και η αντιπολίτευση. Οχι γιατί τα πρώτα δείγματα δεν είναι και τόσο μεταρρυθμιστικά, αλλά γιατί δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το κύμα των μύθων και του λαϊκισμού. Δεν ωριμάσαμε από τις δοκιμασίες.
Ας προβληματιστούμε από τις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις και τη στάση των κομμάτων, εκτός βέβαια από Το Ποτάμι.
Οπότε τι μένει να κάνουμε τώρα;
Νομίζω ότι είναι ώρα να φτιάξουμε μια κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης από όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Δεν είναι πείραμα, είναι κοινός τόπος.
Μιλώ για μια κυβέρνηση πολιτική, που θα εξαντλήσει την τετραετία και θα δουλέψει πάνω σε μετρήσιμους και συγκεκριμένους στόχους.
Φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις, εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, ριζική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Δεν είναι πολλά. Και κυρίως δεν είναι ανταλλάγματα. Είναι προαπαιτούμενα για μια στάση εθνικής ευθύνης και κοινωνικής συνοχής. Είναι αυτά που μας εξασφαλίζουν την έξοδο από τα Μνημόνια και την επιστροφή στην εποχή της κανονικότητας.
Φυσικά, όλα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε ένας υπολογίσιμος και στιβαρός τρίτος πόλος.
Και στα δύο ο Νίκος Μουζέλης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει πολύ!
Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 18/2/2016
Εβλεπα πρόσφατα στην τηλεόραση τα πλάνα από το συνέδριο του Ποταμιού. Και μου δημιουργήθηκαν μελαγχολικές σκέψεις. Η σκηνή μού θύμισε μιαν άλλη μάζωξη πριν από δυόμισι χρόνια, εκείνη που λάνσαρε την κίνηση των «58».
Ιδια, περίπου, πρόσωπα ως σύνεδροι ή προσκεκλημένοι (με κάποιες προσθαφαιρέσεις), οι ίδιοι πρώην πρωθυπουργοί, επιστρατευμένοι, το ίδιο πάθος κατά του ΣΥΡΙΖΑ, η ίδια ελπίδα και αυταπάτη πως οσονούπω καταρρέει, η ίδια (φρούδα) προσπάθεια συσπείρωσης του «ενδιάμεσου χώρου» για να τον στρέψουν μαζί με τη Ν.Δ. κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως, έχει κυλήσει τόσο νερό από τότε στο ποτάμι!
Δεν θα επεκταθώ εδώ στο ιστορικό των αποτυχιών αυτών των πρωτοβουλιών: στους θνησιγενείς «58», στην άνοδο και πτώση του Ποταμιού που τους διαδέχθηκε και που σήμερα φαίνεται να δίνει (δημοσκοπικά) τη σκυτάλη στον Λεβέντη.
Δεν θα σχολιάσω τη μνημειώδη αποτυχία όλων εκείνων των διανοούμενων της Ανανεωτικής Αριστεράς που, αντί να συμμετάσχουν και να επηρεάσουν την κοσμογονία των τελευταίων ετών, καθηλώθηκαν σε ρόλους Κασσάνδρας και εμπαθών αντιπάλων της υπαρκτής Αριστεράς, σε πλήρη διάσταση με το λαϊκό αίσθημα. Θα περιοριστώ μόνο σε ένα ζήτημα: στην ολική ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη και σε επίπεδο συμβολικό των πρωταγωνιστών του εγχειρήματος του «ενδιάμεσου χώρου».
Θυμόμαστε όλοι πώς ξεκίνησε αυτή η υπόθεση, από τους «μεταρρυθμιστικούς» κύκλους της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ και των πέριξ χώρων. Με επίκληση στην Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία, με αναφορές στον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη, με αγιοποίηση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών (ιδίως βέβαια όσων συνέπλεαν με τη Μέρκελ).
Θυμάμαι πως όταν τόλμησα να χαρακτηρίσω αυτήν την υπό εκκόλαψη «κεντροαριστερά», που θα χτιζόταν -παγκόσμια πρωτοτυπία- ενάντια στην Αριστερά, ως ψευδεπίγραφη, έπεσαν πολλοί να με φάνε. Αυτοί και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η σύγχρονη Αριστερά, μας έλεγαν.
Ομως η μετάλλαξη είχε αρχίσει. Πρώτα δείγματα: η συμμετοχή των καθαρών νεοφιλελεύθερων στις πρωτοβουλίες και η στήριξη της πολιτικής των Μνημονίων, όχι πλέον ως αναγκαστική στάση, αλλά ως ορθή πρόταση για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Επειτα ήρθε η φάση της ανόδου του Ποταμιού: ανοιχτά πια αποκηρυσσόταν η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά και υποκαθίστατο από τον «κοινό νου» ή το «μεταρρύθμιση-λαϊκισμός» (αυτά δηλαδή ακριβώς που είπε τις προάλλες ο κ. Μητσοτάκης στο συνέδριό τους).
Αρχισαν και οι ακροβασίες με τη συμμετοχή των ευρωβουλευτών του Ποταμιού στη σοσιαλιστική ομάδα και του «επικεφαλής» του στα γεύματα των φιλελευθέρων στις Βρυξέλλες. Και το επόμενο βήμα ήταν η συστράτευση του Σταύρου Θεοδωράκη στην Ισπανία με τους «Πολίτες» που ευθαρσώς δηλώνουν κεντροδεξιοί.
Το κλίμα που επικρατεί φάνηκε στο συνέδριο του Ποταμιού, με την παγερή σιωπή που υποδέχτηκε τις καταγγελίες τού Πιτέλα και, ναι, του Φερχόφσταντ κατά της λιτότητας και της τρόικας, από ένα ακροατήριο που κατά τα άλλα χειροκροτούσε τον Θεοδωράκη και τον καθένα που ανέφερε τη λέξη «μεταρρύθμιση» ή κατακεραύνωνε τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συχνότητα Σοβιετικών συνέδρων!
Η μετάλλαξη δεν αφορά μόνο το Ποτάμι. Επεκτείνεται σ' ολόκληρο σχεδόν τον χώρο. Ολο και λιγότερο ακούγονται οι λέξεις κεντροαριστερά και σοσιαλδημοκρατία και όλο και περισσότερο η λέξη «κέντρο», ενίοτε με κάποια προσθήκη, όπως «ριζοσπαστικό» [μα φυσικά, ο ριζοσπαστισμός χωρίς πρόσημο καθόλου δεν υποδεικνύει Αριστερά - ας θυμηθούμε την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ) και τόσα δεξιά κόμματα στην ιστορία της Ευρώπης]. Η ίδια η πρόταση Θεοδωράκη για «κοινοβούλιο», που έγινε ευμενώς δεκτή από τους άλλους του χώρου, αναφέρεται μόνο σε «κέντρο».
Για όσους έχουν βάλει συνειδητή πλώρη προς την Κεντροδεξιά και τη νέα ηγεσία της Ν.Δ. (Μητσοτάκη cum Γεωργιάδη), η πορεία αυτή δεν είναι περίεργη. Σκέφτομαι, όμως, με κάποια μελαγχολία, τους άλλους, παλιούς συντρόφους μου, που μια ζωή αγωνίστηκαν στην Αριστερά, και που πίστεψαν στη Σοσιαλδημοκρατία ως συνέχεια των αγώνων τους. Σκέφτομαι και όσους έχουν κάποια σχέση με το ΠΑΣΟΚ, την ιστορία και τις λαϊκές του ρίζες.
Τι θλίψη να διαγωνίζονται σήμερα με τον Λεβέντη για την ηγεμονία του Κέντρου και να έχουν κύριο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς από τον Μητσοτάκη! Τι θλίψη ανανεωτές να χειροκροτούν, αντί για τον Κύρκο, τον ανεκδιήγητο Θεοδωράκη! Τι θλίψη οι ΠΑΣΟΚοι να βλέπουν το κόμμα τους να επιστρέφει σε ένα κέντρο τύπου Μαύρου και Ζίγδη!
Είμαι βέβαιος ότι στον χώρο αυτό υπάρχουν και πολλοί που αρχίζουν να συναισθάνονται πού τους οδηγεί ο δρόμος που έχουν πάρει. Ηδη ακούσαμε και κάποιες δημόσιες φωνές εμμονής στην Αριστερά, ενώ, ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ, εκπέμπονται και αντιφατικά μηνύματα.
Δεν είναι αργά για μια πορεία σύγκλισης μιας πραγματικής Κεντροαριστεράς/Σοσιαλδημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας. Προγραμματικά και πολιτικά είναι απολύτως δυνατή. Και χρειάζεται όσο ποτέ. Δεν είναι, όμως, δυνατή όσο αρνούμαστε να δούμε ή στοχοποιούμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 7/3/2016.
Η συζήτηση για τις δυνατότητες και τα ελλείμματα της αριστεράς στη κυβέρνηση, είναι επείγουσα. Δυστυχώς, δεν έχουμε άλλα ευρωπαϊκά παραδείγματα για να αντλήσουμε πείρα από αυτά, ούτε για να τα για συγκρίνουμε με το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει όμως μια πλούσια, πρόσφατη εμπειρία από αριστερά κόμματα της Λατινικής Αμερικής που είναι ιδιαίτερα διδακτική.
Φυσικά, οι διαφορές ανάμεσα στις χώρες της «πίσω αυλής» των ΗΠΑ και την Ελλάδα, που τείνει να γίνει η πίσω αυλή των Βρυξελλών και του Βερολίνου, είναι δεδομένες. Όπως άλλωστε, από την ανεπτυγμένη Αργεντινή μέχρι την πάμφτωχη Βολιβία, και οι διαφορές ανάμεσα στις λατινοαμερικανικές χώρες. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο, Ευρώπης -Λατινικής Αμερικής που συνδέει άλλωστε όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα άλλα κόμματα της αριστεράς στον νότο (Podemos και Μπλόκο της Αριστεράς) και την περιφέρεια (Σιν Φέιν) της Ευρώπης: ότι όλα ανδρώθηκαν και βρέθηκαν στην εξουσία τις δύο πρώτες δεκαετίες του 2000, ως απάντηση στις καταστροφικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.
Σήμερα όμως στη Λατινική Αμερική, η αριστερά χάνει έδαφος. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Βενεζουέλα υπέστη μια μεγάλη ήττα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Ο αριστερός περονισμός ηττήθηκε το 2015 στην Αργεντινή, που στρέφεται προς τα δεξιά. Στη Βραζιλία σημειώνεται έντονη οικονομική και πολιτική κρίση, ενώ στον Ισημερινό ξεκίνησαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της αριστερής κυβέρνησης Κορέα, που είχε αναδειχθεί στην εξουσία ακριβώς χάρις σε λαϊκές κινητοποιήσεις. Ακόμη και ο Έβο Μοράλες, η πιο γνήσια, ηγετική φυσιογνωμία αυτής της ταλαιπωρημένης από τον ιμπεριαλισμό και τις ξένες επεμβάσεις ηπείρου, έχασε την προηγούμενη εβδομάδα την πρώτη εκλογική αναμέτρηση της καριέρας του: το δημοψήφισμα που θα του έδινε μια ακόμη τέταρτη θητεία στην Βολιβία, μετά την λήξη της σημερινής, το 2019.
Αυτές οι εκλογικές ήττες μοιάζουν αρχικά ανεξήγητες. Η διακυβέρνηση της περονικής αριστεράς στην Αργεντινή, έβγαλε τη χώρα από το χάος της χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ούγκο Τσάβες και το κόμμα του ήταν οι πρώτοι που ενδιαφέρθηκαν για τους απόκληρους της Βενεζουέλας, μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης τους από την ολιγαρχία της χώρας. Αν και δεν είχαμε να κάνουμε με το θαύμα που περιέγραφαν τα διεθνή ΜΜΕ, η Βραζιλία έκανε βήματα μπροστά επί Λούλα. 'Η μήπως δεν ήταν ο Ραφαέλ Κορέα που αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, έδιωχνε από την χώρα τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ και αναδιαπραγματευόταν με επιτυχία την ρύθμιση του χρέους του Ισημερινού;
Mάλιστα, σε όλες σχεδόν τις προηγούμενες περιπτώσεις, η αντιπολίτευση ήταν και παραμένει διασπασμένη, ένα ετερόκλιτο μείγμα χωρίς ιδέες και δυναμική. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Βενεζουέλα. Αυξάνοντας τους ψήφους της μόνο κατά 400 χιλιάδες, η αντιπολίτευση κέρδισε πράγματι μια μεγάλη εκλογική νίκη, γιατί το κόμμα του Τσάβες έχασε 2 εκατομμύρια ψηφοφόρους! Οι περισσότεροι από τους απογοητευμένους πολίτες δεν ψήφισαν την αντιπολίτευση, αλλά πήγαν για ψάρεμα.
Ο κοινός παρονομαστής των αποτυχιών είναι ότι τα κόμματα της αριστεράς δεν ήταν έτοιμα ή και δεν μπόρεσαν να κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ξανά η Βενεζουέλα. Παρά τις δυσκολίες και τις εξωτερικές επεμβάσεις, η μπολιβαριανή επανάσταση είχε πάντοτε δείξει την αποφασιστικότητά της να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών της Βενεζουέλας. Στις 26 Ιανουαρίου του 2015, η πολύ ουδέτερη Οικονομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (ECLAC) ανακοίνωσε ότι, στη χώρα, το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 25,4 % σε 32,1 % μεταξύ του 2012 και 2013!! Η κυβέρνηση απέτυχε γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την φτώχεια και την εγκληματικότητα καθώς και να διαχειριστεί αποτελεσματικά την οικονομία. Συχνά, οι καλές προθέσεις οδηγούν στη κόλαση. Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ελλάδα.
Ένα παράδειγμα
Έχω μια πολύ πρόσφατη, προσωπική εμπειρία για αυτό. Ένα πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο έπρεπε να κάνει μια πολύ δύσκολη και δαπανηρή επέμβαση στον πνεύμονα. Η έγκριση έχει δοθεί από το νοσοκομείο Σωτηρία όπου νοσηλευόταν και από το ΙΚΑ, αλλά χρειαζόταν να εγκριθεί από το ΚΕΣΥ, το αρμόδιο όργανο παρά τω υπουργείω Υγείας. Επρόκειτο για κακοήθη όγκο και η υπόθεση ήταν επείγουσα. Έμαθα όμως ότι το ΚΕΣΥ από καιρό δεν ενέκρινε καμία, ούτε καν τις πιο επείγουσες επεμβάσεις.
Σε μια κανονική χώρα, και τέτοια πρέπει να γίνει επί αριστεράς, δεν θα έπρεπε να μεσολαβήσει κανείς. Αλλά επειδή πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου τηλεφώνησα στον ανώτατο παράγοντα που (δεν) θα έπρεπε να ασχολείται με τέτοιες υποθέσεις, κανονικά ρουτίνας. Τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Υγείας. Όχι για να ζητήσω ρουσφέτι, η υπόθεση χρειαζόταν τυπική έγκριση, αλλά για να ρωτήσω πότε θα έβγαινε η απόφαση. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου με παρέπεμψε στον αναπληρωτή υπουργό του υπουργείου. Δεν μου είπε λεπτομέρειες, αλλά κατάλαβα ότι ακόμη και οι τυπικές αρμοδιότητες έχουν καταληφθεί από τους υπουργούς.
Έτσι τηλεφώνησα στον αναπληρωτή υπουργό, ο οποίος μου είπε ότι δεν ήξερε πότε θα βγει απόφαση γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος του αρμοδίου οργάνου, του ΚΕΣΥ, ο κ. Σκανδαλάκης, παλιότερα βουλευτής της ΝΔ, είχε παραιτηθεί και το όργανο του υπουργείου Υγείας δεν συνεδρίαζε. Εξεταζόταν η περίπτωση να υπογράφει ο υπουργός του υπουργείου Υγείας αντί του προέδρου του ΚΕΣΥ, αλλά τίποτα δεν είχε αποφασιστεί ακόμη. Κάπως έτσι κατέληξα να τηλεφωνήσω στον υπουργό του υπουργείου Υγείας, ο οποίος επίσης δεν ήξερε αν και πότε θα λυθεί το τόσο δύσκολο αυτό πρόβλημα, το οποίο συνοψίζεται στην εξής κρίσιμη ερώτηση: πώς και πότε θα συμφωνήσουμε ποιον θα βάλουμε πρόεδρο του ΚΕΣΥ;
'Η καλύτερα: είναι πράγματι αυτό υπουργείο Υγείας; Πώς είναι δυνατόν να αφήνουμε εκατοντάδες ανθρώπους, χιλιάδες μαζί με τις οικογένειες τους, να αγωνιούν για τη ζωή τους; Τι θα γίνει αν στο διάστημα που επιχειρείται να τετραγωνιστεί ο κύκλος, κάποιοι πεθάνουν από την καρδιά τους ή ο καρκίνος τους κάνει μετάσταση; Και αν δεν βρήκε άκρη κάποιος που είχε την δυνατότητα να μιλήσει με τον υπουργό, τον αναπληρωτή υπουργό και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου «Υγείας», πώς θα βρουν άκρη οι απλοί πολίτες; Μετά από εβδομάδες αγωνίας διορίστηκε πρόεδρος του ΚΕΣΥ που έδρασε γρήγορα, υπογράφοντας εκατοντάδες εγκρίσεις. Αλλά πόσους ανθρώπους απογοητεύσαμε;
Και δυστυχώς δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Δεκάδες αποφάσεις λιμνάζουν, ενώ θα έπρεπε να είχαν ήδη υλοποιηθεί σε έργα για την ανακούφιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η νομοθεσία για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία θα έπρεπε να είχε εγκριθεί και τεθεί σε εφαρμογή από πέρυσι, τον Ιανουάριο του 2015, με την ανάληψη της εξουσίας. Δεν μπορεί ο κάθε νέος υπουργός να ανακαλύπτει ξανά την Αμερική, επανεξετάζοντας ακόμη και τις αποφάσεις του προηγούμενου, συντρόφου υπουργού. Αν, παραδείγματος χάριν, στο Κέντρο Κινηματογράφου άλλαξε η διοίκηση και δεν υπάρχει νέα - ή υπάρχει αλλά το ξανασκέπτεται γενικώς το θέμα - και έτσι σταματήσει η χρηματοδότηση μιας ταινίας αυτό δημιουργεί οικονομικά προβλήματα και μεγάλη κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια. Και τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες.
Τι μπορεί και πρέπει να κάνει η κυβέρνηση
Η κυβέρνηση δεν έχει την δυνατότητα να ακυρώσει το μνημόνιο. Θα μπορούσε όμως να καταργήσει σε 6 μήνες τις λίστες αναμονής στο ΙΚΑ, τις ουρές στις Εφορίες και όλα τα γραφειοκρατικά βασανιστήρια που ταλαιπωρούν τους Έλληνες πολίτες. Nα επιβάλλει αξιοκρατία και αντικειμενικά κριτήρια στις λίστες των εγχειρήσεων στα νοσοκομεία. Να δείξει ότι ενδιαφέρεται και κάνει αλλαγές εκεί που οι άλλοι αδιαφορούσαν επιδεικτικά. Αυτούς που κανονικά δεν θα είχαν δικαίωμα να ομιλούν, αλλά τους κάνουμε μάγκες σιγά - σιγά, καθώς οι πολίτες αρχίζουν να πιστεύουν ότι είμαστε μία από τα ίδια. Σε αυτό το έδαφος ευδοκιμεί η, κατά τα άλλα ευτελής, προπαγάνδα περί μετακλητών υπαλλήλων. Και οι ευθύνες είναι τεράστιες: αν η κυβέρνηση αποτύχει, η ελληνική αριστερά θα υποστεί μια στρατηγική ήττα ανάλογη με αυτήν μετά της δεκαετίας του '40, όταν από την εποποιία της εθνικής αντίστασης οδηγήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο.
Η κυβέρνηση δεν θα πέσει από το ασφαλιστικό...
Η κυβέρνηση δεν θα πέσει από το ασφαλιστικό, που όλοι καταλαβαίνουν ότι κάποια δραστικά και οδυνηρά μέτρα χρειάζεται να ληφθούν. Ούτε ίσως από το προσφυγικό, που άλλοι μας φόρτωσαν. Θα πέσει επειδή, από απειρία, ανικανότητα ή απλώς εγκληματική αδιαφορία, δεν μπορούμε να λύσουμε τα απλούστερα προβλήματα του κόσμου, όπως την προεδρία των κάθε ΚΕΣΥ. «Όταν είμαστε στην αντιπολίτευση, το βασικό είναι να παράγουμε ιδέες που δημιουργούν ελπίδες και να τις ενσαρκώνουμε», έγραφε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της Βολιβίας Aλβάρο Γκαρσία, σε ένα σχετικό αφιέρωμα του Monde Diplomatique για τις ήττες της αριστεράς. «Στην εξουσία, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει επίσης να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε την οικονομία. Η απάντηση των επαναστατών της Λατινικής Αμερικής στην πρόκληση αυτή, θα καθορίσει τη μοίρα τους».
Δημοσιεύτηκε στο tvxs στις 9/10/2016.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή περιλαμβάνονται οι αλλαγές στο Ν.3869/2010, στις οποίες κατέληξε η ελληνική κυβέρνηση ύστερα από συμφωνία με τους εκπροσώπους των δανειστών. Το ερώτημα που πρέπει τώρα να απαντηθεί είναι εάν οι αλλαγές είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Ειδικότερα, με ένα άρθρο το σχέδιο νόμου «Επείγουσες ρυθμίσεις για την εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθωτικών Μεταρρυθμίσεων» τροποποιεί το Νόμο Κατσέλη όπως ίσχυε μέχρι σήμερα, δηλαδή μετά και τις αλλαγές που επήλθαν στο θεσμικό πλαίσιο της προστασίας των δανειοληπτών τον Αύγουστο του 2015 με το Ν.4336/2015.
Υπενθυμίζουμε, για παράδειγμα, τη δυνατότητα περίληψης στο νόμο Κατσέλη και των οφειλών προς το Δημόσιο. Πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για μία συμφωνία με ημερομηνία λήξης, αφού ρητώς ορίζεται ότι η ισχύς των αλλαγών είναι τριετής. Μετά την πάροδο αυτού του χρόνου θα επανεξεταστεί το σύνολο του θεσμικού πλαισίου με βάση την τότε κατάσταση της οικονομίας.
Μεγάλη σημασία δίνεται στη συσχέτιση του ετήσιου (μικτού δυστυχώς) οικογενειακού εισοδήματος με την αξία του ενυπόθηκου ακινήτου. Σε αυτές τις αντικειμενικές προϋποθέσεις προστίθενται και οι υποκειμενικές που αφορούν την θεσμικώς υποχρεωτική καθιέρωση των βασικών εννοιών του Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών, όπως αναθεωρήθηκε και ισχύει. Με άλλα λόγια εκτός του «λογιστικού» προσδιορισμού των εισοδημάτων και της αξίας του ακινήτου, προϋπόθεση για την προστασία αποτελεί ο χαρακτηρισμός του οφειλέτη ως συνεργάσιμου και ο υποκειμενικός προσδιορισμός των ευλόγων δαπανών διαβίωσης. Πρέπει ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι το κείμενο του σχεδίου νόμου περιλαμβάνει έναν αρκετά μεγάλο κατάλογο ευλόγων δαπανών διαβίωσης. Καλό θα είναι να διευκρινιστεί ότι πρόκειται περί ενδεικτικής και όχι περιοριστικής απαρίθμησης, υπό την έννοια, ότι αφού η κάθε περίπτωση κρίνεται ατομικά, ενδεχομένως να ενταχθούν και άλλες δαπάνες στο μέλλον. Το κρίσιμο λοιπόν είναι να προσδιοριστεί επακριβώς ο τρόπος και τα πρόσωπα που θα προσδιορίζουν, κάθε φορά και για κάθε δανειολήπτη, το εύλογο των δαπανών διαβίωσης.
Υπό το γενικό αυτό πρίσμα παρακάτω παρατίθενται οι σημαντικότερες αλλαγές.
• Ως προς την προστασία της πρώτης κατοικίας διακρίνονται δύο μεγάλες κατηγορίες ληξιπρόθεσμων δανειοληπτών. Έτσι από τη μία μεριά ρυθμίζονται οι οφειλές των ιδιωτών που επιθυμούν μία επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασής τους και από την άλλη μεριά υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία καταβολής.
• Προστασία της πρώτης κατοικίας σε περίπτωση ρύθμισης, μέσω ρευστοποίησης της περιουσίας του. Αίτημα: η εξαίρεση της πρώτης κατοικίας.
Καταρχάς δεν πρόκειται περί μεταρρύθμισης του συνόλου του νόμου 3869/2010, δηλαδή του νόμου Κατσέλη, αλλά μιας σειράς άρθρων και παραγράφων που κυρίως πλήττουν την απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας. Έτσι με την αλλαγή της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 9, τροποποιείται, ή καλύτερα αυστηροποιούνται οι προϋποθέσεις προστασίας της πρώτης κατοικίας των δανειοληπτών, προστασία που μέχρι σήμερα ήταν απόλυτη.
Κατά δεύτερον υποχρεωτικά ο δανειολήπτης πρέπει να έχει καταθέσει αίτημα εκκαθάρισης, δηλαδή σχέδιο διευθέτησης των οφειλών του. Απαραίτητη προϋπόθεση η μη χειροτέρευση της οικονομικής θέσης των πιστωτών. Ως τέτοια θεωρείται η περίπτωση κατά την οποία οι τράπεζες ή η τράπεζα στην οποία οφείλει ο δανειολήπτης θα έχει το ίδιο ύψος απαίτησης και συνεπώς ικανοποίησης της απαίτησης, όσο θα μπορούσε βάσιμα να διεκδικήσει και στην περίπτωση πλειστηριασμού.
Κατά τρίτον για την προστασία τίθενται οικονομικά κριτήρια. Έτσι προστατεύεται η κύρια και μοναδική κατοικία όταν (1η προϋπόθεση) το οικογενειακό εισόδημα δεν υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης, προσαυξημένες κατά 70%. Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, και σε αντίθεση με το νόμο του 2013, το εισαχθέν νομοσχέδιο δεν προσδιορίζει εάν πρόκειται για καθαρές αποδοχές ή για μικτές. Σε κάθε περίπτωση μόνο το ύψος του οικογενειακού εισοδήματος δεν καλύπτει την προστασία, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πληρούται και η δεύτερη προϋπόθεση, δηλαδή η αξία της κύριας κατοικίας να μην υπερβαίνει τις 180.000 ευρώ για τον άγαμο, τις 220.000 για τον έγγαμο και τις 280.000 ευρώ για τον έγγαμο με τρία τέκνα, ποσό που τίθεται ως απόλυτο όριο της προστασίας.
Κατά τέταρτον ο προσδιορισμός της μέγιστης ικανότητας αποπληρωμής του οφειλέτη, γίνεται με κατευθύνσεις που εκδίδει με πράξη της η Τράπεζα της Ελλάδος. Επιπλέον πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δυστυχώς απαλείφθηκε η έκθεση ειδικού εμπειρογνώμονα σχετικά με την εκτίμηση του ποσού που αντιστοιχεί στην τιμή του ακινήτου σε περίπτωση πλειστηριασμού. Η σύσταση του μητρώου Ειδικών Εμπειρογνωμόνων όπως οριζόταν στο σχέδιο νόμου θα αποτελούσε ένα εχέγγυο αντικειμενικής αξιολόγησης της πραγματικής κατάστασης του δανειολήπτη και θα προσδιόριζε το ύψος της πραγματικής αξίας του ακινήτου. Με την τροποποίηση, ο ρόλος αυτός δίδεται στην Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία λαμβάνει έτσι με τον τρόπο αυτό ανεπίτρεπτα διττή αρμοδιότητα.
• Οφειλέτες ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων με πλήρη αδυναμία καταβολής των μηνιαίων δόσεων: Δυνατότητα «οικονομικής συνδρομής» από το Δημόσιο.
Στην περίπτωση αυτή οι προϋποθέσεις για την αναγνώριση της προστασίας περιλαμβάνουν τον υπολογισμό του οικογενειακού εισοδήματος, το οποίο θα πρέπει να είναι ως και ίσο των ευλόγων δαπανών διαβίωσης καθώς και τον υπολογισμό της αντικειμενικής αξίας της κύριας κατοικίας από 120.000 ευρώ για τον άγαμο οφειλέτη 220.000 ευρώ για τον έγγαμο οφειλέτη με τρία παιδιά ως απώτατο όριο.
Η διάταξη αυτή περιλαμβάνει μόνο και αποκλειστικά τα στεγαστικά δάνεια για τα οποία έχει εκδοθεί οριστική ή πρόκειται να εκδοθεί οριστική απόφαση και ο οφειλέτης αδυνατεί να ανταπεξέλθει και σε αυτή την προσδιορισμένη από το δικαστήριο δόση. Στις υποχρεώσεις αυτές υπεισέρχεται το Δημόσιο ύστερα από σχετική αίτηση του δανειολήπτη. Η περίοδος αυτή όμως, της βοήθειας του κράτους, δεν μπορεί να υπερβαίνει τα τρία έτη.
Αξίζει επιπροσθέτως να σημειωθεί ότι για το έτος 2016, αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δόση που όφειλε να καταβάλει ο δανειολήπτης και σε αυτή που τελικά κατέβαλε και με τη συνδρομή του Δημοσίου, δεν φτάνουν το ποσό της μηνιαίας δόσης, τότε επιμερίζονται στις μηνιαίες καταβολές των επόμενων ετών. Αντίθετα, αν η διαφορά αυτή πραγματοποιηθεί από το 2017 και μετά, την αναλαμβάνει εξολοκλήρου το Ελληνικό Δημόσιο.
Οι υπόλοιπες αλλαγές που έρχονται
1. Διατήρηση της αναστολής της παραγραφής των αξιώσεων των δανειστών με την κατάθεση της αίτησης στο Ειρηνοδικείο
2. Υποχρέωση, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης, σύμμετρης ικανοποίησης των δανειστών, δηλαδή καταβολή του 10% της τελευταίας ενήμερης δόσης
3. Εκπτωση από την προσωρινή ρύθμιση εάν ο δανειολήπτης δεν εξοφλήσει ποσό που αντιστοιχεί αθροιστικά σε ως και τρεις μηνιαίες δόσεις το χρόνο
4. Δυνατότητα αίτησης αναστολής της διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης (πλειστηριασμού) εφόσον δεν έχει εκδοθεί προσωρινή διαταγή
5. Δυνατότητα ορισμού από το δικαστήριο εκκαθαριστή, που θα συνδράμει στην επιτυχή ρευστοποίηση της περιουσίας του οφειλέτη. Στην περίπτωση αυτή αναγνωρίζεται και η δυνατότητα, εφόσον η προς ρευστοποίηση περιουσία επαρκεί, απαλλαγής του οφειλέτη από τα χρέη.
6. Επίσημη θέσπιση της υποχρέωσης του δανειολήπτη να «συμπεριφέρεται» ως συνεργάσιμος κατά τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών.
Ορίζεται ως υποχρεωτική η επικαιροποίηση των στοιχείων των υπερχρεωμένων δανειοληπτών που έχουν καταθέσει αίτηση υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη και εκκρεμεί η υπόθεσή τους στο Ειρηνοδικείο. Τίθεται εξάμηνη προθεσμία.
Οι αλλαγές που επέρχονται με το υπό κρίση κείμενο είναι αλήθεια αρκετές. Καίρια τροποποίηση επέρχεται στην απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας και αυτή πρέπει να ειδωθεί και σε σχέση με το νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και την εκ βάθρων αλλαγή των διατάξεων περί αναγκαστικής εκτέλεσης (πιο κατανοητά, για τη διαδικασία των πλειστηριασμών). Πρέπει ωστόσο να αναγνωριστεί η προσπάθεια ανακούφισης, έστω και αποσπασματικής, των αδυνατών με την εισαγωγή του «θεσμού» της οικονομικής βοήθειας από το Δημόσιο. Οι υπόλοιπες αλλαγές δεν αλλάζουν άρδην την προστασία του καινοτόμου, είναι η αλήθεια, Ν.3869/2010. Είναι όμως ανάγκη να προβλεφθούν ασφαλιστικές δικλείδες και να αποφευχθεί η ιδιαίτερη εξασφάλιση των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Θα ήταν σίγουρα ριζοσπαστικό να προβλεφθεί η απομείωση των δανείων των ευρισκομένων σε πλήρη αδυναμία δανειοληπτών, αντί της ανάληψής των μηνιαίων δόσεών τους από το Κράτος. Αφού λοιπόν δεν υιοθετήθηκαν τέτοιου είδους ρυθμίσεις, έχει έρθει πλέον η ώρα προώθησης της εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών, της εδραίωσης της διαμεσολάβησης με κύριο στόχο την αντιστοιχία ικανότητας αποπληρωμής-περιουσιακής κατάστασης και επαρκούς ικανοποίησης των πιστωτών. Άλλωστε οι νέες ρυθμίσεις εμμέσως παραπέμπουν στην διαμεσολάβηση κυρίως, με την εισαγωγή του εκκαθαριστή και την ευθεία παραπομπή στον πτωχευτικό κώδικα, ο οποίος προβλέπει πλέον αμέσως τη δυνατότητα ορισμού ως τέτοιου και διαπιστευμένου διαμεσολαβητή του Ν.3898/2010.
Είναι ανάγκη πλέον, μετά από έξι σχεδόν χρόνια οικονομικής κρίσης να βρεθεί μία στέρεη και αποτελεσματική λύση και όχι να θεσπίζονται μέτρα με ημερομηνία λήξης.
Δημοσιεύτηκε στην Ημερησία στις 21/11/2015
Με κάτω από 5.000 ευρώ εισόδημα δεν ζεις οικογένεια. Αν τη ζεις, σημαίνει ότι απλώς φοροδιαφεύγεις. Δουλεύω μια περιουσία 40 στρεμμάτων (ο εθνικός μέσος όρος) με παραδοσιακές καλλιέργειες και όλη μου τη ζωή συναναστρέφομαι αγρότες.
Όλοι (αγρότες και μη αγρότες!) παίρνουν επιδοτήσεις (ανάλογα φυσικά με τα στρέμματα που έχουν) και δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται οι αγροτοσυνδικαλιστές ότι μόνο οι πλούσιοι επωφελούνται. Οι αγρότες ποτέ δεν αποκήρυξαν τα αφορολόγητα λεφτά της Ε.Ε., την ίδια στιγμή που κατηγορούν την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Συνεχίζουν λοιπόν να απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, ενώ δεν υπάρχει άλλος κλάδος που να παίρνει τέτοιες ενισχύσεις.
Οι αγρότες ισχυρίζονται τακτικά ότι δεν βγάζουν ούτε τα έξοδά τους. Αυτό είναι υπερβολή σαν αυτές που συχνά επαναλαμβάνει ένα στρώμα ανθρώπων που δεν έχει συνηθίσει να μιλά με στοιχεία, αλλά ούτε και να κρατά στοιχεία. Εγώ, που κρατάω, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τα έξοδά μου αντιστοιχούν κάθε χρόνο στο 20% των εισοδημάτων μου. Αυτή είναι η τάξη μεγέθους. Συμπεριλαμβάνω φυσικά και τις επιδοτήσεις, που δεν υπάρχει λόγος να εξαιρούνται από το εισόδημα.
Οι αγρότες ζητούν επίσης ευνοϊκή μεταχείριση, γιατί συχνά καταστρέφεται μέρος της σοδειάς τους από την κακοκαιρία. Αυτό είναι δίκαιο. Δεν φτάνουν όμως οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ και οι επιδοτήσεις που δεν συνδέονται με την παραγωγή; Ποια άλλη επαγγελματική ομάδα απολαμβάνει τέτοιας προστασίας όταν πέφτει ο τζίρος της; Για να μην αναφερθούμε στην πάγια συνήθεια να "φουσκώνουν" το ποσοστό ζημιάς τους κατά τη διάρκεια των ελέγχων ή ελλείψει ελέγχων του ΕΛΓΑ.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο επέμεναν οι κινητοποιούμενοι αγρότες είναι το αφορολόγητο, που το ανέβαζαν μάλιστα στα 30.000 ευρώ! Τη στιγμή δηλαδή που όλες οι υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες με τέτοια εισοδήματα πληρώνουν αρκετά, αυτοί δεν θέλουν να πληρώνουν τίποτα! Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ομολογούν ότι στις φορολογικές τους δηλώσεις λένε ψέματα. Πώς είναι δυνατόν να ζητούν 30.000 ευρώ αφορολόγητο όταν κατά 88% δηλώνουν κάτω από 5.000 ευρώ εισόδημα; Η απάντηση είναι προφανής: δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Εννοείται ότι ένας κλάδος που δεν διατηρούσε μέχρι χθες βιβλία εσόδων - εξόδων και πουλούσε προϊόντα χωρίς τιμολόγιο ήταν πρωταθλητής στη φοροδιαφυγή. Άλλωστε, όταν ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης τους ζητά να εξηγήσουν πώς γίνεται η ελληνική αγροτική παραγωγή να αποτιμάται στα 10 δισ. και χαρτιά να υπάρχουν μόνο για τα 5 δισ., απλώς δεν απαντούν.
Οι αγρότες επίσης δεν θέλουν να πληρώνουν εισφορές (το 91% των συντάξεων του ΟΓΑ καλύπτεται από το κράτος). Κάποιοι αγροτοσυνδικαλιστές το είπαν ευθέως στον Κατρούγκαλο: Δεν θέλουμε να αυξηθούν οι εισφορές και ας παίρνουμε αυτή την υποτυπώδη σύνταξη. Φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Οι αγρότες δεν θα αποσυρθούν από τα κτήματά τους στα 67, ώστε να τους μένει μόνο η σύνταξή τους. Το πρόβλημα λοιπόν (για τους νεότερους) είναι ακριβώς το αντίθετο: όχι ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να δουλεύουν μέχρι τα 67, αλλά ότι θέλουν να διοικούν την περιουσία τους μέχρι τον θάνατό τους.
Αντί λοιπόν να συνεταιριστούν, προκειμένου να αποκτήσουν εξαγωγική και μεταποιητική δυνατότητα, καλώντας την Πολιτεία να τους βοηθήσει σε αυτή την επιθετική στρατηγική τους, την καλούν να τους πληρώνει τις εισφορές και τις αποζημιώσεις και να μην ανακατεύεται στις δουλειές τους μέσω της φορολογίας.
Οι αγρότες, τέλος, καλό θα ήταν να επιχειρήσουν μαζικά να παρακάμψουν τους μεσάζοντες, παρά να ζητούν συνεχώς από το κράτος να τους προστατεύσει από τους μεσάζοντες (που κατά τα άλλα τους έχουν ανάγκη). Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός κλέβει τον κόπο των αγροτών, όχι η κυβέρνηση. Και αυτός δεν αντιμετωπίζεται από μικροααστούς και κυβερνήσεις, αλλά από συνεταιρισμένους παραγωγούς.
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 10/2/2016
Δεύτερη Ολομέλεια ΣΚΕ Αττικής 26/01/2016
Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 26/01/2016 στο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής η δεύτερη Ολομέλεια του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου (ΣΚΕ) Αττικής της ΕΡΤ.
Συγκροτήθηκε το πενταμελές Προεδρείο του ΣΚΕ, κατόπιν ψηφοφορίας των 85 παρευρισκόμενων μελών. Το ΣΚΕ αποτελείται από 55 εκπροσώπους κοινωνικών φορέων και 55 πολίτες που κληρώθηκαν από τη δεξαμενή των 2260 πολιτών που έστειλαν αίτηση εθελοντικής συμμετοχής στα ΣΚΕ.
Εξελέγησαν οι 5 παρακάτω (3 πολίτες ανάμεσα από 15 υποψηφιότητες και 2 εκπρόσωποι φορέων από 5 υποψηφιότητες).
Πολίτες
1. Χριστόπουλος Δημήτριος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
2. Ζύγρα Αντιγόνη, Οικονομολόγος
3. Πουπάκη Ειρήνη, Ερευνήτρια
Κοινωνικοί Θεσμοί (ισοψηφία των 2 τελευταίων)
1. Περικλής Λύτρας, ΤΕΙ Αθήνας
2. Ελευθέριος Κεχαγιόγλου, Ελληνικό Δίκτυο Μικρών Νησιών
3. Χαρά Γροσδάνη, Χαμόγελο του Παιδιού
Στη συνέχεια συζητήθηκαν ο Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας του ΣΚΕ της ΕΡΤ, καθώς και οι δεσμεύσεις της ΕΡΤ ως προς τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου, τα οποία αποτελούν ανεξάρτητα όργανα εξωτερικού ελέγχου και Λογοδοσίας της ΕΡΤ και έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα.
Την ευθύνη της συγκρότησης, οργάνωσης και στήριξης των Συμβουλίων Κοινωνικού Ελέγχου έχει το Κέντρο Επικοινωνίας Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) της ΕΡΤ, υπό την εποπτεία του Προέδρου του ΔΣ της εταιρείας.
Έγινε επίσης κλήρωση για τους πολίτες και τους φορείς που θα συμμετέχουν στην εναρκτήρια τηλεοπτική εκπομπή «ΠΟΛΙΤΕΣ - Τηλεοπτικό φόρουμ πολιτών των ΣΚΕ» την οποία θα συντονίζει ο υπεύθυνος του ΚΕΕΠ, Περικλής Βασιλόπουλος.
Δείτε εδώ το ρεπορτάζ της ΕΡΤ1
